Ang mundo ni Don Miguel Tan ay isang kaharian ng bakal, semento, at salamin. Bilang nag-iisang may-ari ng Tan Global Conglomerate, ang kanyang pangalan ay nakaukit sa bawat dambuhalang gusali na bumubuo sa skyline ng Maynila. Sanay siyang utusan ang mundo. Sanay siyang ang bawat “hindi” ay nagiging “oo” sa tamang halaga. Ngunit may isang “hindi” na hindi niya kayang bilhin—ang kakayahan ng kanyang anak na makapaglakad.

Si Seraphina, ang kanyang “prinsesa,” ang kanyang nag-iisang liwanag mula nang pumanaw ang kanyang asawa, ay isinilang na may isang pambihirang “spinal muscular atrophy.” Ang kanyang mga binti ay perpekto sa anyo, ngunit walang lakas. Ang kanyang isipan ay kasing-talas ng sa kanyang ama, ang kanyang puso ay puno ng buhay, ngunit ang kanyang katawan ay isang bilangguan.

Sa loob ng walong taon, ginugol ni Don Miguel ang kalahati ng kanyang yaman para hanapin ang lunas. Dinala niya si Seraphina sa mga pinakamahusay na espesyalista sa Amerika, sa Germany, sa Japan. Sinubukan nila ang lahat ng experimental na gamot, ang lahat ng high-tech na therapy. Ngunit ang hatol ay laging iisa: “I’m sorry, Mr. Tan. Her condition is irreversible. She will never walk.”

Ang bawat salitang iyon ay isang punyal sa puso ng isang ama. Bumalik sila sa Pilipinas, dala ang isang de-kuryenteng wheelchair na nagkakahalaga ng isang kotse, at isang pusong mas mabigat pa sa lahat ng kanyang ginto.

Naging isang bilanggo si Don Miguel sa sarili niyang mansyon, kasama ang kanyang anak. Itinigil niya ang pagpapatayo ng mga bagong gusali. Itinigil niya ang pagpapalago ng kanyang imperyo. Ang tanging mahalaga na lang ay ang bawat hininga, ang bawat ngiti ng kanyang anak. Ngunit sa likod ng mga ngiti ni Seraphina, nakikita niya ang isang malalim na kalungkutan—ang pagnanais na tumakbo, maglaro, at maging isang ordinaryong bata.

Isang araw, habang nagbabasa siya ng mga lumang dokumento ng kanilang kumpanya, isang bagay ang pumukaw sa kanyang atensyon. Isang lumang kontrata, dalawampung taon na ang nakalipas. Isang kontrata sa pagitan ng kanyang yumaong ama at ng isang tribo ng mga katutubo sa kabundukan ng Palawan. Ang kontrata: ang pagbili ng isang malaking bahagi ng kanilang “ancestral domain” para tayuan sana ng isang minahan. Ngunit ang proyekto ay hindi natuloy.

Sa kontrata, may isang kakaibang probisyon na isinulat-kamay ng lider ng tribo: “Ang lupa ay ipinagkakatiwala namin sa inyo, sa pangakong ang pamilya Tan ay laging magiging kaibigan ng aming tribo at ng mga ‘tagapagbantay’ ng kalikasan.”

At may isang pangalan sa dulo: Datu Makisig, ng Tribong Tala.

Dahil sa isang hindi maipaliwanag na impulso, isang bagay na hindi niya kailanman ginawa, nagdesisyon si Don Miguel. Pupuntahan niya ang lugar na iyon. Marahil, ang pagbabalik sa nakaraan, ang paghahanap sa pinagmulan ng kanilang yaman, ay magbibigay sa kanya ng kapayapaan.

Naglakbay siya, sakay ng kanyang pribadong helicopter, patungo sa isang lugar na halos wala na sa mapa. Doon, sa gitna ng isang luntiang gubat na hindi pa nagagalaw ng sibilisasyon, natagpuan niya ang isang maliit na komunidad.

Ang mga tao ng Tribong Tala ay namumuhay nang simple, kasama ang kalikasan. Sinalubong siya ng isang matandang lalaki, ang kahalili ni Datu Makisig. Ikinuwento ni Don Miguel ang dahilan ng kanyang pagbisita.

Nang malaman ng matanda ang tungkol sa kalagayan ni Seraphina, isang kakaibang lungkot ang gumuhit sa kanyang mukha.

“Ang sakit ng iyong anak,” sabi ng Datu, “ay hindi sakit ng katawan lamang. Ito ay sakit ng isang kaluluwang hindi makalipad.”

May ipinatawag ang Datu. Isang lalaki, marahil ay kasing-edad na ni Don Miguel, na may mga matang kasing-lalim ng gubat at isang presensyang puno ng kapayapaan. Ang kanyang pangalan ay Lahi. At sa kanyang balikat, nakadapo ang isang dambuhalang agila, isang Philippine Eagle, na ang mga mata ay tila nakakakita sa kaluluwa ng sinuman.

“Si Lahi ang aming ‘Mambabaklaw’,” paliwanag ng Datu. “Ang tagapag-alaga ng mga agila. Ang mga agila, para sa amin, ay hindi mga ibon lamang. Sila ang mga sugo ng kalangitan, ang mga espiritu ng aming mga ninuno. Sila ay may kakayahang magpagaling.”

Pinagtawanan sana ni Don Miguel ang ideya. Siyensya na ang sumuko, isang ibon pa kaya? Ngunit may kung anong sa mga mata ni Lahi at ng kanyang agila, na nagngangalang “Hiraya,” ang pumigil sa kanya.

“Isama mo ang iyong anak dito,” sabi ni Lahi. “Hayaan mong makilala niya ang kanyang sarili sa mga mata ng agila.”

Sa kanyang desperasyon, ginawa ni Don Miguel ang pinaka-hindi lohikal na bagay sa kanyang buhay. Isinama niya si Seraphina sa tribo.

Ang unang mga araw ay mahirap. Si Seraphina, na sanay sa aircon at sa malambot na kama, ay nahirapan sa simpleng buhay sa kubo.

Ngunit unti-unti, isang pagbabago ang naganap. Sa tulong ni Lahi, nagsimula siyang makipag-ugnayan kay Hiraya. Sa simula, takot siya sa dambuhalang ibon. Ngunit ipinakita ni Lahi na si Hiraya ay isang mabait na nilalang.

“Ang mga agila,” sabi ni Lahi, “ay pumipili ng kanilang makakasama. At pinili ka ni Hiraya.”

Araw-araw, dinadala ni Lahi si Seraphina sa tuktok ng isang bundok, kung saan tanaw ang buong kagubatan. Doon, pinapakawalan niya si Hiraya. Pinapanood ni Seraphina ang agila na lumilipad nang malaya, sumasayaw sa ihip ng hangin, ang kanyang mga pakpak ay isang simbolo ng walang-hanggang kalayaan.

Habang pinapanood ang paglipad ng agila, isang pagnanasa ang biglang umusbong sa puso ni Seraphina—ang pagnanasang maramdaman ang hangin, ang pagnanasang makatayo.

Isang hapon, habang mag-isa siyang pinapanood ang paglipad ni Hiraya, isang bagay na hindi kapani-paniwala ang nangyari.

Dahan-dahan, sa kanyang isipan, naramdaman niya ang bawat hampas ng pakpak ni Hiraya. Naramdaman niya ang pag-angat. Naramdaman niya ang hangin. Siya… ay lumilipad.

At sa kanyang paglipad sa kanyang isipan, isang bagay ang kanyang naramdaman sa kanyang mga binti—isang kuryente, isang init, isang buhay.

Dahan-dahan, sa ilalim ng gabay ni Lahi at ng kanyang ama, sinimulan ni Seraphina ang isang kakaibang therapy. Isang “sayaw.” Ang “Sayaw ng Agila.”

Ipinikit niya ang kanyang mga mata, iniisip ang paglipad ni Hiraya, at sinusubukang igalaw ang kanyang mga binti ayon sa ritmo ng hangin. Sa simula, ito ay isang bahagyang panginginig lamang. Ngunit habang tumatagal, ang panginginig ay naging isang maliit na galaw. Ang maliit na galaw ay naging isang pag-angat.

Isang araw, pagkatapos ng anim na buwan sa tribo, habang nakaupo siya sa kanyang wheelchair, dahan-dahang itinukod ni Seraphina ang kanyang mga kamay. At sa harap ng kanyang umiiyak na ama, sa unang pagkakataon sa kanyang buhay… tumayo siya.

Nanginginig. Nabuwal. Ngunit tumayo siya.

Ang balita ng “himala sa Palawan” ay umabot sa Maynila. Ngunit para sa pamilya Tan, hindi ito isang himala ng mahika. Ito ay isang himala ng kalikasan, ng pananampalataya, at ng isang koneksyon sa pagitan ng isang bata at ng isang ibon.

Bumalik sila sa Maynila, hindi lang na may isang anak na nakakalakad na, kundi may isang bagong pananaw sa buhay.

Itinigil ni Don Miguel ang lahat ng kanyang mining operations. Sa halip, ginamit niya ang kanyang yaman para itayo ang “Hiraya Foundation,” ang pinakamalaking eagle conservation center sa buong mundo, na matatagpuan sa mismong lupain na dati’y sisirain niya.

Si Seraphina ay lumaking isang maganda at malakas na dalaga. Hindi na siya naging isang negosyante. Sa halip, naging isa siyang environmental scientist, inaalay ang kanyang buhay sa pagprotekta sa mga agila at sa kagubatan na nagbigay sa kanya ng pangalawang pagkakataon.

Minsan, bumabalik sila sa tribo. At doon, sa tuktok ng bundok, sasayaw si Seraphina kasama si Hiraya—isang sayaw ng pasasalamat, isang sayaw ng kalayaan.

Natutunan ni Don Miguel na may mga bagay sa mundo na hindi kayang ipaliwanag ng siyensya. At natutunan din niya na ang pinakamalaking yaman ay hindi ang ginto sa ilalim ng lupa, kundi ang kakayahang makitang muling lumipad ang isang pangarap na akala mo’y habambuhay nang nakakulong.

At ikaw, naniniwala ka ba sa mga himalang dala ng kalikasan? Mayroon ka na bang karanasan kung saan ang isang hayop o isang lugar ay nagbigay sa iyo ng hindi maipaliwanag na kagalingan o kapayapaan? I-comment ang iyong sagot sa ibaba!