Ang mansyon ng mga Alcaraz ay isang teatro. Ang bawat sulok ay isang entablado, ang bawat kasangkapan ay isang props, at ang mga nakatira dito ay mga aktor sa isang dula-dulaan ng karangyaan at perpeksyon. Ang direktor: si David Alcaraz, isang batang milyonaryo, ang CEO ng isang malaking real estate company. At ang kanyang bida, ang kanyang reyna: si Marissa, ang kanyang maganda at sopistikadang asawa.

Sa mata ng publiko, sila ang perpektong mag-asawa. Ngunit sa likod ng mga nakasarang pinto, ang kanilang pagsasama ay isang malamig na kasunduan. Si David ay abala sa pagpapalago ng kanyang yaman; si Marissa ay abala sa pagpapanatili ng kanilang imahe. Ang kanilang pagmamahal, kung mayroon man sa simula, ay matagal nang natabunan ng ambisyon at ng mga pekeng ngiti.

Isang araw, kailangan nila ng isang bagong kasambahay. Isang matandang babae, si Aling Rosa, ang dumating. Siya ay payat, laging nakayuko, at ang kanyang mga mata ay puno ng isang malalim na kalungkutan. Para kay Marissa, na sanay sa mga batang at masiglang katulong, si Aling Rosa ay isang “pabigat.”

Mula sa unang araw, ginawang miserable ni Marissa ang buhay ng matanda. Pinapagalitan niya ito sa maliliit na bagay, inuutusan na gawin ang mga pinakamabibigat na trabaho, at laging ipinaparamdam dito na isa siyang walang-silbing utusan.

“Ang tanda-tanda mo na, ang lampa-lampa mo pa!” madalas na sigaw ni Marissa.

Si David, sa mga bihirang pagkakataon na nasa bahay siya, ay nakikita ang lahat. Ngunit hindi siya kumikibo. Para sa kanya, ang mga nangyayari sa loob ng bahay ay “teritoryo” ni Marissa. Ang mahalaga, tahimik ang lahat pagdating niya.

Isang hapon, umuwi si David nang mas maaga kaysa sa inaasahan. Isang mahalagang meeting ang nakansela. Sa kanyang pagpasok, isang eksena sa kusina ang nagpatigil sa kanya.

Nakita niya si Marissa na galit na galit na nakatayo sa harap ni Aling Rosa, na nakaluhod sa sahig at pinupulot ang mga bubog ng isang basag na plato.

“Walang kwenta ka! Alam mo ba kung magkano ang halaga ng platong ‘yan?! Baka ang isang taon mong sahod ay hindi pa sapat para bayaran ‘yan!” sigaw ni Marissa. At pagkatapos, sa isang akto ng sukdulang kalupitan, itinulak niya ang noo ng matanda gamit ang kanyang daliri. “Tumayo ka diyan, matandang hukluban!”

Nakatago sa isang sulok, pinanood ni David ang lahat. Ang inaasahan sana ni Aling Rosa, at ng sinumang makakakita, ay ang pagdating ng isang bayani. Ngunit hindi.

Lumabas si David mula sa kanyang pinagtataguan. Ngunit sa halip na tulungan ang matanda, lumapit siya kay Marissa at inakbayan ito.

“Hayaan mo na ‘yan, mahal,” sabi ni David, ang kanyang boses ay malambing, ngunit ang kanyang mga mata ay malamig na nakatingin sa nakaluhod na si Aling Rosa. “Kasalanan niya ‘yan. Bayaran niya.”

Bumaling siya kay Aling Rosa. “Manang, tatlong libong piso ang halaga ng platong ‘yan. Ibabawas ko sa sahod mo.”

Ang pagkagulat sa mukha ni Aling Rosa ay napalitan ng isang tahimik na pag-iyak. Hindi dahil sa pera, kundi dahil sa kawalan ng hustisya. Ang taong inaasahan niyang tutulong sa kanya ay ang siya pa palang nagdiin sa kanya.

Mula sa araw na iyon, lalong naging malupit si Marissa, alam na mayroon siyang kakampi. At si David… ay nanatiling isang tahimik na manonood, isang haring walang pakialam sa paghihirap ng kanyang mga alipin.

Ngunit ang hindi alam ni Marissa, at maging ni Aling Rosa, ang bawat galaw sa loob ng bahay ay may isa pang pares ng mga matang nagmamasid.

Si David, sa kabila ng kanyang pagiging abala, ay isang taong Matalino. Ang kanyang pagiging tahimik ay hindi kawalan ng pakialam; ito ay isang anyo ng pagkalkula.

Lingid sa kaalaman ng lahat, nag-install si David ng mga nakatagong camera sa buong bahay, hindi para bantayan ang mga magnanakaw, kundi para bantayan ang kanyang sariling asawa. Matagal na siyang nagdududa sa mga ikinikilos ni Marissa—ang mga biglaang “shopping trip,” ang mga misteryosong tawag sa telepono.

At ang pagdating ni Aling Rosa… ay hindi isang nagkataon.

Si Aling Rosa, o sa tunay na buhay, si Major Rosa Santos, ay isang retiradong imbestigador, isa sa mga pinakamagagaling sa kanyang larangan. Siya ay personal na kinuha ni David para sa isang lihim na misyon: ang magpanggap na isang kaawa-awang kasambahay para makuha ang tiwala at obserbahan ang bawat galaw ni Marissa. Ang kanyang pagiging “lampa” at “matanda” ay isang perpektong pagkukunwari.

Ang insidente sa kusina… ay isang masakit ngunit kinakailangang bahagi ng kanilang plano. Kailangan nilang makuha ang buong kumpiyansa ni Marissa.

At nagtagumpay sila. Dahil sa pag-aakalang kontrolado na niya ang lahat, naging pabaya si Marissa.

Isang gabi, habang “natutulog” si David sa kanilang kwarto, nakita ni “Aling Rosa” sa mga monitor si Marissa na palihim na pumunta sa library. Doon, may kausap ito sa isang “burner phone.”

“Oo… malapit na,” sabi ni Marissa sa kabilang linya. “Ang tangang asawa ko, walang kamalay-malay. At ang matandang katulong, nasa panig ko na rin… Sige, bukas ng gabi. Habang nasa ‘business dinner’ siya, gawin n’yo na. Siguraduhin ninyong malinis ang trabaho. Walang bakas. Kailangan magmukhang isang simpleng pagnanakaw.”

Kinabukasan, hinarap ni David ang kanyang asawa.

“Mahal, may emergency meeting ako mamayang gabi. Baka gabihin ako nang husto. Huwag mo na akong hintayin,” sabi niya, habang inaayos ang kanyang kurbata.

“Sige, mahal. Mag-iingat ka,” sagot ni Marissa, na may isang matamis na halik—ang halik ng isang ahas.

Nang gabing iyon, umalis si David. Ngunit hindi siya pumunta sa isang meeting. Pumunta siya sa isang van na naka-park sa di kalayuan, kung saan, kasama si “Aling Rosa,” pinanood nila ang lahat sa mga monitor.

Eksaktong alas-nuwebe, dalawang lalaki ang pumasok sa kanilang mansyon, gamit ang susi na ibinigay ni Marissa. Hindi sila mga ordinaryong magnanakaw. Ang kanilang mga galaw ay propesyonal. Ang kanilang target: ang vault na nasa opisina ni David.

Ngunit sa kanilang pagpasok sa opisina, hindi pera ang sumalubong sa kanila, kundi isang grupo ng mga pulis.

“Freeze! Police!”

Kasabay nito, si Marissa, na noo’y nag-aabang sa sala, ay dinakip din.

“Ano ‘to?! David!” sigaw niya, nang makita ang kanyang asawa na pumapasok, kasama si Aling Rosa na ngayon ay hindi na nakayuko.

“Tapos na ang laro mo, Marissa,” malamig na sabi ni David.

Ang katotohanan: Si Marissa ay hindi lang isang sakim na asawa. Siya ay kasabwat ng pinakamalaking karibal ni David sa negosyo. Ang kanilang kasal ay isang plano mula pa sa simula—ang mapalapit kay David para makuha ang mga sikreto ng kanyang kumpanya, na nakatago sa loob ng vault.

Ang kanyang pag-aapi kay Aling Rosa ay hindi lang simpleng kalupitan. Ito ay isang paraan para ipakita ang kanyang “kapangyarihan” at para subukan kung hanggang saan ang katapatan ng mga tao sa paligid niya.

“Akala ko, mahal mo ako,” sabi ni David, ang kanyang boses ay puno ng pait.

Tumawa si Marissa. “Pag-ibig? Walang lugar ang pag-ibig sa mundo ng negosyo, David. Isang bagay na hindi mo kailanman naintindihan.”

Habang dinadala si Marissa ng mga pulis, lumingon siya kay Aling Rosa. “At ikaw, matanda ka! Akala ko’y isa kang tanga!”

Ngumiti si Aling Rosa. “Iyon din ang akala mo sa iyong asawa. At iyan ang inyong naging pagkakamali.”

Ang balita ng pagdakip kay Marissa ay yumanig sa mundo ng negosyo. Ngunit para kay David, ito ay isang mapait na tagumpay. Nailigtas niya ang kanyang kumpanya, ngunit nawasak ang kanyang puso.

Kinabukasan, sa kanyang opisina, binigyan niya si Aling Rosa ng isang tseke. Isang malaking halaga.

“Salamat, Rosa. Utang ko sa iyo ang lahat.”

Ngunit umiling ang matanda. “Hindi ko ito matatanggap, Sir.”

“Bakit?”

“Dahil ang serbisyo ko po ay may kasama ring isang personal na dahilan,” sabi ni Rosa. “Ang lalaking kasabwat ni Marissa… ang karibal mo sa negosyo… siya rin po ang lalaking pumatay sa aking anak, limang taon na ang nakalipas, sa isang hit-and-run na pinalabas niyang aksidente.”

Natigilan si David. Ang laro pala ay mas malalim pa sa kanyang inaakala.

Sa huli, nakamit ni Rosa ang hustisya para sa kanyang anak. At si David? Natutunan niya ang isang mahalagang aral: na sa isang mundo na puno ng mga anino at pagpapanggap, ang pinakamahalagang asset ay hindi ang pera, kundi ang katapatan.

Hindi na muling nagtiwala si David nang basta-basta. Ngunit hindi na rin siya naging kasing-lamig ng dati. Ang karanasan ay nag-iwan sa kanya ng isang lamat—isang lamat na nagpapahintulot sa liwanag na pumasok.

At ikaw, sa iyong palagay, ano ang mas masakit: ang malaman na hindi ka mahal ng taong pinakasalan mo, o ang malaman na ginamit ka lang niya para sa isang masamang plano? I-comment ang iyong sagot sa ibaba!