Ang grand ballroom ng The Peninsula Manila ay kumikinang. Ang Batch 2015 ng St. Catherine’s Academy ay nagdiriwang ng kanilang unang dekada matapos ang graduation. Ang bawat isa ay tila isang karakter mula sa isang pelikula: mga lalaking nakasuot ng mga mamahaling relo, mga babaeng ang mga damit ay parang isinukat para sa isang red carpet event. Ang hangin ay puno ng mga kwento ng tagumpay, mga pekeng papuri, at mga lihim na kumpetisyon.

Sa gitna ng lahat, sa VIP table, nakaupo ang “royalty” ng kanilang batch: si Tiffany, ang class president at reyna ng kasosyalan, kasama ang kanyang asawa, si Jake, ang dating basketball team captain. Si Tiffany ang nag-organisa ng lahat. At mayroon siyang isang “espesyal na sorpresa” para sa gabing iyon.

“Guys, naaalala niyo pa ba si Brenda?” tanong ni Tiffany sa kanyang mga kaibigan, na may isang mapanuksong ngiti.

Isang kolektibong “Oo!” na may kasamang hagikhikan ang sagot.

Si Brenda Cruz, o “Betty La Fea” sa kanila, ay ang babaeng laging target ng kanilang pambubully. Isang henyo sa klase, ngunit sa mata nila, siya ay isang “pangit” na nilalang. May makapal na salamin sa mata na parang bote ng Coke, laging nakatirintas ang buhok, at ang kanyang mga damit ay laging maluluwag at laos. Siya ang anino sa bawat group picture, ang pangalang laging huling tinatawag.

“Well,” patuloy ni Tiffany, “naisip kong imbitahan siya. Para naman kumpleto tayo. At para… alam n’yo na… mayroon tayong konting entertainment.”

Ang kanilang plano ay simple at malupit. Gagawa sila ng isang “Most Improved” award, at ibibigay ito kay Brenda bilang isang biro, isang paraan para muli siyang ipahiya sa harap ng lahat.

Dumating ang oras. Ang lahat ng mga “importanteng” bisita ay naroon na. Ngunit wala pa si Brenda.

“Baka hindi na dumating. Nahiya siguro,” sabi ng isa sa mga kaibigan ni Tiffany.

“Mas mabuti na ‘yun,” sagot ni Tiffany. “Masasayang lang ang pagkain sa kanya.”

Ngunit bigla, ang malaking pinto ng ballroom ay bumukas. Ang lahat ng mga mata ay napunta doon.

Isang babae ang pumasok.

Hindi siya si Brenda na kanilang naaalala.

Ang babaeng pumasok ay matangkad at balingkinitan, nakasuot ng isang simple ngunit eleganteng itim na gown na yumayakap sa kanyang perpektong hubog. Ang kanyang buhok ay nakalugay, malambot at kumikinang. Wala na ang makapal na salamin; sa halip, ang kanyang mga mata, na may bahagyang make-up, ay nagniningning sa talino at kumpiyansa. Sa kanyang labi, may isang maliit at misteryosong ngiti.

“Sino ‘yan? Artista ba?” bulong ng ilan.

Naglakad siya papasok, ang bawat hakbang ay puno ng grasya. Huminto siya sa registration table. “Brenda Cruz, Batch 2015,” sabi niya sa receptionist.

Ang bulungan ay naging isang nakabibinging katahimikan. Siya? Siya si Brenda? Imposible.

Ngunit ang mas nakapagpatulala sa lahat ay ang lalaking sumunod sa kanyang pumasok. Isang matangkad at napakakisig na lalaking banyaga, na may mga matang kulay-asul na tila kayang tunawin ang sinuman. Inalalayan niya si Brenda, ang kanyang mga kamay ay magalang na nakahawak sa baywang nito.

Nang makita ni Tiffany ang lalaki, halos malaglag niya ang kanyang wine glass. Ang lalaking iyon…

“Mr. Vanderburg?” nanginginig na bulong ni Jake, ang asawa ni Tiffany. “Anong ginagawa niya dito?”

Si Mr. Alexander Vanderburg ay hindi lang isang ordinaryong banyaga. Siya ang sikat na “boy genius” CEO ng Vanderburg Tech, isang multi-bilyong dolyar na kumpanya sa Silicon Valley. Siya ang dahilan kung bakit nag-organisa ng party si Tiffany at Jake—para makuha ang atensyon nito para sa isang malaking business deal. Inaasahan nilang darating ito bilang kanilang panauhing pandangal, hindi bilang escort ng babaeng kanilang hinahamak.

“Brenda, my love, you seem to be the star of the night,” bulong ni Alex sa tainga ni Brenda, na may isang mapagmahal na ngiti.

Lumapit ang mag-asawang Tiffany at Jake, ang kanilang mga mukha ay pilit na nakangiti.

“Mr. Vanderburg! What a surprise! Hindi namin alam na darating kayo… kasama si… Brenda?” sabi ni Tiffany.

“Of course,” sagot ni Alex. “Hindi ko pwedeng palampasin ang reunion ng aking fiancée.”

Fiancée. Ang salitang iyon ay parang isang bombang sumabog sa gitna ng ballroom. Si “Betty La Fea” ay engaged sa isa sa mga pinakakilalang bachelor CEO sa buong mundo.

“Paanong… paanong nagkakilala kayo?” nauutal na tanong ni Jake.

Ngumiti si Brenda, ang ngiting kanina pa niya itinatago. “Mahabang kwento. Simulan natin sampung taon na ang nakalipas.”

At pagkatapos ay isinalaysay ni Brenda ang kanyang paglalakbay.

Pagkatapos ng high school, sa kabila ng pagiging valedictorian, hindi siya nakapag-aral sa isang magandang unibersidad dahil sa kahirapan. Ngunit hindi siya sumuko. Ginamit niya ang kanyang pambihirang talino sa computer science. Nag-aral siya sa gabi sa isang maliit na technical school habang nagtatrabaho bilang isang encoder sa umaga.

Nagsimula siyang gumawa ng sarili niyang mga programa, mga code na mas advanced pa kaysa sa mga itinuturo sa unibersidad. At isang araw, natuklasan niya ang isang malaking security flaw sa system ng Vanderburg Tech.

Sa halip na gamitin ito sa masama, ginawa niya ang tama. Nagpadala siya ng isang email, hindi sa customer service, kundi direkta sa email ni Alexander Vanderburg, na nakuha niya sa pamamagitan ng kanyang galing sa hacking.

“Dear Mr. Vanderburg,

Your system is beautiful, but it has a backdoor. Here’s how to fix it.

Sincerely,

A fan.”

Nabilib si Alex, hindi lang sa teknikal na galing, kundi sa integridad ng nagpadala. Ipinahanap niya ang misteryosong “fan.” At natagpuan niya si Brenda, nagtatrabaho sa isang maliit na cubicle sa Maynila.

Hindi niya ito binigyan ng trabaho. Binigyan niya ito ng scholarship sa Stanford University. Doon, lalo pang nahasa ang galing ni Brenda. At sa paglipas ng panahon, sa gitna ng mga code at mga algorithm, isang pag-ibig ang nabuo sa pagitan ng henyong CEO at ng henyang dalaga mula sa Pilipinas. Ang kanyang itsura ay nagbago hindi dahil sa operasyon, kundi dahil sa kumpiyansa at kaligayahang natagpuan niya. Tinanggal niya ang kanyang makapal na salamin, natutong mag-ayos, at lumabas ang isang kagandahang matagal nang nakatago.

“Kaya, heto kami ngayon,” pagtatapos ni Brenda. “Umuwi kami hindi lang para sa reunion, kundi para buksan ang aming unang Asian headquarters dito sa Pilipinas. At hinahanap namin ang isang lokal na kumpanyang magiging partner namin.”

Tumingin siya nang diretso kay Jake. “Ang kumpanya ng pamilya ninyo ay isa sa aming mga pinagpipilian. Ngunit sa nakita ko ngayong gabi…”

Umiling siya. “Pasensya na. Ngunit ang Vanderburg Tech ay hindi nakikipag-partner sa mga taong ang tingin sa iba ay base lamang sa kanilang panlabas na anyo. Ang aming kumpanya ay binuo sa talino, integridad, at respeto. Tatlong bagay na tila wala kayo.”

Namutla si Tiffany at Jake. Ang deal na pinapangarap nila, ang deal na magliligtas sa kanilang naluluging kumpanya, ay naglaho na parang bula, sinira ng kanilang sariling kayabangan.

Bumaling si Brenda sa lahat. “Salamat sa inyong imbitasyon. At Tiffany, narinig ko ang tungkol sa ‘Most Improved’ award. Sa tingin ko, karapat-dapat ako doon. Dahil ako… ay nagbago. Ngunit ang ilan sa inyo… ay nananatili pa ring pareho.”

Tinalikuran nila ang lahat at naglakad palabas, iniwan ang isang ballroom na puno ng mga taong napahiya at natauhan. Ang engrandeng selebrasyon ay naging isang gabi ng pagsisisi.

Ang kwento ng pagbabalik ni Brenda ay naging isang alamat sa kanilang batch. Isang aral na masakit ngunit kailangang matutunan. Na ang “pangit” na itik na kanilang hinamak ay isa palang sisne, isang agilang lumipad nang mas mataas kaysa sa kanilang lahat. At ang tagumpay ay hindi isang premyo para sa pinakamaganda o pinakamayaman, kundi isang korona para sa mga taong may pusong hindi sumusuko, at isang isipang nakakakita ng halaga, hindi sa salamin, kundi sa kalooban.

At ikaw, mayroon ka bang kakilala na hinusgahan mo noon na ngayon ay lubos mo nang hinahangaan? I-share ang iyong kwento sa comments!