Ang St. Jude’s Medical Center ay isang tore ng pag-asa para sa mayayaman. Ang lobby nito ay kumikinang, ang mga doktor ay ang pinakamagagaling, at ang serbisyo ay katumbas ng presyo nito. Dito, ang buhay at kamatayan ay may katumbas na halaga sa pera.

Isang maulang hapon, dalawang pigura ang pumasok na tila naligaw mula sa ibang mundo. Isang matandang lalaki, si Mang Lando, na ang mukha ay inukitan na ng araw at ng hirap. At ang kanyang anak na si Marco, isang binatang matipuno ngunit halatang pagod. Ang kanilang mga damit ay basa sa ulan at may mga mantsa ng putik. Bitbit ni Marco sa kanyang likod ang kanyang bunsong kapatid, si Lena, isang walong taong gulang na batang babae na walang malay at nanginginig sa taas ng lagnat.

“Tulong…” sabi ni Mang Lando sa guard na humarang sa kanila. “Ang anak ko… kailangan niya ng doktor.”

Tiningnan sila ng guard mula ulo hanggang paa. “Doon po kayo sa public hospital. Pribado po ito.”

“Pakiusap,” pagmamakaawa ni Marco. “Biglaan na lang po siyang bumagsak. Ito po ang pinakamalapit. May dala po kaming pera, ipon po ng tatay ko.”

Dahil sa kanilang pagpupumilit, at sa pag-iyak ng bata, pinapasok sila hanggang sa emergency room. Ngunit doon, isang mas mataas na pader ang kanilang hinarap.

Ang head nurse, isang babaeng may mataray na mukha, ang sumalubong sa kanila. “Ano’ng kailangan ninyo?”

“Ang kapatid ko po… mataas po ang lagnat at nahihirapang huminga,” sabi ni Marco.

“Kailangan ninyo munang mag-down payment sa cashier bago namin siya asikasuhin,” sabi ng nurse, hindi man lang sinusulyapan ang bata. “Fifty thousand pesos.”

Limampung libo. Parang isang suntok sa sikmura. Ang perang dala nila, ang buong ipon ni Mang Lando mula sa pagbebenta ng kanilang huling ani, ay dalawampung libo lamang.

“Miss, pakiusap,” sabi ni Mang Lando, habang inilalabas ang kanyang lumang pitaka. “Ito lang po ang dala namin. Dalawampung libo. Pero pangako po, babayaran po namin ang kulang. Isasangla ko po ang aming kalabaw. Huwag n’yo lang pong pabayaan ang anak ko.”

Tumawa ang nurse. “Lolo, hindi po ito palengke para tumawad. At hindi po namin tinatanggap ang kalabaw bilang bayad. Kung wala kayong pera, doon kayo sa labas. Marami pa kaming pasyente.”

Ang kanilang pagmamakaawa ay umabot sa atensyon ng hospital administrator, si Dr. Alcaraz, isang aroganteng doktor na mas abala sa kita ng ospital kaysa sa buhay ng mga pasyente.

“Ano ang gulong ito?” tanong niya.

Nang malaman ang sitwasyon, lalo pa siyang nagalit. “Hindi ito charity! Palabasin ang mga ‘yan! Nagdadala lang sila ng dumi at sakit dito!”

Sa gitna ng lobby, sa harap ng maraming tao, ipinahiya ang mag-ama.

“Mga magsasaka lang pala, ang lakas ng loob na pumasok dito!” “Bumalik na lang kayo sa bukid ninyo!”

Walang nagawa sina Mang Lando at Marco kundi ang buhatin muli si Lena, na ngayon ay mas malala na ang kalagayan. Umiiyak sila, hindi dahil sa kahihiyan, kundi dahil sa kawalan ng pag-asa.

Ngunit bago pa man sila tuluyang makalabas, isang malakas na boses ang pumigil sa kanila.

“Sandali!”

Isang matandang lalaki, na kanina pa tahimik na nakaupo sa isang sulok, ang tumayo. Siya ay simple lang manamit, ngunit may isang aura ng kapangyarihan.

Lumapit siya kay Dr. Alcaraz. “Sino ang nagbigay sa iyo ng karapatang magtaboy ng isang batang nag-aagaw-buhay?”

“At sino ka naman para kwestyunin ako?” mayabang na sagot ni Dr. Alcaraz. “Isa ka lang… bisita.”

Ngumiti ang matanda. “Hindi ako bisita. At hindi rin ako pasyente.”

Kinuha niya ang kanyang telepono at may tinawagan. “Jun, bumaba ka dito sa lobby. Ngayon na. May sunog tayong kailangang patayin.”

Ilang sandali lang, isang grupo ng mga taong naka-amerikana, na pinangungunahan ng hospital’s legal counsel, ang nagmamadaling bumaba mula sa elevator.

“Mr. Santos, Sir!” gulat na bati ng abogado. “Akala po namin, nasa probinsya kayo!”

Ang lahat ay natigilan. Ang simpleng matandang lalaki… ay si Mr. Alejandro Santos. Ang mailap at halos hindi nagpapakitang bilyonaryo. Ang nag-iisang may-ari ng St. Jude’s Medical Center.

Namutla si Dr. Alcaraz at ang head nurse.

Hindi sila pinansin ni Mr. Santos. Dumeretso siya sa mag-ama.

“Ako si Alejandro,” sabi niya. “Patawad sa inasal ng aking mga tauhan. Halikayo, dadalhin natin ang inyong anak sa pinakamagaling na mga doktor.”

Siya mismo ang tumulong kay Marco na buhatin si Lena papasok sa isang private room. Agad na dinaluhan ng mga pinakamahusay na espesyalista ang bata.

Nang ligtas na si Lena, hinarap ni Mr. Santos ang kanyang mga empleyado. Ang kanyang mukha ay kalmado, ngunit ang kanyang mga mata ay nag-aapoy sa galit.

“Dr. Alcaraz, at sa iyo, Nurse, simula sa araw na ito, hindi na kayo bahagi ng ospital na ito,” malamig niyang sabi. “Ang St. Jude’s ay itinayo para magligtas ng buhay, hindi para maging isang club ng mayayaman. Ang sinumang tumanggi sa isang pasyente dahil sa pera ay walang lugar dito.”

Pagkatapos, bumaling siya sa mag-ama. “Salamat sa inyo. Ipinakita ninyo sa akin ang isang kanser na hindi ko napapansin sa loob ng sarili kong pamamahay.”

“Bakit po ninyo ito ginagawa, Sir?” tanong ni Mang Lando.

Ngumiti si Mr. Santos, isang ngiting puno ng alaala. “Dahil katulad ninyo, ako rin ay isang magsasaka.”

At pagkatapos ay isinalaysay niya ang kanyang kwento.

Lumaki siya sa hirap sa isang pamilya ng mga magsasaka. Ang kanyang ama ay namatay dahil sa isang simpleng impeksyon, dahil wala silang perang pambayad sa ospital. Ang araw na iyon, isinumpa niya sa sarili na walang sinuman, sa abot ng kanyang makakaya, ang dapat mamatay dahil lamang sa kahirapan.

Nagsikap siya, nag-aral, at sa pamamagitan ng isang pambihirang talino sa negosyo, unti-unti siyang umangat. Itinayo niya ang St. Jude’s, na ipinangalan niya sa santo ng mga nawawalan ng pag-asa.

“Ngunit sa paglipas ng panahon,” pag-amin niya, “nalunod ako sa mga numero, sa kita, sa pagpapalago ng aking imperyo. Nakalimutan ko na ang tunay na dahilan kung bakit ko ito sinimulan. Ang pagdating ninyo… ay isang sampal mula sa langit. Isang paalala.”

Habang nag-uusap sila, isang bagay ang napansin ni Mr. Santos. Ang kwintas na suot ni Marco. Isang simpleng kwintas na may pendant na gawa sa isang kakaibang uri ng bato.

“Saan mo nakuha ‘yan, iho?”

“Pamana pa po ito ng lolo ko sa tuhod, Sir,” sagot ni Marco. “Isang anting-anting daw po. Ang sabi niya, bigay daw po ito ng isang kaibigan na tinulungan niya noong panahon ng Hapon.”

Nanginginig na hinawakan ni Mr. Santos ang bato. Inilabas niya ang kanyang sariling kwintas, na laging nakatago sa ilalim ng kanyang damit. Mayroon din itong kaparehong bato. Pinaglapit niya ang dalawa. At sa isang pambihirang pangyayari, ang dalawang bato ay bahagyang umilaw.

Ang mga bato ay “Twin Opals,” isang napakabihirang uri ng gem na sinasabing may koneksyon sa isa’t isa.

At ang kwento ng lolo ni Marco… ay ang kwento ng sariling ama ni Mr. Santos. Noong panahon ng digmaan, ang kanyang ama, na noo’y isang batang gerilya, ay tinulungan at itinago ng isang simpleng magsasaka mula sa mga Hapon. Bilang pasasalamat, hinati niya ang kanyang anting-anting at ibinigay ang kalahati sa magsasaka. “Hangga’t suot natin ito,” sabi niya, “ang ating mga pamilya ay mananatiling magka-ugnay.”

Ang mag-amang kanyang hinamak at tinulungan… ay ang mga inapo pala ng taong nagligtas sa kanyang ama. Isang utang na loob na binayaran ng tadhana pagkatapos ng maraming henerasyon.

Ang tatlong pamilya ay naging isa. Si Lena ay tuluyang gumaling. Si Marco, na may pangarap palang maging doktor, ay pinag-aral ni Mr. Santos. At si Mang Lando, sa halip na bumalik sa bukid, ay naging “consultant” ng ospital—ang kanyang trabaho: ang siguraduhing ang bawat pasyente, mayaman man o mahirap, ay tratuhin nang may dignidad at awa.

Natutunan ng buong St. Jude’s ang isang mahalagang aral. Na ang tunay na may-ari ng isang ospital ay hindi ang bilyonaryong nagpatayo nito, kundi ang bawat pasyenteng pumapasok dito, dala-dala ang isang bagay na mas mahalaga pa sa pera—ang pag-asa.

At ikaw, sa iyong palagay, ano ang pinakamahalagang katangian na dapat taglayin ng isang taong nagtatrabaho sa larangan ng medisina? I-comment ang iyong sagot sa ibaba!