Ang pag-ibig nina Marco Antonio de Leon at Isabelle Suarez ay tila isang kwentong kinuha mula sa isang fairytale. Si Marco, ang “golden boy” ng alta-sosyedad, ang nag-iisang tagapagmana ng De Leon Group of Companies, isang dambuhalang korporasyon. At si Isabelle, isang dalagang nagmula sa isang simpleng pamilya, ngunit nagtataglay ng isang pambihirang ganda, talino, at isang kabutihang-loob na bumihag sa puso ng binata.

Nagkakilala sila sa isang charity event, kung saan si Isabelle ay isang volunteer. Mula noon, hindi na pinakawalan ni Marco ang dalaga. Ang kanilang pag-iibigan ay naging bukambibig, isang patunay na ang tunay na pag-ibig ay hindi tumitingin sa estado sa buhay.

Ngunit may isang taong hindi kumbinsido—si Donya Consuelo de Leon, ang matriarch ng pamilya, ang ina ni Marco. Isang babaeng matalas ang mga mata at mas matalas pa ang intuwisyon. Sa loob ng maraming taon, nasaksihan niya kung paano lapitan ang kanyang anak ng mga babaeng ang tanging habol ay ang kanilang yaman. Para sa kanya, si Isabelle, gaano man kabait ang ipakita, ay isa pa ring pagdududa.

“Masyadong perpekto, Marco,” madalas niyang sabihin sa anak. “At ang lahat ng perpekto ay may itinatagong lamat.”

Isang buwan bago ang nakatakdang kasal, isang ideya ang nabuo sa isipan ni Donya Consuelo. Isang huling pagsubok. Ngunit hindi isang ordinaryong pagsubok.

Nagpaalam siya sa kanyang anak na magbabakasyon siya sa Europa ng isang buwan para “magpahinga.” Ngunit ang totoo, hindi siya umalis. Sa tulong ng kanyang pinagkakatiwalaang mayordoma, nagbago siya ng anyo. Ang kanyang mamahaling damit ay napalitan ng isang lumang bestida. Ang kanyang alahas ay itinago. At ang kanyang buhok, na laging perpektong nakaayos, ay tinakpan ng isang simpleng bandana. Nagpanggap siyang si “Manang Celia,” isang bagong kasambahay na mula sa probinsya, na kinuha para pansamantalang maglinis sa mansyon habang naghahanda para sa kasal.

“Ma’am, sigurado po ba kayo dito?” nag-aalalang tanong ng kanyang mayordoma.

“Ito ang tanging paraan para makita ko ang tunay na kulay ng babaeng pakakasalan ng aking anak,” matigas na sagot ni Donya Consuelo.

Ang unang araw ni “Manang Celia” sa mansyon ay isang pag-aaral. Pinanood niya si Isabelle. Nakita niya kung gaano ito kabait sa ibang mga kasambahay, laging may kasamang “pakiusap” at “salamat.” Nakita niya ang pagiging simple nito, na mas gusto pang kumain sa kusina kasama nila kaysa mag-isa sa malaking komedor. Sa simula, humanga si Donya Consuelo.

Ngunit ang pagdududa ay naroon pa rin. ‘Isang magaling na aktres,’ sabi niya sa sarili.

Nagsimula siyang gumawa ng mga maliliit na pagsubok. “Aksidente” niyang natapon ang kape sa mamahaling puting bestida ni Isabelle. Inasahan niya ang isang pagsabog ng galit. Ngunit sa halip, isang ngiti lang ang kanyang natanggap.

“Okay lang po, Manang. Labhan na lang po natin. Aksidente lang po ‘yan,” mahinahong sabi ni Isabelle.

Nagkunwari siyang nahihirapan sa pagbubuhat ng mabibigat na gamit. Agad siyang tinulungan ni Isabelle, nang walang pag-aalinlangan.

Araw-araw, walang makitang mali si Donya Consuelo. Ngunit sa halip na mapanatag, lalo siyang kinabahan. Masyadong perpekto.

Isang gabi, habang naglilinis siya sa library, narinig niyang may kausap si Isabelle sa telepono. Dahan-dahan siyang lumapit sa pinto para makinig.

“Oo… oo, malapit na,” sabi ni Isabelle sa kabilang linya. “Konting tiis na lang. Pagkatapos ng kasal, magiging atin na ang lahat… Oo, mahal kita.”

Nanlamig si Donya Consuelo. Tama ang kanyang hinala! Si Isabelle ay may ibang lalaki! Ang kasal ay isa lamang paraan para makuha ang yaman ng kanyang anak!

Kinabukasan, mas naging matindi ang kanyang pagsubok. Habang nag-aayos si Isabelle sa kanyang kwarto, “aksidenteng” naiwan ni “Manang Celia” ang isang mamahaling diamond bracelet sa ibabaw ng mesa—isang bracelet na pag-aari mismo ni Donya Consuelo.

Nagmasid siya mula sa nakatagong camera. Nakita niyang napansin ni Isabelle ang bracelet. Kinuha ito. Tinitigan. At pagkatapos… itinago niya ito sa kanyang bag.

Isang ngiti ng tagumpay at pait ang gumuhit sa labi ni Donya Consuelo. Sa wakas. Lumabas din ang tunay na kulay.

Nang hapong iyon, tinawag niya ang lahat ng kasambahay.

“Nawawala ang bracelet ko!” sigaw niya, sa kanyang tunay na boses, na puno ng awtoridad. “Ang sinumang hindi magsabi ng totoo ay ipapakulong ko!”

Ang lahat ay natakot.

“Ikaw!” sigaw niya, itinuturo si Isabelle. “Nakita kita sa camera! Buksan mo ang bag mo!”

Nagulat si Isabelle. “Pero, Manang Celia…”

“Huwag mo akong tawaging Manang Celia!” sigaw ni Donya Consuelo, habang tinatanggal ang kanyang bandana at salamin. “Ako si Consuelo de Leon. Ang ina ng lalaking lolokohin mo!”

Ang lahat ay napanganga. Ngunit si Isabelle, sa halip na matakot, ay nanatiling kalmado.

“Tita Consuelo,” sabi niya. “Nagkakamali po kayo.”

“Huwag ka nang magsinungaling! Nakita ko! Kinuha mo ang bracelet ko!”

“Opo, kinuha ko po,” pag-amin ni Isabelle. “Pero hindi para nakawin. Kinuha ko po ito para dalhin sa inyo. Dahil alam ko po kung sino talaga kayo, mula pa sa unang araw.”

Natigilan si Donya Consuelo. “Ano?”

“Ang inyong mga mata,” sabi ni Isabelle. “Maaari n’yo pong baguhin ang inyong damit, pero hindi po ninyo kayang baguhin ang mga mata ng isang ina na nag-aalala para sa kanyang anak. Nakita ko po ang parehong mga mata sa mga litrato ni Marco.”

Ngunit hindi pa rin naniwala si Donya Consuelo. “Palusot! Eh ang pag-uusap ninyo sa telepono? Ang lalaking tinatawag mong ‘mahal’?”

Isang malungkot na ngiti ang gumuhit sa labi ni Isabelle. “Ang kausap ko po… ay ang doktor ng kapatid ko.”

At pagkatapos ay isinalaysay ni Isabelle ang isang lihim na hindi niya kailanman sinabi kahit kanino, maging kay Marco.

Si Isabelle ay may nakababatang kapatid na babae, si Lia, na may isang pambihirang sakit sa puso. Kailangan nito ng agarang heart transplant, isang operasyon na nagkakahalaga ng milyun-milyon. Ito ang dahilan kung bakit siya nagtatrabaho nang husto, kung bakit siya sumali sa mga charity event—para makahanap ng tulong, ng isang himala.

Nang makilala niya si Marco, minahal niya ito nang totoo. Ngunit nang malaman niya ang yaman nito, isang desperadong ideya ang nabuo sa kanyang isipan. Oo, pakakasalan niya si Marco. Ngunit hindi para sa sarili niya. Kundi para sa kapatid niya. Ang perang makukuha niya bilang “Mrs. de Leon” ang gagamitin niya para iligtas ang buhay ni Lia.

“Ang kausap ko po sa telepono ay si Dr. Santos,” umiiyak na sabi ni Isabelle. “Sinasabi ko po sa kanya na konting tiis na lang, dahil pagkatapos ng kasal, magkakaroon na kami ng pera para sa operasyon ni Lia. At ang ‘mahal kita’ na narinig ninyo… iyon po ang habilin ko para sa kapatid ko.”

Kinuha niya ang kanyang bag at inilabas ang bracelet. “At ito po… Kinuha ko po ito dahil balak ko po sanang isauli sa inyo mamaya, at luluhod ako sa inyong harapan. Magmamakaawa po ako. Sasabihin ko po ang lahat, at hihingi ng tulong, hindi bilang fiancée ng anak ninyo, kundi bilang isang kapatid na handang gawin ang lahat para sa kanyang pamilya.”

Si Donya Consuelo ay napaluhod. Ang kanyang pagsubok ay bumalik sa kanya, isang sampal ng katotohanan. Hinusgahan niya ang dalaga, hindi alam na ang pasan pala nito ay isang krus na mas mabigat pa sa kanyang sariling pagdududa.

Nang gabing iyon, hindi isang pagalit na ina ang sumalubong kay Marco sa kanyang pag-uwi, kundi isang umiiyak na ina at isang umiiyak na fiancée, na magkayakap.

Ikinuwento nila kay Marco ang lahat.

“Bakit hindi mo sinabi sa akin, mahal?” tanong ni Marco kay Isabelle.

“Dahil ayokong isipin mong minahal kita dahil sa pera,” sagot ni Isabelle. “Gusto kong patunayan muna ang sarili ko sa’yo, at sa pamilya mo.”

Niyakap ni Marco ang kanyang ina. “Salamat, ‘Ma. Dahil sa ginawa ninyo, nalaman nating lahat na ang pinili kong babae ay hindi lang ginto. Siya ay isang purong diyamante.”

Agad na ipina-opera nina Marco at Donya Consuelo si Lia. Naging matagumpay ito.

Ang kasal nina Marco at Isabelle ay itinuloy, ngunit mas naging makabuluhan. Sa halip na mga mamahaling regalo, humiling sila ng mga donasyon para sa isang foundation na kanilang itinayo para sa mga batang may sakit sa puso.

Natutunan ni Donya Consuelo na ang pagsubok sa pagkatao ng isang tao ay hindi sa pamamagitan ng panlalait o pagpapanggap, kundi sa pamamagitan ng pag-unawa at pagbubukas ng puso. At natagpuan niya, hindi lang isang perpektong manugang, kundi isang tunay na anak.

At ikaw, sa iyong palagay, tama ba ang ginawang pagsubok ni Donya Consuelo? Kung ikaw siya, ano ang gagawin mo para makilala ang tunay na pagkatao ng mapapangasawa ng iyong anak? I-comment ang iyong sagot sa ibaba!