Si Isabella Gonzales ay nabuhay sa isang mundo kung saan ang pag-ibig ay isang transaksyon at ang tiwala ay isang puhunan. Bilang nag-iisang tagapagmana ng Gonzales Holdings, ang kanyang opisina sa ika-limampung palapag ng kanilang gusali sa Makati ay ang kanyang kaharian. Ang mga pader na salamin ay nagbigay sa kanya ng tanawin ng buong siyudad, ngunit pakiramdam niya ay isa siyang ibon sa loob ng isang ginintuang hawla. Ang kanyang mga araw ay puno ng mga board meeting, mga numerong may siyam na zero, at mga lalaking sumusukat sa kanya hindi sa kanyang talino, kundi sa halaga ng kanyang apelyido.

Kabaliktaran ng lahat ng ito si Marco Reyes.

Nakilala ni Isabella si Marco isang taon na ang nakalipas sa isang paraang tila kinuha sa pelikula. Ang kanyang mamahaling kotse ay tumirik sa gitna ng isang malakas na bagyo sa isang liblib na daan sa Quezon. Habang basang-basa at nanginginig sa loob ng sasakyan, isang katok ang narinig niya sa bintana. Isang lalaki, balingkinitan ang katawan, nababalutan ng putik, ngunit may mga matang puno ng sinseridad. Si Marco. Tinulungan siya nito, inalok ng kanlungan sa maliit nitong kubo, at binigyan ng mainit na kape at tuyong damit.

Sa loob ng tatlong araw na sila ay na-stranded dahil sa bagyo, nakita ni Isabella ang isang buhay na hindi niya alam na posible pala: isang buhay ng katahimikan, ng pagiging kontento sa simpleng ani, at ng pagmamahal na hindi sinusukat ng pera. Nahulog ang kanyang loob. Sa kabila ng pagtutol ng kanyang ama, si Don Ricardo, itinuloy ni Isabella ang isang lihim na relasyon kay Marco.

“Isabella, gising!” sabi ng kanyang ama isang gabi sa isang marangyang hapunan. “Ang mga taong ‘yan, ang mga magsasaka, iisa lang ang alam nilang gawin: mangarap na makuha ang hindi kanila. Mahal ka niya? O mahal niya ang Gonzales Holdings? Subukan mong alisin ang pera mo, at makikita mo, iiwan ka niyan sa isang iglap.”

Ang mga salitang iyon ay tumarak sa puso ni Isabella. Ang lason ng pagdududa. Kahit gaano niya kamahal si Marco, ang kanyang buong buhay ay ginugol sa pagiging maingat. Paano kung tama ang kanyang ama?

Doon nabuo ang isang desperadong plano. Isang masakit ngunit sa tingin niya ay kinakailangang pagsubok.

“Anna,” sabi ni Isabella sa kanyang pinagkakatiwalaang executive assistant. “Kailangan kong mawala ng isang linggo. Mag-file ka ng leave para sa akin. Sabihin mong may ‘wellness retreat’ ako sa Switzerland.”

“Ma’am?” nagtatakang tanong ni Anna.

“Mag-aayos ako ng isang maliit na ‘aksidente’ malapit sa San Gabriel. Ibababa mo ako doon. Walang cellphone, walang wallet, walang ID. Tanging mga damit na luma. Magkukunwari akong nagka-amnesia. Gusto kong makita… gusto kong malaman kung ano ang gagawin niya kapag ang natagpuan niya ay hindi si Isabella Gonzales na milyonarya, kundi isang babaeng walang pangalan at walang kahit isang kusing.”

Sinubukan ni Anna na pigilan siya, sinasabing ito ay kabaliwan, ngunit buo na ang desisyon ni Isabella. Ang pagdududa ay kailangang mamatay, sa anumang paraan.

Makalipas ang isang linggo, isang babae ang natagpuang nakahandusay sa gilid ng isang pilapil sa San Gabriel. Nakasuot ng simpleng daster, bahagyang magulo ang buhok, at may maliit na galos sa noo (na nilagyan niya ng makeup bago bumaba ng kotse).

Si Marco, na papunta sa kanyang bukid dala ang kanyang kalabaw, ang unang nakakita sa kanya. Ang kanyang puso ay halos lumundag palabas ng kanyang dibdib. “Isabella!” sigaw niya, binitawan ang lubid ng kalabaw at tumakbo palapit.

Marahan niyang itinaas ang ulo nito. “Mahal? Anong nangyari sa’yo? Nasaan ang kotse mo? Ang mga bodyguard mo?”

Dahan-dahang iminulat ni Isabella ang kanyang mga mata. Tiningnan niya si Marco na may blangkong ekspresyon. “Sino… sino ka?” bulong niya, sinisiguro ang panginginig sa kanyang boses. “Nasaan ako? A-ang sakit ng ulo ko. W-wala… wala akong maalala.”

Ang mukha ni Marco ay nagpakita ng matinding pag-aalala, pagkalito, at takot. Hinawakan nito ang kanyang mukha. “Ako ‘to, mahal. Si Marco. Hindi mo ako naaalala?”

Umiling si Isabella, at ang mga pekeng luha ay nagsimulang tumulo. “Hindi ko alam. Wala akong alam. Tulungan mo ako…”

Ang pag-asa ni Marco na makita ang kanyang minamahal ay napalitan ng isang mas malalim na tungkulin. Marahan siyang binuhat ni Marco. “Huwag kang mag-alala,” sabi niya, ang kanyang boses ay matatag kahit nanginginig. “Hindi kita pababayaan. Aalagaan kita.”

Dinala niya si Isabella—na tinawag niyang “Bella” pansamantala—sa kanyang maliit na bahay. Ito ang unang pagsubok para kay Isabella. Ang kubo ay maliit, gawa sa kawayan at nipa. Mayroon lamang itong dalawang silid: isang maliit na kwarto at isang sala na nagsisilbing kusina at kainan.

“Lia!” tawag ni Marco. Isang batang babae, mga labing-anim na taong gulang, ang lumabas. Ito ang kapatid ni Marco na pinag-aaral niya.

“Kuya! Sino siya?”

“Si Bella. Nakita ko siya sa daan. Mukhang naaksidente at nawalan ng alaala. Dito muna siya sa atin. Ihanda mo ang kwarto, Lia. Doon siya matutulog.”

“Kuya, ‘yun na lang ang nag-iisang kwarto natin,” bulong ni Lia.

“Ayos lang. Sa sahig na lang ako matutulog sa sala. Ang mahalaga, komportable siya,” sagot ni Marco.

Doon nagsimula ang pagsubok. Sa unang gabi, si Isabella, na sanay sa Egyptian cotton sheets at king-sized bed, ay nahiga sa isang lumang papag na kawayan. Ang unan ay amoy araw at lumang damit. Sa labas ng manipis na dingding, narinig niya si Marco at Lia na nag-uusap.

“Kuya, paano ‘yan? Ang sabi mo, saktong-sakto na lang ang pera natin para sa matrikula ko sa susunod na linggo. Paano natin siya papakainin?” tanong ni Lia.

Narinig ni Isabella ang pagbuntong-hininga ni Marco. “Huwag kang mag-alala. Magdo-doble kayod ako sa bukid. Bukas, kukuha ako ng dagdag na trabaho sa construction sa bayan. Hindi natin pwedeng pabayaan ang bisita, lalo na’t may sakit siya.”

Kinagat ni Isabella ang kanyang labi. Ang unang patak ng kahihiyan ay nagsimulang tumagos sa kanyang puso.

Ang mga sumunod na araw ay isang brutal na paggising para kay Isabella. Bilang “Bella,” sinubukan niyang “tumulong” para hindi maging pabigat. Nakita niya ang tunay na kahirapan. Ang kanilang almusal ay sinangag na may asin at isang itlog na pinaghahatian nilang tatlo. Ang tanghalian ay mga gulay na pinitas mula sa maliit na hardin sa likod-bahay.

Nakita niya si Marco na gumigising bago pa sumikat ang araw, nag-aararo sa bukid sa ilalim ng nakakapasong init. Pagkatapos, sa hapon, imbis na magpahinga, nagbibisikleta ito ng limang kilometro papunta sa bayan para magbuhat ng semento sa construction site. Umuuwi ito sa gabi, ang katawan ay lupaypay sa pagod, ngunit laging may dalang isang pirasong tinapay o isang maliit na prutas.

“Para sa’yo, Bella,” sabi nito isang gabi, inaabot ang isang mansanas. “Para lumakas ka.”

“Marco, hindi mo kailangang gawin ‘to,” sabi ni Isabella, ang kanyang boses ay nag-iba.

“Kailangan,” sabi niya, ngumingiti. “Kailangan mong gumaling. Kailangan mong maalala.”

Habang nagpapanggap na walang alam, sinimulan ni Isabella na tanungin si Marco tungkol sa buhay nito.

“May… may nobya ka ba, Marco?” tanong niya isang hapon habang tinutulungan itong magtali ng mga sitaw.

Napatigil si Marco. Ang kanyang mga mata ay lumayo, tumingin sa mga ulap. “Meron,” sabi niya, at isang ngiti ang sumilay sa kanyang labi. “Ang pangalan niya… Isabella. Siya ang pinakamagandang babae na nakilala ko.”

“Talaga? Maganda ba siya?” usisa ni Isabella, ang kanyang puso ay kumakabog.

“Hindi lang maganda,” tawa ni Marco. “Matalino. Malakas. Pero… nalulungkot ako para sa kanya.”

“Bakit?”

“Kasi ang yaman niya. Masyado siyang mayaman,” sabi ni Marco, napakamot sa ulo. “Ang mundo niya, gawa sa pera. Ang mundo ko, gawa sa lupa. Minsan, iniisip ko kung alam niya ba kung paano maging tunay na masaya. Minsan, gusto ko siyang dalhin dito, hindi bilang bisita, kundi para makita niya… na ang tunay na buhay, wala sa mga numero sa bangko. Nasa paghinga, sa pag-ani, sa pagtulong sa kapwa.”

“Mahal na mahal mo siya, ‘no?” tanong ni Isabella, ang boses ay halos mabasag.

Tumingin si Marco sa kanya, ang mga mata nito ay seryoso at malalim. “Mahal na mahal. Kaya nga… nag-iipon ako.”

“Nag-iipon?”

“Oo. Gusto ko, sa susunod na magkita kami, may ibibigay ako sa kanya. Isang bagay na galing sa akin. Isang bagay na pinagpaguran ko. Hindi ‘yung laging siya lang ang nagbibigay. Gusto kong patunayan sa kanya, at sa pamilya niya, na karapat-dapat ako. Na hindi ko kailangan ng pera niya.”

Ang mga salitang iyon ay parang mga kutsilyong tumusok sa dibdib ni Isabella. Bawat salita ng katapatan mula kay Marco ay isang sampal sa kanyang pagdududa.

Ang ika-anim na araw ng kanyang pagpapanggap ay dumating kasabay ng isang malakas na unos. Ang ulan ay bumuhos na parang walang katapusan. Ang maliit na ilog malapit sa kanilang bahay ay nagsimulang umapaw.

Sa gitna ng gabi, nagising si Isabella sa malakas na ubo. Hindi siya. Si Lia.

Nang buksan niya ang ilaw, nakita niya si Lia na nanginginig sa lagnat. “Kuya!” sigaw ni Isabella.

Dali-daling lumapit si Marco. Kinapa niya ang noo ni Lia. “Napakataas ng lagnat mo! Kailangan na kitang dalhin sa ospital sa bayan!”

Ngunit nang buksan nila ang pinto, ang tubig-baha ay halos hanggang tuhod na. Ang lumang motorsiklo ni Marco ay hindi aandar.

“Walang daan!” sabi ni Marco, ang kanyang boses ay puno ng pag-aalala.

“Kuya, ang sakit… ang sakit ng katawan ko,” daing ni Lia, na nagsimula nang mag-deliryo.

Si Isabella, sa kanyang pagka-CEO, ay nagsimulang mag-isip. “Ang cellphone mo, Marco! Tumawag ka ng tulong!”

“Walang signal, Bella! ‘Pag ganitong bagyo, nawawala lahat!” sabi ni Marco.

Dalawang oras silang nagbantay. Ang lagnat ni Lia ay hindi bumababa. Alam ni Isabella ang panganib. Ito ay maaaring dengue. Kailangan ng atensyon.

“Marco,” sabi ni Isabella. “Kailangan nating lumusong.”

“Masyadong malakas ang agos, Bella. Malulunod tayo.”

“Wala na tayong pagpipilian!”

Nagpasya si Marco. Binuhat niya si Lia sa kanyang likod. Si Isabella ay sumunod, hawak ang laylayan ng damit ni Marco. Lumusong sila sa rumaragasang tubig-baha sa gitna ng kadiliman. Ang bawat hakbang ay isang pakikipaglaban sa agos. May mga sandaling halos matangay si Isabella, ngunit ang mahigpit na pagkakahawak ni Marco sa kanyang braso ang nagligtas sa kanya.

Makalipas ang isang oras na tila walang katapusan, narating nila ang mataas na bahagi ng kalsada. Isang trak ng militar ang dumaan at isinakay sila patungo sa maliit na ospital ng bayan.

Sa emergency room, ang diagnosis ay mabilis: Severe Dengue. Kailangan ni Lia ng agarang pagsasalin ng dugo at gamot.

“Sino po ang magbabayad?” tanong ng nurse sa counter. “Kailangan po ng deposito. Sampung libong piso.”

Natigilan si Marco. Dinukot niya ang kanyang pitaka. Ang laman: tatlong daang piso at ilang barya.

“Pakiusapi… mamaya,” sabi ni Marco. “Nasa bahay ang pera ko. Naiwan sa baha.”

“Pasensya na po, sir. Kailangan po talaga ng deposito bago namin maisagawa ang blood transfusion,” sabi ng nurse, hindi nakatingin sa kanila, abala sa papeles.

Nakita ni Isabella ang desperasyon sa mukha ni Marco. Ang lalaking laging matatag ay tila babagsak na.

“Sandali lang,” sabi ni Marco sa nurse. Lumabas siya ng ospital, pabalik sa ulan.

Sinundan siya ni Isabella. “Marco! Saan ka pupunta?”

“Kailangan kong gumawa ng paraan, Bella!”

“Marco, sandali!” sigaw ni Isabella. “May… may naaalala ako.”

Napatigil si Marco. “Ano?”

“Ang nobya mo,” sabi ni Isabella, ang kanyang puso ay bumibilis. “Si Isabella. Sabi mo mayaman siya. Tawagan mo siya! Humingi ka ng tulong sa kanya! Sigurado akong tutulungan niya tayo!”

Ito na. Ito na ang huling pagsubok. Ang sandali ng katotohanan. Si Marco, na walang pera, na may kapatid na nag-aagaw-buhay. Gagamitin ba niya ang kanyang “mayamang nobya”?

Tinitigan siya ni Marco. Ang kanyang mga mata, na basa ng ulan at luha, ay puno ng isang bagay na hindi maintindihan ni Isabella. Pagmamalaki? Sakit?

“Hindi,” sabi ni Marco, ang kanyang boses ay mariin.

Natigilan si Isabella. “A-ano? Pero… nag-aagaw-buhay si Lia! Ayaw mo ba siyang iligtas?”

“Mas gugustuhin kong mamatay na lang ako kaysa gamitin si Isabella para sa pera,” sabi ni Marco, ang kanyang panga ay nag-igting. “Mahal ko siya, Bella. Mahal ko siya kaya hinding-hindi ko siya gagawing bangko. Hinding-hindi ko ipaparamdam sa kanya na kailangan ko ang pera niya. Ang kailangan ko… ay siya. At kung gagawin ko ‘to, pinatunayan ko lang sa ama niya, at sa kanya, na tama sila. Na pera lang ang habol ko.”

“Pero…”

“Hindi. May paraan,” sabi ni Marco. Tumakbo siya palayo, papunta sa direksyon ng kanilang bukid.

“Marco! Saan ka pupunta!”

“Kay Kaloy!” sigaw niya pabalik.

Si Kaloy. Ang nag-iisa niyang kalabaw. Ang tanging pamana ng kanyang ama. Ang katulong niya sa pagsasaka. Ang kanyang nag-iisang yaman.

Si Isabella ay napaluhod sa putik. Ang katotohanan ay sumampal sa kanya nang mas malakas pa kaysa sa bagyo. Nagkunwari siyang walang pera para subukin kung iiwan siya. Ngunit si Marco, na may pagkakataong makakuha ng milyon-milyon sa isang tawag lang, ay piniling hindi ito gawin, kahit na ang kapalit ay ang buhay ng kanyang kapatid. Pinili niyang ibenta ang kanyang huling ari-arian para lang mapanatili ang kanyang integridad—at ang dignidad ng pagmamahal niya kay Isabella.

“Anong… anong ginawa ko?” bulong ni Isabella sa hangin, ang kanyang mga luha ay humahalo na sa ulan. Ang kahihiyan ay tumupok sa kanya. Siya, ang matalinong CEO, ang henyo sa negosyo, ay naging isang hamak, mapanghusgang tao.

Makalipas ang isang oras, bumalik si Marco. Ang kanyang damit ay mas basa, ang kanyang mukha ay mas pagod, ngunit sa kanyang kamay ay may hawak siyang isang lukot na sampung libong piso.

“Saan… saan si Kaloy?” tanong ni Isabella, kahit alam na niya ang sagot.

Hindi sumagot si Marco. Yumuko lang siya at pumasok sa ospital para ibigay ang pera sa nurse.

Sinundan siya ni Isabella. Nang makumpirma na ang bayad, si Lia ay agad na dinala sa loob. Naiwan silang dalawa ni Marco sa pasilyo, nakaupo sa isang plastik na upuan.

Si Marco ay nakayuko, ang kanyang mga siko ay nakapatong sa kanyang tuhod, ang kanyang mukha ay nakatago sa kanyang mga palad. Walang ingay, ngunit ang kanyang mga balikat ay nanginginig. Umiiyak siya. Umiiyak siya para kay Lia. Umiiyak siya para kay Kaloy. Umiiyak siya para sa bigat ng mundo.

Marahang umupo si Isabella sa tabi niya. Ang pagpapanggap ay tapos na.

“Marco,” bulong niya.

Hindi siya tumingin.

“Marco,” ulit niya, mas malakas. Inilagay niya ang kanyang kamay sa kanyang likod.

“Okay lang, Bella. Mapapagod ka lang. Matulog ka na muna.”

“Hindi ako si Bella,” sabi niya, ang kanyang boses ay basag.

Napa-angat ng tingin si Marco. “Ano?”

“Ang pangalan ko,” sabi ni Isabella, habang ang mga tunay na luha ay dumadaloy na sa kanyang pisngi. “Ang pangalan ko ay Isabella Gonzales. At… at naaalala ko na ang lahat.”

Ang pagod sa mukha ni Marco ay napalitan ng pagkalito. “N-naaalala mo na? Salamat sa Diyos! Isabella… ako ‘to, si Marco!”

Hinawakan niya ito sa balikat, ngunit umiling si Isabella.

“Hindi, Marco. Hindi mo naiintindihan,” sabi niya, humahagulgol na. “Wala akong amnesia. Hindi ako naaksidente. Nagsinungaling ako.”

Ang mga kamay ni Marco ay dahan-dahang bumitaw sa kanyang balikat. Ang pagkalito sa kanyang mukha ay naging isang blangkong ekspresyon ng pagkabigla, na dahan-dahang naging isang malalim na sakit.

“A-ano?”

“Nagsinungaling ako,” ulit ni Isabella. “Gusto kitang subukan. Gusto kong malaman kung totoo ang pagmamahal mo. Kung pera lang ang habol mo. Ang ama ko… sinabi niya… sinabi niyang iiwan mo ako ‘pag nalaman mong wala akong pera. Kaya… kaya ginawa ko ‘to.”

Si Marco ay tumayo. Napaatras siya ng isang hakbang, na para bang sinampal. Tinitigan niya si Isabella na parang ngayon lang niya ito nakita.

“Habang… habang binibigay ko sa’yo ang huling itlog sa plato? Habang natutulog ako sa sahig para lang maging komportable ka? Habang nagbubuhat ako ng semento para may maihain akong mansanas sa’yo? Nagpapanggap ka lang?”

“Marco, patawarin mo ako…”

“At kanina?” ang boses ni Marco ay nagsimulang manginig sa galit at pighati. “Habang nag-aagaw-buhay ang kapatid ko? Habang sinasabi ko sa’yong mas gugustuhin kong mamatay kaysa gamitin ka? Pinapanood mo lang ako? Na parang isang laro? Isang pagsubok?”

“Hindi! Marco, hindi ko alam na aabot sa ganito!”

“Ano bang inaasahan mong gagawin ko, Isabella?” sigaw ni Marco, at ang mga tao sa pasilyo ay napatingin. “Na kapag nakita kitang walang pera, itataboy kita? Na kapag nagkasakit si Lia, tatawagan kita para humingi ng milyon? ‘Yun ba? Para mapatunayan mong tama ka? Na isa lang akong hamak na magsasakang mukhang pera?”

“Patawad…” iyon lang ang naisatinig ni Isabella.

Umiling si Marco, ang kanyang mga mata ay pula sa galit at luha. “Ibinenta ko ang kalabaw ko, Isabella. Ang nag-iisang pamana ni Itay. Ang katuwang ko sa buhay. Ibinenta ko ‘yon para sa sampung libo. Sampung libo na para sa’yo, barya lang. Pero para sa akin, buhay ko ‘yon. At ginawa ko ‘yon… para hindi madungisan ang pangalan mo. Para hindi madungisan ang pagmamahal ko sa’yo.”

Tumalikod si Marco. “Umalis ka na, Isabella. Bumalik ka na sa mundo mo. Tapos na ang laro.”

“Marco! Sandali!”

“Umalis ka na!”

Pumasok siya sa banyo ng ospital at malakas na isinara ang pinto. Naiwan si Isabella sa pasilyo, basang-basa, puno ng putik, at durog na durog. Ang taong nagsubok ay ang siyang bumagsak.

Hindi umalis si Isabella. Tinawagan niya si Anna. “Dalhin mo ang kotse. At dalhin mo ang lahat ng kailangan. Magdala ka ng tseke.”

Kinabukasan, ang bagyo ay tumila na. Si Lia ay nailipat na sa pinakamagandang pribadong silid sa ospital. Si Marco, na nakatulog sa sahig sa labas ng kwarto ni Lia, ay nagising sa amoy ng kape.

Si Isabella ay nakaupo sa tabi ng kama, binabantayan si Lia. Nakasuot pa rin siya ng basang daster.

“Inilipat ko na siya,” sabi ni Isabella, ang kanyang boses ay mahina. “Binayaran ko na ang lahat. Kinausap ko ang doktor. Magiging maayos siya.”

Hindi umimik si Marco. Tumingin lang siya kay Lia, na ngayon ay mahimbing nang natutulog.

“Marco,” sabi ni Isabella, tumatayo. “Alam kong walang halaga ang sasabihin ko. Pero… nakita ko ang lahat. Nakita ko ang puso mo. At ang nakita ko… ang nakita ko ang pinakatotoong bagay na naranasan ko sa buong buhay ko.”

Lumapit siya kay Marco. “Natutunan ko ang leksyon ko. Ang buong buhay ko, ako ang sinusukat ng pera. Kaya akala ko, lahat ng tao, ganoon din. Akala ko, ang pag-ibig, nabibili. Pero ikaw… ikaw, Marco… mas mayaman ka pa kaysa sa akin. Dahil ang mayroon ka, hinding-hindi ko kayang bilhin.”

Dinukot ni Isabella ang isang tseke mula sa kanyang bulsa at iniabot ito kay Marco. “Ito… pambili mo ulit kay Kaloy. At higit pa. Pampaaral kay Lia. Pampaayos ng bahay niyo—”

Hindi kinuha ni Marco ang tseke. Tinitigan niya lang ito.

“Hindi ko kailangan niyan, Isabella.”

“Pero… utang ko ‘to sa’yo.”

“Ang utang mo,” sabi ni Marco, sa wakas ay tinitingnan siya sa mata. “Ay ang tiwala ko. At hindi ‘yan nababayaran ng tseke.”

Nabitawan ni Isabella ang tseke. Ang papel ay dahan-dahang lumapag sa sahig.

“Mahal kita, Marco,” sabi niya, ang kanyang puso ay hayag na. “Mahal na mahal kita. At kung bibigyan mo ako ng pagkakataon, gusto kong patunayan ‘yon. Hindi bilang CEO. Hindi bilang ‘Bella.’ Kundi bilang ako. Handa akong magsimula ulit.”

Si Marco ay tumingin sa kanyang kapatid, pagkatapos ay kay Isabella. Nakita niya ang babaeng minahal niya sa ilalim ng bagyo, at nakita niya ang babaeng nagsinungaling sa kanya. At nakita niya ang babaeng nakaluhod ngayon sa kanyang harapan, na walang-wala—hindi sa pera, kundi sa pagkatao.

Dahan-dahan, pinulot niya ang tseke. Ngunit hindi niya ito ibinulsa. Pinunit niya ito sa gitna.

“Ano—”

“Kung magsisimula tayo ulit,” sabi ni Marco. “Magsisimula tayo sa simula. Walang pera. Walang laro. Tayo lang.”

Ngumiti si Isabella sa gitna ng kanyang mga luha. “Tayo lang.”

Makalipas ang isang taon, ang San Gabriel ay may bago nang kooperatiba. Isang kooperatiba na tinayo hindi bilang donasyon, kundi bilang isang partnership. Ginamit ni Isabella ang kanyang kaalaman sa negosyo para tulungan ang mga magsasaka ng San Gabriel, kabilang si Marco, na direktang maibenta ang kanilang mga ani sa Maynila sa tamang presyo. Si Lia ay nag-aaral na sa kolehiyo, sa kursong Agribusiness, sa ilalim ng scholarship na pinondohan ni Marco.

Si Don Ricardo ay bumisita sa San Gabriel. Sa una ay may pag-aalangan, ngunit nang makita niya si Marco na hindi humihingi ng pera, kundi nag-aalok ng isang business plan, nagsimula siyang rumespeto.

At si Isabella? Hati na ang kanyang oras. Minsan, siya ang CEO na nakikipagpulong sa mga investor sa Makati. Minsan naman, siya ay nasa San Gabriel, naka-bota, puno ng putik, nagtatanim sa tabi ni Marco.

“Masaya ka ba?” tanong ni Marco isang hapon, habang pinapanood nila ang paglubog ng araw sa kanilang bukirin.

Hinawakan ni Isabella ang magaspang na kamay ni Marco. “Masaya? Hindi, Marco. Hindi lang ako masaya.”

Tumingin siya sa bagong kalabaw na binili nila—hindi mula sa pera ni Isabella, kundi mula sa unang kita ng kanilang kooperatiba.

“Buo,” sabi niya. “Sa unang pagkakataon sa buhay ko, buo ako.”

Natutunan ni Isabella na ang pag-ibig ay hindi sinusubok. Ito ay pinaniniwalaan. At natutunan niya na ang tunay na kayamanan ay hindi ang perang iniipon mo, kundi ang mga bagay na hindi mo kayang ibenta, kahit gaano pa kahirap ang buhay.

Kung ikaw si Marco, sa kabila ng ginawang panloloko at pagsubok sa iyong pagkatao, kaya mo pa bang buksan ang iyong puso para magpatawad? At kung ikaw si Isabella, ano pa ang gagawin mo para muling makuha ang tiwalang iyong sinira? Ibahagi ang iyong saloobin sa comments.