Ang himlayan ng mga de Alba ay isang tahimik na paraiso sa loob ng isang pribadong sementeryo. Ang bawat lapida ay gawa sa mamahaling marmol, ang bawat pangalan ay nakaukit sa ginto. Sa araw na iyon, isang bagong pangalan ang idadagdag sa hanay ng mga makapangyarihan: Don Ricardo de Alba, ang patriyarka ng pamilya, isang bilyonaryong ang imperyo ay sumasaklaw sa pagbabangko at real estate.

Ang kanyang libing ay ang pinakamalaking pagtitipon ng taon. Naroon ang mga senador, mga heneral, at mga kilalang personalidad sa lipunan. Ang kanyang biyuda, si Señora Beatrice, at ang kanyang tatlong anak—sina Ricardo Jr., Anton, at Sophia—ay nakatayo sa harap, ang kanilang mga itim na damit ay sumisigaw ng karangyaan kahit sa gitna ng pagluluksa. Ang kanilang mga luha ay tila kinakalkula, ang kanilang mga hikbi ay kontrolado. Para sa kanila, ang pagkamatay ng kanilang ama ay isang malungkot ngunit inaasahang pagtatapos, at ang simula ng kanilang paghahati sa isang napakalaking mana.

Ayon sa mga doktor, si Don Ricardo ay namatay dahil sa isang biglaang “massive heart attack” habang natutulog. Walang sinuman ang nagduda. Nasa edad na rin siya at may history ng sakit sa puso.

Habang inihahanda ng mga sepulturero ang kabaong para ibaba sa nitso, isang pari ang nag-alay ng huling panalangin. Ngunit sa kalagitnaan ng “Ama Namin,” isang kaguluhan ang naganap.

“Tigil! Itigil ninyo ‘yan!”

Isang lalaking gusgusin, marahil nasa mga limampung taon, ang sumugod mula sa likuran ng mga tao. Ang kanyang damit ay punit-punit, ang kanyang buhok at balbas ay mahaba at magulo, at ang kanyang mga mata ay nanlilisik sa isang kakaibang apoy.

“Hindi siya patay! Naririnig ko siya! Buhay pa siya!” sigaw ng pulubi, habang pilit na inaabot ang kabaong.

Agad siyang hinarang ng mga security guard.

“Sino ang baliw na ‘yan?” inis na tanong ni Ricardo Jr. “Palayasin ninyo ‘yan dito! Nakakahiya!”

“Pakiusap, makinig kayo sa akin!” pagmamakaawa ng pulubi, habang kinaladkad siya palayo. “Naririnig ko ang tibok ng kanyang puso! Napakalakas! Sumisigaw siya!”

Pinagtawanan siya ng mga tao. “Lasing siguro.” “Nababaliw sa gutom.” “Gusto lang magpapansin.”

Ngunit isang tao ang hindi tumawa. Si Sophia, ang bunsong anak, ang laging malapit sa kanyang ama. May kung anong sa sinseridad ng mga mata ng pulubi ang pumukaw sa kanya. Naalala niya ang isang kwento ng kanyang ama tungkol sa isang “espesyal na kakayahan.”

“Sandali!” sigaw ni Sophia. “Ama, pakinggan natin siya.”

“Sophia, huwag kang maging katawa-tawa!” saway ng kanyang ina. “Patay na ang Papa mo. Nakita natin. Kinumpirma ng mga doktor.”

Ngunit sa gitna ng kaguluhan, isang bagay ang nangyari na nagpatigil sa lahat.

Isang mahinang tunog. Isang tunog na tila nagmumula sa loob ng selyadong kabaong na gawa sa metal at salamin.

Tok… tok… tok…

Isang marahan, desperadong pagkatok.

Ang lahat ay natigilan. Ang tawanan ay napalitan ng takot at pagtataka.

“Narinig n’yo ba ‘yun?”

“Ano ‘yun?”

“Sinabi ko sa inyo!” sigaw ng pulubi. “Buhay siya! Buksan ninyo ang kabaong!”

Nataranta ang lahat. Si Ricardo Jr. at Anton ay namutla. Maging si Señora Beatrice ay hindi makapaniwala.

Sa utos ni Sophia, at sa kabila ng pagtutol ng kanyang mga kapatid, dinala ng mga sepulturero ang mga gamit para buksan ang kabaong. Ang proseso ay tumagal ng ilang minuto na parang isang eternidad.

Nang sa wakas ay mabuksan ang takip, isang kolektibong “gasp” ang narinig.

Si Don Ricardo ay nakahiga sa loob, ang kanyang mukha ay maputla, ngunit ang kanyang mga mata ay bahagyang nakabukas. Ang isa niyang kamay ay nakataas, ang mga daliri ay may mga galos mula sa pagkatok. At ang kanyang dibdib… ay marahang tumataas-baba.

Buhay siya.

Isang himala.

Agad na isinugod si Don Ricardo sa pinakamalapit na ospital. Ang libing ay naging isang eksena mula sa isang pelikula. Ang pulubi naman, sa gitna ng kaguluhan, ay tahimik na naglaho.

Sa ospital, kinumpirma ng mga doktor ang isang napakabihirang kondisyon na tinatawag na “Catalepsy,” isang state kung saan ang isang tao ay tila patay—walang maramdamang pulso, mababaw na paghinga, at matigas na katawan. Maaari itong tumagal ng ilang oras o ilang araw. Ang “atake sa puso” ni Don Ricardo ay isa palang matinding episode ng catalepsy. Kung hindi dahil sa pulubi, nailibing sana siya nang buhay.

Nang tuluyang magkamalay si Don Ricardo, ang una niyang hinanap ay hindi ang kanyang pamilya.

“Nasaan… nasaan si Elias?” tanong niya.

“Sino pong Elias, Papa?” tanong ni Sophia.

“Ang pulubi,” sagot ng matanda.

Walang nakakaalam kung nasaan ang pulubi. Ngunit si Don Ricardo ay nagpumilit. “Hanapin ninyo siya. Kailangan ko siyang makausap. Utang ko sa kanya ang aking buhay.”

Ginamit ng pamilya de Alba ang kanilang yaman para hanapin ang misteryosong lalaki. Makalipas ang isang linggo, natagpuan nila siya, natutulog sa isang karton sa ilalim ng isang tulay.

Dinala nila siya sa mansyon. Pinaliguan, binihisan, at pinakain. Sa harap ng nag-aalalang pamilya de Alba, nagkaharap ang bilyonaryo at ang pulubi.

“Paano?” tanong ni Don Ricardo. “Paano mo nalaman?”

Ngumiti si Elias. “May mga bagay po na naririnig ko na hindi naririnig ng iba. Ang tawag po ng lola ko dito ay ‘ang pandinig ng kaluluwa’.”

Ayon kay Elias, mayroon siyang pambihirang kakayahan na marinig ang mga “tunog ng buhay” na hindi kayang marinig ng ordinaryong tainga—ang tibok ng puso ng isang sanggol sa sinapupunan, ang daloy ng ugat sa isang dahon, at kung minsan, ang mahinang hininga ng isang taong nasa bingit ng kamatayan.

Ngunit ang kwento ay hindi nagtatapos doon.

“Don Ricardo,” sabi ni Elias. “May isa pa po akong narinig noong araw na iyon. Isang bagay na kailangan ninyong malaman.”

“Ano iyon?”

“Bago po kayo tuluyang ‘mamatay’ nang gabing iyon, narinig ko po ang isang pagtatalo sa inyong silid. Narinig ko po ang boses ng inyong mga anak.”

Namutla si Ricardo Jr. at Anton.

“Narinig ko po silang nag-uusap tungkol sa isang ‘gamot’,” patuloy ni Elias. “Isang gamot na ipinainom daw po sa inyo na magdudulot ng isang ‘mahinahon na pagtulog’.”

Sa puntong iyon, isang bagay ang naalala ni Don Ricardo. Bago siya matulog nang gabing iyon, binigyan siya ni Ricardo Jr. ng isang bagong gamot—”vitamins” daw para sa kanyang puso.

Ang katotohanan ay sumabog na parang isang bomba. Ang “atake sa puso” ni Don Ricardo ay hindi natural. Ito ay sinadya. Ang kanyang dalawang anak na lalaki, sa kanilang kasabikan na makuha ang mana, ay binigyan siya ng isang overdose ng isang gamot na nag-trigger sa kanyang catalepsy, sa pag-aakalang ito ang tuluyang papatay sa kanya.

“Hindi totoo ‘yan! Nagsisinungaling ang pulubing ‘yan!” sigaw ni Anton.

Ngunit huli na ang lahat. Ang imbestigasyon ay nagsimula. At sa tulong ng testimonya ni Elias at ng mga ebidensya mula sa laboratoryo, napatunayan ang kanilang kasalanan. Ang dalawang anak na naghahangad ng yaman ay nagtungo sa kulungan.

Naiwan si Don Ricardo, si Señora Beatrice, at si Sophia. Ang kanilang pamilya ay nawasak, ngunit nabigyan ng pangalawang pagkakataon.

Bilang pasasalamat, inalok ni Don Ricardo si Elias ng kayamanan, ng isang bahay, ng kahit anong hilingin nito.

Ngunit umiling si Elias. “Ang tanging hiling ko po, Don Ricardo, ay ang matulungan ninyo ang mga kasama ko sa lansangan. Mga taong katulad ko, na may mga kwento ngunit walang nakikinig.”

Tinupad ni Don Ricardo ang kanyang hiling. Itinayo niya ang “Elias Foundation,” isang malaking organisasyon na nagbibigay ng tirahan, pagkain, at edukasyon para sa mga taong-grasa. At ang namahala nito: si Elias, hindi na bilang isang pulubi, kundi bilang isang direktor, na ang “pandinig ng kaluluwa” ay ginamit niya ngayon para pakinggan ang mga hinaing ng mga nangangailangan.

Natutunan ni Don Ricardo ang isang masakit ngunit mahalagang aral. Ang kanyang ikalawang buhay ay isang regalong ibinigay ng isang taong itinuturing ng mundo na walang halaga. At sa kanyang bagong buhay, ipinangako niya sa sarili na makikinig siya, hindi lang gamit ang kanyang mga tainga, kundi gamit ang kanyang puso. Dahil kung minsan, ang pinakamahahalagang katotohanan ay ibinubulong lamang ng mga taong hindi pinapansin ng mundo.

At ikaw, kung bibigyan ka ng kakayahang marinig ang isang bagay na hindi naririnig ng iba, ano ang gugustuhin mong pakinggan? I-comment ang iyong sagot sa ibaba!