Isang mabigat at malalim na katahimikan ang bumalot sa Chapel 5 ng The Heritage Memorial Park. Bagama’t ang opisyal na lamay para kay Emman Atienza ay nakatakda pa sa Nobyembre 3, ang gabi ng Nobyembre 2 ay naging isang tahimik na pagtitipon ng pamilya at mga malalapit na kaibigan. Ang cremated remains ng bunso ni Kuya Kim Atienza ay nakauwi na mula sa Los Angeles, isang linggo matapos ang biglaang pagpanaw na yumanig sa buong industriya. Ang hangin ay puno ng hindi matanggap na katotohanan, isang kolektibong paghinga ng pighati para sa isang buhay na napakabilis na nagwakas.

Sa gitna ng kapilya, ang urn ni Emman ay inilagay sa isang simpleng ayos na puno ng malalim na kahulugan. Napapalibutan ito ng mga sariwang bulaklak na kulay rosas—mga rosas at orchids na sumisimbolo sa isang pagmamahal na dalisay at bata pa. Sa likod nito, isang backdrop na tila isang “enchanted forest” ang nilikha gamit ang mga hanging flowers, na kilala bilang “old man’s beard,” na nagbibigay ng pakiramdam na si Emman ay nasa isang lugar na payapa at mahiwaga. Ang buong setup ay isang pagtatangka na lumikha ng ganda sa gitna ng matinding sakit. Sa paligid ay mga litrato ni Emman, mga larawan ng kanyang masayang buhay, ng kanyang mga ngiti, at isang malaking TV sa gilid na patuloy na nagpapalabas ng kanyang mga alaala. Sa tabi ng urn at ng isang krusipiho, naroon ang isang litrato niya noong siya ay bata pa—isang paalala ng inosenteng buhay na kanilang minahal.

Ngunit ang pinaka-kapansin-pansin ay ang mga salitang naka-ukit sa kanyang urn, isang sipi mula sa Aleman na pilosopo na si Friedrich Nietzsche: “At ang mga nakitang sumasayaw ay inakalang baliw ng mga hindi nakakarinig ng musika.” Ito ay hindi lamang isang random na quote; ito ay isang sipi na minsan nang binanggit mismo ni Emman sa isang panayam kay Toni Gonzaga. Para sa mga nakakakilala sa kanya, ang mga salitang ito ay tila isang perpektong buod ng kanyang kaluluwa—isang batang puno ng buhay, espiritu, at marahil, isang musika na siya lang ang nakakarinig, isang musika na hindi naunawaan ng marami.

Ang pagdadalamhati ng pamilya ay halos hindi kayang isalarawan sa salita. Ang ina ni Emman, si Felicia “Felly” Hong, ay nag-post ng isang mensahe na dumurog sa puso ng marami, tinawag ang kanyang anak na “my precious Emmanon” at “my mini me.” Isinulat niya, “Nakatanggap ang langit ng isang magandang anghel… Balang araw magkakasama tayong muli, aking mahal.” Ang kanyang mga salita ay nagpapakita ng isang ina na nawalan ng isang bahagi ng kanyang sarili. Maging ang lolo ni Emman, ang dating Alkalde ng Maynila na si Lito Atienza, ay nag-iwan ng isang taimtim na paalala sa lahat: “Mahalin niyo ang inyong mga anak, ang inyong apo, ang inyong asawa… Tinatanggap po natin na tayong lahat ay mayroong katapusan.”

Sa gitna ng pighating ito ay nakatayo si Kuya Kim Atienza. Ang publiko ay sanay na makita siyang puno ng enerhiya, ang “Matanglawin” na may sagot sa lahat ng bagay. Ngunit sa gabing iyon, siya ay isang ama—isang ama na nawasak. Sa isang matapang at masakit na panayam kay Jessica Soho, inamin ni Kuya Kim ang isang katotohanan na matagal nilang itinago bilang isang “family secret.” Inamin niya na ang kanilang pamilya ay iba-iba ang paraan ng pagluluksa. Habang ang kanyang asawang si Felly ay “very strong,” na ginagamit ang pagiging abala sa mga detalye ng burol upang manatiling “sane,” at ang kanyang mga anak na sina Jose at Eliana ay nananatiling matatag, siya ang emosyonal.

Ang pinakamabigat na pagsisiwalat ni Kuya Kim ay ang kumpirmasyon na ang kanilang pamilya ay matagal nang may alam sa mga pinagdadaanan ni Emman. “We know that Emman’s sick,” pag-amin niya. Inilahad niya na si Emman ay may “PTSD” o post-traumatic stress disorder, na nag-ugat sa isang matinding trauma na naranasan nito sa kamay ng isang dating yaya, isang taong pinagkatiwalaan nilang mag-aalaga sa kanya. Ang sikretong ito ay matagal nilang itinago upang protektahan si Emman.

Ang pinakamasakit na bahagi ng trahedya ay ang maling pag-asa na kanilang naramdaman. Ayon kay Kuya Kim, nagulat na lang sila nang si Emman mismo ang nagsimulang magsalita nang hayagan tungkol sa kanyang kalagayan sa mga panayam. “Open siya eh,” sabi ni Kuya Kim. Ang pagiging bukas na ito, na sa tingin ng marami ay isang senyales ng paggaling, ang nagbigay sa kanila ng pag-aakala na si Emman ay “okay.” Ngunit sa huli, napagtanto nila na ito ay isa lamang “very strong front”—isang maskara ng katatagan na isinuot ng isang batang nasa matinding sakit. “I raised very strong kids,” sabi ni Kuya Kim. “Even Emman, I thought was very strong. But I didn’t know that deep inside she was also suffering.”

Ang mga huling araw bago ang pagpanaw ni Emman ay puno ng pag-aalala. Dalawang araw bago ang trahedya, bigla na lang hindi sumasagot si Emman sa kanilang mga tawag. Ang kanilang takot ay lalong lumaki nang sa wakas ay makatanggap sila ng isang text message mula kay Emman, na nagsasabing, “Mom I’m in an emergency right now. But worry not there’s no selfharm but I need to go to a therapy center.” Ang mensaheng iyon, na sinadya upang magpakalma, ay sa halip ay nagsilbing isang malakas na alarma. Alam na nila Kuya Kim na mayroong maling nangyayari.

Nagpapasalamat na lang si Kuya Kim na ang kanyang asawang si Felicia ay nasa Amerika na noong mga panahong iyon, naglalaro sa isang pickleball championship sa Florida. Dahil dito, mas mabilis siyang nakarating sa Los Angeles, kung nasaan si Emman, kaysa kung siya ay manggagaling pa sa Pilipinas. Ngunit ang mabilis na pag-agap ay hindi sapat upang pigilan ang hindi maiiwasan.

Para kay Kuya Kim, ang nangyari ay ang katuparan ng kanyang pinakamatinding kinatatakutan. Inamin niya na ang kanyang araw-araw na dalangin ay para lamang mailigtas si Emman. “My prayer to the Lord every single day was for this not to happen,” sabi niya, habang nagpipigil ng luha. “For Emman to be safe, to be happy, to heal.” Sa kabila ng hindi masukat na sakit, kumakapit siya sa kanyang pananampalataya, naniniwalang ang pagkawala ni Emman ay hindi “in vain” at mayroong “magandang dahilan” sa likod ng lahat ng ito.

Habang ang pamilya ay nagluluksa sa kanilang pribadong espasyo, ang suporta mula sa labas ay bumuhos. Ang mga kaibigan sa industriya tulad nina Noel Ferrer, Gretchen Fulido, Rajo Laurel, Doc Nielsen Donato, at Kakai Almeda ay kabilang sa mga unang dumating upang mag-alok ng kanilang pakikiramay. Ang bawat isa na dumating ay nag-iwan ng yakap, ng tahimik na panalangin, at ng pag-alaala sa isang batang lalaki na, ayon sa maraming social media posts na nagpapalakas ng loob ni Kuya Kim, ay nakaantig ng maraming buhay.

Ang unang gabi ng lamay ni Emman Atienza ay isang tahimik na testamento sa isang buhay na puno ng kulay, musika, at isang hindi nakikitang pakikibaka. Ito ay isang paalala na ang mga taong nagpapakita ng pinakamalakas na “front” ay maaaring sila ang may pinakamabigat na pinagdadaanan. Habang ang mga rosas na kulay rosas ay nagsimulang mangupas sa init ng mga ilaw ng kapilya, ang quote mula kay Nietzsche ay nananatiling isang malakas na tanong—isang paanyaya na pakinggan ang musika ng mga taong sumasayaw sa kanilang sariling ritmo, bago sila tuluyang tumigil sa pagsayaw. Ang pagluluksa ng pamilya Atienza ay malalim, at ito ay isang pagluluksa na ibinabahagi ng isang buong bansa na ngayon ay nakakita sa likod ng masayang maskara ng kanilang paboritong “Weather Man.”