Si Maria “Anya” Reyes ay lumaki sa yakap ng pagmamahal at karangyaan. Ang kanyang ama, si Don Ricardo Reyes, ay hindi lamang isang kilalang negosyante sa real estate; siya ay isang haligi ng integridad at pag-ibig sa nag-iisa niyang anak. Ang Mansyon Reyes, na napapalibutan ng matatayog na pader at may marmol na sahig na kumikinang, ay ang kanyang palaruan, at ang malawak na library, na puno ng mga aklat tungkol sa batas at kasaysayan, ay ang kanyang kanlungan. Pumanaw ang ina ni Anya noong bata pa siya, at tanging ang kanyang ama ang tanging sandigan niya. Sinigurado ni Don Ricardo na matalas ang isip ni Anya. “Ang pinakamahalagang pamana, anak, ay hindi ang lupain o ang pera. Ito ang iyong kaalaman at ang iyong katapatan sa sarili,” paalala niya noon, habang itinuturo ang mga batas sa likod ng mga kontrata.

Pagdating ng ika-labing apat na kaarawan ni Anya, pinakasalan ni Don Ricardo si Elena Dela Cruz, isang dating modelo na may kahanga-hangang ganda ngunit may lamig sa mata. Hindi nagtagal, isinama ni Elena ang kanyang anak sa dating relasyon, si Mila. Sa simula, si Elena ay isang mapagbigay na madrasta, ngunit ito ay tila isang maskara lamang. Pagkalipas ng limang taon, nagkaroon ng biglaang atake sa puso si Don Ricardo. Sa kanyang huling hininga, hindi na niya nagawang ayusin ang mga papeles, at ang kapangyarihan ay napunta kay Doña Elena bilang kanyang biyuda at tagapamahala ng pamanang ari-arian. Dito nagsimula ang bangungot ni Anya. Agad na ipinawalang-bisa ni Doña Elena ang mga dating utos ni Don Ricardo. Ang unang biktima ay ang pag-aaral ni Anya. “Wala nang kailangan ng ganyan,” malamig na sabi ni Doña Elena, habang kinukuha ang law books ni Anya. “Isang babae sa posisyon mo ay kailangan lang maging presentable. Pero hindi ka na Donya, Maria. Kailangan mong matuto ng disiplina.” Ang Mansyon Reyes ay naging Kulungan Reyes. Si Anya, ang dating tagapagmana, ay ginawang katulong. Pinilit siyang magsuot ng luma at maruruming damit, at ang kanyang gawaing bahay ay kasing-tindi ng isang empleyado ng hotel. Sa loob ng dalawang taon, si Anya ay nagdusa sa pang-aapi at panlalait nina Doña Elena at Mila. “Linisin mo nang maigi ang sahig na ‘yan, Maria. Huwag kang mag-iwan ng mantsa! Yan ang nararapat sa iyo—mantsa,” sigaw ni Mila, habang sinasadya siyang tapunan ng juice. Ang pinakamasakit na bahagi ay ang library. Habang naglilinis, pinagmamasdan ni Anya ang mga aklat na dati’y kanyang mundo. Sa tuwing nakikita niya ang kopya ng Civil Code of the Philippines na may tatak ng kanyang ama, nag-iibayo ang pagnanais niyang bumangon.

Sa kabila ng pang-aapi, may isang sulok sa library na hindi pinapansin ni Doña Elena—ang isang lumang display cabinet na puno ng mga legal journals mula pa sa dekada sitenta. Ang cabinet na ito ay may munting compartment sa likuran, isang lihim na ginawa ni Don Ricardo para sa kanyang mga personal na dokumento. Isang gabi, habang nag-aayos ng mga aklat, napansin ni Anya ang isang kakaibang selyo sa isang lumang kopya ng Justice Gazette. Sinunod niya ang direksyon at, sa pamamagitan ng kanyang minanang talino sa pag-unawa ng mga puzzle, natuklasan niya ang lihim na compartment. Sa loob, naroon ang isang selyadong sobre. Nakasulat sa labas: “Para kay Maria, kapag ikaw ay nasa Panganib at Wala na Ako.” Nanginginig ang mga kamay ni Anya habang binubuksan ang sobre. Ito ay isang Codicil, o isang amendment sa huling testamento ni Don Ricardo. Malinaw na nakasaad doon na ang lahat ng kanyang ari-arian, sa kaso ng anumang pagdududa o pagtatangkang ipagkait ang mana kay Anya, ay direktang ipapasa sa kanyang anak pagdating niya sa edad na beinte-uno, at maging ang pangangasiwa ay mapupunta sa isang tiyak na legal counsel: Atty. Gabriel Alcantara. Ang pangalan ay pamilyar. Si Atty. Gabriel Alcantara ay hindi lamang isang abogado; siya ang rising star ng legal world, isang matalino at matapang na tagapagtaguyod ng hustisya na walang kinatatakutan—kilala bilang “Ang Abogado ng Masa” dahil sa pagtulong niya sa mga dukha at inaapi.

Ngunit paano niya ito maaabot? Nakakulong siya. Nang sumunod na araw, nag-utos si Doña Elena na si Anya ang maghatid ng mga lumang legal na dokumento sa isang archiving office sa labas ng lungsod. Ito ang unang pagkakataon na pinayagan siyang lumabas nang walang bantay sa loob ng dalawang taon. Sa archiving office, habang nag-aayos ng mga dokumento, naglakas-loob si Anya. Gamit ang isang pira-pirasong papel at isang lapis na nakuha niya, isinulat niya ang pangalan ni Atty. Alcantara at ang detalye ng kanyang natuklasan. Nahanap niya ang opisina ni Atty. Alcantara, na malapit lamang sa tanggapan ng korte. Pumasok siya, at sa kabila ng kanyang marungis na damit, humarap siya sa receptionist. “Puwede ko po bang makausap si Attorney Gabriel Alcantara?” tanong ni Anya, halos pabulong. Ang receptionist ay tumingin sa kanyang damit, nagduda. “May appointment po ba kayo?” “Wala po. Pero… tungkol po ito sa Don Ricardo Reyes Estate,” sabi ni Anya, habang inilalabas ang Codicil. Nang makita ang pangalan ni Don Ricardo, nag-iba ang ekspresyon ng receptionist. Hindi nagtagal, lumabas si Atty. Gabriel Alcantara. Bata pa siya, may suot na matikas na suit, at ang kanyang mga mata ay nagpapahiwatig ng talino at kapayapaan. Nang makita niya si Anya, ang kanyang kalagayan—ang luma at maluwag na damit, ang mga paltos sa kamay, at ang pagod sa kanyang mukha—ay nagbigay sa kanya ng hinala. Dinala niya si Anya sa kanyang opisina. Habang ipinapaliwanag ni Anya ang kanyang kuwento—ang pagkamatay ng ama, ang pang-aapi, ang pagpilit sa kanya na maging katulong—pati na rin ang pagkakatuklas sa Codicil, tahimik na nakikinig si Atty. Alcantara. Nang matapos si Anya, tiningnan ni Atty. Alcantara ang Codicil. Ito ay tunay, selyado, at nilagdaan ng isang notary public na kaibigan niya. “Ikaw nga si Maria Reyes, tama?” tanong ni Atty. Alcantara, ang kanyang boses ay puno ng paggalang. “Opo,” sagot ni Anya, luha ay tumutulo. “Gagamitin ko ang lahat ng aking nalalaman sa batas, Maria,” pangako ni Atty. Alcantara, habang pinupunasan ang kanyang luha. “Ibabalik natin sa iyo ang lahat ng kinuha nila, at hihingian natin ng hustisya ang pang-aapi na ginawa nila.”

Ang desisyon ni Atty. Alcantara na tulungan si Anya ay hindi naging madali. Si Doña Elena Reyes ay isang malakas na kalaban, gamit ang pera at impluwensya upang takutin ang sinumang hahadlang sa kanya. Ngunit si Atty. Alcantara ay handa. Ang kaso ay isinampa: Maria Reyes vs. Elena Dela Cruz Reyes at Iba Pa, para sa Pagbawi ng Pamana at Pagwawakas ng Pang-aabuso. Nang matanggap ni Doña Elena ang summons, nagngalit siya sa galit. Hindi niya akalain na ang kanyang “katulong” ay magkakaroon ng lakas na lumaban. “Hindi ka na makakapasok sa mansyon, Maria! Hahanapin kita, at ibabalik kita sa kulungan mo!” banta ni Doña Elena sa telepono. Ngunit inilipat na ni Atty. Alcantara si Anya sa isang ligtas na lugar, isang maliit na apartment malapit sa kanyang opisina, at doon, hindi lamang siya tinulungan ni Atty. Alcantara sa kaso, kundi binigyan din siya ng mga libro. “Ang iyong ama ay nagtiwala sa iyong isip, Maria. Panatilihin mo itong matalas,” payo ni Atty. Alcantara. Sa bawat hearing, lalo siyang humahanga sa tapang ni Anya. Sa witness stand, detalyado at walang takot niyang isinalaysay ang pang-aapi, ang mga salita ni Mila, at ang lamig ni Doña Elena.

Ang climax ng legal na labanan ay dumating nang ipinakita ni Doña Elena ang kanyang sariling kopya ng huling testamento, na nagbibigay sa kanya ng ganap na kontrol sa mana. “Wala nang iba pang dokumento!” iginigiit niya, nagmamalaki. Ngunit nakangiti lang si Atty. Alcantara. “Ang inyong Kagalang-galang,” simula ni Atty. Alcantara, habang naglalakad patungo sa gitna, “ang testamento na ipinakita ay tunay, ngunit ito ay hindi kumpleto. Nag-iwan si Don Ricardo Reyes ng isang Codicil para protektahan ang kanyang anak laban sa isang sitwasyon na, sa kasamaang palad, ay naganap.” Ipinakita niya ang Codicil—ang natuklasan ni Anya. Ang Codicil ay naglalaman ng isang secret clause na nagpapawalang-bisa sa kapangyarihan ni Doña Elena at nagpapasa ng pamamahala at lahat ng ari-arian kay Anya sa sandaling mag-edad siya ng beinte-uno, na naabot na niya. Ang legal na pagpapatunay sa dokumento ay matibay. “At higit sa lahat,” dagdag ni Atty. Alcantara, “nakasaad sa Codicil na ang sinumang mapatunayang nagpabaya o nag-abuso sa karapatan ni Maria ay dapat panagutin sa batas. Ang inyong Kagalang-galang, ang kasong ito ay hindi lamang tungkol sa pera, kundi tungkol sa pang-aapi sa ilalim ng sarili niyang bubong.” Hindi na nakahinga si Doña Elena. Si Mila ay umiyak. Ang kanilang imperyo ng kasinungalingan ay gumuho sa isang iglap, dahil sa isang lumang aklat at isang batang babae na minamaliit nila. Ang hatol ng hukom ay mabilis at hindi matututulan: Pabor kay Maria Reyes. Ang Mansyon Reyes, ang lahat ng korporasyon, at ang lahat ng bank accounts ay ibinalik sa pangalan ni Anya. Bukod pa rito, nahaharap si Doña Elena at Mila sa mga kasong sibil dahil sa emotional and physical abuse.

Sa loob ng isang linggo, bumalik si Anya sa mansyon, ngunit hindi bilang katulong, kundi bilang may-ari. Ang unang ginawa niya ay ang ipagbenta ang lahat ng mararangyang gamit na binili ni Doña Elena. Sa halip, ginawa niyang Reyes Foundation Center ang malawak na mansyon. Ginamit niya ang mana ng kanyang ama hindi para sa sarili niyang luho, kundi para sa kanyang orihinal na pangarap: ang maging isang abogado at tumulong sa mga taong inaapi. Sa tulong ni Atty. Alcantara, na ngayon ay kanyang mentor, nag-enroll siya sa law school. Ang kanyang mga karanasan sa mansyon ay nagbigay sa kanya ng hindi matitinag na pananaw sa katarungan. Isang araw, bumalik siya sa library. Kinuha niya ang Justice Gazette na naglalaman ng Codicil. Sa likod ng aklat, may nakita siyang isa pang maliit na sulat. Mula ito kay Don Ricardo: “Anak ko, alam kong ang pera ay naglalabas ng pinakamasamang ugali ng tao. Kung sakaling mabasa mo ito, nangangahulugan itong dumaan ka sa pagsubok na pinakamahirap. Pinalakas ka nito. Huwag mong hanapin ang ganti. Hanapin mo ang hustisya. At alalahanin mo, ang tunay na Don ay hindi sinusukat sa kayamanan, kundi sa kung paano niya protektahan ang mga mahina. Mahal kita, Maria.” Napangiti si Anya. Hindi siya nawalan ng lahat; ang kanyang ama ay nag-iwan ng isang aral na mas matimbang kaysa sa lahat ng ginto at lupa sa mundo. Ang Don ay pumanaw, ngunit ang kanyang puso ay nabubuhay sa kanyang anak. Ngayon, si Anya ay hindi na ang katulong na inapi. Siya si Maria Reyes, ang mag-aaral ng batas, ang tagapagmana ng kabutihan, at ang kinabukasan ng hustisya.