Ang hardin ng The Manila Hotel ay isang paraiso ng mga puting bulaklak at kumikinang na ilaw. Ito ang perpektong tagpuan para sa perpektong kasal nina Richard, ang batang CEO ng isang malaking advertising agency, at si Amanda, isang kilalang socialite. Ang lahat ay naroon—ang mga mayayaman, ang mga sikat, at ang mga taong sabik na masaksihan ang “wedding of the year.”

Habang nakatayo si Richard sa harap, naghihintay sa kanyang bride, isang ngiti ang nakaguhit sa kanyang mga labi. Sa wakas, pagkatapos ng limang taong kalungkutan, muli siyang natutong umibig.

Ngunit sa isang sulok ng hardin, sa likod ng isang malaking puno, may isang babaeng tahimik na nagmamasid. Siya si Anna. Ang kanyang damit ay simple, ang kanyang mukha ay walang kolorete, ngunit ang kanyang mga mata ay naglalaman ng isang karagatan ng mga emosyon. Sa kanyang magkabilang gilid, mahigpit na nakahawak sa kanyang kamay ang dalawang bata—isang lalaki at isang babae, parehong nasa anim na taong gulang, ang kanilang mga mukha ay isang perpektong halo ng kanya at ng lalaking nasa altar.

Limang taon. Limang taon na ang nakalipas mula nang huling makita ni Anna si Richard. Si Richard, ang kanyang unang pag-ibig, ang kanyang asawa, ang ama ng kanyang mga anak.

Ang kwento nila ay nagsimula sa isang pangarap. Pareho silang mga “struggling artists”—si Richard, isang mahusay na graphic designer, at si Anna, isang mang-aawit na may boses ng isang anghel. Nagmahalan sila, nagpakasal, at binuo ang kanilang mga pangarap nang magkasama.

Ngunit ang buhay ay hindi laging isang kanta. Dumating ang mga pagsubok. Ang kahirapan, ang mga kabiguan. At isang araw, napagod si Richard.

“Hindi na ako masaya, Anna,” sabi niya. “Ang mga pangarap natin… hindi na natin maaabot. Kailangan kong maging praktikal.”

Iniwan niya si Anna, buntis sa kanilang kambal, para sa isang mas siguradong buhay sa corporate world. Ang sakit ay halos pumatay kay Anna. Ngunit sa halip na magmukmok, ginamit niya ang sakit para bumangon.

Mag-isa niyang pinalaki ang kanilang mga anak, sina Miguel at Luna. Nagtrabaho siya bilang isang lounge singer sa gabi at isang voice coach sa umaga. Ang bawat nota na kanyang inaawit ay isang paalala ng kanyang pag-ibig at ng kanyang pighati. Itinuro niya sa kanyang mga anak ang pagmamahal sa musika, ang tanging pamana na maibibigay niya sa kanila.

Hindi na niya muling binalikan si Richard. Hinayaan niya itong abutin ang kanyang mga pangarap, kahit na ang kapalit ay ang pagwasak sa kanila.

Isang araw, nabasa niya sa dyaryo ang tungkol sa nalalapit na kasal ni Richard. Sa simula, isang matinding kirot ang kanyang naramdaman. Ngunit napalitan ito ng isang desisyon.

“Mama, bakit po tayo pupunta sa kasal ni Papa?” tanong ni Luna.

“Dahil mayroon tayong isang huling kanta na kailangan nating ialay sa kanya,” sagot ni Anna.

Sa reception, pagkatapos ng lahat ng mga talumpati at pagbati, isang hindi inaasahang anunsyo ang ginawa ng emcee.

“At ngayon, mga kaibigan, mayroon tayong isang sorpresang pagtatanghal. Isang espesyal na panauhin na mag-aalay ng isang kanta para sa ating bagong kasal.”

Ang lahat ay nagtaka. Umakyat sa entablado si Anna, kasama ang kanyang kambal. Si Miguel ay may hawak na isang maliit na gitara, at si Luna ay nakatayo sa tabi ng kanyang ina.

Nang makita ni Richard si Anna, ang kanyang ngiti ay naglaho. Namutla siya. Ang kanyang bagong asawa, si Amanda, ay nagtatakang tumingin.

“Anna?” bulong ni Richard.

Hindi nagsalita si Anna. Tumingin siya nang diretso sa mga mata ni Richard, at sa isang hudyat, nagsimulang tumugtog si Miguel.

Nagsimulang kumanta si Anna. Ang kanyang boses, na mas malalim na ngayon at puno ng emosyon, ay pumuno sa buong bulwagan. Ang kanta… ay ang kanilang kanta. Ang kantang isinulat nilang dalawa noong sila’y nangangarap pa lamang.

“Naaalala mo pa ba, sa ilalim ng buwan, Ang mga pangarap, na ating binuo nang sabay… Isang bahay na bato, isang hardin ng pag-ibig, At ang himig, ng ating mga pusong sabik…”

Habang kumakanta siya, ang mga alaala ay bumalik na parang isang malakas na alon. Ang kanilang mga unang ngiti, ang kanilang mga unang halik, ang kanilang mga pangako.

Ngunit sa ikalawang stanza, binago ni Anna ang lyrics. Ang dating masayang kanta ay naging isang madamdaming balad ng paglisan at pagpapatawad.

“Ngunit ang agos, ay nagbago ng landas, Ang mga pangarap, sa hangin ay kumupas… Iniwan mo akong mag-isa, sa gitna ng dilim, Dala ang dalawang bituin, na sa ati’y lihim…”

Sa puntong iyon, sumali sa pagkanta si Luna. Ang kanilang mga boses, ang boses ng mag-ina, ay nagsanib, isang perpektong harmoniya ng sakit at katatagan.

Tumingin si Richard sa dalawang bata. Ang kanyang mga mata. Ang kanyang ilong. Walang duda. Sila ang kanyang mga anak.

Nagsimulang mamuo ang luha sa kanyang mga mata. Ang tagumpay, ang yaman, ang bagong kasal… lahat ay naglaho. Ang tanging nakikita niya ay ang pamilyang kanyang tinalikuran.

Ang huling linya ng kanta ay isang punyal na direktang tumarak sa puso ni Richard.

“Kaya’t heto, ang huling kanta para sa’yo, Isang paalam, sa ating kahapon… Sana’y maging masaya ka, sa iyong bagong langit, Habang kami… ay maglalakbay sa sariling himig.”

Nang matapos ang kanta, isang nakabibinging katahimikan ang bumalot sa bulwagan. Walang pumalakpak. Ang lahat ay natigilan, saksi sa isang dramang mas totoo pa sa anumang pelikula.

Bumaba si Anna sa entablado, akay-akay ang kanyang mga anak. Hindi na siya lumingon. Naglakad sila palabas, iniwan ang isang kasalan na nabalot ng anino ng nakaraan.

Si Amanda, ang bagong asawa, ay tumingin kay Richard. “Sino sila?” tanong niya, ang kanyang boses ay puno ng pagdududa.

Ngunit si Richard ay hindi makasagot. Nakatitig lang siya sa pinto kung saan huling naglaho ang kanyang mag-ina, ang tunog ng kanilang huling kanta ay paulit-ulit na umuulit sa kanyang isipan.

Hindi na naging masaya ang kasal. Ang gabi na dapat sana’y simula ng isang bagong yugto ay naging isang gabi ng pagtutuos.

Kinabukasan, hinanap ni Richard si Anna. Natagpuan niya sila sa isang maliit na apartment, namumuhay nang simple ngunit masaya.

“Anna, pakiusap,” pagmamakaawa niya. “Bumalik ka na sa akin. Itatama ko ang lahat.”

Umiling si Anna. “Tapos na tayo, Richard. Ang kanta kagabi… iyon na ang aking paalam. Ang kwento natin ay tapos na. Panahon na para isulat mo ang sarili mong kanta, at para isulat namin ang sa amin.”

Inalok niya si Richard ng pagkakataong makilala ang kanyang mga anak, ngunit bilang isang ama lamang, hindi bilang isang asawa.

Isang masakit na aral ang natutunan ni Richard. Na ang mga pangarap, kapag tinalikuran, ay hindi na basta-basta binabalikan. At ang musika ng pag-ibig, kapag tumigil na, ay mahirap nang ibalik sa dati nitong himig.

Ang kanyang “bagong simula” ay naging isang paalala ng kanyang pinakamalaking pagkakamali. At si Anna, kasama ang kanyang kambal, ay nagpatuloy sa kanilang paglalakbay, dala ang isang himig ng katatagan, isang kantang sila lamang ang nakakaalam, isang kantang nagsasabing ang isang pusong sinaktan ay may kakayahang lumikha ng pinakamagandang musika.

At ikaw, sa iyong palagay, tama ba ang ginawa ni Anna na kumanta sa kasal? O dapat sana’y nanahimik na lang siya at tuluyan nang kinalimutan ang nakaraan? I-comment ang iyong sagot sa ibaba!