Sa isang abalang umaga sa Maynila, halos walang pumapansin sa 10-anyos na batang si Lito—isang payat, marungis, at laging nakasumbrerong butas-butas na madalas makita sa labas ng mga tindahan. Madalas siyang humihingi ng barya kapalit ng pag-aabot ng tubig o pag-aayos ng mga jeep na pumaparada. Pero isang araw, isang pangyayaring hindi maipaliwanag ang nag-iba ng takbo ng kanyang buhay—at nagpaikot ng ulo ng lahat ng empleyado sa isang malaking bangko.

Bitbit ang isang lukot-lukot na sobre, pumasok si Lito sa bangko. Noong una’y akala ng guard na naliligaw siya o baka nanghihingi ng pera. Pero nagulat sila nang sabihin niyang may kailangan daw siyang i-deposit. Mahina ang boses niya, pero matatag: “Gusto ko pong ilagay sa account ko.”

Marami ang napa-iling. May account? Siya? Paano?

Dinala siya sa teller. Pinilit ng teller maging magalang kahit halatang nagtaka siya sa itsura ng bata. Nakasuot ng kupas na t-shirt at tsinelas na halos mapigtas. Pero nang ibigay ni Lito ang sulat, nagbago ang lahat.

Sa loob ng sobre ay may maliit na papel na may pirma at official seal ng isang law firm. Nakalagay doon na si Lito ay beneficiary ng isang trust fund na dapat na niyang ma-claim ngayong tumuntong na siya sa edad na sampu. Nakasaad din na kailangan lang ng bangko ang mismong bata upang kumpirmahin ang identity at i-activate ang account.

Hindi pa tapos ang teller sa pag-scan ng dokumento nang bigla siyang napatayo. Tinawag ang manager. Tinawag din ang isa pang senior staff. Habang lumalalim ang pagbusisi nila sa dokumento, lalo silang natitigilan.

Ilang minuto pagkatapos, tumunog ang computer ng teller. Lumabas ang impormasyon ng account ni Lito. At doon nagsimula ang tunay na pagkagulat.

Ang batang halos araw-araw ay walang makain, ang batang namamalimos sa kalye, ang batang ang tanging laruan ay mga sirang tansan—ay may hawak palang account na may laman na higit sa inaasahan ng kahit sino.

Hindi ito barya.
Hindi ito daan-daan.
Hindi rin ito libo-libo lang.

Milyon.
Milyon ang laman ng account niya.

At mas nakakagimbal—patuloy pang lumalaki ang halagang iyon taon-taon.

Hindi na malaman ng mga empleyado kung paano magre-react. Yung guard na nag-aakalang naglilimos lang ang bata, napakamot ng ulo. Yung teller na halos hindi makatingin sa kanya kanina, biglang napakaingat magsalita. At ang manager, halos hindi makapaniwala sa dokumentong hawak.

Pero ang pinaka-nakakahabag na tanong: paano nagkaroon ng ganitong kalaking pera ang isang batang pulubi?

Habang iniinterview si Lito, doon inilabas ng bata ang kwento na matagal na niyang tinatago—kwentong hindi niya mismong lubos na nauunawaan. Bata pa siya nang mamatay ang kanyang ina dahil sa sakit. Ang ama naman niya’y matagal nang nawala at hindi na niya nakita. Noong anim na taong gulang siya, iniabot ng isang abogado sa kapitbahay nilang nag-aalaga sa kanya ang sobre, kasama ang bilin na ibigay lamang iyon sa kanya kapag siya’y sampung taong gulang na.

Wala siyang kaide-ideya kung sino ang nagbigay. Wala ring pahayag ang dokumento kung sino ang nag-iwan ng trust fund. Ang tanging nakasulat ay: “Para kay Lito—para sa hinaharap na nararapat para sa kanya.”

Habang inu-update ng manager ang account at ipinapaliwanag kay Lito na maaari na niyang gamitin ang bahagi ng pondo para sa edukasyon at pangangailangan, nakita nilang nanginginig ang kamay ng bata. Hindi dahil sa saya, kundi dahil sa hindi niya lubos na mauunawaan ang bigat ngyayari.

“Pwede na po ba akong bumili ng notebook at tsinelas?” tanong niya, napakainosente.

Halos sabay-sabay silang napatahimik.

Sa gitna ng tensyon, pagkalito, at gulat, ang isang bagay ang malinaw: ang batang ilang beses nang tinaboy sa kalsada, ilang beses nang hindi pinakinggan, at ilang beses nang hindi binigyan ng kahit kaunting dignidad—ay biglang napasailalim sa liwanag ng kapalarang ni hindi niya hiniling.

At ngayong hawak na ni Lito ang access sa pondong magpapabago sa buhay niya, nagsisimula na ang panibagong kabanata ng kanyang kwento. Sino ang nag-iwan sa kanya nito? Bakit ngayon lamang siya natagpuan? At ano ang susunod na hakbang para sa batang minsan ay itinutulak na lang sa gilid ng lipunan?

Sa mga sumubaybay sa pangyayari ng araw na iyon, isang aral ang iniwan ng bata: minsan, ang pinakamalaking kayamanan ay hindi tungkol sa salapi—kundi sa pagkakataong binibigay sa taong matagal nang pinagkaitan ng pag-asa.