Ang garahe ng taxi ay amoy diesel, grasa, at pawis—isang mundong tila para lamang sa matitigas na kalalakihan. Ngunit sa pusod ng ingay at alikabok, si Amanda, 24, ay abala sa pagsasaayos ng makina ng kaniyang minamanehong taxi. Ang kaniyang mga kamay, bagamat maliit, ay sanay sa wrench at screwdriver. Lumaki si Amanda sa tabi ng dagat, at imbes na maglaro ng manika, ang kaniyang lolo (na tumayong ama niya) ay tinuruan siyang magmaneho at mag-ayos ng sirang makina. Para sa kaniya, ang pagiging mekaniko at driver ay hindi lamang trabaho; ito ang kaniyang sandalan.

“Iba ka talaga, Amanda. Ang sarap mong magluto, magaling na mekaniko, at maganda pa. Sayang, kasal na ako,” biro ni Ben, ang kaniyang kapitbahay at co-driver na laging nag-aalala sa kaniya.

Mapait na ngiti ang isinagot ni Amanda. “Pare-pareho lang ang mga lalaki, Ben. Sa una ka lang mamahalin. Pero kapag na-inlove ka na sa kanila at nakuha na ang gusto, maglalaho na na parang bula.”

Ang bula na tinutukoy niya ay si Sandro—ang dating pag-asa niya, ang manager ng travel agency na bigla na lamang naglaho nang malaman nitong siya ay nagdadalang-tao. Ang kasalukuyan niyang sikreto, na tanging si Ben at ang asawa nitong si Lisa ang nakakaalam, ay ang pagbubuntis niya. Anim na buwan na ang kaniyang dinadala. Ang bilis niyang tumaba, kasabay ng araw-araw na pagsusuka at ang kirot ng pag-iwan ni Sandro, ay nagpapahirap sa kaniya. Hindi niya ito inalintana. Ang kirot ng pagtataksil ay napalitan ng pananabik na makita ang kaniyang anak.

Nang siya ay saktan ni Sandro (sa salita at pag-iwan) at piliting ipalaglag ang bata, doon niya naramdaman ang tunay na lakas. Tumanggi siya. Ang bata sa kaniyang sinapupunan ay hindi problema; ito ay kaniyang future, kaniyang pag-asa. Sa tulong ni Ben, nag-aplay siya bilang taxi driver. Sinikap niyang magsuot ng malalaking damit at makakapal na jacket upang hindi mahalata ni Mr. Cruz, ang gahamang may-ari, ang kaniyang kalagayan. Ang maternity leave ay hindi opsiyon; kailangan niyang mag-ipon para sa kaniyang anak.

Ang bawat pasada ay nagdudulot ng kirot sa kaniyang likod at pagod sa kaniyang binti, ngunit ang bawat barya ay nagbibigay lakas sa kaniya. Pinipili niyang mag-duty ng gabi upang maiwasan ang init at ang matalas na tingin ng mga mapanghusgang tao. Alam niyang ito ang huling kabanata niya bilang driver bago siya manganganak. Kailangan niyang magtiis.

Ang gabi ay tila nakikisabay sa bigat ng kaniyang pakiramdam. Bumuhos ang malakas na ulan habang nagmamaneho siya pabalik mula sa malayong lugar, dahil sa isang customer na lasing at biglang nag-cancel ng biyahe. Sayang ang gas at oras. Galit na galit si Amanda dahil sa pagiging iresponsable ng mga tao, lalo na’t kailangan niyang mag-report kay Mr. Cruz.

Nang dumaan siya sa madilim at isolated na daan, ang kaniyang mga mata ay nasilayan ang isang lalaki na nakahandusay sa gilid ng kalsada, halos lulunukin na ng baha at dilim. Nakita niya na ang lalaki ay nakasuot ng mamahaling suit na punit-punit, at ang mukha nito ay may bahid ng dugo at uling. Sa isip niya, ‘Wala akong pakialam sa mga lasing. Walang bayad ‘yan.’ Ngunit ang kaniyang konsensya, ang kaniyang puso, ay mas malakas. Bilang isang single mother na nagdadalang-tao, alam niya ang halaga ng buhay at ng pag-asa. Hindi siya kayang manahimik habang may buhay na nanganganib.

Huminto siya. Nagsuot siya ng cap at facemask (bilang pang-iingat at pangongolekta ng katapangan) at lumabas ng taxi. Ang malamig na ulan ay humampas sa kaniya.

“Sir, okay lang po ba kayo? Baka gusto niyong sumakay ng taxi?” tanong niya.

Ang lalaki, sa isang mahinang bulong, ay nagsabi ng, “Tulungan mo ako. T-tinangka nila akong patayin…” bago tuluyang nawalan ng malay.

Hindi siya amoy alak. Mayroon itong mga sugat at pasa sa mukha at kamay. Napag-isip niya, baka bugbog-sarado ito dahil sa matinding engkuwentro. Sa kabila ng kaniyang kalagayan, at sa bigat ng lalaki, nagawa ni Amanda ang hindi inaasahang lakas. Ang tanging nagbigay lakas sa kaniya ay ang bata sa kaniyang sinapupunan—isang paalala na ang buhay ay may halaga at dapat ipaglaban. Gamit ang lahat ng natitirang enerhiya niya, sinubukan niyang kaladkarin ang lalaki papasok sa kaniyang taxi. Ang bawat paghila ay isang desisyon. Ang bawat pag-angat ay isang dasal. Sa wakas, naisakay niya ito at nagmaneho patungo sa pinakamalapit na ospital.

Sa emergency room, nang tanungin siya ng admitting nurse tungkol sa pangalan, napansin niya ang isang monogram sa kuwelyo ng lalaki: L.B.. Nang sandaling magkaroon ng kaunting malay ang lalaki, mahina niyang nasambit, “L-Louis… pangalan ko, Louis.”

Ang huling deal ni Amanda, matapos niyang ihatid si Louis sa pangangalaga ng mga medical staff, ay ang sermon ni Mr. Cruz at ang kaltas sa kaniyang sahod. “Kailangan mong bayaran ang gas na naubos mo, maging ang kikitain sana ng taxi ngayong araw na ito,” galit na sabi ng kaniyang amo. Ngunit ang pagod at sakit ng katawan ay hindi kasing bigat ng kaniyang konsensya. Alam niyang ginawa niya ang tama.

Kinabukasan, habang nakatulog siya, may kumatok. Nagising siya sa gitna ng matinding sakit ng ulo at likod. Pagbukas niya ng pinto, laking gulat niya nang makita ang isang matandang lalaki at dalawang malalaking bodyguard. Ang lalaki ay nakasuot ng mamahaling barong tagalog, at ang kaniyang tingin ay matalim, hindi malungkot.

“Ikaw ba si Amanda? Ikaw ang nagligtas sa aking anak, si Louis. Nagpapasalamat ako sa’yo dahil hindi mo siya hinayaang mamatay,” wika ng matanda, na nagpakilalang ama ni Louis. Siya si Rodrigo de Guzman, isang kilalang negosyante.

Inabot ni Rodrigo ang isang envelope na naglalaman ng napakalaking halaga ng pera—sobra-sobra para sa isang araw na duty ni Amanda.

“Pasensya na po, pero hindi ko ‘yan matatanggap. Kahit sino naman po ang nasa posisyon ko ay ililigtas ang lalaki na halatang pinagtulung-tulungan bugbugin,” mariing sabi ni Amanda. Ang pagtanggi niya ay nagdulot ng pagkunot ng noo ni Rodrigo.

“Huwag kang mapagkunwari, bata. Lahat ng tao ay may presyo. Tanggapin mo na ito at kalimutan mo na ang nangyari. Magiging abala lang ito sa’yo,” pilit ni Rodrigo.

“Hindi po ako kailanman magiging abala sa paggawa ng tama. Salamat po, pero hindi ko kailangan ang pera ninyo.”

Umalis si Rodrigo, na nag-iwan ng malaking pera sa mesa at may banta sa kaniyang mga mata. Ang kaniyang reaksyon ay nagtanim ng malaking suspense sa puso ni Amanda. Bakit hindi siya kamukha ni Louis? Bakit tila wala siyang concern sa kalagayan ng kaniyang ‘anak’? At paano niya nalaman kung sino si Amanda at saan siya nakatira nang ganoon kabilis? Ito ba ay pasasalamat o suhol para manahimik siya at hindi magtanong?

Dahil sa matinding hinala, sa kaniyang araw na day off, nagpasya si Amanda na bumalik sa ospital. Ngunit nang dumating siya, napansin niyang pinalitan ang kuwarto ni Louis. Sinabi ng security guard na hindi siya pinayagang makita si Louis. Ang doktor, nang makita siya, ay nagsabing si Louis ay nasa ICU at comatose dahil sa matinding trauma.

Nagulat si Amanda. “Pero Doc, nagkamalay siya. Nakapagsalita siya. Hindi po siya comatose!”

“Alam ko ang ginagawa ko, Miss. Umalis ka na, o ipapatawag ko ang security,” matigas na sabi ng doktor.

Habang papalabas, pasimpleng hinila siya ng isang nurse sa isang tagong hallway. Siya si Mylene, isang junior nurse na may matinding takot sa kaniyang mga mata.

“Miss, hindi totoo ang sinabi ng doktor. Hindi na-comatose si Louis. Nakita ko, may itinuturok sa kaniyang pampatulog. Hindi siya gumigising, at hindi siya pinapayagang lumabas!” bulong ni Mylene, nanginginig. “Kanina, dumating ang isang matandang lalaki—si Mr. De Guzman, nagbayad ng malaking halaga sa doktor para panatilihin si Louis sa ganoong kalagayan.”

Doon na nag-umpisa ang kaba ni Amanda. Ang suhol ay hindi lamang para sa kaniya—para ito sa doktor! Ang matanda, si Rodrigo, ay gustong mamatay si Louis habang nasa ospital, o manatiling incompetent para hindi na makapag-claim ng mana. Napag-alaman ni Amanda na si Louis ay nag-iisang tagapagmana ng isang malaking kumpanya (mga hotel at restaurant), at si Rodrigo, na kaniyang uncle at guardian, ang nagpapatakbo ng negosyo.

Hindi na inisip ni Amanda ang kaniyang sarili. Ang pagliligtas kay Louis ay naging misyon niya, kahit na nangangahulugan ito ng pakikipaglaban sa isang makapangyarihang tao. Ang laban niya ay hindi na para sa pera, kundi para sa buhay at hustisya. Kung kaya niyang ipagtanggol ang kaniyang anak mula sa masamang desisyon (na ipalaglag ito), kaya niya ring ipagtanggol ang isang inosente.

Kinontak ni Amanda si Mylene, at nagkasundo sila sa isang delikadong plano. Magtatangka silang itakas si Louis sa Linggo ng madaling araw, ang oras kung saan kakaunti ang duty at naka-off ang doktor ni Louis.

Dumating ang gabi ng Sabado. Pagkatapos ng huling pasahero, pinatay ni Amanda ang kaniyang dashcam. Nagsuot siya ng jacket, face mask, at sombrero. Ang kanyang malaking tiyan ay nagpapahirap sa kaniya, ngunit ang tibok ng puso ng kaniyang anak ang nagbibigay lakas sa kaniya.

Pumasok siya sa ospital. Sa tulong ni Mylene, na nagpababa ng dosage ng pampatulog, naisakay nila si Louis sa wheelchair at inilabas sa tagong emergency exit. Ang bawat hakbang ay puno ng takot.

“Sige, Mylene, maraming salamat. Mag-iingat ka rin. Sana’y maging ligtas ka,” mahinang sabi ni Amanda habang nakikipagpalitan sila ng tingin, puno ng takot at pag-asa.

Dali-dali niyang isinakay si Louis sa taxi at nagmaneho patungo sa kaniyang apartment, na nasa isang slum area at malayo sa tingin ng mayayaman. Kinailangan niyang humingi ng tulong kay Ben upang buhatin ang lalaki. Nagulat si Ben, ngunit sa kabila ng takot na madamay, tinulungan niya si Amanda at nangako ng katahimikan. Si Louis ay inilagay sa kaniyang kaisa-isang spare bed.

Kinabukasan, nagising si Amanda, at nakadilat na si Louis. Sa pagkakataong ito, mas malinaw na ang kaniyang mga mata.

“Ikaw ba ang babaeng tumulong sa akin? At ikaw… buntis ka. Salamat,” sabi ni Louis. “Pero bakit wala ako sa ospital?”

“Hindi ka ligtas doon. Gusto kitang tulungan. Ang nagpakilalang tatay mo…”

Hindi na nagpatumpik-tumpik pa si Louis at ikinuwento ang kaniyang buhay—ang buhay bilang nag-iisang tagapagmana ng isang malaking negosyo. Ang kaniyang mga magulang ay namatay sa isang aksidente noong siya ay bata pa, at ang kaniyang uncle na si Rodrigo ang naging legal guardian at CEO. Nang malaman ni Louis na malapit na siyang mag-25 at mapapakinabangan niya na ang mana, doon siya kinidnap at binugbog.

“Nagpakamatay si Tito Rodrigo para manatili sa kaniya ang lahat. Ang pangalan ko ay Louis Benedicto. Ako ang tunay na may-ari ng Benedicto Group of Companies. At ikaw, Amanda, iniligtas mo ang nag-iisang tagapagmana.”

Agad silang nagtungo sa abogado at sa mga pulis. Ang testimony ni Louis, kasama ang katibayan mula sa mga bank record (na nagpapakita ng pagbayad ni Rodrigo sa doktor at mga goons), at ang pagiging witness nina Amanda at Mylene, ang nagpatibay sa kaso.

Sa kabila ng pagiging buntis at panganib, nanindigan si Amanda. Ang kaniyang lakas ng loob ay naging inspirasyon ni Louis. Ang pagpili ni Amanda na maging matatag at mabuti sa kabila ng lahat ng pagtataksil na dinanas niya, ang nagpamulat kay Louis sa tunay na halaga ng buhay.

Isang linggo ang lumipas. Tuluyan nang nahatulan si Rodrigo ng panghabambuhay na pagkakakulong. Ang hustisya ay nakamit.

Nabawi ni Louis ang lahat ng kaniyang ari-arian. Bilang pasasalamat, binigyan niya si Amanda ng mas magandang trabaho sa kaniyang kumpanya—bilang personal assistant at project coordinator—at isang sariling sasakyan. Hindi na niya kailangan magmaneho ng taxi.

Ngunit ang pasasalamat ay naging pag-ibig. Si Louis, isang mayamang negosyante, ay nahulog sa isang single mom na taxi driver. Ang simplicity ni Amanda, ang kaniyang courage, at ang kaniyang pagmamahal sa buhay, lalo na sa kaniyang anak, ang labis na hinangaan ni Louis.

“Louis, masyado mo naman yata akong pinapaboran. Mula sa apartment, mga gamit ng bata, sasakyan, at pati na trabaho. Natatakot ako na baka hanap-hanapin kita kapag nasanay ako,” sabi ni Amanda, na natatakot sa sarili niyang damdamin. Takot siyang magmahal muli.

“Utang ko sa’yo ang buhay ko. Dalawang beses mo akong iniligtas. Ang pamilya ko… ikaw na at ang anak mo. Huwag kang matakot, Amanda. Hindi ako tulad ng iba,” sagot ni Louis, na tinutukoy si Sandro.

Nang manganak si Amanda at isinilang niya ang kaniyang anak na si Marco, si Louis at Mylene ang kaniyang kasama. Si Louis ang nag-asikaso, ang nagbigay-sigla, at ang nagbigay-lakas sa kaniya. Dito, napagtanto ni Amanda na si Louis ay tapat, mapagmahal, at maalalahanin—isang lalaking matagal na niyang hinahanap.

Sa mismong araw na lalabas sila ni Marco sa ospital, nag-propose si Louis.

“Congratulations, Amanda! Matagal na kitang mahal, higit pa sa kaibigan. Kung papayag ka, gusto kitang pakasalan. Will you marry me?” tanong ni Louis, habang nagpapalakpakan ang mga nurse at staff sa paligid.

“Mahal rin kita, Louis! At Oo! Papayag akong magpakasal sa’yo!” luhaang sagot ni Amanda, habang yakap-yakap si Louis.

Mabilis na lumipas ang tatlong taon. Sina Amanda, Louis, at Marco ay isang masayang pamilya. Si Amanda ay naging Vice President ng Hotel Operations ng Benedicto Group, gamit ang kaniyang street smarts at courage sa negosyo.

Isang araw, nagkayayaan silang magpa-book ng biyahe sa Japan sa isang travel agency.

Nang pumasok sila sa opisina, nagulat sila nang makita nilang ang manager ay si Sandro—ang lalaking nagtaksil at nag-iwan kay Amanda. Mukhang hindi na siya na-promote at wala nang dating success.

“Sandali lang, Amanda. Hindi mo ba ako natatandaan? Ako ‘to, si Sandro. Siya ba ang ating anak?” tanong ni Sandro, na namumutla at nauutal nang makita si Amanda na nakasuot ng mamahaling damit at may isang matikas na lalaking kasama.

Tumayo si Louis, inakbayan si Amanda at binuhat si Marco.

“Sino ka? At bakit mo inaangkin ang aking anak?” mariing tanong ni Louis. “Halika na, Amanda. Sa ibang travel agency na lang tayong magpa-book.”

Nagtawanan sina Amanda at Louis pagkasakay nila sa kotse. Ang pagpapanggap nila ay matagumpay. Alam ni Amanda na si Sandro ay nananatiling walang asawa at walang anak, at namumuhay sa ilalim ng anino ng kaniyang mga magulang. Samantalang siya, si Amanda, ang dating taxi driver na buntis at iniwan, ay ngayon ay masaya, minamahal, at nakamit ang hustisya.

Ilang buwan pa, nalaman ni Amanda na siya ay muling nagdadalang-tao, at si Louis ang pinakamasaya sa lahat.

Ang kwento ni Amanda ay patunay na sa bawat pagbagsak, may pagbangon. Sa bawat pagtataksil, may tapat na pag-ibig na naghihintay. At sa bawat kabutihan, may kapalit na hihigit pa sa iyong inasahan. Ang tadhana ay hindi nagkamali nang bigyan ng lakas ang isang buntis na taxi driver upang iligtas ang kaniyang future.

Ikaw, kaibigan, ano ang pinakamalaking pagsubok na pinagdaanan mo na nagbigay sa’yo ng pinakamalaking blessing? Ibahagi mo na sa comments section!