Ang penthouse suite ni Adrian Castillo ay isang kaharian ng salamin at bakal, na nakalutang sa ika-animnapung palapag, mataas sa ibabaw ng magulong siyudad. Mula dito, ang mundo ay isang maliit na mapa, isang larong kanyang kinokontrol. Bilang “Wolf of BGC,” ang kanyang pangalan ay isang alamat sa stock market, isang bilyonaryong binuo ang kanyang imperyo sa pamamagitan ng matalas na isip at walang-awang diskarte.

Ngunit ang lobo, gaano man katapang, ay mayroon ding kahinaan.

Isang taon na ang nakalipas, isang misteryosong sakit ang nagsimulang dumapo kay Adrian. Nagsimula ito sa simpleng pagkapagod, na kanyang binalewala. Ngunit habang tumatagal, ito ay lumala. Pananakit ng mga kasukasuan, hirap sa paghinga, at isang unti-unting pagkawala ng lakas. Ang dating lobo na kayang magtrabaho ng dalawampung oras ay ngayon ay hirap nang bumangon mula sa kanyang kama.

Ginamit niya ang kanyang yaman. Nagpatawag siya ng mga doktor, hindi lang isa, kundi dalawampu. Ang “dream team” ng medisina mula sa Pilipinas, Amerika, Japan, at Germany. Lahat ng pinakamahuhusay na isip. Lahat ng pinakabagong teknolohiya. Ngunit lahat sila ay umiling.

“We don’t know what it is, Mr. Castillo,” sabi ng isang German specialist. “It’s like your own body is attacking itself. But we can’t find the cause.”

Walang pangalan. Walang lunas. Isang sentensya ng kamatayan na walang petsa.

Tinalikuran na ni Adrian ang medisina. Nagkulong siya sa kanyang penthouse, naghihintay sa kanyang katapusan, kasama lamang ang kanyang pribadong nars at ang kanyang mga alaala.

Isang araw, isang bagong mukha ang pumasok sa kanyang tahimik na mundo. Isang bagong “housekeeper” na kinuha ng ahensya. Ang pangalan niya ay Lira. Isang dalagang mula sa isang liblib na baryo sa kabundukan ng Sierra Madre.

Si Lira ay simple, mahiyain, at ang kanyang mga mata ay may isang pambihirang kalinawan. Ang kanyang trabaho ay ang linisin ang malawak na penthouse. Ngunit higit sa paglilinis, mayroon siyang isang bagay na dala-dala: ang amoy ng lupa, ng mga dahon, ng isang buhay na malayo sa polusyon ng siyudad.

Araw-araw, habang naglilinis si Lira, palihim siyang sinusulyapan ni Adrian mula sa kanyang silid. Napansin niya ang isang kakaibang gawi ng dalaga. Sa hapon, pagkatapos ng kanyang trabaho, umuupo ito sa isang sulok ng malawak na balkonahe, kung saan may ilang mga paso ng nalalantang halaman. At doon, kinakausap niya ang mga ito.

“Huwag kayong mag-alala,” naririnig niyang bulong ni Lira. “Kailangan n’yo lang ng konting pag-aalaga.”

Hinihimas niya ang mga dahon. Inaalis ang mga tuyong sanga. At kinakantahan ng isang lumang awit sa isang diyalektong hindi maintindihan ni Adrian.

Sa simula, inisip ni Adrian na isa itong kabaliwan. Ngunit makalipas ang isang linggo, isang himala ang kanyang nasaksihan. Ang mga dating nalalantang halaman… ay nagsimulang magpakita ng buhay. Nagsimulang sumibol ang mga bagong dahon. At isang umaga, isang maliit na bulaklak ang namukadkad.

Dahil sa kuryusidad, ipinatawag niya si Lira.

“Anong ginawa mo sa mga halaman?” tanong niya.

“Wala po, Sir,” sagot ni Lira. “Kinausap ko lang po sila. At binigyan ng konting ‘gamot’.”

“Gamot?”

May ipinakita si Lira. Isang maliit na bote na may lamang isang maitim na likido. “Gawa po ito ng lola ko. Pinakuluan pong mga ugat at dahon mula sa aming kagubatan.”

Tumaas ang kilay ni Adrian. Herbolaryo. “Huwag mong dadalhin ang mga pamahiin mo dito.”

Ngunit nang gabing iyon, isang matinding pananakit ang gumising kay Adrian. Mas malala pa kaysa dati. Ang kanyang mga gamot ay tila walang epekto. Sa kanyang desperasyon, habang namimilipit sa sakit, tinawag niya si Lira.

“Ang… ang ‘gamot’ mo,” utal niyang sabi. “Bigyan mo ako.”

Nag-aalangan man, sinunod siya ni Lira. Kumuha ito ng isang kutsarita ng maitim na likido at ipinainom sa kanya. Ang lasa ay mapait, parang lupa. Ngunit pagkatapos ng ilang minuto, ang sakit… ay unti-unting humupa. At sa unang pagkakataon sa loob ng maraming buwan, nakatulog siya nang mahimbing.

Kinabukasan, may isang bagong pag-asa sa mga mata ni Adrian.

“Ano ang mga halamang iyon, Lira?”

At doon, isinalaysay ni Lira ang mga kwento ng kanyang tribo. Ang kanilang kaalaman sa mga “halamang-espiritu,” mga halaman na ayon sa kanilang mga ninuno ay may sariling kaluluwa at may kakayahang magpagaling.

“Ang sakit ninyo, Sir,” sabi ni Lira, “ay hindi lang sa katawan. Ito po ay isang ‘panaw’. Isang kaluluwang nawawala. At ang tanging lunas… ay ang ibalik ito sa kanyang pinagmulan. Sa lupa.”

Isang desisyon, isang sugal, ang ginawa ni Adrian. Sa kabila ng pagtutol ng kanyang mga doktor, itinigil niya ang lahat ng kanyang gamot. At ipinagkatiwala niya ang kanyang buhay sa isang simpleng dalaga at sa kanyang mga halaman.

Araw-araw, si Lira ay naghahanda ng iba’t ibang uri ng tsaa at mga tapal. Tinuruan niya si Adrian na makinig sa kanyang katawan, na damhin ang enerhiya ng kalikasan. At higit sa lahat, tinuruan niya itong muling magtiwala.

Ngunit ang proseso ay hindi madali. May mga araw na lumalala ang kanyang kalagayan. May mga araw na halos sumuko na siya.

Isang gabi, sa gitna ng kanyang pinakamatinding paghihirap, hinawakan ni Adrian ang kamay ni Lira.

“Hindi ko na kaya, Lira. Tapusin na natin ito.”

Ngunit umiling si Lira. “Hindi po. Laban lang po, Sir. Naaalala n’yo po ba ang kwento ko tungkol sa puno ng ‘Talisay’?”

Ikinuwento niya ang tungkol sa isang puno sa kanilang baryo, isang puno na tinamaan ng kidlat, nasunog, at inakalang patay na. Ngunit pagkatapos ng isang taon, sa gitna ng kanyang sunog na katawan, isang maliit na berdeng usbong ang lumitaw.

“Ang buhay, Sir,” sabi ni Lira, “ay laging may paraan para muling sumibol. Kailangan lang nating hanapin ang isang dahilan.”

Ang mga salita ni Lira ay naging isang binhi ng lakas sa natutuyot na puso ni Adrian.

Isang buwan ang lumipas. Isang umaga, nagising si Adrian na may isang pambihirang pakiramdam. Ang sakit sa kanyang mga kasukasuan ay nawala. Ang kanyang paghinga ay maluwag. At nang tumayo siya… wala na ang panghihina.

Nagpunta siya sa kanyang mga doktor. Muli siyang sinuri. At ang kanilang reaksyon ay isang pinaghalong pagkagulat at hindi paniniwala.

“Imposible,” sabi ng German specialist. “Ang iyong mga blood test… ay normal. Ang inflammation markers… ay zero. Anuman ang sakit mo… wala na ito.”

Ang balita ng “himalang paggaling” ng Wolf of BGC ay yumanig sa mundo ng negosyo at medisina. Marami ang gustong malaman ang sikreto. Ngunit si Adrian at Lira ay nanatiling tahimik.

Isang araw, bumalik si Adrian sa kanyang opisina sa unang pagkakataon. Ngunit hindi na siya ang dating lobo. Ang kanyang mga mata ay hindi na malamig. Ang kanyang boses ay hindi na matigas.

Tinipon niya ang kanyang board. “Mga ginoo,” sabi niya. “Mayroon akong isang anunsyo. Ang De Salcedo Corporation ay magkakaroon ng isang bagong dibisyon. Ang ‘Lira Wellness’. At ang mamumuno dito… ay si Ms. Lira.”

Ngunit tumanggi si Lira. “Sir, hindi po ako isang negosyante. Ang aking lugar po ay sa lupa.”

Sa huli, isang kompromiso ang kanilang nabuo. Itinayo nila ang “Lira Botanical Sanctuary,” isang dambuhalang research institute at healing center sa paanan ng Sierra Madre, na pinagsasama ang makabagong siyensya at ang tradisyunal na karunungan ng mga katutubo. Dito, ang mga doktor at mga herbolaryo ay nagtutulungan.

Si Adrian ay hindi na bumalik sa stock market. Ang kanyang bagong “negosyo” ay ang pag-aalaga sa santuwaryo, at sa babaeng nagligtas sa kanya.

Isang hapon, habang magkasama silang nakaupo sa hardin, pinapanood ang paglubog ng araw, tinanong ni Adrian si Lira.

“Lira, ano nga ba talaga ang lunas na ibinigay mo sa akin?”

Ngumiti si Lira. “Hindi po ako, Sir. At hindi rin po ang mga halaman. Ang nagpagaling po sa inyo… ay ang inyong sariling kagustuhang mabuhay. Ang pag-asa. Ipinunla ko lang po ang buto. Kayo po ang nagpadilig.”

Natutunan ni Adrian na ang pinakamalaking kayamanan ay hindi ang pera, kundi ang buhay. At ang pinakamabisang lunas ay hindi laging matatagpuan sa isang laboratoryo. Kung minsan, ito ay nag-aabang lamang sa isang simpleng hardin, sa anyo ng isang dahon, isang ugat, at isang pusong puno ng pananampalataya.

At ikaw, naniniwala ka ba sa kapangyarihan ng kalikasan na magpagaling? O mas nagtitiwala ka ba sa modernong siyensya? I-comment ang iyong sagot sa ibaba!