Ang musika ng organ ay umalingawngaw sa loob ng Manila Cathedral. Ang bawat sulok ay pinalamutian ng libu-libong puting rosas at lilies, ang eksaktong pangarap ni Elisa Alcantara mula pa noong siya ay bata. Ngayon, sa edad na beinte-sais, siya ay naglalakad sa aisle. Ang lahat ng mata sa alta-sosyedad ng Pilipinas ay nakatutok sa kanya. Siya ang nag-iisang tagapagmana ng Alcantara Group of Companies, isang imperyong naiwan sa kanya ng kanyang yumaong ama, si Don Miguel.

At sa dulo ng aisle, nakatayo si Javier De Leon. Ang lalaking dumating sa buhay niya noong mga panahong pinakakailangan niya ng masasandalan. Si Javier, ang kanyang ‘Chief Financial Officer’, na mabilis na naging kanyang kasintahan, at ngayon, ay magiging kanyang asawa. Ang kanyang mga mata ay nangingilid sa luha habang nakatingin ito sa kanya—mga matang nangangako ng proteksyon at walang hanggang pag-ibig.

“Sino ang batang ‘yon?” bulong ni Elisa sa kanyang sarili, pilit na iwinawaksi ang kaba. Ang insidente sa labas ng simbahan ay tila isang masamang panaginip. Ang maruming mukha. Ang mga matang puno ng takot. “Papatayin ka niya.”

Imposible. Si Javier? Ang lalaking nagligtas sa kanya mula sa kalungkutan?

Hinawakan ni Javier ang kanyang kamay. Ang lamig ng kamay ni Elisa ay sinalubong ng init ng palad ng lalaki. “Handa ka na bang maging Mrs. De Leon?” bulong nito.

Tumango si Elisa, pilit na ngumiti, at ibinaon sa limot ang babala.

Ang kasal ay perpekto. Ang reception ay marangya. Ang kanilang pag-iibigan ay tila isang pelikula.

“Mahal, napansin ko kanina,” sabi ni Javier habang sila ay sumasayaw, “bago ka pumasok sa simbahan, tila may gumambala sa’yo. Ayos ka lang ba?”

Ang kanyang pag-aalala. Ito. Ito ang dahilan kung bakit niya mahal si Javier. “Wala ‘yon, mahal. Isang… isang bata lang sa kalye. Nagulat lang ako.”

“Hayaan mo,” sabi ni Javier, hinagkan siya sa noo. “Wala nang kahit sinong gugulat sa’yo. Nandito na ako. Poprotektahan kita.”

Ang kanilang unang mga buwan bilang mag-asawa ay tila isang panaginip. Si Javier ay ang perpektong asawa. Inaasikaso niya si Elisa. Pinalago niya ang kumpanya. At higit sa lahat, pinuno niya ang katahimikan ng dambuhalang mansyon ng mga Alcantara.

Ngunit ang babala ng bata ay tila isang maliit na tinik na nakabaon sa kanyang isipan, na unti-unting lumalaki.

Nagsimula sa mga maliliit na bagay. Si Javier ay naging labis na maalaga sa kanyang kalusugan.

“Mahal, i-check mo muna ang preno ng kotse mo bago ka umalis. Delikado na ang kalsada ngayon,” sabi nito isang umaga.

“Uminom ka ng vitamins mo. Ayokong magkakasakit ka,” sabi nito isang gabi, habang inaabutan siya ng isang baso ng tubig.

Noong una, ito ay matamis. Ngunit kalaunan, ito ay naging… nakakakaba.

Isang gabi, habang naghahanap ng isang dokumento, napadpad si Elisa sa pribadong pag-aaral ni Javier. Ang silid ay laging naka-lock. Ngunit sa pagkakataong iyon, naiwan itong bahagyang bukas. Pumasok siya.

Ang mesa ni Javier ay malinis, maliban sa isang folder. “Alcantara Life Insurance Policy.”

Napakunot ang noo niya. Binuksan niya ito. Ito ang kanyang life insurance, na kinuha pa ng kanyang ama. Ngunit may mga bagong papel. Isang ‘update’. Ang kanyang ‘primary beneficiary’ ay binago, mula sa kanyang foundation, ay inilipat na lahat sa pangalan ni Javier De Leon. Ang pirma… ay pirma niya. Ngunit hindi niya matandaang pumirma siya sa mga papeles na ito.

Isang malamig na kaba ang gumapang sa kanyang likod.

“Mahal? Anong ginagawa mo dito?”

Napatalon si Elisa. Si Javier ay nakatayo sa pinto, ang kanyang mukha ay kalmado, ngunit ang kanyang mga mata ay matalim.

“J-Javier… hinahanap ko lang ‘yung… ‘yung report para sa board meeting.”

Ngumiti si Javier. Lumapit. Dahan-dahang isinara ang folder. “Ah, ‘yan ba. Pinirmahan mo ‘yan noong isang linggo, ‘di ba? Sabi ng abogado natin, kailangan lang i-update para kung… ‘wag naman sana… may mangyari sa’yo, mapupunta sa tamang tao ang lahat.”

“Oo nga pala,” pilit na ngumiti si Elisa. “Nakalimutan ko.”

“Pagod ka lang. Halika na, matulog na tayo.”

Nang gabing iyon, hindi nakatulog si Elisa. Ang babala. Ang insurance. Ang pagiging “maalaga” ni Javier. Lahat ay nagsimulang magkabuhol-buhol sa kanyang isipan.

Kinabukasan, sinabi niyang pupunta siya sa spa. Ngunit hindi siya doon pumunta. Pinuntahan niya si Mang Ben, ang dati at pinagkakatiwalaang hepe ng seguridad ng kanyang ama, na pinag-retiro ni Javier noong sila ay ikasal.

“Mang Ben, kailangan ko ng tulong mo,” sabi ni Elisa. “Huwag mong ipaaalam kahit kanino, lalo na kay Javier. Ipaimbestigahan mo ang asawa ko.”

Nagulat si Mang Ben. “Pero, Ma’am Elisa…”

“Gawin mo lang, pakiusap. At… hanapin mo ang isang batang palaboy. Madalas siyang nasa labas ng simbahan sa Intramuros.”

Nag-umpisa ang pag-iimbestiga. At sa bawat araw na lumilipas, ang perpektong imahe ni Javier De Leon ay nagsimulang magka-bitak.

“Ma’am,” tawag ni Mang Ben makalipas ang isang linggo. “May problema tayo. Si Javier De Leon… walang rekord.”

“Anong ibig mong sabihin?”

“Walang birth certificate. Walang pamilya. Walang school records bago siya pumasok sa kumpanya ng ama ninyo limang taon na ang nakalipas. Ang address na ibinigay niya ay isang bakanteng lote. Si Javier De Leon… ay isang multo.”

Ang puso ni Elisa ay bumagsak. Ang lalaking pinakasalan niya ay isang kasinungalingan.

“Ang bata, Mang Ben? Nahanap ninyo?”

“Opo, Ma’am. Ang pangalan niya raw ay Bantay. Nasa mga sampung taong gulang. Natagpuan namin siya… pero tumakbo siya. Tila takot na takot. Pero alam namin kung saan siya nagtatago. Sa ilalim ng Tulay ng Quiapo.”

Si Elisa ay nagdesisyon. Hindi niya maaaring pagkatiwalaan ang sinuman. Siya mismo ang pupunta.

Nang gabing iyon, nagsuot siya ng simpleng damit. Isang lumang pantalon at isang hoodie. Nagdala siya ng pagkain. Pumunta siya sa ilalim ng tulay.

Ang amoy ay masangsang. Ang dilim ay nakakatakot. Ngunit hindi siya natinag. Nakita niya ang isang maliit na anino sa isang sulok, nakabaluktot sa isang karton.

“Bantay?”

Ang bata ay tumalon, handang tumakbo.

“Sandali!” sigaw ni Elisa. “Ako ‘to! ‘Yung babae sa bridal car! Pakiusap, huwag kang matakot. Hindi kita sasaktan.”

Tinitigan siya ni Bantay. Ang mga mata ng bata ay puno ng pagdududa.

Inilapag ni Elisa ang pagkain. “Nandito ako… dahil naniwala ako sa’yo. Pakiusap. Sabihin mo sa akin. Paano mo nalaman?”

Si Bantay ay tumingin muna sa pagkain, bago tumingin kay Elisa. “Nakita ko siya,” mahinang sabi ng bata.

“Kailan?”

“Matagal na. Sa dati naming lugar. Sa Batangas.”

“Ano ang nakita mo?”

Si Bantay ay nagsimulang manginig. “Ang nanay ko… si Nanay Rowena… may asawa siya dati. Mabait sa una. Pero laging humihingi ng pera. Isang gabi, nag-away sila. Pagkatapos, umalis ‘yung lalaki. Pagbalik… may dala siyang gas.”

Napatakip ng bibig si Elisa.

“Sinunog niya ang bahay namin, habang natutulog si Nanay!” umiiyak na sabi ni Bantay. “Narinig ko ang sigaw ni Nanay. Nakalabas ako. Pero siya… nasunog siya.”

“Ang… ang lalaki…?”

“Ang lalaking pakakasalan mo,” sagot ni Bantay. “Hindi ko siya makakalimutan. Ang kanyang mukha. Ang kanyang boses. Nagtago kami ni Nanay. Dinala ko siya dito sa Maynila. Akala ko, ligtas na kami. Hanggang sa makita ko ang litrato niya sa dyaryo. Kasama ka. Ikakasal. Alam kong uulitin niya ‘yon. Alam kong kukunin niya ang pera mo… tapos, papatayin ka niya.”

Ang mundo ni Elisa ay gumuho.

“Nasaan ang nanay mo?”

Itinuro ni Bantay ang isang mas madilim na sulok. Nakahiga sa isa pang karton ang isang babae. O ang natitira sa isang babae. Ang kalahati ng kanyang mukha ay isang pilat. Ang kanyang mga kamay ay sunog at baluktot.

“Rowena?” bulong ni Elisa.

Minulat ng babae ang kanyang mga mata. Nang makita niya si Elisa, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa takot. “Sino ka? Paparating na siya! Magtago kayo! Susunugin niya tayo!”

“Nay, kalma lang. Ligtas tayo,” pagpapakalma ni Bantay.

“Ang pangalan niya…” hirap na sabi ni Rowena. “Hindi siya si Javier. Ang pangalan niya ay… Miguel. Miguel Santillan.”

Ang mas malaking lihim. Ang babala ng bata ay hindi isang hula. Ito ay isang testimonya.

Binuhat ni Elisa ang kanyang cellphone. “Mang Ben, kailangan ko ng ambulansya. Dito sa ilalim ng Tulay ng Quiapo. Kunin mo sina Rowena at Bantay. Dalhin ninyo sa private hospital ko. I-secure ang buong paligid. Huwag na huwag mong ipapaalam kay Javier.”

Ang plano ni Elisa ay nabuo. Ang kalungkutan ay napalitan ng isang malamig at matalas na galit.

Bumalik siya sa mansyon. Si Javier ay naghihintay, nakangiti.

“Mahal, saan ka galing? Ginabi ka yata.”

Ngumiti si Elisa. Isang ngiti na hindi na umabot sa kanyang mga mata. “Nag-spa lang. Naisip ko… kailangan na nating mag-relax. Bakit hindi tayo mag-bakasyon? Tayong dalawa lang.”

Nagulat si Javier, ngunit mabilis itong napalitan ng isang ngiti ng tagumpay. “Magandang ideya. Saan mo gusto?”

“Sa… rest house natin sa Tagaytay,” sabi ni Elisa. “Ang lugar na ‘yon… napaka-pribado.”

“Perpekto,” sabi ni Javier. Ito na. Mas mabilis pa sa kanyang inaakala.

Dumating ang araw ng kanilang “second honeymoon.” Ang rest house sa Tagaytay ay nakatayo sa gilid ng isang bangin, na may magandang tanawin ng lawa.

“Maghahanda lang ako ng hapunan, mahal,” sabi ni Javier, humalik sa kanyang pisngi.

“Sige. Maglalakad-lakad lang ako sa hardin,” sagot ni Elisa.

Habang si Javier ay abala sa kusina, si Elisa ay tahimik na nag-check sa paligid. Nakita niya ang ginawa ni Javier. Ang hose ng gas tank sa labas ng kusina ay bahagyang binuksan. Isang maliit na siwang, sapat para kumalat ang gas sa loob ng bahay nang hindi masyadong napapansin. Isang iglap lang, isang sindi ng sigarilyo, at ang buong bahay ay sasabog. Isang “malungkot na aksidente.”

Pumasok si Elisa. Si Javier ay naghahain ng pagkain.

“Ang bango naman niyan,” sabi ni Elisa.

“Ang paborito mo,” sabi ni Javier. “Pero bago ‘yan, uminom muna tayo ng wine.”

Inabot ni Javier ang isang baso ng pulang alak kay Elisa. Kinuha ito ni Elisa. Tinitigan niya ang alak.

“Hindi ka ba iinom?” tanong ni Javier.

“Umiinom,” sabi ni Elisa. At ibinuhos niya ang alak sa puting carpet.

“Elisa! Anong ginagawa mo?”

“Javier. O dapat ko bang sabihing… Miguel?”

Ang ngiti ni Javier ay naglaho. Ang kanyang mukha ay naging isang blangkong maskara. “Hindi kita maintindihan.”

“Huwag ka nang magpanggap,” sabi ni Elisa, ang kanyang boses ay matatag. “Nakilala ko na si Rowena. At si Bantay.”

Sa isang iglap, ang maskara ng perpektong asawa ay nahulog. Ang kaharap niya ngayon ay isang halimaw.

“Ang tagal kong hinanap ang mga ‘yon,” malamig na sabi ni Miguel/Javier. “Dapat pala, tinapos ko na sila noon pa.”

“Tulad ng gusto mong pagtapos sa akin?” tanong ni Elisa. “Ang gasul. Ang insurance. Ang alak na ito… may lason ba?”

Tumawa si Javier. “Matalino ka. Pero huli na ang lahat. Ang bahay na ‘to, naka-lock. At ang gas… kanina pa tumatagas. Sa isang pindot ko lang sa lighter na ‘to…”

“Hindi,” sabi ni Elisa.

“Anong hindi?”

“Hindi sasabog,” sabi ni Elisa. “Dahil habang nagluluto ka… pinatay ko na ang main tank sa labas.”

Nanlaki ang mga mata ni Javier.

“At ang pinto,” dagdag ni Elisa. “Hindi naka-lock. Sa katunayan, bukas na bukas ‘yan.”

Sa sandaling iyon, bumukas ang pinto ng kusina. Pumasok si Mang Ben, kasama ang limang pulis.

“Miguel Santillan,” sabi ni Elisa. “Arestado ka. Sa pagtangkang pagpatay sa akin. At sa pagpatay… sa asawa mo, si Rowena.”

“Hindi pa siya patay!” sigaw ni Javier, habang sinusunggaban siya ng mga pulis.

“Talaga?” Ang boses ay galing sa pinto.

Si Rowena, nakaupo sa isang wheelchair, itinutulak ni Bantay. Ang kanyang mukha ay nababalot ng benda, pero ang kanyang mga mata ay nag-aapoy.

“Miguel,” sabi niya. “Buhay ako. At ikaw… ikaw ang magbabayad sa lahat.”

Si Javier De Leon, o Miguel Santillan, ay napaluhod. Ang kanyang perpektong plano ay gumuho dahil sa isang batang palaboy na hindi niya pinansin, at sa isang babaeng minamaliit niya.

Lumipas ang isang taon.

Ang Alcantara Group of Companies ay mas matatag kaysa dati, sa ilalim ng pamumuno ni CEO Elisa Alcantara.

Si Javier Santillan ay napatunayang guilty at nabubulok na sa kulungan.

Sa dating mansyon ng mga Alcantara, ang mga silid ay hindi na malamig. Si Rowena, matapos ang ilang serye ng matagumpay na operasyon, ay nagsisimula nang bumalik ang dating anyo. Siya na ngayon ang namamahala sa “Bantay Foundation,” isang organisasyon na tinayo ni Elisa para sa mga batang-lansangan.

At si Bantay, hindi na siya natutulog sa ilalim ng tulay. Siya ay nasa isang magandang silid, nag-aaral sa pinakamahusay na paaralan, at tinatawag si Elisa na “Ate.”

Isang hapon, nakatayo si Elisa sa balkonahe, katabi si Bantay, pinapanood ang paglubog ng araw.

“Ate Elisa,” sabi ni Bantay. “Hindi ka na ba natatakot?”

Ngumiti si Elisa. Hinawakan niya ang kamay ng bata. “Hindi na, Bantay. Dahil minsan, ang mga babala na akala natin ay wawasak sa atin… sila pala ang magliligtas sa atin.”

Natutunan ni Elisa na ang tunay na ‘habangbuhay’ ay hindi isang perpektong kasal. Ito ay ang pagbangon mula sa pagkakanulo, ang paghahanap ng hustisya, at ang pagbuo ng isang bagong pamilya mula sa mga piraso ng isang basag na nakaraan.

(Wakas)

Para sa iyo na nagbasa, ano sa tingin mo ang mas matinding katotohanan na natuklasan ni Elisa: ang balak na pagpatay sa kanya, o ang buong pagkatao ng lalaking kanyang pinagkatiwalaan ay isang kasinungalingan? At kung ikaw ang nasa lugar ni Elisa, maniniwala ka ba agad sa babala ng isang batang hindi mo kilala?

Ibahagi ang iyong mga saloobin sa comments section.