Si Dr. Angela “Angel” Reyes, sa edad na tatlumpu’t tatlo, ay isang pangalan na kasing-halaga ng buhay. Isa siyang “miracle worker,” isang brilliant cardiac surgeon sa Amerika, na ang mga kamay ay kayang ayusin ang mga pinakasirang puso. Ang kanyang buhay ay isang perpektong operasyon—malinis, kalkulado, at laging matagumpay. Nakatira siya sa isang penthouse sa New York, nagmamaneho ng isang Tesla, at ang kanyang pangalan ay laging laman ng mga medical journal.
Ngunit sa bawat gabing umuuwi siya sa kanyang tahimik at malamig na apartment, sa likod ng mga parangal at ng respeto, may isang pasyenteng hindi niya kayang gamutin—ang kanyang sariling puso. Isang pusong sampung taon nang may butas, isang butas na may isang pangalan: Marco.
Sampung taon na ang nakalipas, si Angel ay hindi pa isang doktora. Siya ay isang simpleng estudyante pa lamang ng medisina, isang iskolar na puno ng pangarap ngunit walang pera. At si Marco, isang magaling na mekaniko, ang kanyang mundo. Si Marco ang kanyang “high school sweetheart,” ang lalaking nagturo sa kanya kung paano mangarap.
“Mag-aral ka lang nang mabuti, mahal,” laging sabi ni Marco, habang pinupunasan ang kanyang mga kamay na puno ng grasa. “Huwag mo akong alalahanin. Ako na ang bahala sa lahat. Ang pangarap mo, pangarap ko na rin.”
At iyon nga ang ginawa niya. Itinigil ni Marco ang sarili niyang pangarap na magtayo ng isang malaking talyer. Nagtrabaho siya ng doble, triple, para lang masuportahan ang pag-aaral ni Angel. Ang bawat libro, ang bawat gamit sa laboratoryo, ay pinagpawisan niya.
Nang makapagtapos si Angel bilang summa cum laude, isang pambihirang pagkakataon ang dumating: isang scholarship para sa kanyang residency at specialization sa Johns Hopkins Hospital sa Amerika. Ito na ang rurok ng kanyang mga pangarap.
“Umalis ka,” sabi ni Marco, ang kanyang mga mata ay puno ng pagmamalaki at isang hindi maitagong lungkot. “Abutin mo ang mga bituin. Hihintayin kita. Pangako.”
Umalis si Angel, dala ang pangakong babalik siya pagkatapos ng dalawang taon. Ngunit ang dalawang taon ay naging tatlo, naging lima, naging sampu.
Ang Amerika ay isang mapanuksong paraiso. Ang mga oportunidad ay walang katapusan. Ang kanyang karera ay mabilis na umangat. Mula sa isang resident, naging fellow, hanggang sa maging isa sa mga pinakabatang attending surgeon. Nalunod siya sa kanyang tagumpay.
Ang kanilang mga tawag ay unti-unting dumalang. Ang mga “I love you” ay naging mga “Kamusta ka na lang.” Hanggang sa isang araw, isang tawag ang kanyang ginawa na siyang tumapos sa lahat.
“Marco,” sabi niya, ang kanyang boses ay malamig at malayo. “Hindi na ako babalik. Mayroon na akong buhay dito.”
Isang mahabang katahimikan. At pagkatapos, isang basag na boses ang kanyang narinig. “Naiintindihan ko. Sana maging masaya ka.”
Ibinaba niya ang telepono, at kasabay nito, ang sampung taon ng kanilang pagmamahalan.
Ngayon, sampung taon matapos ang tawag na iyon, narito siya, pabalik sa Pilipinas. Hindi para magbakasyon, kundi para manatili.
Dahil sa gitna ng kanyang tagumpay, naramdaman niya ang isang malaking kawalan. Ang bawat pusong kanyang inaayos ay isang paalala ng isang pusong kanyang sinira. Naintindihan niya, sa wakas, na ang tagumpay ay walang halaga kung wala kang kasamang magdiriwang.
Ang kanyang unang hinto: ang lumang talyer ni Marco. Ang lugar kung saan nagsimula ang lahat. Dala ang isang pusong puno ng pag-asa at takot, bumaba siya mula sa kanyang inarkilang magarang kotse.
Ngunit ang kanyang nadatnan ay hindi ang maingay at abalang talyer na kanyang naaalala. Ang talyer ay sarado na. Ang karatula ay kupas na, at ang mga pinto ay kinakalawang na.
Isang matandang babae mula sa katabing tindahan ang lumapit. “Sino po sila?”
“Ako po si Angela. Hinahanap ko po si Marco.”
Ang mukha ng matanda ay nabalot ng awa. “Naku, iha. Matagal nang wala si Marco dito. Mga sampung taon na. Mula nang… mula nang iwanan mo siya.”
Gumuho ang pag-asa ni Angel. “Saan… saan po siya nagpunta?”
Umiling ang matanda. “Walang nakakaalam. Pagkatapos mong umalis, ipinagbili niya ang talyer. Nag-inom. Nagpakalayo-layo. Ang huling balita namin, napadpad daw sa Tondo. Ewan namin kung buhay pa siya.”
Tondo.
Sa loob ng isang linggo, si Dr. Angela Reyes, ang sikat na surgeon, ay naging isang anino sa magugulong eskinita ng Tondo. Dala-dala ang isang lumang litrato ni Marco, nagtanong-tanong siya. Sa mga tindera, sa mga tambay, sa mga driver. Ngunit walang nakakakilala sa kanya.
Halos sumuko na siya. Isang gabi, habang umuulan, napaupo siya sa gilid ng isang bangketa, umiiyak, ang kanyang mamahaling damit ay nababasa sa ulan.
“Miss, okay ka lang?”
Isang batang lalaki, isang batang basurero, ang lumapit sa kanya, hawak-hawak ang isang sirang payong.
“Hinahanap ko ang kaibigan ko,” sabi ni Angel, habang ipinapakita ang litrato.
Tinitigan ng bata ang litrato. “Kilala ko po siya.”
Isang bagong pag-asa ang sumibol sa puso ni Angel. “Saan? Saan ko siya makikita?”
“Lagi po siyang nandun,” sabi ng bata, itinuturo ang isang madilim na lugar sa ilalim ng isang tulay. “Siya po ang ‘Hari ng mga Sirang Pangarap’.”
Sinundan ni Angel ang bata. At doon, sa ilalim ng tulay, sa gitna ng amoy ng basura at estero, nakita niya ang isang grupo ng mga taong-grasa na natutulog sa mga karton.
At sa gitna nila, nakahiga ang isang lalaki. Payat na payat, ang kanyang balbas at buhok ay mahaba at magulo, at ang kanyang mga damit ay mas marumi pa sa lupang kanyang hinihigaan. May hawak siyang isang bote ng murang alak.
Dahan-dahang lumapit si Angel. Nanginginig ang kanyang buong katawan.
“Marco?” bulong niya.
Dahan-dahang iminulat ng lalaki ang kanyang mga mata. At sa ilalim ng dumi at ng maraming taon ng sakit, nakita ni Angel ang mga matang minsan niyang minahal.
Walang pagkakakilanlan sa mga mata ni Marco. Tanging isang blangkong tingin.
“Patawad,” sabi ni Marco, ang kanyang boses ay isang garalgal na tunog, na para bang matagal nang hindi ginagamit. “Wala akong pera.”
Napaluhod si Angel. Ang lalaking nagsakripisyo ng lahat para sa kanya… ay isa na ngayong pulubi, na hindi na siya naaalala.
Dinala ni Angel si Marco sa pinakamagandang ospital—ang ospital kung saan siya ngayon nagtatrabaho bilang head of cardiac surgery.
Ang diagnosis: “alcohol-induced cardiomyopathy” at “Wernicke-Korsakoff syndrome.” Ang kanyang puso ay halos bumigay na dahil sa sobrang pag-inom, at ang kanyang utak ay permanenteng nasira, na nagdulot ng matinding pagkawala ng memorya.
“Wala na tayong magagawa,” sabi ng mga doktor. “Masyado nang malala ang pinsala.”
Ngunit si Angel ay hindi sumuko. “Hindi,” sabi niya. “Kung ang puso niya ay minsan nang tumibok para sa akin, gagawin ko ang lahat para muli itong patibukin.”
Ginamit niya ang lahat ng kanyang kaalaman. Araw at gabi, binantayan niya si Marco. Siya mismo ang nag-alaga sa kanya. Kinakausap niya ito, kinukwentuhan ng kanilang mga alaala, kinakantahan ng kanilang mga paboritong kanta, kahit na ang tanging sagot na nakukuha niya ay isang blangkong tingin.
Isang araw, habang binabasahan niya ito ng isang libro ng tula, isang bagay na paborito nila noon, isang mahinang salita ang lumabas sa bibig ni Marco.
“Li… Lilia.”
Lilia. Ang pangalan ng kanyang ina.
Isang ideya ang pumasok sa isipan ni Angel. Ang alaala ni Marco ay wala na sa kasalukuyan. Baka… nasa nakaraan.
Nag-research siya. At natuklasan niya ang isang experimental na therapy: “Reminiscence Therapy.” Ang paggamit ng mga bagay mula sa nakaraan para gisingin ang mga natutulog na alaala.
Dinala niya sa silid ni Marco ang lahat ng bagay na may koneksyon sa kanilang nakaraan. Ang kanilang mga lumang litrato. Ang mga cassette tape ng kanilang mga paboritong kanta. At maging ang mga lumang gamit mula sa talyer—isang wrench, isang piraso ng kahoy na may amoy ng barnis.
Araw-araw, ipinaparinig niya, ipinapaamoy, ipinapahawak.
At isang hapon, habang hawak ni Marco ang isang maliit at inukit na ibong gawa sa kahoy—ang unang regalong ibinigay nito sa kanya—isang kislap ang lumitaw sa kanyang mga mata.
“Angel?” bulong niya.
Naiyak si Angel. “Marco.”
Ang kanyang alaala ay bumalik. Pira-piraso. Malabo. Ngunit bumalik.
Ngunit ang kanyang puso… ay patuloy na humihina.
“Kailangan mo ng bagong puso, Marco,” sabi ni Angel.
Umiling si Marco. “Huwag na. Pagod na ako. At… hindi ko na rin kayang bayaran.”
“Ako ang bahala,” sabi ni Angel.
Inilagay niya ang pangalan ni Marco sa pinakataas ng listahan ng mga nangangailangan ng heart transplant. At ginamit niya ang kanyang impluwensya para maghanap ng isang donor.
Habang naghihintay, ang bawat araw na magkasama sila ay isang regalong kanilang pinahahalagahan. Nagkwentuhan sila. Nagtawanan. At muling nangako.
Isang araw, dumating ang balita. Mayroon nang donor.
Ang operasyon ay ang pinakamalaking hamon sa buhay ni Angel. Ang operahan ang lalaking kanyang minamahal.
Sa loob ng sampung oras, sa ilalim ng matinding pressure, ginawa ni Dr. Angela Reyes ang kanyang obra maestra.
Matagumpay ang operasyon.
Pagkatapos ng ilang linggo, sa isang hardin sa rooftop ng ospital, magkatabing nakaupo ang dalawa, pinapanood ang paglubog ng araw.
“Salamat, Angel,” sabi ni Marco, hawak ang kamay ni Angel.
“Walang anuman,” sagot ni Angel.
“Hindi lang para sa puso ko,” sabi ni Marco. “Salamat… dahil bumalik ka.”
Ang milyonaryang doktora ay hindi na bumalik sa Amerika. Nahanap na niya ang kanyang tahanan. Hindi sa isang penthouse, kundi sa tabi ng isang simpleng mekaniko na may bagong puso—isang pusong sabay na tumitibok sa ritmo ng pangalawang pagkakataon.
At ikaw, sa iyong palagay, kung bibigyan ka ng pagkakataong bumalik sa nakaraan, mayroon ka bang isang taong hahanapin para humingi ng tawad o para magpasalamat? I-comment ang iyong sagot sa ibaba!
News
The Unseen Battle: Whispers of Political Warfare and Alleged Media Suppression Cloud Vice President Sara Duterte’s Future
In the often-turbulent political theater of the Philippines, where alliances shift and power dynamics are in constant flux, the air…
Ang Lihim na Sangkap ng Tagumpay
Ang Ateneo de Manila University ay isang mundo sa loob ng isang mundo. Ang mga pasilyo nito ay tinatapakan ng…
Ang Huling Takbo ni Silakbo
Ang Hacienda de la Vega ay isang paraiso para sa mga kabayo. Dito, ang damo ay laging luntian, ang hangin…
Ang Puso ng Agila
Ang Hacienda del Sol ay isang malawak na lupain sa Batangas na pag-aari ng pamilya Alcantara, isa sa mga pinakamayamang…
Anak ng Bilyunaryo Sinukuan na ng mga Doctor sa Hospital, Hanggang sa…
Ang mundo ni Don Miguel Tan ay isang kaharian ng bakal, semento, at salamin. Bilang nag-iisang may-ari ng Tan Global…
Ang Hardin ng mga Huling Pag-asa
Ang penthouse suite ni Adrian Castillo ay isang kaharian ng salamin at bakal, na nakalutang sa ika-animnapung palapag, mataas…
End of content
No more pages to load