Ang bahay ng mga Rosales ay isang anino sa isang tahimik na subdibisyon. Luma, malaki, at napapaligiran ng isang hardin na tila may sariling buhay—masukal, puno ng mga gumagapang na baging, at laging nababalot ng hamog tuwing umaga. Dito nakatira si Amelia, isang biyudang nasa mga huling bahagi na ng kanyang limampung taon, at ang kanyang pamangkin, si Angela, o “Angel” sa lahat.

Para sa kanilang mga kapitbahay, si Amelia ay isang mabait ngunit mailap na matanda, habang si Angel, sa edad na labing-walo, ay isang anghel sa pangalan at sa anyo. Maganda, mahinhin, at laging nakangiti. Ulila na sa murang edad, si Amelia na ang nagpalaki kay Angel. Ang kanilang relasyon ay tila perpekto. Si Amelia ang nagpapa-aral kay Angel sa isang magandang kolehiyo, at si Angel naman ang nagsisilbing liwanag sa malungkot na buhay ng kanyang tiyahin.

Ngunit ang mga ngiti ni Angel ay may itinatagong anino, at ang kabaitan ni Amelia ay may nakatagong lamig.

Isang Biyernes ng gabi, ang katahimikan ng subdibisyon ay binasag ng isang nakakakilabot na sigaw, na sinundan ng tunog ng isang bagay na nabasag, at pagkatapos… katahimikan. Ang sigaw ay nagmula sa bahay ng mga Rosales. Isang nag-aalalang kapitbahay ang tumawag sa pulis.

Nang dumating si Detective Cruz, isang beteranong imbestigador na may matalas na mata para sa mga detalye, isang kalmadong Amelia ang sumalubong sa kanya sa pinto.

“Magandang gabi, Detective. Ano po ang maipaglilingkod ko?” tanong ni Amelia, ang kanyang boses ay hindi nanginginig, na tila walang nangyaring kakaiba.

“May tumawag po, Ma’am. May narinig daw pong sigaw mula dito.”

“Ah, iyon ba,” sabi ni Amelia, na may isang maliit na ngiti. “Pasensya na sa abala. Ang pamangkin ko kasi, si Angel, medyo nag-react lang nang malakas nang makakita ng malaking gagamba. At nabasag niya ang isang plorera. ”

Ang paliwanag ay simple at kapani-paniwala. Ngunit may isang bagay na hindi tama. Habang nagsasalita si Amelia, napansin ni Detective Cruz ang isang bagay sa sahig sa likod niya, malapit sa pinto ng kusina. Isang maliit na patak. Isang patak ng pulang likido na pilit na pinunasan ngunit nag-iwan pa rin ng bahagyang mantsa.

“Maaari po ba kaming pumasok, Ma’am? Standard procedure lang po.”

Nag-atubili si Amelia, ngunit sa huli ay pumayag din. “Sige. Pero natutulog na ang pamangkin ko. Medyo napagod sa insidente.”

Pumasok si Detective Cruz at ang kanyang mga kasama. Ang sala ay malinis, masyadong malinis. May amoy ng bleach sa hangin. Sa sahig, nakita nila ang mga bubog ng isang basag na plorera.

“Nasaan po ang pamangkin ninyo?” tanong ni Cruz.

“Nasa kwarto niya sa itaas. Ayoko na siyang gisingin.”

Ngunit hindi mapakali si Cruz. “Kailangan po namin siyang makita, Ma’am. Para lang masiguradong okay siya.”

Sa pag-akyat nila sa hagdan, lalong lumakas ang amoy ng panlinis. Ang pinto ng kwarto ni Angel ay nakasara. Dahan-dahang binuksan ni Cruz ang pinto.

Ang kwarto ay perpektong maayos. Ang kama ay malinis, na para bang hindi pa natutulugan. Walang Angel.

“Sabi ko na nga ba’t naglayas na naman ang batang iyon!” biglang sabi ni Amelia, ang kanyang boses ay puno ng pagkukunwaring pagkainis. “Pasaway talaga! Pagkatapos magbasag ng plorera, natakot sigurong mapagalitan kaya tumakas!”

Pero hindi na naniwala si Cruz. Tumingin siya sa paligid. Ang closet ay walang laman. Ang mga gamit sa pag-aaral ni Angel ay wala sa kanyang mesa. Ito ay hindi kwarto ng isang taong biglaang naglayas. Ito ay kwarto ng isang taong tuluyan nang umalis.

Bumalik sila sa ibaba. “Ma’am, kailangan po naming suriin ang buong bahay. Kasama na ang hardin.”

Sa hardin, sa gitna ng masukal na mga halaman, isang bagay ang nakakuha ng atensyon ng isang pulis. Isang bahagi ng lupa, sa ilalim ng isang malaking puno ng balete, ay tila bagong hukay at tinabunan.

“Ano ito, Ma’am?” tanong ni Cruz.

“Ah, diyan ko inilibing ang pusa namin na nasagasaan kahapon,” mabilis na sagot ni Amelia.

Ngunit nang hukayin ng mga pulis ang lupa, hindi balahibo ng pusa ang kanilang nakita, kundi isang hibla ng mahabang itim na buhok.

Sa puntong iyon, alam na ni Detective Cruz na ang kanyang imbestigasyon ay hindi na tungkol sa isang nawawalang tao, kundi tungkol sa isang pagpatay.

Dinala si Amelia sa presinto para sa mas masinsinang pagtatanong. Ngunit nanatili siyang kalmado, iginigiit na si Angel ay naglayas. Walang katawan, walang matibay na ebidensya.

Nagsimulang mag-imbestiga si Cruz sa buhay nina Amelia at Angel. Kinausap niya ang mga kaibigan ni Angel sa kolehiyo. At doon, isang ibang larawan ang nabuo.

Si Angel pala ay hindi ang masayahing anghel na kilala ng lahat. Siya ay isang babaeng nabubuhay sa takot. Ayon sa kanyang matalik na kaibigan, si Angel ay isang virtual na bilanggo sa sarili niyang tahanan. Si Amelia ay isang mapang-kontrol na tiyahin. Kinokontrol niya ang bawat galaw ni Angel, ang bawat sentimong ginagastos, at maging ang mga kaibigan nito.

“Lagi siyang may pasa, Detective,” umiiyak na sabi ng kaibigan ni Angel. “Sabi niya, nadulas lang daw siya. Pero alam naming sinasaktan siya ni Tita Amelia. Gusto na nga niyang umalis, pero natatakot siya.”

Nalaman din ni Cruz na si Angel ay may lihim na nobyo, si Marco, isang simpleng estudyante na mahal na mahal siya. Si Marco ang nagkumpirma sa lahat.

“Nagplano na po kaming tumakas, Sir,” sabi ni Marco. “Sa Biyernes ng gabi sana. Sabi ni Angel, kakausapin niya muna ang Tita niya, para magpaalam nang maayos. Iyon na po ang huli naming pag-uusap.”

Ang Biyernes ng gabi. Ang gabi ng sigaw.

Ngunit ang pinakamalaking rebelasyon ay nagmula sa bangko. Nalaman ni Cruz na ang mga magulang ni Angel ay nag-iwan pala ng isang napakalaking trust fund para sa kanya, na makukuha niya sa kanyang ika-labingwalong kaarawan. Ang halaga: limampung milyong piso. At ang nag-iisang trustee, ang taong may kontrol sa perang iyon hangga’t hindi pa legal ang edad ni Angel… ay si Amelia. Si Angel ay labing-walo na isang linggo bago siya “nawala.”

Ang motibo ay malinaw na: pera. Pinatay ni Amelia si Angel para hindi na nito makuha ang mana.

Ngunit nanatiling mailap si Amelia. Walang katawan. Walang murder weapon.

Si Detective Cruz ay halos sumuko na. Ngunit isang gabi, habang muli niyang pinag-aaralan ang mga litrato ng bahay, isang detalye ang kanyang napansin sa hardin. Isang bagong tanim na “bird of paradise” na halaman, na nakatanim malapit sa puno ng balete. Tila hindi ito bagay sa masukal na hardin.

Bumalik sila sa bahay ng mga Rosales. “Hukayin ninyo ang ilalim ng halamang iyan,” utos ni Cruz.

At doon, sa ilalim ng magandang bulaklak, natagpuan nila ang isang plastic bag. Sa loob nito ay isang duguang kutsilyo at isang damit na pambabae. Ang damit ni Angel.

Sa wakas, umamin si Amelia.

Nang gabing iyon, sinabi ni Angel sa kanya ang tungkol sa kanyang plano na umalis at sumama kay Marco. Sinabi niya na kukunin na niya ang kanyang mana. Doon nagdilim ang paningin ni Amelia. Ang perang matagal na niyang itinuring na sa kanya ay mawawala. Nagtalo sila sa kusina. Sa gitna ng kanilang pag-aaway, kumuha si Amelia ng kutsilyo.

Ang sigaw na narinig ng mga kapitbahay ay ang huling sigaw ni Angel.

“Hindi ko siya inilibing sa ilalim ng puno,” umiiyak na sabi ni Amelia. “Ayokong madumihan ang aking hardin.”

“Kung gayon, nasaan ang katawan?” galit na tanong ni Cruz.

Itinuro ni Amelia ang isang direksyon na ikinanlamig ng lahat—ang direksyon ng lumang bahay sa kabilang kalsada, isang bahay na ginigiba para tayuan ng isang condominium.

“Itinapon ko siya doon. Sa isang hukay para sa pundasyon. Tinabunan na siya ng semento.”

Isang karumaldumal na katapusan para sa isang inosenteng buhay. Ang bahay na dapat sana’y kanyang magiging tahanan… ang naging kanya palang libingan.

Nahatulan si Amelia ng habambuhay na pagkabilanggo. Ang bahay ng mga Rosales ay nanatiling abandonado, isang monumento sa isang madilim na krimen.

Ngunit ang kwento ay hindi nagtatapos doon.

Isang taon matapos ang lahat, bumalik si Marco sa lugar kung saan dating nakatayo ang bahay. Sa halip na isang malungkot na bakanteng lote, mayroon na ngayong isang maliit at magandang parke. Isang “memorial garden.”

Sa gitna ng parke, itinayo ni Marco, sa tulong ng mga kaibigan ni Angel at ng mga donasyon, ang isang “Angel’s Corner”—isang munting library at reading center para sa mga bata sa komunidad.

Ang proyektong ito ay pinondohan ng isang anonymous na donor. Ang tanging alam ni Marco ay ang donor ay isang matandang lalaking nakakulong, na nais magbigay ng hustisya sa sarili niyang paraan. Isang matandang detective na pinagsisisihan ang mga pagkakamali ng batas.

Sa gitna ng hardin, may isang bagong tanim na puno ng narra. At sa ilalim nito, isang simpleng plake:

“Para kay Angela. Isang anghel na nagturo sa aming hanapin ang liwanag, kahit sa pinakamadilim na lugar.”

Ang hustisya ay naibigay, ngunit ang sakit ay mananatili. Ang kwento ni Angel ay naging isang babala, isang paalala na ang kasamaan ay maaaring magtago sa likod ng pinakamabait na mukha, at ang mga lihim, gaano man kalalim ibaon, ay laging may paraan para mahanap ang daan patungo sa liwanag.

At ikaw, naniniwala ka ba na ang bawat isa sa atin ay may kakayahang gumawa ng matinding kasamaan kung itutulak sa sukdulan? I-comment ang iyong sagot sa ibaba!