Si Amelia “Lia” Santos ay nagising sa amoy ng designer perfume at bagong gawang kape. Ang kanyang bedroom ay pinalamutian ng Italian silk, ang kanyang mga closet ay punung-puno ng latest fashion mula sa Europa. Araw-araw niya itong ginagawa: nag-aalmusal sa kanyang high-rise condominium sa Makati, nagmamaneho ng kanyang sports car patungo sa exclusive social clubs, at naglilista ng mga expensive item na bibilhin niya sa kanyang next shopping trip. Si Donya Amelia—iyon ang tawag sa kanya ng kanyang mga kaibigan at social circles—ay simbolo ng unquestioned success.

Ang susi sa kanyang karangyaan ay si Rafael “Raffy” Del Mundo, ang kanyang asawa. Si Raffy ay isang Overseas Filipino Worker (OFW) sa Dubai. Ayon kay Lia, si Raffy ay isang Chief Engineer sa isang oil and gas corporation, at ang kanilang remittance ay walang mintis: Isang Milyong Piso bawat buwan. Limang taon na ang nakalipas. Sa panahong iyon, si Lia ay naging member ng elite society ng Maynila. Ang kanyang buhay ay perfect at secure.

Ang deal nila: Si Raffy ay magtatrabaho sa Dubai sa loob ng limang taon. Si Lia ang bahala sa investments at social image nila sa Pilipinas. Ang ultimate plan ay ang pag-uwi ni Raffy, settle down, at i-enjoy ang legacy na binuo ni Lia.

Ngunit ang perfect image ay binuo sa perfect lie.

Si Lia ay abala sa pagpili ng kanyang dress para sa upcoming grand gala nang tumunog ang kanyang private phone. Si Raffy.

“Mahal, tumawag ako para mag confirm,” sabi ni Raffy, ang kanyang boses ay tila distant at may halong static. “Uuwi na ako. Permanent. Ang contract ko ay tapos na. Next week, darating ako sa Maynila. Forever na ‘to, Mahal. Magkasama na tayo.”

Ang puso ni Lia ay kumabog nang mabilis. Hindi dahil sa excitement ng reunion, kundi dahil sa matinding takot.

“R-Raffy! Ang bilis naman!” sabi ni Lia, pilit na pinipigilan ang panic sa kanyang boses. “Hindi pa tayo fully prepared! Ang renovation sa condo—”

“Wala nang renovation, Mahal. Ang importante, magkasama tayo. Hindi na ako makapaghintay. Mag celebrate na tayo. Ipapakita ko sa’yo ang future natin.”

Sa pag-uwi ni Raffy, si Lia ay napilitang harapin ang katotohanan. Ang one-million-peso monthly remittance ay real. Ang condo ay real. Ang cars ay real. Ngunit ang source nito—ang foundation ng lahat—ay isang malaking, nakakatakot na illusion na binuo ni Lia sa loob ng limang taon.

Ang condo ay hindi fully paid. Ito ay may heavy mortgage. Ang mga cars ay leased. Ang designer clothes ay may utang sa credit card. Ang image ni Lia ay built on debt at borrowed money. Ang remittance ni Raffy ay sapat lang para i-maintain ang illusion—ang interest sa loan, ang minimal payment sa credit card, at ang social visibility na kailangan niya para i-sustain ang lie na sila ay mayaman. Kung titigil si Raffy sa pagpapadala ng pera, ang lahat ay guguho sa isang iglap.

Hindi niya inisip na forever na siyang uuwi. Akala ni Lia, magpapaalam lang ito.

Kinabukasan, tumawag si Lia sa kanyang financial adviser. “Gawin mo ang lahat para i-liquidate ang assets ko! Bilisan mo! Kailangan ko ng cash!”

Ngunit huli na ang lahat. Ang market ay mabagal. Ang mga assets ay hindi kayang i-sell nang mabilis. Si Lia ay nababalutan ng debt.

Dumating ang araw ng pag-uwi ni Raffy. Si Lia ay nag-ayos ng isang grand welcome party sa condo—ang final act ng kanyang illusion. Ang lahat ng socialite na kaibigan niya ay naroon, handang batiin ang Chief Engineer na nagdala sa kanya sa tuktok ng society.

Pumasok si Raffy. Hindi siya nagsuot ng suit. Nakasuot siya ng isang simpleng polo shirt at maong, ngunit ang kanyang mga mata ay nagniningning sa kaligayahan. Niyakap niya si Lia nang mahigpit. “Mahal! Tapos na! Umuwi na ako!”

“Raffy! Welcome home!” sabi ni Lia, pilit na ngumingiti. Ang kanyang luha ay hindi excitement, kundi fear.

Si Raffy ay tumingin sa crowd. “Mahal, sino sila? Akala ko, simple gathering lang.”

“Mga kaibigan natin sila, Mahal! Nag celebrate ng success mo! Alam nilang Chief Engineer ka!”

Ngunit may isang bagay ang kakaiba kay Raffy. Ang kanyang mga kamay. Ang kanyang mga kamay ay rough at calloused, hindi ang makinis na kamay ng isang Chief Engineer. Ang kanyang balat ay tila nasunog sa araw, hindi sa air-conditioned office.

“Mahal,” sabi ni Raffy, hinila si Lia sa corner. “May kailangan akong sabihin sa’yo. Ang career ko… hindi Chief Engineer.”

Ang puso ni Lia ay tila tumigil sa pagtibok. “A-ano? Alam ko na! Project Manager ka! Mas mataas! Mas malaki ang kita, tama?”

Ngumiti si Raffy. Hindi ito isang happy smile. “Hindi, Mahal. Nag apply ako bilang engineer, oo. Pero hindi ako engineer.”

Tiningnan niya si Lia. Ang kanyang face ay puno ng shame at determination.

“Ang remittance na isang milyon, real ‘yan, Mahal. Pero ang trabaho ko… Hindi ako engineer. Ako ay welder sa isang shipyard.”

WELDER? Isang welder na nagpapadala ng one million pesos bawat buwan? Ito ay impossible.

“Manuel! Hindi ako tanga!” sigaw ni Lia, hindi na makapagpigil. “Ang salary ng isang welder, hindi umaabot sa five million sa isang taon! Sino ang nagbigay sa’yo ng pera?! Sino ang sugar mommy mo?!”

“Wala akong sugar mommy, Mahal!” sigaw ni Raffy. “Ang pera ay galing sa akin! Pero hindi salary ang source! Ito ang real secret ko, Mahal!”

Dito na nag-umpisa ang real confession.

Hindi salary ang pinagmulan ng pera. Ang salary ni Raffy ay sapat lang para sa kanyang pangangailangan. Ang source ng remittance ay galing sa side business ni Raffy.

Si Raffy, bilang welder sa shipyard, ay may talent sa welding and fabrication. Ginawa niya ang side business na “Del Mundo Fabrication.” Sa loob ng limang taon, nagtatrabaho siya ng dalawang shift—isang shift sa shipyard, at isa pang shift sa kanyang illegal, side workshop sa Dubai. Ang welding na ginagawa niya ay specialized at napakamahal. Siya ay nagtatrabaho ng 16 hours a day, halos walang pahinga, para lang i-meet ang target na isang milyon bawat buwan.

Ang secret ni Raffy ay hard work at sacrifice. Ang mga calloused hands niya, ang sun-burnt skin niya, at ang static voice sa telepono—iyon ang proof ng kanyang labor.

Ngunit ang secret ni Raffy ay hindi ang source ng pera. Ito ang secret na natuklasan niya tungkol kay Lia.

“Hindi lang ako nagtatrabaho ng dalawang shift, Mahal,” sabi ni Raffy, ang kanyang mga mata ay puno ng pain. “Nagpadala ako ng one million hindi dahil chief engineer ako. Nagpadala ako ng one million dahil alam kong mayabang ka. Alam kong gusto mong i-impress ang mga kaibigan mo. At alam kong ginagamit mo ang pera para i-hide ang emptiness mo.”

“H-hindi totoo ‘yan!”

“Alam ko, Mahal! Ang secretary ko sa Dubai, siya ang lawyer ko! Siya ang nag handle ng documents mo! Alam ko ang mortgage! Alam ko ang credit card debt! Alam ko ang game mo, Mahal! Ang one million ay insurance lang para i-maintain ang illusion mo! Akala ko, kapag umuwi ako, handa ka na sa real life!”

Ang shock ni Lia ay napalitan ng shame. Narinig ng lahat ang kanilang argument. Ang mga socialite friend niya ay nagbulungan at dahan-dahang umalis.

“Manuel, ang lahat ng ‘yan… ginawa ko para sa’yo! Para magkaroon tayo ng status!”

“Hindi ko kailangan ng status, Lia! Ang kailangan ko, ikaw! Ang welder na ‘to, kaya kang bigyan ng million dahil mahal na mahal ka niya! Ang condo na ‘yan, hindi ko pangarap! Ang pangarap ko, ikaw!”

Dito na nag-umpisa ang real confrontation sa pagitan ng illusion at reality.

Kinabukasan, si Lia ay nawala. Hindi siya tumakbo sa Dubai. Tumakbo siya sa probinsya. Hindi na niya kayang harapin ang debt at shame.

Ngunit si Raffy ay sumunod sa kanya. Nahanap niya si Lia sa lumang bahay ng kanyang mga magulang.

“Mahal, umuwi ka na,” sabi ni Raffy.

“Paano? Wala na tayong condo! Wala na tayong sports car! Wala na akong identity!” umiiyak na sabi ni Lia.

“Wala kang identity?!” sigaw ni Raffy. “Ang identity mo, ikaw ang wife ko! Ang wife ng isang welder! Hindi ka CEO! At okay lang ‘yun! Ang debt mo, babayaran ko. Ang condo at sports car, i-sell natin. Babayaran natin ang debt mo, Mahal. Together.”

“Paano ka magbabayad ng debt namin, Manuel? Wala ka nang illegal workshop!”

“Tama,” sabi ni Raffy. “Pero may skill ako. Bumalik ako para dito. Sa skill na ‘to.”

Doon, ipinakita ni Raffy ang kanyang final surprise. Sa tabi ng lumang bahay ng mga magulang ni Lia, may isang simple ngunit well-equipped na welding workshop na itinayo niya online. Ang business niya ay registered na. Ang client niya sa Dubai, ngayon ay client na niya sa Pilipinas.

“Hindi na illegal ang business ko, Mahal,” sabi ni Raffy. “Ito na ang Del Mundo Fabrication. Ang investment ko sa future natin. Together, Mahal. Hindi na one million a month. Pero enough na para mabuhay tayo nang honest at maligaya.”

Si Lia ay umiyak. Hindi dahil sa debt, kundi dahil sa sacrifice at love ni Raffy. Niyakap niya si Raffy.

“Hindi ko kailangan ng one million a month, Mahal,” sabi ni Lia. “Ang kailangan ko, ikaw. Ang welder na honest at matapat.”

Ang dream house ay hindi na high-rise condo. Ito ay isang simple, wooden house sa probinsya, sa tabi ng welding workshop. Ang marmol ay pinalitan ng hardwood. Ang perfume ay pinalitan ng amoy ng metal at sparks.

Si Lia ay hindi na socialite. Siya na ang Business Manager ng Del Mundo Fabrication. Ginamit niya ang kanyang organizational skill para i-handle ang clients at logistics.

Ang million-peso remittance ay naglaho. Ngunit ang million-peso integrity ay nanatili.

Ang real surprise ay hindi ang welder na husband. Ang real surprise ay ang wife na nakahanap ng real happiness sa simple life, sa tabi ng lalaking proud sa kanyang trabaho at integrity.

Ang one-million-peso remittance ay built on sacrifice at lie. Para sa iyo, ano ang mas mahirap harapin ni Raffy: ang physical pain ng two shifts sa shipyard, o ang moral dilemma ng pagsisinungaling sa asawa para i-protect ang dream nito? At kung ikaw si Lia, ano ang una mong ginawa sa sports car at condo pagkatapos ng confession? Hinihintay namin ang inyong saloobin sa comments.