Sa isang maalikabok na bahagi ng MacArthur Highway sa probinsya ng Bulacan, may isang waiting shed na luma na at kinakalawang. Sa tabi nito, may isang “permanenteng residente” na kilala ng halos lahat ng mga jeepney driver at tindera sa paligid. Siya ay isang asong askal. Kulay brown ang balahibo, pero dahil sa dumi at alikabok, naging kulay abo na ito. Ang pangalan niya, ayon sa mga taga-roon, ay “Hachi”—ipinanagalan sa sikat na aso sa Japan dahil sa kanyang ipinapakitang katapatan. Sa loob ng apat na mahahabang taon, si Hachi ay naging bahagi na ng tanawin. Uminit man nang tila impyerno, bumagyo man at bumaha, hindi umaalis si Hachi sa tabi ng waiting shed.

Ang kanyang routine ay simple pero nakakadurog ng puso. Tuwing may hihintong bus o jeep, tatayo si Hachi mula sa kanyang pagkakahiga. Iwagwagayway niya ang kanyang buntot, lalapit sa pinto ng sasakyan, at aamuyin ang hangin. Titingnan niya ang mga pasaherong bumababa. Kapag nakita niyang hindi iyon ang kanyang hinihintay, dahan-dahan siyang yuyuko, babalik sa kanyang pwesto, at muling hihiga na tila pasan ang mundo. Araw-araw. Walang palya.

Maraming naaawa sa kanya. Binibigyan siya ng tira-tirang pagkain ng mga karinderya. “Kain na, Hachi. Wala na ‘yung amo mo. Patay na ‘yun,” sabi ni Aling Nena, ang may-ari ng tindahan sa tapat. Pero tila hindi naniniwala ang aso. Sa kanyang mga mata, nandoon pa rin ang pag-asa. Ang hindi alam ng marami, sa likod ng katapatan ng aso ay isang napakalungkot na kwento ng paghihiwalay.

Apat na taon na ang nakararaan, si Hachi—na ang tunay na pangalan ay “Bantay”—ay pag-aari ni Lolo Tasyo. Si Lolo Tasyo ay isang 75-anyos na biyudo na namumuhay nang mag-isa sa isang maliit na kubo malapit sa highway. Si Bantay ang kanyang kaisa-isang kasama, katuwang, at pamilya. Saan man magpunta si Lolo Tasyo, nakasunod si Bantay. Sabay silang kumakain, sabay natutulog. Isang hapon, habang naghihintay ng sasakyan si Lolo Tasyo sa shed para pumunta sa bayan at magpa-check up, bigla itong inatake sa puso. Bumagsak ang matanda. Nagkagulo ang mga tao. Tumahol nang malakas si Bantay, dinitditan ang mukha ng amo, at pilit itong ginising.

Dumating ang ambulansya. Isinakay si Lolo Tasyo. Sinubukan ni Bantay na sumama. Tumalon siya sa pinto ng ambulansya, pero tinaboy siya ng mga medic. “Bawal ang aso! Alis!” sigaw nila. Isinara ang pinto. Humaharurot ang ambulansya palayo. Hinabol ito ni Bantay. Tumakbo siya nang tumakbo hanggang sa maubusan siya ng hininga. Pero mabilis ang sasakyan. Naiwan si Bantay sa gitna ng kalsada, hinihingal, nakatingin sa papalayong sirena. Bumalik siya sa waiting shed—ang huling lugar kung saan niya nakita ang kanyang amo. At doon na siya naghintay. Ang sabi ng isip niya, “Babalik si Tatay dito. Dito niya ako iniwan, dito niya ako babalikan.”

Lumipas ang mga taon. Ang dating malusog na aso ay tumanda na rin. Nagka-galis, nabulag ang isang mata dahil sa impeksyon, at naging pilay ang isang paa matapos mahagip ng tricycle. Pero ang kanyang puso ay nanatiling buo para kay Lolo Tasyo.

Isang araw, dumaan ang isang vlogger at animal rescuer na si Kara. Napansin niya ang aso. Huminto siya at bumaba ng sasakyan. “Hello, baby. Bakit ka nandito?” tanong ni Kara. Hindi siya tinahulan ni Hachi. Tiningnan lang siya nito nang malungkot. Ininterview ni Kara ang mga tao sa paligid at nalaman niya ang kwento. Naiyak si Kara. “Apat na taon? Grabe.” Nagdesisyon si Kara na tulungan ang aso. Dinala niya ito sa vet, pinaliguan, at pinakain. Pero kahit nasa maayos na lagay na si Hachi sa shelter ni Kara, malungkot pa rin ito. Hindi kumakain. Laging nakatingin sa gate, at tumatahol tuwing may naririnig na sirena.

Alam ni Kara na hindi gagaling si Hachi kung hindi nito makikita ang amo. Kaya ginamit ni Kara ang kanyang social media. Gumawa siya ng video tungkol kay Hachi at sa kwento ni Lolo Tasyo. “Sino po ang nakakakilala kay Lolo Tasyo na inatake sa puso sa Bulacan highway, 4 years ago? Buhay pa po ba siya? Hinihintay po siya ng aso niya.”

Nag-viral ang video. Umabot ng milyon-milyong views. Maraming nag-share. Hanggang sa makalipas ang tatlong araw, may nag-message kay Kara. Isang nurse na nagngangalang Jasmine.

“Ma’am Kara,” sabi sa mensahe. “Kilala ko po ang matanda sa kwento niyo. Siya po si Lolo Anastacio Reyes. Pasyente po namin siya sa isang nursing home sa Cavite. Buhay po siya.”

Nanlaki ang mata ni Kara. Buhay! “Pero bakit hindi siya bumalik? Bakit hindi niya binalikan ang aso?” tanong ni Kara.

“Ma’am, malalim po ang kwento,” sagot ni Jasmine. “Tawagan niyo po ako.”

Sa tawag, ibinunyag ni Jasmine ang nakakagimbal na katotohanan. Noong isugod sa ospital si Lolo Tasyo, na-comatose ito ng ilang buwan. Nang magising, hinanap niya agad si Bantay. “Ang aso ko… asan si Bantay?” iyon ang una niyang sinabi. Pero ang kanyang anak na si Ricky, na matagal nang hindi nagpapakita at lumitaw lang para kunin ang titulo ng lupa ng ama habang ito ay nasa ospital, ay nagsinungaling.

“Patay na ang aso mo, Tay. Nasagasaan noong sinundan ka ng ambulansya,” sabi ni Ricky. Ginawa iyon ni Ricky dahil ayaw niyang iuwi ang ama sa probinsya at ayaw niyang mag-alaga ng aso. Ibinenta ni Ricky ang lupa ni Lolo Tasyo at dinala ang matanda sa isang murang home for the aged sa Cavite at iniwan doon. Bihira itong dalawin. Si Lolo Tasyo, sa paniniwalang wala na si Bantay at wala na siyang uuwian, ay nawalan na ng ganang mabuhay. Naging tahimik ito at laging nakatulala sa bintana, umiiyak tuwing nakakakita ng aso sa labas.

Galit na galit si Kara sa nalaman. “Ang sama ng anak niya!” sabi niya. Agad niyang inayos ang pagbiyahe. Isinakay niya si Hachi (o Bantay) sa kanyang van at bumiyahe sila papuntang Cavite. Habang nasa biyahe, tila nararamdaman ni Bantay na may mangyayari. Hindi ito mapakali. Umiikot-ikot sa loob ng kulungan niya. Kumakahol nang mahina.

Pagdating sa nursing home, kinausap ni Kara ang management. Pumayag sila na ipasok ang aso dahil sa espesyal na kaso. Dinala nila si Bantay sa garden kung saan nakaupo si Lolo Tasyo sa kanyang wheelchair.

Ang matanda ay payat na payat na rin. Naka-tingin sa malayo. “Lolo Tasyo,” tawag ni Jasmine. “May bisita po kayo.”

Hindi lumingon ang matanda. “Wala akong bisita. Wala naman akong pamilya,” mahina niyang sagot.

Ibinaba ni Kara si Bantay sa damuhan. Tinanggal ang tali.

“Bantay, go!” bulong ni Kara.

Nang maamoy ni Bantay ang pamilyar na amoy—ang amoy ng kanyang amo na apat na taon niyang hinintay—bigla itong tumakbo. Mabilis. Masigla. Nawala ang pagkapilay.

“Arf! Arf! Arf!”

Narinig ni Lolo Tasyo ang tahol. Isang tahol na kilalang-kilala niya. Dahan-dahan siyang lumingon. Nanlaki ang kanyang mga mata na puno ng luha.

“Bantay?!”

Tumalon si Bantay sa kandungan ni Lolo Tasyo. Dinilaan niya ang mukha ng matanda. Umiiyak ang aso—isang tunog na parang humahagulgol na bata. Niyakap ni Lolo Tasyo ang aso nang mahigpit.

“Buhay ka! Buhay ka!” hagulgol ng matanda. “Sabi nila patay ka na! Bantay ko! Pasensya ka na… akala ko iniwan mo na ako… akala ko wala ka na…”

Ang mga nurse, si Kara, at ang ibang matatanda sa paligid ay nag-iyakan. Walang tuyong mata sa sandaling iyon. Ang aso na naghintay sa highway at ang matandang inabandona sa ampunan ay muling nagtagpo. Ang apat na taong pangungulila ay napawi sa isang yakap.

“Hindi ka niya iniwan, Lo,” sabi ni Kara habang pinupunasan ang luha. “Apat na taon siyang naghintay sa waiting shed kung saan kayo huling nagkita. Apat na taon siyang umasa na babalik kayo.”

Humarap si Lolo Tasyo kay Kara. “Salamat… Salamat, Hija. Ang anak ko… niloko niya ako. Kinuha niya ang lahat sa akin at inalis ang nag-iisang kaibigan ko.”

Dahil sa viral video at sa kwento ng kasamaan ni Ricky, kumilos ang mga abogado na nakapanood. Tinulungan nila si Lolo Tasyo na magsampa ng kaso laban sa anak para mabawi ang pinagbentahan ng lupa at para mapanagot ito sa “Elderly Abuse” at panloloko.

Hindi na bumalik si Lolo Tasyo sa nursing home. Kinupkop siya ni Kara sa kanyang malawak na shelter. Binigyan siya ng sariling kwarto kung saan katabi niya si Bantay matulog. Araw-araw na silang magkasama. Hindi na sila naghihiwalay. Bumalik ang sigla ni Lolo Tasyo, at si Bantay ay bumalik sa pagiging malusog at masayahin.

Isang gabi, nakita ni Kara si Lolo Tasyo na kausap si Bantay sa veranda.

“Bantay,” sabi ng matanda. “Huwag kang mag-alala. Hinding-hindi na tayo magkakahiwalay. Kahit sa kabilang buhay, hihintayin kita. O kaya hihintayin mo ako. Pero sa ngayon, dito lang tayo.”

Sumagot si Bantay ng isang mahinang tahol at ipinatong ang ulo sa hita ng amo.

Ang kwento ni Bantay at Lolo Tasyo ay naging simbolo ng “Unconditional Love.” Napatunayan nito na ang katapatan ng isang aso ay walang katumbas, at ang kasamaan ng tao ay laging matatalo ng katotohanan. Ang asong akala nila ay naghihintay sa wala, ay siya palang magiging susi para maitama ang lahat ng mali sa buhay ng kanyang amo.

Minsan, ang mga hayop pa ang mas may “puso” kaysa sa mga tao. Sila ‘yung hindi nakakalimot. Sila ‘yung handang maghintay kahit gaano katagal, dahil para sa kanila, ikaw ang buong mundo nila.

Kayo mga ka-Sawi, anong gagawin niyo kung malaman niyong niloko kayo ng sarili niyong pamilya tungkol sa isang mahalagang bagay? At para sa mga dog lovers, gaano niyo kamahal ang mga alaga niyo? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para maipakita sa mundo ang tunay na loyalty! 👇👇👇