Si Lilia, para sa marami sa palasyo ng Al-Fahad sa Riyadh, ay isang anino lamang—isang Pilipinang kasambahay na mahusay magtrabaho at laging nakayuko. Sa loob ng limang taon, ang kanyang mundo ay umikot sa paglilinis ng mga mararangyang silid, pagsisilbi sa mga maharlikang bisita, at sa pangungulila sa kanyang pamilya sa Pilipinas. Siya ay isa lamang sa libo-libong OFW na nagsasakripisyo para sa isang pangarap.

Ngunit may isang pares ng mga matang laging nakamasid sa kanya. Ang mga mata ng mismong Hari, si Sheikh Khalid Al-Fahad.

Si Khalid, sa kabila ng kanyang kapangyarihan at yaman, ay isang lalaking nabubuhay sa isang ginintuang hawla. Maagang nabiyudo, ang kanyang buhay ay isang serye ng mga tungkulin at tradisyon. Ngunit kay Lilia, nakita niya ang isang bagay na matagal nang nawawala sa kanyang mundo—isang sinseridad, isang simpleng kaligayahan, at isang kabutihang hindi kayang bilhin ng pera.

Nagsimula sa mga simpleng pag-uusap. Tinatanong ni Khalid si Lilia tungkol sa Pilipinas, sa kanyang pamilya, sa kanyang mga pangarap. At si Lilia, sa kabila ng takot sa simula, ay nakahanap sa Hari ng isang kaibigan, isang taong nakikinig. Hindi nagtagal, ang kanilang pagkakaibigan ay namulaklak at naging isang ipinagbabawal na pag-ibig.

Sa mga hardin ng palasyo, sa ilalim ng mga bituin ng disyerto, palihim silang nagkikita. Ikinuwento ni Lilia ang tungkol sa kanyang anak na si Ana, na naiwan sa pangangalaga ng kanyang ina. Ipinakita niya ang mga litrato, at sa bawat kwento, mas lalong nahulog ang loob ng Hari.

Ngunit alam nilang ang kanilang pag-iibigan ay isang apoy na maaaring sumunog sa kanilang dalawa. Isang Hari at isang kasambahay. Imposible.

Isang araw, gumawa si Lilia ng isang mabigat na desisyon.

“Mahal na Hari,” sabi niya, ang kanyang puso ay dinudurog. “Kailangan ko nang umuwi. Tapos na ang aking kontrata.”

“Huwag, Lilia. Manatili ka sa aking tabi,” pagmamakaawa ni Khalid. “Gagawin kitang aking reyna.”

Umiling si Lilia, na umiiyak. “Hindi ako isang reyna. Isa lamang akong simpleng babae. Ang ating mundo ay magkaiba. Sasaktan lang natin ang isa’t isa, at ang mga taong nakapaligid sa atin.”

May bigat sa puso, pinayagan ni Khalid si Lilia na umalis. Sa kanyang pag-alis, ibinigay niya dito ang isang maliit na kahon. “Isang munting alaala,” sabi niya.

Umuwi si Lilia sa Pilipinas, dala ang isang kayamanang hindi nasusukat sa pera at isang pusong wasak. Ang kanyang pagbabalik sa kanilang maliit na bahay sa isang probinsya sa Quezon ay isang mapait na paggising.

Isang araw, habang nag-aayos siya ng kanilang bahay, isang ugong ng isang sasakyan ang pumukaw sa atensyon ng buong baryo. Isang itim at magarang kotse ang huminto sa harap ng kanilang dampa. At mula dito ay bumaba ang isang lalaking matangkad, nakasuot ng simpleng damit ngunit may tindig ng isang hari.

Si Khalid.

Hindi makapaniwala si Lilia. “Anong… anong ginagawa mo dito?”

“Hindi ko kaya, Lilia,” sabi ni Khalid. “Hindi ko kayang mabuhay nang wala ka. Tinalikuran ko ang lahat. Ang aking korona, ang aking kaharian. Ipinasa ko na ito sa aking kapatid. Sumunod ako dito… para sa iyo. Para maging isang ordinaryong tao, sa tabi mo.”

Naiyak si Lilia sa galak at gulat. Ngunit bago pa man sila magkayakapan, isang boses ang pumigil sa kanila.

“Sino po siya, ‘Nay?”

Ang anak ni Lilia, si Ana, na ngayon ay pitong taong gulang na.

Tumingin si Khalid sa bata. At sa kanyang pagtingin, isang pamilyar na bagay ang kanyang nakita. Ang mga mata ni Ana… ay eksaktong katulad ng mga mata ng kanyang yumaong ina, ang unang Reyna.

At pagkatapos, ang kanyang tingin ay napunta sa isang bagay na nakasabit sa dingding ng maliit na bahay. Isang lumang litrato, na nasa isang magandang frame na gawa sa kahoy.

Ang litrato ng lola ni Lilia.

Nanlamig si Khalid. Dahan-dahan siyang lumapit sa litrato. Ang babae sa litrato…

“Sino siya?” nanginginig niyang tanong kay Lilia.

“Ang lola ko po,” sagot ni Lilia. “Si Lola Esmeralda. Ang sabi po ni Inay, nagtrabaho raw po siya sa Saudi noong bata pa siya, bilang isang… tagapagsalin sa palasyo.”

At pagkatapos ay isinalaysay ni Khalid ang isang lihim na kwento ng kanyang pamilya.

Limampung taon na ang nakalipas, ang kanyang ama, ang dating Hari, ay umibig sa isang Pilipinang tagapagsalin, isang babaeng nagngangalang Esmeralda. Lihim silang nagmahalan. Ngunit ang kanilang pag-iibigan ay isang malaking eskandalo. Isang “commoner” at isang Hari.

Nang malaman na buntis si Esmeralda, sapilitan siyang pinauwi sa Pilipinas ng konseho ng kaharian, para pagtakpan ang kahihiyan. Ang sinabi sa Hari ay naglayas si Esmeralda. Ang sinabi naman kay Esmeralda ay itinakwil na siya ng Hari. Pinutol ang lahat ng kanilang komunikasyon.

Ang anak na isinilang ni Esmeralda… ay ang ina ni Lilia.

Gumuho ang mundo ni Khalid. Si Lilia… ang babaeng kanyang minahal… ay hindi isang ordinaryong kasambahay. Siya ay ang kanyang pamangkin sa dugo. Ang apo ng nawawalang pag-ibig ng kanyang ama. Siya ay may dugong bughaw.

Ang kanilang pag-iibigan ay isang bawal na pag-ibig sa ikalawang pagkakataon.

“Hindi… hindi maaari,” bulong ni Lilia.

Ngunit ang tadhana ay may isa pang huling pasabog.

Binuksan ni Lilia ang kahon na bigay ni Khalid. Ang laman ay hindi alahas. Ito ay isang lumang diary. Ang diary ng kanyang ama.

Nanginginig na binasa ito ni Khalid. At sa huling pahina, may isang entry na isinulat bago ito mamatay.

“Esmeralda, aking pag-ibig. Nalaman ko ang katotohanan. Nalaman ko na hindi mo ako iniwan. Pinaghiwalay nila tayo. At nalaman kong isinilang mo ang ating anak. Pinahanap kita, ngunit huli na ang lahat. Patawad.

Mayroon akong isang huling habilin. Ang aming unang anak na lalaki, si Khalid, ay hindi ko tunay na anak. Siya ay anak ng aking kapatid, na namatay sa isang digmaan. Inampon ko siya bilang tagapagmana para protektahan ang linya ng kaharian. Ang tunay kong tagapagmana… ay ang anak nating dala mo. Hanapin nawa siya ng tadhana. Ang lahat ng aking personal na yaman ay nakapangalan sa pangalang ‘Esmeralda’s Heir’.”

Ang lahat ay nabalot ng isang nakabibinging katahimikan.

Si Khalid… ay hindi niya tunay na pinsan. At si Lilia… ay hindi lang isang prinsesa. Siya ang tunay na Reyna.

Ang kwento nila ay hindi isang kwento ng bawal na pag-ibig, kundi isang kwento ng isang tadhanang pilit na pinaglalapit sila.

Ang pag-uwi ni Khalid sa Pilipinas ay hindi lang isang pagtakas. Ito ay isang pagbabalik sa kanyang tunay na misyon: ang hanapin ang nawawalang tagapagmana.

Sa huli, isang pambihirang pamilya ang nabuo. Si Khalid, na pinalaki bilang isang Hari, at si Lilia, na pinalaki bilang isang alipin. Pinili nilang manatili sa Pilipinas, hindi para mamuno sa isang kaharian ng ginto, kundi para mamuno sa isang kaharian ng pag-asa—itinayo nila ang “Esmeralda Foundation,” isang organisasyon na tumutulong sa mga anak ng mga OFW.

Ang kanilang pag-iibigan, na minsan ay hinusgahan, ay naging isang simbolo ng isang pag-ibig na mas makapangyarihan kaysa sa anumang dugo o tradisyon. Isang pag-ibig na isinulat sa mga bituin, na naghintay ng tamang panahon para magliwanag.

At ikaw, sa iyong palagay, kung ikaw si Lilia at nalaman mong isa ka palang reyna, babalik ka ba sa Saudi para angkinin ang iyong korona, o mananatili ka sa Pilipinas para sa isang simpleng buhay kasama ang taong mahal mo? I-comment ang iyong sagot sa ibaba!