Ang buhay ni Alexandra “Alex” Dela Cruz ay tila isang fairy tale na isinulat sa ginto. Sa edad na tatlumpu, siya na ang CEO ng sarili niyang kumpanya ng teknolohiya sa California, may mga ari-arian sa iba’t ibang bansa, at ang kaniyang pangalan ay matunog sa mundo ng negosyo. Ngunit sa likod ng kaniyang mamahaling kasuotan at kumikinang na ngiti, may isang bahagi ng kaniyang puso ang nananatiling kulang—isang utang na loob na kailanman ay hindi niya mababayaran sa salapi.

Bago siya naging si Alexandra Dela Cruz, siya ay si ‘Sandra’ lang, isang batang lansangan na inabandona ng sarili niyang ina. Limang taong gulang siya noon, gutom, at nanlulumo sa isang madilim na sulok ng Quiapo, nang makita siya ni Aling Selya. Si Aling Selya ay isang matandang magtitinda ng gulay sa palengke, payat at tila wala ring maipagmamalaki, ngunit ang kaniyang puso ay singlawak ng karagatan. Kinuha siya nito, pinakain, at itinuring na parang tunay na anak sa loob ng anim na buwan.

Ang anim na buwan na iyon sa maliit na barung-barong ni Aling Selya ang pinakamaligaya at pinaka-ligtas na panahon sa buhay ni Alex. Doon niya natutunan ang halaga ng pamilya, hindi sa dugo, kundi sa pag-aalaga. Naalala niya ang bawat dampi ng palad ni Aling Selya sa kaniyang noo, ang bawat kanta na inawit nito bago siya matulog, at ang bawat piraso ng galunggong na hinahati nito sa dalawa para sa kanilang dalawa.

Ngunit ang kapalaran ay may ibang plano. Isang araw, habang nagtitinda si Aling Selya, may naghahanap na mag-asawang taga-ibang bansa na nais umampon ng bata. Nakita nila si Sandra, na noon ay malinis at masigla na dahil sa pag-aalaga ni Aling Selya. Alam ni Aling Selya na hindi niya kayang bigyan ng magandang kinabukasan ang bata, kaya sa kabila ng sakit, ipinagkaloob niya si Sandra. Ang huling tingin ni Sandra sa mukha ni Aling Selya, na puno ng luha at pagmamahal, ay tila isang larawang nakaukit sa kaniyang alaala.

Sa paglipas ng panahon, nagbago ang pangalan ni Sandra, lumaki siya sa karangyaan, at nagtapos ng summa cum laude. Ngunit ang sumpa sa puso niya ay nanatiling buo: ang hanapin at gantihan ang kabutihan ni Aling Selya.

“Gawin mo ang lahat. Kailangan ko siyang mahanap. Gamitin mo ang lahat ng resources natin,” ang utos ni Alex sa kaniyang private investigator sa Pilipinas. Matapos ang tatlong buwan ng masusing paghahanap, isang tawag ang dumating. Natagpuan na si Aling Selya.

Lulan ng kaniyang pribadong jet, lumipad si Alex pabalik sa tinubuang-bayan. Ang kaniyang puso ay nagsasayaw sa pag-asa at kaba. Inaasahan niyang makikita si Aling Selya na may sarili nang munting tindahan, o kaya naman ay nagpapahinga na at inaalagaan ng mga naging anak-anakan niya. Handa siyang bilhin ang buong kalye, magtayo ng mansiyon para sa matanda, o ibigay ang lahat ng salapi para lang mapawi ang kaniyang utang na loob.

Ang GPS ay nagdala sa kanila sa isang napakalayong lugar, sa gitna ng isang liblib na barangay sa probinsya. Hindi ito ang Quiapo. Ito ay isang kubo na tila babagsak na sa sobrang luma, nakatayo sa tabi ng isang ilog na halos matuyo na. Pagbaba ni Alex sa kaniyang mamahaling sasakyan, tumambad sa kaniya ang isang nakakapanghina na tanawin.

Isang matandang babae ang nakaupo sa isang bangko, nakatingala sa langit, ang kaniyang buhok ay puting-puti na at ang kaniyang mukha ay puno ng guhit ng kahirapan at panahon. Siya si Aling Selya. Kasama niya ang isang dalagita, na nagpakilala bilang apo sa pamangkin.

“A-Aling Selya?” Tanging iyon lang ang nasabi ni Alex, nanginginig ang boses. Lumapit siya, ngunit ang matanda ay walang reaksiyon. Nakatingin lang ito sa kaniya, ngunit tila ang tingin ay lumalagpas sa kaniya.

“Sino po kayo, Ma’am?” tanong ng dalagita.

“Ako si Sandra… Ako ang batang inampon niya noon. Alexandra na ang pangalan ko ngayon,” sagot ni Alex, hindi na mapigilan ang pagtulo ng luha.

Doon na inumpisahan ng dalagita, si Rina, ang kuwentong nagpabagsak sa tuhod ni Alex.

“Si Lola Selya po, may Alzheimer’s na. Malala na po. Tanging ang amoy lang ng piniritong galunggong ang minsan niyang naaalala. At, Ma’am, mayroon pa pong isa…” tumulo ang luha ni Rina, “Noong bata ka pa raw po, Ma’am, umuwi ang anak niyang nagtatrabaho sa barko, may dalang kaunting ipon. Nagkasakit po si Lola Selya sa balat noon, pero imbes na ipagamot ang sarili, ginamit niya po ang lahat ng pera ng anak niya para lang po maipakain kayo ng masustansya at ipambili ng mga bitamina para maging malakas ka bago ka ampunin. Nang malaman po ng kumuha sa inyo na malakas at masigla ka, nagbigay sila ng malaking donasyon sa bahay-ampunan at umalis na walang utang na loob kay Lola Selya.”

Nang marinig iyon ni Alex, tila gumuho ang mundo niya. Hindi lang dahil sa sakit ni Aling Selya, kundi dahil sa labis na sakripisyo. Ginamit ni Aling Selya ang kaniyang tanging pagkakataon para gumaling at magkaroon ng pera, para lang makita siyang maayos bago tuluyang mapunta sa kaniyang bagong pamilya.

“Ginamit niya po ang kaniyang sarili para sa akin… at ngayon, hindi na niya ako maalala,” humagulgol si Alex. Ang yaman na dala niya ay tila walang kabuluhan dahil ang pinakamahalagang alaala ay hindi na niya mabibili pabalik.

Umupo si Alex sa tabi ni Aling Selya, hinawakan ang kamay na puno ng kulubot, at umiyak nang matindi. “Salamat po, Aling Selya. Salamat po sa buhay na ito.”

Simula noon, si Alex ay hindi na umalis. Kahit na hindi siya maalala ni Aling Selya, nag-set up siya ng isang medical team at dinala ang matanda sa pinakamagandang ospital sa Maynila. Pinalitan niya ang barung-barong ng isang matibay at komportableng bahay para kina Rina at sa pamilya nito. At araw-araw, nilulutuan niya si Aling Selya ng piniritong galunggong, ang tanging amoy na nagpapaalala sa matanda ng kaniyang nakaraan.

Minsan, habang pinapakain ni Alex si Aling Selya, napatingin ang matanda sa kaniya at biglang ngumiti.

“Ang ganda ng ngiti mo, anak. Kumain ka pa. Magpalakas ka, ha?” bulong ni Aling Selya.

Hindi ito pagkilala. Ito ay ang purong diwa ng pagmamahal ng isang ina, na nakalimutan man ang pangalan, ay hindi nakalimutan ang esensiya ng pag-aalaga. Iyak na naman ang sagot ni Alex, pero sa pagkakataong ito, iyak ng pasasalamat at pagmamahal.

Sa kuwentong ito, napatunayan na ang pinakamahalagang kayamanan ay hindi ang salapi o ang posisyon, kundi ang purong pag-ibig at sakripisyo ng isang pusong handang magbigay nang walang hinihintay na kapalit. Natagpuan ni Alex ang kaniyang tunay na pamilya, hindi sa dugo, kundi sa matandang nagpakita sa kaniya ng unang liwanag ng pag-asa.

Kayo, mga kaibigan, kung bibigyan kayo ng pagkakataon na hanapin ang isang taong nagbigay sa inyo ng tulong noong kayo ay nasa matinding hirap, ano ang una ninyong gagawin para bayaran ang inyong utang na loob? I-share ang inyong sagot sa comments!