Si Ben ay isang taong ang mundo ay umiikot sa mga turnilyo, grasa, at sa ugong ng mga makina. Sa kanyang maliit at masikip na talyer sa gilid ng isang abalang kalsada sa Quezon City, kilala siya bilang “Midyas,” isang palayaw na kumapit sa kanya dahil sa kanyang pambihirang galing sa pag-aayos ng halos anumang bagay na tumatakbo. Mula sa mga lumang tricycle hanggang sa mga bagong kotse, walang sinusukuan si Ben.

Sa edad na apatnapu, mag-isa na lamang siya sa buhay. Ang kanyang talyer, na minana pa niya sa kanyang ama, ang kanyang naging tahanan at kanlungan. Sa likod ng kanyang mga ngiti at palakaibigang pakikitungo, may itinatago siyang isang malalim na sugat. Dalawampung taon na ang nakalipas, iniwan siya ng kanyang asawa, si Lilia, dala ang kanilang bagong silang na anak na babae. Isang araw, naglaho na lang sila na parang bula, walang paalam, walang dahilan. Ang pag-iwan na iyon ang nag-iwan ng isang permanenteng kalawang sa kanyang puso.

Isang mainit na hapon, habang abala siya sa pag-aayos ng isang motorsiklo, isang komosyon sa kabilang kalsada ang pumukaw sa kanyang atensyon. Isang batang babae, marahil ay nasa mga sampung taong gulang, ang nadapa at ngayon ay umiiyak sa gitna ng sidewalk. Ang kanyang suot ay uniporme ng isang mamahaling pribadong paaralan.

Ang mga tao ay nagkukumpulan, ngunit walang lumalapit. Ang kanilang mga tingin ay puno ng awa.

Pinunasan ni Ben ang kanyang mga kamay sa isang basahan at tumawid. Sa kanyang paglapit, nakita niya ang dahilan. Ang isa sa mga binti ng bata ay hindi totoo. Ito ay isang prosthetic leg, isang artipisyal na paa na gawa sa metal at plastik. At ngayon, ito ay sira. Isang mahalagang turnilyo sa may bandang tuhod ang kumalas, dahilan para hindi na ito makatayo nang maayos.

Isang magarang kotse ang huminto, at isang babaeng naka-unipormeng yaya ang bumaba. “Naku, Angela! Sabi ko na sa’yo, mag-ingat ka!” sabi ng yaya, halatang mas nag-aalala sa magiging sermon ng kanyang amo kaysa sa kalagayan ng bata.

“Masakit po, Yaya,” hikbi ng bata, na ang pangalan pala ay Angela.

Sinubukan ng yaya na ayusin ang paa, ngunit lalo lang itong lumuwag. “Naku, sira na talaga. Kailangan na naman itong dalhin sa Amerika para ipaayos. Matatagalan na naman.”

Narinig ni Ben ang lahat. Ang pagpunta sa Amerika para lang sa isang turnilyo? Para sa kanya, isang simpleng trabaho lang iyon.

“Miss,” sabi ni Ben. “Ako po ay isang mekaniko. Baka po kaya kong tingnan?”

Tiningnan siya ng yaya mula ulo hanggang paa. “Manong, isa po itong high-tech na prosthetic. Hindi po ito makina ng jeep. Baka lalo n’yo lang masira.”

Ngunit si Angela, sa kabila ng kanyang mga luha, ay tumingin kay Ben, ang kanyang mga mata ay puno ng pag-asa. “Please po, Yaya. Hayaan n’yo po siyang subukan.”

Walang nagawa ang yaya. Binuhat ni Ben ang bata at dinala sa kanyang talyer. Isinara niya ang kanyang shop para sa araw na iyon. Ang kanyang mga customer ay nagreklamo, ngunit hindi niya ito pinansin.

Sa ibabaw ng kanyang malinis na lamesa, maingat na inilapag ni Ben ang sirang prosthetic. Para sa iba, ito ay isang kumplikadong piraso ng teknolohiya. Ngunit para kay Ben, ito ay isang makina. At lahat ng makina ay may iisang wika.

Sa loob ng ilang oras, ginugol ni Ben ang kanyang buong atensyon sa pag-aayos. Ginamit niya ang kanyang mga pinakatanging gamit. Naghanap siya ng kaparehong turnilyo sa kanyang koleksyon ng mga “antique” na piyesa. Hinang niya ang isang maliit na bitak na hindi napansin ng iba. At dinagdagan niya ng langis ang mga kasukasuan para maging mas makinis ang galaw.

Habang nagtatrabaho, nagkwentuhan sila ni Angela. Nalaman niyang ulila na pala ito sa ama. Ang kanyang ina ay isang abalang-abalang negosyante.

“Lagi pong nasa business trip si Mommy,” malungkot na kwento ni Angela. “Sabi po niya, para raw po ito sa kinabukasan ko.”

Nang matapos si Ben, isinuot niya muli ang prosthetic sa paa ni Angela. “Sige, subukan mong itayo.”

Dahan-dahan, tumayo si Angela. At pagkatapos, humakbang siya. Isa. Dalawa. Tatlo. Ang kanyang paglakad ay mas maayos pa kaysa dati. Nawala ang bahagyang “kalansing” na dati niyang naririnig.

“Wow!” sigaw ng bata. Tumakbo siya paikot sa maliit na talyer, ang kanyang tawa ay isang musikang matagal nang hindi naririnig sa lugar na iyon. Niyakap niya si Ben. “Salamat po, Tito Ben! Kayo po ang pinakamagaling na mekaniko sa buong mundo!”

Nang oras na para magbayad, kumuha ng isang makapal na talaksan ng pera ang yaya. “Magkano po, Manong?”

Umiling si Ben. “Wala po. Ang makita ko lang pong muling nakangiti at nakakatakbo ang bata, iyon na po ang pinakamalaking bayad.”

Ipinilit ng yaya, ngunit matigas ang pagtanggi ni Ben. Sa huli, umalis sila, iniwan si Ben na may isang kakaibang pakiramdam ng kaligayahan sa kanyang puso.

Kinabukasan, isang bagay na hindi inaasahan ang gumulantang sa maliit na talyer. Isang itim at napakahabang limousine ang huminto sa tapat. Mula dito ay bumaba ang isang babae, nakasuot ng isang eleganteng business suit at dark sunglasses. Sa kanyang tabi, si Angela, na masayang kumakaway.

Ang babae ay pumasok sa talyer. “Ikaw ba si Ben?” tanong niya, ang kanyang boses ay pamilyar ngunit may awtoridad.

“Opo. Ano po ang maipaglilingkod ko sa inyo?”

“Ako ang ina ni Angela,” sabi ng babae, habang tinatanggal ang kanyang salamin. “Nandito ako para personal na magpasalamat… at para bayaran ka.”

Nang tanggalin niya ang kanyang salamin, natigilan si Ben. Ang kanyang puso ay tila isang makinang biglang namatay.

Ang babaeng nasa harap niya… ang makapangyarihang ina ni Angela…

Ay si Lilia. Ang kanyang asawa. Ang babaeng naglaho dalawampung taon na ang nakalipas.

“Lilia?” nanginginig niyang bulong.

Ang kumpiyansa sa mukha ni Lilia ay biglang naglaho, napalitan ng pagkagulat at isang hindi maipaliwanag na sakit. “Ben?”

Ang tadhana ay tila isang malupit na mekaniko na naglalaro sa kanilang mga buhay.

Nang gabing iyon, sa isang tahimik na restaurant, isinalaysay ni Lilia ang lahat.

Pagkatapos niyang iwan si Ben, nalaman niyang buntis siya. Nais niya sanang bumalik, ngunit natakot siya. Natakot siyang baka maging pabigat lang siya at ang kanilang magiging anak sa buhay ni Ben na noo’y naghihirap din.

Sa kanyang pag-iisa, napadpad siya sa Maynila. Doon niya nakilala ang isang mayamang negosyante, si Mr. Tan, isang matandang biyudo na naawa sa kanyang kalagayan. Inalok siya ni Mr. Tan ng isang kasunduan: pakasalan siya nito, bibigyan ng magandang buhay ang kanyang anak, at bilang kapalit, aalagaan siya ni Lilia hanggang sa kanyang huling mga araw.

Pumayag si Lilia. Pinalaki niya ang kanyang anak, na pinangalanan niyang “Angela,” sa isang mundo ng karangyaan, ngunit laging may isang piraso ng kanyang puso na naiwan sa talyer sa Quezon City. Namatay si Mr. Tan limang taon na ang nakalipas, ipinamana sa kanya ang lahat ng kanyang negosyo. Si Lilia, ang simpleng probinsyana, ay naging isang makapangyarihang CEO.

“Bakit hindi ka bumalik?” tanong ni Ben.

“Dahil sa hiya,” umiiyak na sagot ni Lilia. “At dahil sa takot. Paano ko sasabihin sa’yo na ang anak natin ay lumaki sa piling ng ibang ama? At paano ko sasabihin sa anak natin na ang lalaking kinilala niyang ama ay hindi niya tunay na kadugo?”

“Ang aksidente niya…”

“Isang car accident noong siya’y tatlong taong gulang pa lamang. Doon niya nakuha ang kanyang kapansanan. At doon din namatay si Mr. Tan, habang sinusubukang iligtas siya.”

Ang kwento ay isang masalimuot na tela ng mga desisyon at sakripisyo.

Tumingin si Ben kay Lilia, hindi nang may galit, kundi nang may pag-unawa. Pareho silang nagkamali. Pareho silang nasaktan.

“Ang mahalaga, Lilia,” sabi ni Ben, “ay ang ngayon. At ang anak natin.”

Ang kanilang muling pagkikita ay hindi naging madali. Maraming sugat na kailangang gamutin. Ngunit sa gitna ng lahat, may isang tulay na nag-uugnay sa kanila—si Angela.

Unti-unting ipinaliwanag ni Lilia ang katotohanan kay Angela. Sa simula, naguluhan ang bata. Ngunit nang makita niya ang litrato ng kanyang ina at ni Ben noong kanilang kabataan, isang litratong laging itinatago ni Lilia, naintindihan niya. Ang lalaking nag-ayos ng kanyang paa… ay ang lalaking bubuo sa kanyang pagkatao.

Hindi na bumalik si Ben sa pagiging isang hamak na mekaniko. Naging bahagi siya ng buhay nina Lilia at Angela. Ngunit hindi niya tinalikuran ang kanyang talyer. Sa tulong ni Lilia, pinalaki niya ito. Ginawa niya itong isang “Prosthetics and Innovation Lab,” isang foundation na gumagawa ng mga murang high-tech na prosthetic para sa mga batang kapus-palad. Ang kanyang kaalaman sa makina ay ginamit niya ngayon para buuin hindi lang ang mga sirang sasakyan, kundi ang mga sirang pangarap.

Isang hapon, habang magkakasama sila sa bagong talyer, masayang tumatakbo si Angela, suot ang isang bagong prosthetic leg na idinisenyo mismo ni Ben.

“Tay,” sabi ni Angela. “Salamat po.”

Niyakap ni Ben ang kanyang anak, ang kanyang nawawalang piraso. At sa tabi nila, nakangiti si Lilia.

Ang isang sirang bakal ay naging daan para buuin ang isang sirang pamilya. At natutunan ni Ben na ang pinakamahalagang pag-aayos na kanyang ginawa ay hindi sa isang mamahaling prosthetic, kundi sa isang pusong matagal nang tumigil sa pag-andar, naghihintay lamang sa tamang piyesa para muling umibig.

At ikaw, sa iyong palagay, kung ikaw si Ben, kaya mo bang tanggapin at patawarin si Lilia matapos ang dalawampung taon ng paglilihim? I-comment ang iyong sagot sa ibaba!