Si Don Sebastian “Baste” Almario ay isang lalaking ang pangalan ay kasing-bigat ng bakal. Bilang tagapagtatag ng Almario Steel Corporation, ang pinakamalaking supplier ng bakal sa buong bansa, ang kanyang buhay ay isang testamento sa katatagan at sa isang walang-awang paninindigan. Ngunit ang bakal na puso ng bilyonaryo ay may isang malambot na bahagi: ang kanyang nag-iisang anak na si Marco.

Mula nang pumanaw ang kanyang asawa, ibinuhos ni Baste ang lahat ng kanyang atensyon kay Marco. Pinalaki niya ito sa karangyaan, ibinigay ang lahat ng layaw. Ngunit kasabay nito, itinuro niya rin dito ang kahalagahan ng pagtatrabaho. Si Marco ay lumaking isang maginoo, matalino, at handa nang magmana ng kanilang imperyo.

Ang tanging problema na lang, sa paningin ni Baste, ay ang babaeng pakakasalan ng kanyang anak—si Sofia.

Si Sofia ay isang perpektong larawan. Maganda, edukada, at nagmula sa isang pamilyang “old rich” na ngayon ay baon na sa utang. Para kay Baste, na nagsimula sa wala, si Sofia ay isang pulang bandila. Isang babaeng sanay sa luho, na marahil ay nakikita si Marco hindi bilang isang minamahal, kundi bilang isang “financial solution.”

“Hindi ako tiwala sa kanya, Marco,” sabi ni Baste isang gabi. “Ang mga ngiti niya ay masyadong matamis. Ang kanyang mga mata ay tila kinakalkula ang halaga ng bawat kasangkapan sa bahay na ito.”

“Papa, nagkakamali po kayo,” mariing sagot ni Marco. “Mahal ako ni Sofia. At mahal ko siya.”

Dahil sa pagmamahal sa anak, pumayag si Baste sa kasal. Ngunit hindi niya kayang basta na lang manahimik. Kailangan niyang malaman ang katotohanan.

Isang buwan bago ang kasal, bumuo siya ng isang mapanlikhang plano. Nagpaalam siyang magbabakasyon siya sa kanilang pribadong isla. Ngunit ang totoo, nanatili siya sa Maynila. Nagpabago siya ng anyo. Ipinagupit niya ang kanyang buhok, nagpatubo ng bigote, at nagsuot ng prosthetics para bahagyang baguhin ang kanyang mukha. At sa tulong ng kanyang pinagkakatiwalaang hepe ng seguridad, pumasok siya bilang isang bagong security guard sa sarili nilang mansyon. Ang pangalan niya: Mang Seb.

Ang kanyang misyon: ang bantayan si Sofia, hindi mula sa mga panganib sa labas, kundi mula sa panganib na maaaring nasa loob mismo nito.

Ang unang mga araw ni “Mang Seb” ay isang pagmamasid. Nakita niya kung paano tratuhin ni Sofia ang ibang mga kasambahay—magalang, ngunit may distansya. Nakita niya ang hilig nito sa mga mamahaling bagay. At nakita niya kung gaano ito ka-sweet kay Marco. Masyadong perpekto.

Isang hapon, habang nag-iikot siya sa hardin, narinig niyang may kausap si Sofia sa telepono.

“Oo… oo, nasa plano pa rin,” sabi ni Sofia sa kabilang linya. “Maghintay ka lang. Pagkatapos ng kasal, kapag nakuha ko na ang tiwala niya, magiging atin na ang lahat. Konting tiis na lang.”

Nanlamig si Baste. Tama ang kanyang hinala! Isang gold digger! May kasabwat ito!

Ngunit nagpatuloy siya sa kanyang pagpapanggap, naghihintay ng mas matibay na ebidensya.

Isang gabi, isang emergency ang naganap. Ang ina ni Sofia ay isinugod sa ospital. Kailangan nito ng agarang operasyon.

“Anong gagawin natin, mahal?” umiiyak na sabi ni Sofia kay Marco. “Wala na tayong pera. Naubos na ang lahat ng naipundar namin.”

Walang pag-aalinlangan, inilabas ni Marco ang kanyang checkbook. “Ako na ang bahala.”

Mula sa kanyang security post, pinanood ni Baste ang eksena. ‘Eto na,’ sabi niya sa sarili. ‘Ang drama. Ang simula ng paniningil.’

Kinabukasan, habang nasa ospital si Marco, naiwan si Sofia sa mansyon. Nakita ni Baste ang pagkakataon. Nilapitan niya ito habang nag-iisa ito sa sala.

“Ma’am,” sabi niya, “narinig ko po ang nangyari. Mukhang kailangan n’yo po ng malaking pera. Baka po… baka po may paraan.”

“Ano ang ibig mong sabihin, Manong?”

“Ang amo ko po, si Don Sebastian,” sabi ni “Mang Seb.” “Mayroon po siyang isang vault dito sa bahay. Puno po iyon ng pera at alahas. At ako po… alam ko po ang kombinasyon. Kung papayag po kayo, maaari po nating buksan. Hati po tayo.”

Ang alok ay isang bitag. Isang pagsubok sa kanyang katapatan. Inasahan ni Baste na papayag si Sofia.

Ngunit ang reaksyon ni Sofia ay isang bagay na hindi niya inaasahan.

Isang malakas na sampal ang kanyang natanggap.

“Walang-hiya ka!” sigaw ni Sofia, ang kanyang mga mata ay nag-aapoy sa galit. “Anong klaseng tao ka?! Ang amo mo, na nagbigay sa’yo ng trabaho, ang siya mo pang pagnanakawan? At sa tingin mo, papayag ako? Mas gugustuhin ko pang mamatay sa hirap kaysa magnakaw! Umalis ka sa harapan ko kung ayaw mong ipatawag ko ang pulis!”

Natigilan si Baste, hawak ang kanyang namumulang pisngi. Ang kanyang plano ay bumalik sa kanya.

Ngunit ang kwento ay hindi pa tapos. Sa sobrang galit at stress, biglang nahilo si Sofia at nawalan ng malay.

Dali-daling binuhat ni Baste si Sofia at isinakay sa isang kotse para dalhin sa ospital. Habang nasa biyahe, isang telepono ang nahulog mula sa bulsa ni Sofia. Ang kanyang “burner phone.”

Dahil sa kuryusidad, binuksan ito ni Baste. At ang laman nito… ang siyang tuluyang dumurog sa kanyang puso.

Ang “kausap” ni Sofia sa telepono, ang kanyang “kasabwat,” ay hindi isang lalaki. Ito ay isang babae. Isang babaeng nagngangalang “Dra. Santos.”

At ang kanilang mga text message ay hindi tungkol sa pera.

“Sofia, kailangan mo nang sabihin kay Marco ang totoo.”

“Hindi ko kaya, Doktora. Masasaktan lang siya. At ayokong maging pabigat sa kanya.”

“Pero ang kondisyon mo… lumalala na. Kailangan mo na ng operasyon. Ang kasal… masyadong stressful para sa’yo.”

“Ito na lang ang tanging paraan, Doktora. Pagkatapos ng kasal, kapag nakuha ko na ang medical insurance bilang asawa niya, saka ako magpapa-opera. Ayokong gamitin ang pera niya para sa akin bago pa kami ikasal. Ayokong isipin niyang ‘yun ang habol ko.”

“Mahal kita… Mahal ko si Marco. At gagawin ko ang lahat para maging karapat-dapat sa kanya, kahit na ang kapalit ay ang sarili kong buhay.”

Si Sofia… ay may malubhang sakit. Isang “brain tumor.” Kailangan niya ng isang delikadong operasyon, ngunit itinatago niya ito, sa takot na isipin ni Marco na isa siyang pabigat. Ang “magiging atin na ang lahat” na narinig ni Baste… ay hindi tungkol sa yaman. Ito ay tungkol sa isang kinabukasan na inaasahan niyang magkakaroon sila pagkatapos ng operasyon.

Sa ospital, kinumpirma ng mga doktor ang lahat. Si Sofia ay dinala doon hindi dahil sa stress, kundi dahil sa isang mild seizure na dulot ng kanyang tumor.

Nang magkamalay si Sofia, dalawang lalaki ang nagbabantay sa kanya. Si Marco, na puno ng pag-aalala. At isang matandang guwardiya na umiiyak sa isang sulok.

“Sino siya?” tanong ni Sofia.

Humarap si Baste. Tinanggal niya ang kanyang bigote at sumbrero. “Ako ito, iha. Ang iyong… Papa Baste.”

Isang mahabang katahimikan. At pagkatapos, isang yakap. Isang yakap ng biyenan at manugang, isang yakap ng pagsisisi at pagpapatawad.

“Bakit hindi mo sinabi sa amin, Sofia?” tanong ni Marco.

“Dahil mahal na mahal kita,” sagot ni Sofia. “At ayokong ang unang regalo ko sa’yo bilang asawa ay isang problema.”

Agad na ipina-opera ni Baste si Sofia, sa pinakamahusay na ospital sa mundo. Naging matagumpay ito.

Ang kasal ay itinuloy, ngunit mas naging makabuluhan. Sa araw ng kanilang kasal, habang naglalakad si Sofia sa aisle, ang naka-akbay sa kanya ay hindi lang ang kanyang ama, kundi pati na rin ang kanyang biyenan, na ngayon ay hindi na isang bantay ng yaman, kundi isang bantay ng kanilang pag-ibig.

Natutunan ni Baste na ang pinakamahalagang pagsubok ay hindi sa katapatan ng iba, kundi sa sarili mong kakayahang magtiwala. At natutunan din niya na ang isang pamilya ay hindi isang korporasyon na kailangang protektahan, kundi isang hardin na kailangang diligan ng pag-unawa at pagmamahal.

Ang pagpapanggap ng bilyonaryo ay hindi nagbunyag ng isang gold digger. Ito ay nagbunyag ng isang bayani. At sa proseso, ito rin ang nagligtas sa kanya mula sa kanyang sariling malamig na mundo.

At ikaw, sa iyong palagay, kung ikaw si Baste, ano ang mararamdaman mo sa iyong sarili matapos mong malaman ang katotohanan? Sapat na ba ang pagsisisi para maitama ang isang maling paghuhusga? I-comment ang iyong sagot sa ibaba!