Si Don Miguel Santillan ay ang uri ng tao na hindi kailanman natutulog nang mahimbing. Ang kanyang isip ay isang makina ng kalkulasyon, at ang kanyang buhay ay isang serye ng mga deadline at multi-milyong dolyar na desisyon. Siya ang CEO ng isang conglomerate na sumasaklaw sa real estate, telekomunikasyon, at renewable energy. Para kay Don Miguel, ang control ay hindi lamang isang prinsipyo sa negosyo; ito ay isang pilosopiya ng buhay. Ang kanyang mundo ay dapat na ordered, structured, at higit sa lahat, nakikita.

Ngunit may isang lugar sa kanyang buhay na hindi niya kayang kontrolin: ang kwarto ng kanyang tatlong anak.

Sina Amara, Sofia, at Elias—ang kanyang mga triplets. Sila ang nag-iisa at pinakamahalagang alaala ng kanyang yumaong asawa, si Elena, na namatay limang taon na ang nakalipas sa isang aksidente. Mula nang mawala si Elena, ibinaon ni Don Miguel ang kanyang sarili sa trabaho, ginawang kalasag ang imperyo niya laban sa sakit ng pangungulila. Pinuno niya ang kanilang buhay ng labis na karangyaan—mamahaling gadgets, personal na tutor, at mga nannies na nagbabantay sa kanilang bawat galaw.

Pero sa kabila ng lahat ng luxury at seguridad na iyon, may isang malamig na pader sa pagitan niya at ng kanyang mga anak.

Lalo na ngayong nagsisimula na silang magbinata at magdalaga, ang tatlo ay nagiging mas tahimik. Hindi sila nagrereklamo, ngunit hindi rin sila nagkukwento. Kapag tinatanong niya sila, ang sagot ay palaging maikli at pormal. Ngunit ang pinakanakakabahala kay Don Miguel ay ang nakita niyang kakaibang pagbabago sa gawi ng kanyang mga anak.

Lagi silang naglalaan ng oras bago matulog. Hindi sa pag-aaral, hindi sa pag-video game. Sa tuwing susubukan niyang magtanong o pumasok sa kanilang kwarto pagkatapos ng alas-diyes, sinasabi ng nannies na “tulog na po sila.” Ngunit alam niya sa sarili niyang hindi pa.

Sa isip ni Don Miguel, ang hindi nakikita ay hindi kontrolado, at ang hindi kontrolado ay panganib. Baka nagpaplano sila ng kalokohan. Baka may kausap silang hindi niya gusto. Baka nag-aaway sila at nagtatago lang ng sugat. Ang kawalan ng kaalaman ay nagdulot ng pagkabalisa sa kanyang sistema na sanay sa kaayusan.

Kaya’t nagdesisyon siya. Kung hindi siya papayagang pumasok sa kanilang mundo, gagamitin niya ang teknolohiya para pasukin iyon.

Isang araw ng Lunes, ipinatawag niya ang kanyang head of security. “Gusto ko ng CCTV sa kwarto ng mga bata,” utos niya, malamig at walang emosyon. “Hindi nakikita. High definition. Silent operation. Gusto kong malaman ang bawat galaw nila pagkatapos nilang matulog.”

Ang security chief ay nag-alinlangan. “Sir, labag po iyan sa privacy nila.”

“Ako ang ama nila. At ako ang nagbabayad ng lahat. Ang kaligtasan nila ang inuuna ko,” mariing sabi ni Don Miguel. Ngunit sa kaibuturan, alam niya na ang hinahanap niya ay hindi kaligtasan. Ang hinahanap niya ay katotohanan—at pagkontrol.

Ang CCTV ay maingat na inilagay, nakatago sa loob ng isang teddy bear na bigay niya mismo sa mga bata noong bata pa sila. Naglaan si Don Miguel ng isang hiwalay na silid sa kanyang penthouse—ang “Command Center”—kung saan niya matitingnan ang feed, mag-isa, nang hindi alam ng sinuman.

Sa gabing iyon, matapos ang isang mahabang meeting, pumasok si Don Miguel sa kanyang Command Center. Bumungad sa kanya ang isang malaking screen, na nagpapakita ng tatlong hiwalay na kuha mula sa kwarto ng triplets.

Naroon sila. Si Amara, ang pinakamatanda ng tatlo, ang laging may matapang na mukha, ay nagbabasa sa kanyang kama. Si Elias, ang bunso at ang lalaking nag-iisa, ay naglalaro ng video game sa kanyang tablet. At si Sofia, ang pinakamahinhin, ay nag-iikot-ikot sa kanyang kumot.

Inaasahan ni Don Miguel na makita ang anumang katibayan ng kanilang pagiging magulo. Hintay siya. Alas-diyes. Alas-onse.

Pagpatak ng alas-dose ng hatinggabi, ang inaasahan niyang gulo ay hindi dumating. Sa halip, isang serye ng mga galaw ang gumulantang sa kanya.

Una, isinara ni Elias ang kanyang tablet. Hindi nag-aalangan, hindi nagdadabog. Bigla siyang bumangon. Pagkatapos, tumayo si Amara at Sofia. Nagtinginan silang tatlo. Walang salita, tila may unawaan na sila lang ang nakakaalam.

Naglakad sila papunta sa gitna ng kwarto, sa tabi ng bintana.

At dito na nagsimula ang ritwal na sinubukan nilang itago kay Don Miguel.

Lumuhod si Elias. Dahan-dahan, kinuha niya sa ilalim ng isang matandang kahon ng laruan ang isang kupas na album ng litrato. Hindi ito ang mga mamahaling album na pinalabas ni Don Miguel; ito ay luma, gawa sa papel, at may mga litratong gupit-gupit.

Ibinuka ni Elias ang album.

Ang unang litrato: isang larawan nilang tatlo noong sila ay sanggol pa, kasama ang kanilang inang si Elena. Si Elena, nakangiti, na may hawak na isang simpleng bulaklak.

Nakita ni Don Miguel ang litrato. Naramdaman niya ang isang kurot sa kanyang puso, isang bagay na matagal na niyang inilibing.

Tiningnan ni Amara ang litrato. Pagkatapos, hinawakan niya ang kamay ni Sofia, at hinaplos naman ni Sofia ang ulo ni Elias. Nagyakapan silang tatlo, hindi malakas, kundi mahigpit at tahimik.

Nagsimulang magsalita si Amara, ang matapang na si Amara. Hindi siya nagsasalita tungkol sa paaralan o sa mga kaibigan. Nagsasalita siya tungkol sa araw na iyon, limang taon na ang nakalipas, nang mamatay ang kanilang ina.

“Naaalala niyo ba noong nag-ulan, at kinantahan tayo ni Mama?” tanong ni Amara, ang kanyang boses ay nanginginig. “Ang sabi niya, ang ulan ay luha ng mga anghel. At ‘wag tayong iiyak, dahil mas gusto niyang makita tayong nakangiti.”

“Pero wala na siya, Amara,” pabulong na sagot ni Sofia, ang kanyang mga mata ay nanlalaki sa screen.

Biglang, si Elias, ang bunso, ang pinaka-inaasahang maging magulo, ay nagbigay ng sagot na tumagos sa balat ni Don Miguel.

“Huwag kayong matakot, Ate,” sabi ni Elias. “Dito siya.” Tiningnan niya ang litrato. “Sabi ni Mama, maging pamilya tayo. Kayo ang Mama ko ngayon. Kayo ang tatay ko. Kayo ang lahat.”

Niyakap silang dalawa ni Elias nang mahigpit.

Ang inaasahan ni Don Miguel ay makita ang isang pag-aaway, ang pag-iyak ng isang bata dahil sa nasirang laruan, o ang isang lihim na pakikipag-chat. Pero…

Ang nakita niya sa screen ay hindi pag-aaway o kalokohan. Ang nakita niya ay isang lihim na pamilya na binuo ng kanyang mga anak para punan ang butas na iniwan niya. Ang tatlong munting kaluluwa ay nag-aalayan ng emosyonal na suporta, na tanging dapat ay nagmumula sa kanya.

Nanatili si Don Miguel sa kanyang upuan, parang isang estatwa. Oras-oras siyang nakatingin sa screen, habang ang mga bata ay nagbabahagi ng mga kuwento at tawa tungkol sa kanilang ina. Ang bawat kuwento ay isang patalim.

“Siya ang Mama ko, naaalala ko ang amoy niya,” sabi ni Sofia. “Siya ang nagturo sa akin mag-luto ng sinigang,” sabi ni Amara. “Siya ang nagbigay sa akin ng lakas,” sabi ni Elias.

Ipinakita sa CCTV footage ang pinakamatinding katotohanan: Ang kanyang mga anak ay nagbigay ng bawat isa sa kanila ang kanyang sarili, dahil siya, ang kanilang ama, ay bigo. Ginawa niyang matatag ang kanyang imperyo, ngunit hinayaan niyang gumuho ang kanyang pamilya. Ipinagpalit niya ang kanyang presensya sa kanilang karangyaan.

Sa gitna ng lahat ng high-tech na kagamitan, ang bilyonaryo ay biglang naging isang kaawa-awang estranghero sa buhay ng kanyang sariling mga anak. Ang CCTV, na inilagay niya para kontrolin sila, ay naging salamin na nagpakita sa kanya ng kanyang sariling kapalpakan.

Kinabukasan, si Don Miguel ay pumasok sa kanyang opisina na may matinding sakit ng ulo, hindi dahil sa negosyo, kundi dahil sa pagkatalo. Kinansela niya ang lahat ng kanyang meeting at nagkulong sa kanyang Command Center. Pinanood niya ang mga footage, paulit-ulit, at bawat ulit, tumatagos ang katotohanan.

Hindi siya galit. Siya ay durog.

Nang sumapit ang gabi, hindi na pumasok si Don Miguel sa Command Center. Sa halip, naglakad siya patungo sa kwarto ng kanyang mga anak.

Alas-onse na. Ang nannies ay natutulog na. Hindi na siya kumatok. Dahan-dahan niyang binuksan ang pinto.

Nakita niya sila sa gitna, nagkukumutan. Nakahiga sila sa sahig, at nakabukas ang lumang album. Tumatakbo sa kanilang mga mata ang luhang kanina pa niya nakita sa CCTV.

“Maaari ba akong sumali?” tanong ni Don Miguel, ang kanyang boses ay basag at mahina, isang boses na matagal nang hindi narinig ng kanyang mga anak.

Nagulat ang tatlo. Tumingin sila sa kanya, hindi sa takot, kundi sa pagtataka.

“Papa?” tanong ni Amara.

“Gusto ko lang… gusto ko lang makinig. Sa mga kuwento ni Mama,” sabi ni Don Miguel. Umupo siya sa sahig, hindi bilang isang CEO, kundi bilang isang ama na nawalan din.

Hindi niya inamin na may CCTV siya. Hindi niya ipinahiya sila. Sa halip, tiningnan niya ang album na hawak ni Elias.

“Iha,” sabi niya kay Sofia, “Alam mo bang ang paboritong kanta ng Mama mo ay ‘You Are My Sunshine’? Lagi niyang kinakanta ‘yan sa akin noong magkasintahan pa kami.”

Napuno ng pagtataka ang mukha ni Sofia. Si Amara, ang matapang, ay nagsimulang umiyak. At si Elias, ang matapang na nagtago ng album, ay yumakap sa kanyang Ama.

“Miss na miss ko po si Mama,” bulong ni Elias.

Sa unang pagkakataon sa limang taon, hindi bilang isang bilyonaryo, kundi bilang isang widower at isang ama, umiyak si Don Miguel kasama ang kanyang mga anak. Hindi niya sila inalo; nakiramay siya.

Hindi na niya inalis ang CCTV, ngunit hindi na rin niya ito ginamit. Ang monitor sa kanyang Command Center ay nanatiling itim. Natuklasan niya na ang pinakamahusay na paraan upang malaman ang buhay ng kanyang mga anak ay hindi sa pamamagitan ng lens ng camera, kundi sa pamamagitan ng lens ng kanyang sariling mga mata.

Mula noon, nagbago si Don Miguel. Ang kanyang kalendaryo ay muling inayos. Ang 5:00 PM onwards ay nakareserba na. Hindi para sa golf. Hindi para sa mga meeting. Kundi para sa “Kuarto Time.”

Nagbasa siya ng mga kuwento sa kanyang mga anak. Naglaro sila. Nagkwentuhan. Ang kaligayahan ay bumalik sa loob ng tahanan, hindi dahil sa pera, kundi dahil sa presensya. At sa halip na maging isang estranghero, si Don Miguel ay naging bahagi ng lihim na pamilya na binuo ng kanyang mga anak.

Ang CCTV, na inilagay para maging isang tool ng control, ay naging instrumento ng pagpapagaling. Ipinakita nito sa isang bilyonaryo na ang pinakamahalagang kayamanan sa mundo ay hindi nakikita sa anumang financial report, kundi nakikita at nararamdaman sa gitna ng pagmamahalan ng pamilya.

Ikaw? Kung bibigyan ka ng pagkakataon na makita ang lihim na buhay ng iyong pamilya, anong mas mahalagang katotohanan ang gusto mong malaman—ang mga problema na kailangan mong ayusin, o ang pagmamahalan na kailangan mong samahan? I-share mo ang kwentong ito kung naniniwala ka na ang presensya ay higit na mahalaga kaysa sa lahat ng regalo sa mundo.