Ang Hacienda del Sol ay isang malawak na lupain sa Batangas na pag-aari ng pamilya Alcantara, isa sa mga pinakamayamang angkan sa Pilipinas. Ngunit ang hacienda, na dati’y puno ng buhay, ay matagal nang napabayaan. Mula nang pumanaw ang patriyarka ng pamilya, si Don Alejandro Alcantara, ang kanyang nag-iisang anak na si Cassandra ang nagmana ng lahat.

Si Cassandra, sa edad na dalawampu’t lima, ay isinilang na may gintong kutsara sa bibig. Maganda, matalino, ngunit arogante at sanay na nakukuha ang lahat ng kanyang gusto. Ang hacienda ay isa lamang sa marami niyang ari-arian na halos hindi niya pinapansin. Para sa kanya, ang probinsya ay isang mainit, maalinsangan, at nakakabagot na lugar.

Isang araw, napilitan siyang umuwi. Ang kanyang private jet, isang state-of-the-art na Gulfstream G650 na pinangalanan niyang “Apollo,” ay nagkaroon ng isang pambihirang mechanical failure habang nasa himpapawid. Sa galing ng piloto, ligtas itong nakalapag sa pribadong airstrip ng hacienda. Ngunit ang pinsala ay malubha.

Agad na ipinatawag ni Cassandra ang pinakamahusay na mga aviation engineer mula sa Maynila at maging sa Singapore. Pagkatapos ng isang linggong pagsusuri, iisa ang kanilang hatol: “I’m sorry, Ms. Alcantara. The engine’s core turbine is fried. We need to order a new one from the US. It will take at least six months.”

Anim na buwan. Para kay Cassandra, na sanay sa bilis ng kanyang buhay, ang anim na buwan sa probinsya ay parang isang sentensya ng habambuhay na pagkabilanggo.

“Anim na buwan?! Hindi maaari!” sigaw niya sa mga inhinyero. “Walang silbi! Umalis kayo sa harapan ko!”

Sa kanyang galit, naglakad-lakad siya sa baryo na sakop ng kanyang hacienda. Ang kanyang mamahaling damit at high heels ay isang kakatwang tanawin sa maalikabok na kalsada. Ang mga tao ay napapatingin, bumubulong, ang ilan ay natatakot.

Sa kanyang paglalakad, napadaan siya sa isang maliit at lumang talyer. Mula sa loob, narinig niya ang tunog ng mga kasangkapang ginagamit. Isang binata ang lumabas, pinupunasan ang kanyang mga kamay na puno ng grasa sa isang basahan.

Ang pangalan niya ay Leo. Siya ay payat ngunit matipuno, ang kanyang balat ay kulay-kayumanggi, at ang kanyang mga mata ay may isang kakaibang talas at kumpiyansa. Nag-iisa niyang pinapatakbo ang talyer na minana pa niya sa kanyang ama. Kilala siya sa buong baryo bilang isang “henyo” sa makina. Kahit anong sasakyan, gaano man kaluma o kasira, ay kaya niyang paganahin muli.

Nagkasalubong ang kanilang mga tingin. Si Cassandra, na sanay sa mga tingin ng paghanga, ay nakakita ng ibang bagay sa mga mata ni Leo—isang tingin ng pagtatasa, isang tingin na walang bahid ng pagkasindak. Nainis siya.

“Ano’ng tinitingin-tingin mo?” mataray na tanong ni Cassandra.

“Wala naman, Ma’am,” kalmadong sagot ni Leo. “Nagulat lang ako na may isang anghel na naligaw sa aming munting baryo.”

Sa halip na kiligin, mas lalong nainis si Cassandra. “Huwag mo akong bolahin. Mukha kang… marumi.”

Ngumiti lang si Leo. “Ang grasa po ay parte ng trabaho. Pero madali lang po itong tanggalin. Hindi katulad ng ugali ng iba.”

Natigilan si Cassandra. Walang sinuman ang naglakas-loob na sagutin siya ng ganoon. “Sino ka sa akala mo?”

“Ako si Leo. Isang mekaniko. Narinig ko po ang problema sa eroplano ninyo. Baka po kaya kong tingnan?”

Isang malakas na tawa ang kumawala mula kay Cassandra. “Ikaw? Ang mga eksperto mula sa ibang bansa ay sumuko na, ikaw pa kaya? Ano’ng alam mo sa jet engine, aber? Baka ang kaya mo lang ay makina ng traktora.”

“Pareho lang po ang prinsipyo niyan, Ma’am. Kung naiintindihan mo ang puso ng isang makina, kaya mong ayusin kahit ano.”

Ang kumpiyansa sa boses ni Leo ay lalong nagpainit sa ulo ni Cassandra. Gusto niyang ipahiya ang binatang ito. Gusto niyang ipakita kung saan ito lulugar.

“Sige,” sabi ni Cassandra, na may isang mapanuksong ngiti. “Bigyan natin ng kulay ang usapang ito. Kung magagawa mong paganahin ulit ang Apollo… bibigyan kita ng sampung milyong piso.”

Umiling si Leo. “Hindi ko po kailangan ng pera ninyo.”

“Kung gayon, ano ang gusto mo? Sabihin mo. Kahit ano.”

Tinitigan siya ni Leo nang diretso sa mata. Sa isang iglap, nawala ang biruan, at napalitan ng isang seryosong titig. “Gusto ko pong malaman kung ang isang prinsesa ay may isang salita.”

“Ano ang ibig mong sabihin?”

“Kung mapapaandar ko ang eroplano,” sabi ni Leo, ang kanyang boses ay malinaw at matatag, “hindi pera ang gusto ko. Gusto ko… pakasalan mo ako.”

Ang hamon ay nag-iwan ng isang nakabibinging katahimikan. At pagkatapos, muling tumawa si Cassandra, mas malakas pa kaysa dati. Sinundan ito ng tawa ng kanyang mga alalay at ng ilang mga tsismoso sa paligid.

“Pumapayag ako!” sigaw ni Cassandra. “At gusto kong saksihan ng buong baryo ang iyong pagkabigo! At pagkatapos, luluhod ka at hahalikan mo ang aking sapatos!”

Ang balita ay kumalat na parang apoy. Ang hamak na mekaniko laban sa bilyonaryang heredera. Isang imposibleng hamon na may isang katawa-tawang premyo.

Kinabukasan, sa ilalim ng tingin ng buong baryo, pumasok si Leo sa hangar kung saan nakalagay ang Apollo. Dala lamang ang kanyang lumang toolbox, sinimulan niyang suriin ang dambuhalang makina. Para sa marami, siya ay isang langgam na sinusubukang buhatin ang isang elepante.

Sa unang tatlong araw, walang nangyari. Maghapon si Leo sa loob ng makina, binabaklas ang bawat piraso, pinag-aaralan ang bawat wire. Si Cassandra naman ay laging naroon, nakaupo sa isang lilim, umiinom ng kanyang mamahaling inumin, at naghihintay sa kanyang pagkabigo.

“Sumuko ka na, mekaniko,” madalas niyang sabihin. “Umuwi ka na sa talyer mo.”

Ngunit si Leo ay hindi sumasagot.

Sa ika-apat na araw, isang bagay ang nag-iba. Sa halip na magbaklas, nagsimula siyang magbuo. Ngunit wala siyang piyesa. Pumasok siya sa lumang bodega ng hacienda. At doon, gamit ang mga lumang makina ng traktora, mga piyesa ng water pump, at ang kanyang pambihirang galing, gumawa siya ng sarili niyang mga piyesa. Naghinang siya, nag-ukit, at binuo ang isang bagay na imposible.

Si Cassandra, na sa simula’y naiinis, ay unti-unting namangha. Nakita niya ang dedikasyon, ang talino, at ang isang uri ng sining sa ginagawa ni Leo. Nakita niya kung paano kinakausap ni Leo ang makina, na tila may sarili itong buhay.

“Ang makina ay may puso, Ma’am,” sabi ni Leo isang hapon, nang lapitan siya ni Cassandra. “Kailangan mo lang pakinggan kung saan ang masakit.”

Sa loob ng isang linggo, hindi lang ang makina ang nakilala ni Cassandra. Unti-unti niyang nakilala si Leo. Nalaman niyang ulila na pala ito, at ang talyer ang tanging alaala ng kanyang ama. Nalaman niyang ang kanyang pangarap ay hindi ang yumaman, kundi ang makapag-imbento ng isang makina na tutulong sa mga magsasaka.

At si Leo naman, nakita niya ang isang bahagi ni Cassandra na hindi nakikita ng iba. Sa likod ng kanyang kayabangan, nakita niya ang isang babaeng malungkot, isang babaeng naghahanap ng isang bagay na totoo sa isang mundong puno ng kasinungalingan.

Sa ikapitong araw, ang araw ng katotohanan. Tapos na si Leo.

“Handa na,” sabi niya.

Ang buong baryo ay muling nagtipon. Si Cassandra ay nakatayo sa di kalayuan, ang kanyang puso ay may kakaibang kaba.

Pumasok si Leo sa cockpit. Huminga siya nang malalim. At pagkatapos, pinindot niya ang start button.

Isang ugong. Isang panginginig. At pagkatapos, ang dalawang dambuhalang makina ng Gulfstream G650 ay umandar nang sabay-sabay, ang tunog nito ay isang musika ng tagumpay.

Ang lahat ay napasigaw sa galak. Ang imposible ay naging posible.

Lumabas si Leo mula sa eroplano, pinunasan ang kanyang mga kamay, at lumakad palapit kay Cassandra.

“Paano?” tanong ni Cassandra, hindi pa rin makapaniwala.

“May isang maliit na fuel line na barado, na hindi nakita ng mga scanner dahil sa init. At ang isang turbine blade ay may micro-fracture. Gumawa ako ng kapalit, gamit ang bakal mula sa lumang araro ng lolo mo,” simpleng paliwanag ni Leo.

Tinitigan siya ni Cassandra. At pagkatapos, isang ngiti, isang tunay na ngiti, ang gumuhit sa kanyang mga labi.

Lumuhod si Cassandra.

“Anong ginagawa mo?” nagulat na tanong ni Leo.

“Sabi mo, may isang salita dapat ang isang prinsesa,” sabi ni Cassandra, habang nakatingin sa kanyang mga mata. “Tuparin mo ang sa iyo, at tutuparin ko ang sa akin. Hahalikan ko ang sapatos mo… pagkatapos ng ating kasal.”

Isang tawanan ang umalingawngaw, ngunit sa pagkakataong ito, ito ay isang tawa ng kaligayahan.

Ngunit bago pa man makasagot si Leo, isang pamilyar na boses ang narinig.

“Hindi ganoon kadali, Cassandra!”

Isang lalaki, si Marco, ang ex-boyfriend ni Cassandra na kilala sa kanyang kayabangan, ang lumitaw, kasama ang ilang mga tauhan.

“Ang hamon na iyon ay isang biro! At walang sinuman ang magpapakasal sa aking si Cassandra, lalo na ang isang hamak na mekaniko!”

“Wala ka nang say, Marco. Break na tayo,” matapang na sagot ni Cassandra.

“Kung hindi ka mapapasa-akin, sisiguraduhin kong walang magmamay-ari sa iyo!” sigaw ni Marco. Naglabas siya ng baril at itinutok ito kay Leo.

Ngunit bago pa man siya makaputok, isang mabilis na kilos ang naganap. Ginamit ni Leo ang isang wrench na hawak niya at ipinukol ito sa kamay ni Marco. Nahulog ang baril. Nagsimula ang isang gulo.

Sa huli, nanaig ang kabutihan. Si Marco ay inaresto.

Nang humupa na ang lahat, niyakap ni Cassandra si Leo.

“Akala ko, mawawala ka sa akin.”

“Sabi ko naman sa’yo,” sabi ni Leo. “Kung naiintindihan mo ang puso ng isang bagay, kaya mong ayusin kahit ano. Maging ito man ay makina… o isang pusong nasaktan.”

Hindi sila agad ikinasal. Ngunit nagsimula ang isang bagong kwento. Si Cassandra, sa unang pagkakataon, ay natagpuang mas masaya siya sa probinsya, sa gitna ng amoy ng grasa at lupa, kaysa sa alinmang mamahaling party sa siyudad. Ginamit niya ang kanyang yaman para pondohan ang mga imbensyon ni Leo. Nagtayo sila ng isang malaking pabrika sa kanilang baryo, na nagbigay ng trabaho sa daan-daang tao, gumagawa ng mga makabagong makinarya para sa agrikultura.

Ang hamon na nagsimula sa isang biro ay naging simula ng isang pag-ibig na nagpatunay na ang dalawang mundong magkaiba ay maaaring maging isa, basta’t ang kanilang mga puso ay tumitibok sa iisang ritmo.

At ikaw, kung ikaw si Cassandra, tutuparin mo ba ang iyong pangako? Magpapakasal ka ba sa isang hamak na mekaniko? I-comment ang iyong sagot sa ibaba!