Si Anna de la Torre, sa edad na dalawampu’t pito, ay isang pambihirang tanawin sa mundo ng negosyo. Bilang ang pinakabatang CEO ng De La Torre Legacy, isang kumpanyang itinayo pa ng kanyang lolo, dala-dala niya sa kanyang mga balikat ang bigat ng isang pangalan at ang pagdududa ng isang board of directors na puno ng mga lalaking doble ang edad sa kanya. Matalino, determinado, ngunit para sa kanila, siya ay “bata pa at walang alam.”

Isang araw, habang nagsasagawa siya ng final interview para sa isang bagong janitor, isang aplikante ang pumukaw sa kanyang atensyon. Si Mang Elias. Nasa mga huling bahagi na ng kanyang animnapung taon, payat, kuba na, at ang kanyang mga kamay ay nanginginig. Ngunit ang kanyang mga mata… ang kanyang mga mata ay may kakaibang kislap ng talino at isang hindi maipaliwanag na kalungkutan.

“Masyado na po siyang matanda para sa trabahong ito, Ma’am Anna,” bulong ng HR manager.

Ngunit may kung anong sa sinseridad ni Mang Elias ang kumurot sa puso ni Anna. Naalala niya ang kanyang yumaong ama, na laging nagsasabing, “Ang halaga ng isang tao ay wala sa kanyang lakas o edad, kundi sa kanyang puso.”

“Tinatanggap ka na, Mang Elias,” sabi ni Anna, sa kabila ng pagtutol ng lahat.

Nagsimulang magtrabaho si Mang Elias. Siya ang na-assign sa executive floor, kung saan naroon ang opisina ni Anna. Siya ay isang perpektong empleyado—tahimik, masipag, at halos hindi mo mapapansin. Ngunit sa paglipas ng mga linggo, nagsimulang makaramdam si Anna ng isang kakaibang pakiramdam. Tila may nagmamasid sa kanya.

Minsan, habang abala siya sa isang kumplikadong financial report, napasabi siya sa sarili, “Saan ba nagkamali ang mga numerong ito?”

“Baka po sa depreciation value ng inyong mga bagong kagamitan, Ma’am,” sabi ng isang mahinang boses sa kanyang likuran.

Napalingon siya. Si Mang Elias, na nagwawalis sa sulok.

Nagulat si Anna. “Paano mo nalaman?”

“Narinig ko lang po, Ma’am. Pasensya na po,” sabi ng matanda, at muling yumuko.

Sinuri ni Anna ang report. At tama nga ang matanda.

Isang gabi, isang malaking problema ang kanyang hinarap. Ang kanilang system ay na-hack. Isang “ransomware” ang nag-lock sa lahat ng kanilang mahahalagang file. Humihingi ang mga hacker ng sampung milyong dolyar.

Nataranta ang buong I.T. department. Maging ang mga eksperto na kanilang kinuha ay hindi alam ang gagawin.

Si Anna, na halos hindi na natutulog, ay napasandal sa kanyang upuan, wasak ang isip. Napatingin siya sa CCTV monitor sa kanyang opisina. At doon, nakita niya ang isang bagay na nagpanlamig sa kanya.

Si Mang Elias. Pumasok ito sa kanyang opisina para maglinis. Ngunit hindi ito naglinis.

Dahan-dahan itong lumapit sa kanyang mesa. Tumingin ito sa kaliwa, sa kanan. At nang makitang walang tao, umupo ito sa kanyang silya—ang silya ng CEO.

Inilapit nito ang kanyang nanginginig na mga kamay sa keyboard. At nagsimula itong mag-type.

Hindi ito ordinaryong pag-type. Ang kanyang mga daliri ay sumasayaw sa ibabaw ng keyboard nang may pambihirang bilis at husay, na parang isang concert pianist. Mga linya ng berdeng code ang mabilis na lumitaw sa screen.

Si Anna ay hindi makapaniwala. Ang matandang janitor… ay isang henyo sa kompyuter?

Sa loob ng sampung minuto, sa harap ng kanyang mga mata, nakita niya kung paano winasak ni Mang Elias ang firewall ng mga hacker. Kung paano niya binaliktad ang kanilang sariling programa laban sa kanila. At kung paano niya, sa huli, hindi lang na-unlock ang kanilang mga file, kundi na-trace din ang lokasyon ng mga hacker.

Nang matapos, dahan-dahan siyang tumayo. Ibinalik niya ang upuan sa dati nitong posisyon. Kinuha ang kanyang walis. At nagsimulang maglinis na para bang walang nangyari.

Hindi na nag-aksaya ng panahon si Anna. Tumawag siya sa pulis at ibinigay ang address na kanyang nakita. At pagkatapos, bumaba siya sa kanyang opisina.

Naabutan niya si Mang Elias na nagpupunas ng kanyang mesa.

“Mang Elias,” sabi ni Anna, ang kanyang boses ay nanginginig. “Sino ka ba talaga?”

Tumingin sa kanya ang matanda. Ang kanyang mga mata ay hindi na mga mata ng isang hamak na janitor. Ito ay mga mata ng isang hari na matagal nang nawala sa kanyang trono.

“Umupo ka, iha,” sabi niya, itinuturo ang silyang kanina lang ay kanyang inupuan. “Mayroon tayong kailangang pag-usapan.”

At pagkatapos ay isinalaysay ni Mang Elias ang kanyang kwento.

Ang kanyang tunay na pangalan ay Eduardo de la Torre. Ang “E.D.T.” na nakaukit sa pundasyon ng gusali. Ang kanyang ama. Ang nagtatag ng De La Torre Legacy. Ang henyong bigla na lang naglaho dalawampung taon na ang nakalipas.

“Pero… patay na po kayo,” sabi ni Anna. “Isang car accident…”

“Iyon ang pinalabas ko,” sabi ni Eduardo. “Pagkatapos mamatay ng iyong ina sa aksidenteng iyon, nawalan ako ng gana sa lahat. Ang mundo ng negosyo, na puno ng kasakiman at panloloko, ang siyang pumatay sa kanya. Sinisi ko ang aking sarili, ang aking pera.”

“Tinalikuran ko ang lahat. Ipinagkatiwala ko ang kumpanya sa aking mga pinagkakatiwalaang board member. Ibinigay ko sa kanila ang lahat ng aking shares. At naglakad akong palayo, dala ang isang pangako: na mamumuhay akong simple, malayo sa lason ng yaman. Ang tanging hindi ko alam… ay may iniwan pala ang iyong ina. Isang huling regalo. Ikaw.”

Nalaman lang niya ang tungkol kay Anna nang ito ay limang taong gulang na, mula sa isang sulat na iniwan ng kanyang yumaong asawa. Ngunit sa panahong iyon, si Eduardo ay isa nang “multo,” nabubuhay sa ilalim ng ibang pangalan, at natatakot nang bumalik.

“Kaya’t pinanood na lang kita mula sa malayo,” sabi niya, ang kanyang mga mata ay puno ng luha. “Nakita kitang lumaki. Nakita kitang nag-aral. At nakita kong nakuha mo ang talino ng iyong ina at ang tapang ng aking puso.”

“Nang malaman kong ikaw na ang magiging bagong CEO, alam kong kailangan kong bumalik. Hindi para agawin ang posisyon sa’yo. Kundi para protektahan ka. Mula sa mga ahas na aking iniwan.”

Ang mga “tapat” na board member pala na kanyang pinagkatiwalaan ay ang siya ngayong unti-unting sumisira sa kumpanya, nagnanakaw mula sa kaban nito. Ang pag-hire kay Anna bilang CEO ay isang palabas lamang, isang paraan para magkaroon sila ng isang “puppet” na madaling kontrolin.

Ang pagpasok niya bilang isang janitor ay ang kanyang paraan para makapasok muli sa kanyang sariling kaharian, para magmasid, at para hintayin ang tamang pagkakataon.

“Ang mga hacker,” sabi ni Anna. “Kagagawan din po ba nila?”

Tumango si Eduardo. “Isang paraan para subukan ka. At para ipakita sa kanilang lahat… na ang dugo ng De La Torre ay hindi basta-basta sumusuko.”

Sa mga sumunod na araw, isang malaking paglilinis ang naganap sa De La Torre Legacy. Ang mga tiwaling board member ay inalis. At sa isang pambihirang press conference, ipinakilala ni Anna sa buong mundo ang bagong “Chief Technical Consultant” ng kumpanya.

Si Mang Elias.

Hindi na kailangang sabihin kung sino siya. Ang kanyang mukha, na matagal nang nawala sa mga business magazine, ay muling kinilala. Ang alamat ay nagbalik.

Hindi na muling umupo si Eduardo sa silya ng CEO. Iyon ay para na kay Anna. Ngunit mula sa isang maliit na opisina sa tabi ng sa kanya, ginabayan niya ang kanyang anak. Naging mag-partner sila—ang makabagong pananaw ng anak, at ang walang-kupas na karunungan ng ama.

Ang janitor na nagligtas sa kumpanya ay hindi lang naglinis ng mga sahig. Nilinis niya ang buong sistema. At sa proseso, natagpuan niya ang isang bagay na mas mahalaga pa sa anumang kumpanya—ang isang pamilyang kanyang tinalikuran, na naghihintay lang pala sa kanyang pagbabalik.

At ikaw, sa iyong palagay, kung ikaw si Anna, ano ang una mong mararamdaman sa iyong ama matapos malaman ang katotohanan: galit dahil sa kanyang pag-iwan, o pasasalamat dahil sa kanyang pagbabalik? I-comment ang iyong sagot sa ibaba!