Ang Ginto Tower ay hindi lang isang gusali. Ito ay isang pahayag ng kapangyarihan. Tumutusok ito sa kalangitan ng Makati, isang monumento ng salamin at asero na pag-aari ng pamilyang Del Rosario. Ang bawat marmol sa sahig nito ay mas mahal pa sa isang taon na sahod ng isang ordinaryong manggagawa. Ang hangin sa loob ay laging malamig, laging may amoy ng mamahaling kape at banayad na pabango.

Sa pinakatuktok ng toreng ito, sa ika-70 palapag, naghahari si Don Marcus Del Rosario. Isang lalaking nasa edad na singkwenta, na ang mga mata ay kasinglamig ng bakal na bumubuo sa kanyang gusali. Para kay Don Marcus, ang mundo ay isang ‘spreadsheet’. Ang mga tao ay mga numero. Kung ang numero ay hindi kumikita, ito ay tinatanggal.

Sa pinakailalim ng mundong ito, sa mga ‘basement’, sa mga ‘service elevator’, sa mga ‘utility closet’, doon gumagalaw ang mga ‘anino’. Sila ang mga taong nagpapanatili ng kintab ng gusali, ngunit sila mismo ay hindi nakikita.

Si Aling Nida ay isa sa kanila.

Sa edad na kwarenta, si Nida ay isang biyuda. Ang kanyang buhay ay isang walang katapusang pagpupunas, pagwawalis, at pagtitiis. Ang kanyang unipormeng kulay-abo ay tila naging pangalawa na niyang balat. Ang kanyang sahod ay sapat lang para sa isang maliit na kwartong inuupahan nila sa isang eskinita sa Tondo, at para sa pag-aaral ng kanyang kaisa-isang anak, si Leo.

Si Leo ay sampung taong gulang. Ngunit si Leo ay “kakaiba.” Iyon ang laging sinasabi ng mga kapitbahay. Bihira itong magsalita. Hindi ito nakikipaglaro ng basketball o tumbang-preso. Ang kanyang mga mata ay laging nagmamasid, tila binabasa ang mundong hindi nakikita ng iba. Madalas, ang kanyang tanging kasama ay ang mga lumang libro na pinupulot ni Nida sa basurahan ng Ginto Tower.

Ang hindi alam ng lahat, si Leo ay isang henyo. Ang kanyang ama, na pumanaw dahil sa isang aksidente sa konstruksyon, ay isang Taiwanese na inhinyero. Ang tanging naipamana nito kay Leo ay dalawang bagay: ang kanyang matangos na ilong, at ang kakayahang magsalita at magbasa ng Mandarin Chinese, na siyang ginagamit nilang mag-ama sa kanilang mga lihim na usapan.

Para kay Nida, si Leo ang kanyang lakas at ang kanyang pinakamalaking takot.

Isang Biyernes, ang takot na iyon ay nagkatotoo. Isang biglaang ’emergency’ ang tumama sa eskwelahan ni Leo. Isang malaking tubo ng tubig ang sumabog. Ang klase ay suspendido ng isang araw. Si Nida, na papasok na sa kanyang ‘shift’, ay nataranta. Wala siyang kamag-anak sa Maynila. Wala siyang mapag-iiwanan.

“Nida, ‘wag mong sabihing dadalhin mo ‘yan dito?” salubong sa kanya ni Minda, ang ‘head supervisor’ ng ‘janitorial services’, isang babaeng tila laging may dalaw. “Alam mo ang patakaran! Bawal ang estranghero sa gusali! Lalo na at may malaking pulong si Don Marcus ngayon!”

“Ma’am Minda, parang awa n’yo na po,” nagmakaawa si Nida, habang si Leo ay tahimik na nakahawak sa kanyang palda. “Sampung taon na po siya. Hindi po ‘to iiyak. Hindi po ‘to maglilibot. Itatago ko po siya. Kahit saan. Kailangan ko po ng trabaho. May sakit po siya, kailangan ko siyang mabilhan ng gamot sa hika.”

Tiningnan ni Minda ang bata. Tiningnan niya ang nanginginig na ina. Bumuntong-hininga siya, hindi sa awa, kundi sa inis. “Sige. Pero sa oras na makita ‘yan ng isang ‘executive’, sa oras na magreklamo ang kahit sino… hindi lang ikaw ang tanggal. Pati ako, madadamay. Itago mo ‘yan.”

Itinuro niya ang ika-50 palapag. “Ang ‘Summit Wing’. Doon ang pulong. Maraming tao. Pero ang ‘utility closet’ sa dulo ng pasilyo, sa likod ng ‘pantry’, walang gumagamit noon. Doon mo siya ikulong. Bigyan mo ng biskwit. At siguraduhin mong hindi siya hihinga nang malakas.”

Tumango si Nida, ang puso ay puno ng pasasalamat at kaba.

Dinala niya si Leo sa ika-50 palapag. Ang sahig ay napakakintab na tila salamin. Ang mga pader ay puno ng mga ‘modern art’. Ang hangin ay amoy-lemon. Malayo sa kanilang mundo sa Tondo.

Ang ‘utility closet’ ay maliit, masikip, at amoy-klorox. Ngunit para sa kanila, ito ay isang kanlungan.

“Leo, anak,” bulong ni Nida. “Dito ka lang, ha? Huwag kang aalis. Huwag kang magsasalita. Kahit anong mangyari, huwag kang lalabas hangga’t hindi ako bumabalik. Eto, ‘yung libro mong luma. At ‘yung tubig.”

Tumango si Leo. Umupo siya sa isang baliktad na timba, sa tabi ng mga mop. Ang kanyang mga mata ay nagmamasid sa siwang ng pinto.

Si Nida ay bumalik sa kanyang trabaho, nagwawalis sa kabilang dulo ng pasilyo, bawat minuto ay sumusulyap sa closet, nanginginig sa takot na baka mahuli siya.

Alas-diyes ng umaga. Ang pulong ay nagsimula.

Dumating si Don Marcus, kasama ang kanyang mga ‘vice president’. Pumasok sila sa ‘Jade Conference Room’—ang silid na katabi mismo ng closet kung nasaan si Leo. Ang mga pader ay makapal, ngunit ang ‘ventilation system’ ay magkakakonekta.

Nagsimula ang pulong. Ang boses ni Don Marcus ay maririnig, nagpapaliwanag tungkol sa “expansion” at “market shares.”

Ngunit sa labas ng ‘conference room’, sa pasilyo, naganap ang isang bagay na mas importante.

Dalawang guwardiya ang pumwesto sa labas ng pinto. Hindi sila ang ordinaryong ‘security’ na kulay-asul ang uniporme. Sila ay mga lalaking nakasuot ng itim na ‘suit’, may mga ‘earpiece’, at mga matang tila hindi kumukurap. Sila ang personal na ‘bodyguard’ ni Don Marcus, na laging kasama nito.

Nagsimula silang mag-usap.

Sa loob ng closet, si Leo, na nagsasawa na sa pagbabasa, ay napakinggan sila. Ang kanilang mga boses ay mahina.

“…sigurado ka bang walang makakarinig?” sabi ng isang guwardiya.

“Oo naman,” sagot ng pangalawa. “Lahat sila nasa loob. Ang mga katulong, nasa baba. At kahit pa may makarinig, sino ang makakaintindi? Hahaha.”

“Tama ka.”

At nagsimula silang mag-usap. Hindi sa Tagalog. Hindi sa Ingles.

Sila ay nag-uusap sa matatas na Mandarin Chinese.

Si Leo, sa loob ng closet, ay napahinto sa paghinga. Ang kanyang puso ay nagsimulang tumibok nang mabilis.

Ang Mandarin. Ang wika ng kanyang ama.

“Ang plano ay simple,” sabi ng unang guwardiya, sa Mandarin. “Mamayang alas-dose, sa ‘lunch break’. Ang ‘package’ ay darating, dala ng ‘catering’.”

“Saan natin ilalagay?”

“Sa ilalim ng mesa ni Don Marcus. Ang ‘target’ ay hindi si Don Marcus. Ang ‘target’ ay ang kanyang bisita mamayang hapon. Si Mr. Tanaka. Ang Hapon na gustong agawin ang ‘shipping line’ ng ating ‘Tunay na Boss’.”

Nanlamig si Leo. ‘Tunay na Boss’?

“Kapag pumutok ang ‘bomba’,” patuloy ng unang guwardiya, “ang sisihin ay ang mga Hapon. Magkakagulo ang ‘stock market’. At ang ‘Tunay na Boss’, si ‘Vice President’ Antonio… ang siyang sasalo sa kumpanya, sa tulong ng mga ‘investor’ natin mula sa Beijing. Perpekto.”

“Paano si Don Marcus?”

“Kasama siyang mawawala. Isang ‘collateral damage’. Gusto na siyang alisin ng anak niyang si Antonio. Masyado na raw matanda at makaluma.”

Isang bomba. Ang kanyang ‘Tunay na Boss’ ay ang anak ni Don Marcus, si Antonio. At papatayin nila ang sarili nilang amo, kasama ang isang Hapon, para sa isang ‘takeover’.

Si Leo ay nanginginig sa dilim. Ang kanyang narinig ay isang bagay na sa pelikula niya lang napapanood. Ngunit ito ay totoo. Ang mga boses ay malinaw.

Ang pinto ng ‘conference room’ ay bumukas. Si Don Marcus ay lumabas, mukhang galit. “Kape! Dalhan ninyo ako ng kape! Ngayon na!”

Nagkagulo ang mga ‘staff’. Maging ang dalawang guwardiya ay napatayo nang tuwid, ang kanilang mga mukha ay muling naging mga blangkong maskara.

Si Nida, narinig ang sigaw, ay mabilis na tumakbo papunta sa ‘pantry’ para kumuha ng kape. Nadaanan niya ang closet.

“Leo, ayos ka lang?” bulong niya.

Ang pinto ay bahagyang bumukas. Ang mukha ni Leo ay putlang-putla, ang kanyang mga mata ay nanlalaki sa takot.

“Inay,” bulong niya, ang kanyang boses ay nanginginig. “May… may bomba po. Papatayin nila si Don Marcus.”

Nabitawan ni Nida ang ‘tray’ na kanyang dala. Ang tunog ng nabasag na tasa ay umalingawngaw sa pasilyo.

“Ano?!” sigaw ni Minda, ang supervisor, na papalapit. “Tanga ka, Nida! Ano na namang ginagawa mo?!”

Ang dalawang guwardiya ay napatingin sa kanila, ang kanilang mga mata ay nanliliit, naghihinala.

Hinila ni Nida si Leo palabas ng closet. “Ma’am Minda! Kailangan nating tumawag ng pulis! May bomba raw po!”

Tumawa si Minda. “Bomba? Nasisiraan ka na ba ng ulo, Nida? At sino ‘yan? Sabi ko sa’yo itago mo ‘yan! Tanggal ka na! Layas!”

“Totoo po!” sigaw ni Nida. “Narinig ng anak ko!”

Ang isa sa mga guwardiyang nakaitim na ‘suit’ ay lumapit. Malamig. “Anong narinig ng anak mo?”

“W-wala po,” mabilis na sagot ni Nida, naramdaman ang panganib.

“Narinig ko po kayo,” biglang nagsalita si Leo. Tumingin siya sa guwardiya. “Sabi ninyo, ang ‘package’ ay darating mamayang alas-dose. Ilalagay sa ilalim ng mesa ni Don Marcus. Para patayin siya at si Mr. Tanaka. Ang utos ay galing kay VP Antonio.”

Ang mukha ng guwardiya ay hindi nagbago. Ngunit ang kanyang kamay ay dahan-dahang napunta sa loob ng kanyang ‘suit’, kung saan nakatago ang kanyang baril.

“Matalinong bata,” sabi ng guwardiya. Ngunit hindi sa Tagalog. Sinabi niya ito sa Mandarin.

At sumagot si Leo, sa Mandarin din. “Hindi ninyo ito magagawa.”

Doon na nagbago ang lahat. Ang guwardiya ay sumigaw sa kanyang kasama, “Ang bata! Nakakaintindi siya!”

Hinablot ng guwardiya si Leo. Ngunit si Nida, sa kanyang pagiging ina, ay naging isang leon. Kinagat niya ang kamay ng guwardiya nang buong lakas.

“Takbo, Leo! Takbo!” sigaw niya.

Nagsigawan ang lahat. Si Minda ay tumakbo palayo. Ang mga ‘executive’ sa loob ay narinig ang gulo.

Itinulak ng guwardiya si Nida sa sahig. Hinabol niya si Leo.

Si Leo, na alam ang bawat sulok ng gusali dahil sa mga kwento ng kanyang ina, ay hindi tumakbo sa ‘elevator’. Tumakbo siya pataas, sa ‘fire exit’.

Pero ang isang guwardiya ay humarang sa kanya. Na-corner si Leo.

Sa kabilang dako, ang gulo ay narinig na ni Don Marcus. Lumabas siya. “Anong nangyayari dito?! Nida?! Anong ginagawa mo sa sahig?”

“Don Marcus! Huwag po kayong lalapit sa mga guwardiya ninyo!” sigaw ni Nida. “Traidor po sila! Papatayin nila kayo! May bomba!”

“Ano?” tumawa si Don Marcus. “Nida, nababaliw ka na ba? Ang mga taong ‘to… mas tapat pa ‘yan sa akin kaysa sa sarili kong anak.”

“Sila po… ay mga tauhan ng anak ninyo!”

Sa sandaling iyon, ang pangalawang guwardiya, na siyang humahabol kay Leo, ay bumalik. Karga niya ang bata. Ngunit sa pagkakataong ito, si Leo ay may hawak na isang bagay. Isang ‘walkie-talkie’ na nahulog mula sa sinturon ng guwardiya.

“Inay!” sigaw ni Leo.

Ang guwardiya ay itinutok ang baril kay Don Marcus. “Tapusin na natin ‘to. Masyado nang magulo.”

“Miguel… anong…?” gulat na tanong ni Don Marcus.

“Pasensya na, Don. Utos lang. Mula sa tunay na ‘boss’.”

Bago pa makalabit ni Miguel (ang guwardiya) ang gatilyo, si Leo ay kumilos. Pinindot niya ang ‘button’ ng ‘walkie-talkie’, at sumigaw.

Ngunit hindi siya sumigaw. Kumanta siya.

Kumanta siya ng isang lumang ‘lullaby’ na Tsino. Ang kantang iyon. Ang kantang iyon ang laging kinakanta ng kanyang ama.

“Leo…?” bulong ni Nida.

Ang mukha ni Don Marcus ay nagbago. Mula sa gulat, naging pagkalito. “Ang… ang kantang ‘yan… Saan mo narinig ‘yan?”

“Saglit!” sabi ng isang boses mula sa ‘walkie-talkie’ ni Miguel. “Sino ‘yan? Sino’ng kumakanta niyan?”

Ang boses ay galing kay VP Antonio, na nasa kabilang linya, nakikinig.

Si Leo ay tumingin kay Don Marcus. “Ang kantang ‘yan… kinakanta sa akin ni Papa.”

Si Don Marcus ay napahawak sa pader. “Imposible…”

“Tigilan n’yo na ‘yan!” sigaw ni Miguel, handa nang bumaril.

“Huwag!” isang malakas na sigaw ang narinig mula sa ‘elevator’. Bumukas ito, at lumabas si VP Antonio Del Rosario. Ang anak.

“Antonio! Ano’ng ibig sabihin nito?!” sigaw ni Don Marcus.

Ngunit si Antonio ay hindi nakatingin sa kanyang ama. Nakatingin siya kay Leo.

“Anong pangalan mo, bata?” tanong ni Antonio, ang kanyang boses ay nanginginig.

“Leo po.”

“Ang nanay mo?”

“Si Nida… Nida Chan po… bago siya ikasal.”

Humarap si Antonio kay Nida, na ngayon ay tumatayo na.

“Nida…?”

Si Nida ay napatingin kay Antonio. Ang kanyang mata ay nanlaki. “T-Tonio? Antonio Del Rosario? Ikaw… ikaw si… Tonio?”

Ang mundo ni Don Marcus ay gumuho.

Ang sikreto. Ang mas malaking sikreto.

Si Nida Chan ay hindi lang isang hamak na katulong. Dalawampung taon na ang nakalipas, bago pa man siya naging “Aling Nida,” siya ay si “Nida,” ang sekretarya ng batang si Antonio Del Rosario. Nagkaibigan sila. Nagkainlaban. Isang pag-iibigang ipinagbabawal.

“Nida, pinalayas kita,” bulong ni Antonio. “Sinabi ng tatay ko na… na sumama ka sa ibang lalaki.”

“Hindi,” umiiyak na sabi ni Nida. “Pinalayas ako ng tatay mo dahil nalaman niyang buntis ako. Sinabi niya sa akin na kung hindi ako lalayo, papatayin ka niya. At papatayin niya ang anak ko.”

“Ang… ang anak…?” tumingin si Antonio kay Leo.

“Siya si Leo,” sabi ni Nida. “Leonardo Del Rosario. Ang anak mo.”

Ang guwardiya na si Miguel ay nabitawan ang baril. Si Don Marcus ay napaluhod.

Ang batang henyo. Ang batang “kakaiba”. Ay ang kanyang apo. Ang tunay na tagapagmana ng Ginto Tower.

Ang plano ni Antonio ay hindi para agawin ang kumpanya. Ang plano niya ay para patayin si Mr. Tanaka, ang Hapon na siyang dahilan kung bakit pinalugi ng kanyang ama ang negosyo ng pamilya ni Nida (ang mga Chan, na dati ring mayaman), na siyang naging dahilan kung bakit sila nagkahiwalay.

“Tatay,” sabi ni Antonio kay Don Marcus. “Ang buong buhay ko, sinunod ko kayo. Sinira ninyo ang nag-iisang babaeng minahal ko. Itinago ninyo sa akin na may anak ako. At ngayon, gusto ninyong makipag-alyansa sa Hapon na sumira sa pamilya niya? Hindi.”

“Ang bomba… totoo,” sabi ni Antonio. “Pero ang ‘target’ ay hindi kayo. Ang ‘target’ ay si Tanaka. At ako, dapat, ang magliligtas sa inyo. Para ako ang maging bayani. Para makuha ko ang tiwala ninyo. At kapag nakuha ko na… sisirain ko kayo.”

Si Don Marcus ay umiiyak na. Isang tunog na hindi pa naririnig sa Ginto Tower.

“Apo… apo ko…” bulong niya, nakatingin kay Leo.

Si Leo ay lumapit, hindi sa kanyang lolo, kundi sa kanyang ina. Niyakap niya si Nida.

Ang bomba ay natagpuan. Si Antonio at ang kanyang mga guwardiya ay inaresto ng mga pulis na tinawagan ni Nida habang nagkakagulo. Ngunit bago siya posasan, lumapit si Antonio kay Nida.

“Patawad, Nida… Patawad, Leo.”

Lumipas ang isang taon.

Ang Ginto Tower ay may bago nang pangalan. “Ang Chan-Del Rosario Legacy Tower.”

Si Don Marcus ay nagretiro na. Ginugol niya ang kanyang huling mga taon sa paghingi ng tawad sa kanyang apo.

Si Antonio ay nasa kulungan, ngunit araw-araw siyang dinadalaw ng isang tao: ang kanyang anak na si Leo. Dala ang mga libro ng Mandarin, tinuturuan siyang muli ng tamang daan.

At si Aling Nida? Siya ay si Donya Nida na ngayon. Siya ang bagong CEO ng kumpanya. Ang “anino” na dati’y nagwawalis sa sahig ay siya na ngayong nagpapatakbo ng lahat. Ang kanyang unang memo: “Pantay na sahod at benepisyo para sa lahat ng empleyado, mula sa ‘janitor’ hanggang sa ‘vice president’.”

Ang utility closet sa ika-50 palapag ay ginawa niyang isang maliit na museo. Isang paalala na ang pinakamalaking mga sikreto ay madalas na naririnig sa pinakakatahimik na mga lugar. At ang pinakamalaking pagbabago ay madalas na nagsisimula sa pinakamaliit na boses—isang boses na naintindihan ang lahat.

(Wakas)

Para sa iyo na nagbasa, ano sa tingin mo ang mas malakas na puwersa sa kwentong ito: ang kasakiman para sa kapangyarihan, o ang pag-ibig na kayang maghintay at magpatawad? At kung ikaw si Nida, sa iyong pagbabalik bilang CEO, bibigyan mo pa ba ng pangalawang pagkakataon ang pamilyang sumira sa’yo?

Ibahagi ang iyong mga saloobin sa comments section.