Ang buhay nina Benito “Ben” at Amaya “Maya” Reyes ay itinuturing na perpekto ng buong Barangay Maligaya sa Atimonan, Quezon. Si Ben, isang masipag at simpleng lalaki, ay nagmula sa isang angkan ng magsasaka, ngunit dahil sa sipag niya at pag-aasikaso sa kanilang maliit na koprahan at mga lupain, nakaahon sila sa hirap. Si Maya naman, isang babaeng napakaganda, may panlabas na karisma, at kilalang aktibo sa mga social media group ng kanilang probinsya, ay ang “trophy wife” ni Ben—ang babaeng nagbigay kulay at ningning sa tahimik niyang mundo. Para kay Ben, si Maya ang hiyas na pinoprotektahan niya. Lahat ng kailangan ni Maya ay ibibigay niya, kahit pa nangangahulugan ito ng pagkawasak ng sarili niyang ipon at pagod. Ang kasalukuyang bahay nila, na may malaking balkonahe at tanaw ang mga niyugan, ay patunay sa tagumpay ng kanilang pagmamahalan, o ito ang akala ni Ben. Ang totoo, ang pag-ibig na mala-paraiso ay nagtatago na pala ng itim na lihim, isang lihim na mas nakakakilabot pa sa dilim ng gabi sa bukid.

Nagsimulang magbago ang lahat nang magsimulang dumalas ang pagpunta ni Maya sa Maynila, dala ang rason na kailangan niyang asikasuhin ang “online business” niyang nakikita niya sa internet. Sa simula, naniwala si Ben. Hanga pa nga siya sa asawa dahil bukod sa pagiging maybahay, nagagandahan siya sa sipag ni Maya. Ang hindi niya alam, ang bawat biyahe ni Maya ay hindi para sa negosyo kundi para makipagkita sa isang lalaking nagngangalang Leonardo “Leo” Marquez, isang negosyanteng may-ari ng ilang rental properties sa Lungsod ng Lucena. Si Leo ay hindi lang dating kaklase ni Maya; siya ang kanyang “what if” noong high school at ngayon, siya na ang kanyang matinding “lihim.” Si Leo ay mayaman, ambisyoso, at ang perpektong kabaliktaran ni Ben—magaling magsalita, marunong manamit, at may kakayahang ibigay kay Maya ang glamour na matagal na niyang hinahangad ngunit hindi maibigay ni Ben dahil sa pagiging praktikal nito.

Unti-unting lumamig ang pakikitungo ni Maya kay Ben. Ang dating mainit na pagyakap ay naging mabilis na dampi. Ang dating mahahabang kuwentuhan sa gabi ay napalitan ng tahimik at matamlay na katahimikan, habang abala si Maya sa kanyang cellphone. Ilang beses nang sinubukan ni Ben na tanungin ang asawa kung may problema ba, ngunit laging sagot ni Maya ay pagod lang siya o kaya’y, “Huwag kang mag-alala, Ben. Para sa kinabukasan din naman natin ito.” Isang gabi, habang nag-iinuman si Leo at Maya sa isang mamahaling hotel sa labas ng Quezon, naging mainit ang kanilang usapan. Kinailangan nilang magdesisyon. Habang buhay hindi maghihiwalay si Ben sa mga ari-arian nila dahil sa kanyang matinding pagmamahal sa mga ito. Wala siyang balak ibenta o hatiin ang mga lupain. Sa mata ni Maya at Leo, si Ben ay hindi na asawa o kaibigan; siya ay isang “sagabal,” isang asset na kailangang tanggalin para makuha nila ang yaman na pinangarap nilang magkasama.

Si Ben ay may kakaibang hilig sa mga exotic na hayop, lalo na sa mga ahas na hindi nakakalason (non-venomous). May maliit siyang kulungan sa likod ng bahay kung saan siya nag-aalaga ng mga python at iba pang harmless species. Dito nag-ugat ang kasuklam-suklam na ideya ni Leo. Sa isang pribadong pagpupulong sa isang madilim na sulok ng Lucena, nagkasundo sila. Ang krimen ay kailangang maging “aksidente.” Kailangang maging malinis, mabilis, at walang bakas. Isang ahas na makamandag. Isang Ulupong (Cobra), ang pinakapamilyar at pinakapinangangambahan sa mga bukid ng Quezon. Sa tulong ng isang koneksyon ni Leo, nakuha nila ang isang malaking Philippine Cobra na may sapat na kamandag upang patayin ang isang tao sa loob lamang ng ilang minuto. Isang bote ng pampakalma, isang simpleng syringe, at ang kamandag na lason—ito ang naging pambayad sa pagtatapos ng buhay ni Ben.

Dumating ang gabing iyon, isang Martes na tila normal. Naghanda si Maya ng paboritong pagkain ni Ben—adobo at pansit. Habang kumakain si Ben, hinaluan ni Maya ang kape nito ng pampakalma. Napansin ni Ben na medyo mapait ang kape, ngunit dahil abala siya sa pagsasalita tungkol sa kanyang plano sa niyugan, hindi na niya ito masyadong pinansin. Pagkatapos ng hapunan, hindi nagtagal at nakaramdam si Ben ng matinding antok. Nagpaalam siyang matutulog muna sa kanilang kuwarto. Ito ang senyales. Nang makatulog na si Ben, agad na tinawagan ni Maya si Leo, na naghihintay na sa gilid ng kanilang bakuran. Pumasok si Leo suot ang gloves at daladala ang isang maliit na lalagyan. Sa loob ng silid, tinitigan ni Maya ang mukha ng asawa—ang lalaking nagbigay ng lahat sa kanya, ang lalaking nagmahal sa kanya nang tapat. Sa isang iglap, tinabunan ng kasakiman ang anumang natitirang konsensiya.

Maingat na nilapitan ni Leo ang tulog na si Ben. Ginamit niya ang syringe, hinigop ang venom mula sa Ulupong, at itinurok sa pulso ni Ben. Mabilis at halos walang bakas. Matapos nito, ginamit niya ang ahas. Ang planong binuo nila ay simpleng ilabas ang ahas sa kulungan ni Ben, at ilagay ang ulupong sa tabi ng kama ni Ben, na kunwari’y nakatakas sa kulungan nito. Sa ganitong paraan, iisipin ng pulisya na aksidenteng nakagat si Ben habang natutulog, o kaya’y naligaw ang ahas sa kanilang bahay. Bago umalis si Leo, tiningnan niya ang mukha ni Ben. Nakita niya ang isang matinding kaba sa mukha ni Ben, na tila nagising nang sandaling iyon at nakita ang lahat, ngunit dahil sa pampakalma, hindi na siya makagalaw. Sa maikling sandali, nagtagpo ang kanilang mga mata. Isang segundo ng kalungkutan, pagtataka, at sakit na hindi na mababawi.

Kinabukasan, maagang sumigaw si Maya. “Namatay si Ben! Nakagat ng ahas!” Naging abala ang buong barangay at ang pulisya sa pag-iimbestiga. Tiyak ng lahat na ito ay isang malungkot na aksidente. Ang mga kagat ng Ulupong ay hindi na bago sa kanilang lugar. Si Maya, mahusay magpanggap, ay umiyak nang husto sa social media, nag-post ng mga lumang larawan nila ni Ben, at umani ng libu-libong condolence at sad reacts. Nakaramdam sila ni Leo ng panandaliang tagumpay. Nag-usap sila sa telepono gamit ang burner phones, nagpaplano na sa kanilang kinabukasan. Balak nilang ibenta ang mga ari-arian ni Ben, hatiin ang pera, at magsimula ng bagong buhay sa ibang bansa. Ngunit ang katotohanan ay parang lason—kahit gaano mo man itago, lalabas at lalabas ito at maniningil.

Ang kaso ay halos isinara na, ngunit may isang matandang imbestigador na nagduda—si SPO3 Ramon Dela Cruz. Napansin niya ang dalawang kakatwang bagay: Una, ang ahas na ginamit ay captive-bred at hindi wild, dahil sa kalinisan ng kaliskis nito at kakatwang bakas ng pagkakagapos sa leeg, na tila ginamit ito sa isang controlled environment bago pinalaya. At pangalawa, ang kagat ay masyadong malapit sa pulso, at hindi sa paa o kamay, na karaniwang target ng ahas na aksidenteng nakapasok sa bahay. Nag-imbestiga si SPO3 Dela Cruz sa mga koneksyon ni Ben, at doon niya nadiskubre ang kakaibang pagbabago sa lifestyle ni Maya. Nag-umpisa siyang magtanong sa mga kaibigan at kapitbahay, at doon lumabas ang pangalan ni Leo Marquez.

Ang pinakamalaking pagkakamali ni Maya at Leo ay ang kanilang kayabangan. Dahil sigurado silang ligtas na sila, nagpadala si Leo kay Maya ng isang mensahe gamit ang kanyang tunay na cellphone, na ang text ay: “Tapos na ang problema. Bukas, mag-umpisa na tayong magplano para sa Europa. Kamusta ang ulupong, nakabalik na ba sa kumuha?” Ang text na ito ay hindi tinanggal ni Maya. Nang kumpiskahin ng pulisya ang cellphone ni Maya, doon na natuklasan ang lahat. Ang paghahanap sa taong nagbenta ng ahas, ang pagsubaybay sa transaksyon ni Leo, at ang malinaw na motibo: ang kasakiman at pagtataksil. Sa huli, umamin si Maya sa kanyang kasalanan. Sa pag-amin, inamin din niya ang pinakamasakit na bahagi: nang magising si Ben sa kanyang panaginip, nakita niya ang lahat. Hindi na lang siya namatay sa kamandag ng ahas, namatay siya sa kamandag ng taong minahal niya. Ang huling tingin na ipinukol ni Ben sa kanyang asawa ay hindi galit, kundi isang walang kasing-sakit na pagtataka—bakit?

Ang kaso ay nagtapos sa kulungan para kina Maya at Leo. Ang mga ari-arian ni Ben ay ibinalik sa kanyang mga kapatid, at ang Barangay Maligaya ay nagluksa hindi lang sa pagkawala ni Ben, kundi sa pagkawala ng tiwala sa pag-ibig. Ang dating “couple goals” ay naging paalala na hindi lahat ng nagbibigay ng matatamis na ngiti ay may malinis na puso. Ang kanilang kuwento ay isang matinding babala na ang kasakiman at pagtataksil ay parang lason na unti-unting sisira sa kaluluwa bago sirain ang buhay ng iba. Sa huli, ang Ulupong ay naging instrumento lamang, ngunit ang tunay na kamandag ay nagmula sa panlilinlang na nakabaon sa kaibuturan ng puso ni Maya, na nagbenta ng pag-ibig para sa ambisyon at pera.

Para sa iyo na nagbasa hanggang dulo, ano sa tingin mo ang mas matindi at mas nakatatakot – ang kamandag ng isang ulupong, o ang kamandag ng pagtataksil na nanuot sa puso ng isang taong minahal mo nang buong-buo? Mag-comment at ibahagi ang iyong pananaw!