Ang pangalan ni Don Alejandro Vargas ay isang haligi sa mundo ng negosyo. Siya ang utak sa likod ng Vargas Holdings, isang konglomerate na may galamay sa konstruksyon, teknolohiya, at real estate. Ang kanyang mga desisyon ay kayang magpayanig ng stock market, at ang kanyang yaman ay halos hindi na masukat. Ngunit sa loob ng kanyang mansyon sa Forbes Park, na kasing laki ng isang maliit na palasyo, si Don Alejandro ay hindi isang hari. Siya ay isang bilanggo.

Isang taon na ang nakalipas mula nang kunin ng isang malagim na aksidente sa sasakyan ang kanyang buhay: ang kanyang pinakamamahal na asawa, si Ana, at ang kanilang hindi pa naisisilang na panganay. Mula sa araw na iyon, ang kulay ay nawala sa mundo ni Alejandro. Ang kanyang mansyon ay naging isang malaking musoleo ng mga alaala. Ang bawat sulok ay may dalang multo ng ngiti ni Ana, ang bawat silid ay may alingawngaw ng kanilang mga pangarap na hindi natupad.

Para takasan ang sakit, ibinaon niya ang kanyang sarili sa trabaho. Ngunit sa gabi, kapag ang katahimikan ay nagiging isang nakabibinging sigaw, ginagawa niya ang isang bagay: nagmamaneho siya. Walang direksyon, walang patutunguhan. Nagpapaikot-ikot lang sa mga kalsada ng Maynila hanggang sa mapagod ang kanyang kaluluwa at makatulog siya dala ng pagod.

Isang gabi ng Setyembre, sa mismong anibersaryo ng kamatayan ni Ana, ang langit ay tila nakikidalamhati. Isang malakas na bagyo ang nanalasa sa siyudad. Ang hangin ay sumisipol at ang ulan ay humahagupit. Para kay Alejandro, ang unos sa labas ay isang perpektong salamin ng unos sa loob ng kanyang puso.

Dinala siya ng kanyang mga gulong sa isang bahagi ng siyudad na bihira niyang puntahan—isang lugar kung saan ang mga nagtataasang gusali ng Makati ay napapalitan ng mga dikit-dikit na barong-barong. Isang baha sa kalsada ang pumilit sa kanyang driver na ihinto ang kanilang itim na Bentley sa gilid ng isang tulay.

Habang naghihintay, ang mga mata ni Alejandro, na laging nakapokus sa malayo, ay napadako sa ilalim ng tulay. Sa dilim, sa gitna ng malakas na ulan, mayroon siyang naaninag. Isang maliit na anino. Isang bata.

Sa sinag ng ilaw ng kanilang sasakyan, naging malinaw ang tanawin. Isang batang babae, marahil nasa sampung taong gulang, na nakasuot ng punit-punit na damit. Nakaupo siya sa isang basang karton, ang kanyang maliit na katawan ay nanginginig sa ginaw. At sa kanyang mga bisig, mahigpit niyang yakap-yakap ang dalawang bulto ng tela—dalawang sanggol. Desperado niyang sinusubukang protektahan ang mga ito mula sa malakas na buhos ng ulan gamit ang isang sirang payong.

Isang bagay sa tanawing iyon ang bumasag sa yelong bumabalot sa puso ni Alejandro. Ang imahe ng isang bata na nag-aaruga sa dalawa pang mas maliliit na bata—isang larawan ng kawalan ng pag-asa ngunit may kasamang hindi matinag na pagmamahal—ay isang punyal na tumusok sa kanyang natutulog na damdamin.

“Itigil mo sandali dito,” utos niya sa kanyang driver.

“Pero, Sir, delikado po dito at malakas ang ulan,” sagot ng driver.

Hindi siya pinansin ni Alejandro. Kinuha niya ang isang malaking payong, bumaba ng sasakyan, at dahan-dahang lumapit sa ilalim ng tulay.

Nang makita siya ng batang babae, ang mga mata nito ay nanlaki sa takot. Agad niyang mas hinigpitan ang yakap sa dalawang sanggol, na para bang isa siyang inahing manok na poprotekta sa kanyang mga sisiw mula sa isang lawin.

“Huwag kang matakot, ineng,” mahinahong sabi ni Alejandro, pinapanatili ang kanyang distansya. “Hindi ako mananakit.”

“Umalis po kayo!” sigaw ng bata, ang kanyang boses ay nanginginig ngunit may tapang. Pinangalanan niya ang sarili bilang si Maya.

“Giniginaw na kayo,” sabi ni Alejandro. “Lalo na ang mga kapatid mo. Magkakasakit sila.”

“Hindi ko po sila kapatid,” mabilis na sagot ni Maya, bago napagtantong sobra ang kanyang nasabi.

Hindi na nagtanong pa si Alejandro. “Halika na kayo. Dadalhin ko kayo sa isang lugar na tuyo at mainit. Bibigyan ko kayo ng pagkain.”

Nag-alinlangan si Maya. Ang turo sa kanya ay huwag magtitiwala sa mga estranghero. Ngunit nang marinig niya ang mahinang pag-ubo ng isa sa mga sanggol, at naramdaman ang panginginig ng kanilang mga munting katawan, alam niyang wala siyang pagpipilian.

Tinulungan sila ng driver na makasakay sa kotse. Sa loob ng marangyang sasakyan, ang tatlong bata ay tila mga basang sisiw na napadpad sa isang palasyo. Dinala sila ni Alejandro hindi sa kanyang mansyon—masyadong maraming tanong, masyadong maraming alaala doon. Dinala niya sila sa isang bakanteng condominium unit na pag-aari niya sa Pasig.

Agad siyang tumawag sa kanyang pinagkakatiwalaang kasambahay at pinapunta doon dala ang mga damit, gatas, diaper, at pagkain. Sa gabing iyon, sa unang pagkakataon sa loob ng isang taon, naramdaman ni Alejandro ang isang bagay maliban sa kalungkutan. Naramdaman niya ang isang layunin.

Sa mga sumunod na araw, sinubukan ni Alejandro na alamin ang kuwento ni Maya. Ngunit ang bata ay matigas. Ang tanging sinasabi niya ay “iniwan kami ni Nanay.” Ipinahanap niya sa kanyang mga tauhan ang mga magulang ng mga bata, ngunit walang record, walang sinumang naghahanap sa kanila. Sila ay mga multo.

Si Maya, sa kabila ng kanyang kabataan, ay isang kahanga-hangang tagapag-alaga. Alam niya kung paano timplahin ang gatas, kung paano magpalit ng diaper, at kung paano patahanin ang kambal na pinangalanan niyang Luz at Paz. Pinapanood siya ni Alejandro nang may pagkamangha at kirot sa puso. Ang isang batang dapat ay naglalaro ay naging isang ina sa isang iglap.

Isang hapon, habang binibisita niya ang mga bata, napansin ni Alejandro ang isang bagay na hindi niya napansin noon. Ang isa sa mga lampin na ibinalot ni Maya sa kambal ay hindi isang ordinaryong tela. Ito ay isang panyo na gawa sa pinong linen, at sa gilid nito, mayroong burda. Isang maselang burda ng mga bulaklak na sampaguita. At sa gitna, may dalawang letrang magkadikit: A.V.

Ang mundo ni Alejandro ay huminto sa pag-ikot. A.V. Ana Vargas. Ang kanyang Ana.

Nanginginig ang kanyang mga kamay habang marahan niyang hinahawakan ang panyo. Imposible. Ngunit kilala niya ang gawang iyon. Ang bawat tahi. Iyon ay ang panyong regalo niya kay Ana noong kanilang unang anibersaryo—isang panyong laging dala-dala nito, at isa sa mga personal na gamit na hindi na natagpuan matapos ang aksidente.

Dahan-dahan siyang lumingon kay Maya, na nagpapatulog kay Luz. “Maya,” sabi niya, ang kanyang boses ay halos pabulong. “Saan… saan mo nakuha ang panyong ito?”

Tumingin si Maya sa panyo. “Bigay po ni Nanay. Sabi niya, galing daw po iyan sa isang napakabait na babae na tumulong sa kanya noon. Buntis din daw po yung babae.”

At doon, ibinuhos ni Maya ang lahat.

Ang kanyang ina, si Lilia, ay isang mananahi na nagtatrabaho sa isang maliit na patahian sa Quiapo. Isang araw, isang maganda at mabait na buntis ang naging regular niyang customer. Ang babaeng iyon ay si Ana Vargas. Naging malapit ang dalawa. Nalaman ni Ana ang tungkol sa kahirapan ni Lilia, at lihim niya itong tinutulungan—pinapakyaw ang kanyang mga tahi, binibigyan ng mga gamit, at minsan, pera.

Nang malaman ni Ana na si Lilia ay buntis din—sa kambal—at iniwan ng kinakasama nito, lalo pa itong tumulong. Bago ang nakatakdang panganganak ni Ana, ibinigay nito kay Lilia ang isang kahon ng mga gamit pang-sanggol na siya mismo ang nagburda. Kasama doon ang panyo. “Para sa mga anghel mo,” sabi raw ni Ana.

Ngunit matapos mamatay ni Ana sa aksidente, nawalan ng pag-asa si Lilia. Ang kanyang tanging koneksyon sa kabutihan ay nawala. Ipinanganak niya ang kambal, ngunit ang bigat ng responsibilidad at kahirapan ay tuluyan siyang nilamon. Isang gabi, sa gitna ng unos, iniwan niya ang kanyang tatlong anak sa ilalim ng tulay, dala ang isang bag ng mga gamit at isang sulat na puno ng pagsisisi, at hindi na nagpakita. Ang tanging bilin niya kay Maya: “Gamitin mo ‘yang panyo. Pampasuwerte ‘yan.”

Nakatitig lang si Alejandro, hindi makapagsalita. Ang kanyang mga luha ay malayang dumadaloy. Isang milagro. Isang nakakabaliw na koneksyon ng tadhana. Ang kanyang asawa, sa isang huling akto ng kabutihan, ay nag-abot ng tulong sa isang babae, at ang mga bunga ng tulong na iyon—ang tatlong batang ito—ay ibinalik sa kanya ng tadhana sa mismong anibersaryo ng kanyang kamatayan.

Hindi na ito isang kuwento ng awa. Ito ay naging isang misyon. Isang mensahe mula sa langit. Isang pamana mula kay Ana.

Mula sa araw na iyon, ang malamig na mansyon ni Alejandro ay nagkaroon ng buhay. Ipinasyal niya ang mga bata. Binilhan sila ng mga laruan. Ngunit ang pinakamahalaga, binigyan niya sila ng kanyang oras. Sa unang pagkakataon, natuto siyang maging isang ama. Siya, ang dakilang Don Alejandro Vargas, ay tinuruan ng isang onse-anyos na bata kung paano magtimpla ng gatas at magpalit ng lampin. Ang mga meeting sa boardroom ay napalitan ng mga pagbabasa ng kuwentong pambata. Ang mga business trip ay napalitan ng mga pagbisita sa parke.

Sinimulan niya ang legal na proseso para ampunin ang tatlong bata. Habang ginagawa ito, ipinahanap niya si Lilia. Natagpuan nila ito sa isang malayong probinsya, nagtatrabaho sa isang bukirin, isang anino ng dati niyang sarili, puno ng pagsisisi.

Hindi niya ito hinusgahan. Sa halip, sa ngalan ng alaala ni Ana, inalok niya ito ng tulong. Isang pagkakataong magsimulang muli. Ipinasok niya ito sa isang programa para sa mga kababaihang nangangailangan, at tiniyak na magkakaroon ito ng maayos na trabaho. Ang pagpapatawad, alam niya, ay isang mahabang proseso, lalo na para kay Maya, ngunit ang unang hakbang ay ang pag-unawa.

Makalipas ang dalawang taon, ang mansyon ni Don Alejandro ay hindi na isang musoleo. Ito ay isang tahanan. Ang mga pasilyo, na dati’y tahimik, ay puno na ng hagikgikan at sigawan ng tatlong bata. Si Maya, ngayon ay isang dalagita na, ay nangunguna sa klase. Si Luz at Paz ay mga bibo at malulusog na bata na nagsisimula nang magsalita. Ang una nilang salita: “Papa.”

Isang hapon, habang sila ay nasa hardin, nanonood sa tatlong batang naghahabulan, lumapit si Lilia. Dala niya ang isang regalo para kay Alejandro. Isang panyo, na siya mismo ang nagburda. Sa gitna, ang larawan ng isang pamilya: isang lalaki, at tatlong bata.

“Salamat,” sabi ni Lilia, ang kanyang mga mata ay puno ng luha ng pasasalamat. “Salamat sa pagbibigay sa kanila ng buhay na hindi ko naibigay.”

Ngumiti si Alejandro. Tumingala siya sa langit, na para bang nakikita niya ang ngiti ni Ana. Ang lalaking nawalan ng lahat ay binigyan ng pagkakataong magsimulang muli. Natagpuan niya ang tatlong ulila sa ilalim ng isang tulay, ngunit sa katotohanan, sila ang nakatagpo sa kanya. Sila ang mga anghel na nagligtas sa kanya mula sa kanyang sariling kalungkutan at nagturo sa kanya kung paano muling magmahal.