Si Clarisse ay nakaupo sa kanyang silid habang inaayos ang listahan ng mga imbitado para sa engrandeng birthday party niya. Habang sinusulat ang pangalan ng mga kaibigan, bigla siyang napangisi.

“Bakit hindi ko isama si Liza? Mas masaya kung makita ng lahat kung gaano kababa ang level niya,” bulong niya sa sarili, sabay tawa ng mapang-asar.

Kinabukasan, abala si Liza sa kusina nang tawagin siya ni Clarisse.
“Liza, may imbitasyon ka. Birthday ko sa Sabado. Gusto kong andun ka.”

Nagulat si Liza. “Ako po, Ma’am? Sigurado po ba kayo?”

“Oo naman,” sagot ni Clarisse na may pilit na ngiti. “Bahagi ka ng pamilya, hindi ba?”

Napatango na lang si Liza, kahit may kaba sa dibdib. Hindi siya sanay sa mga magagarang handaan. Pero ayaw niyang ipakita ang pag-aalangan.

Pagdating ng Sabado, nakasuot siya ng bestidang binili sa ukay-ukay. Habang nakatayo sa harap ng salamin, hinaplos niya ang tela.
“Hindi ito kasing ganda ng gown nila, pero ito lang ang kaya ko,” mahina niyang bulong.

Sa venue, kumikislap ang mga chandelier at punong-puno ng halakhak ang paligid. Pagpasok ni Liza, agad siyang napansin ng mga bisita.
“Siya ba ‘yung kasambahay?” bulong ng isa.
“Diyos ko, bakit nandito siya?” sabay tawa ng isa pa.

Si Clarisse ay nakaupo sa gitna, suot ang pulang gown na kumikislap. Nang makita niyang naglalakad si Liza papasok, halos hindi niya maitago ang ngisi.
“Ayan na siya. Tingnan natin kung paano siya pagtatawanan.”

Tahimik na umupo si Liza sa isang mesa. Wala siyang makausap, hawak-hawak lang ang baso ng tubig. Sa loob-loob niya, gusto na niyang umuwi.

“Dapat hindi na lang ako pumunta,” bulong niya sa sarili. “Nakakahiya lang.”

Ngunit biglang dumating ang isang kilalang negosyante—si Mr. Javier. Agad siyang pinuntahan ng mga tao, parang bituin na dumating.

Lumapit siya sa mesa ni Liza at ngumiti. “Ikaw ba si Liza?”

Nagulat si Liza. “Opo, Sir.”

“Hindi mo na siguro ako natatandaan, pero ikaw ang tumulong sa pamangkin kong nabangga noong isang buwan. Ikaw ang nagdala sa kanya sa ospital kahit wala kang kasiguraduhan kung may tutulong sayo.”

Napatingin ang lahat kay Liza. Hindi niya inaasahan na mabubunyag iyon.
“Ginawa ko lang po ang tama,” sagot niya, mahina ang boses.

“Ginawa mo ang higit pa sa tama,” sagot ni Mr. Javier. “Kung wala ka, baka hindi siya nakaligtas. Kaya ngayong gabi, gusto kong ipahayag sa harap ng lahat: Ipagpapatuloy ko ang pag-aaral mo. May scholarship ka mula ngayon.”

Natahimik ang buong lugar bago sumabog ang palakpakan. Ang mga mata ng mga bisita, na kanina’y puno ng panlalait, ngayo’y humanga.

Samantala, si Clarisse ay hindi makakibo. Nakayuko siya, nagngangalit ang panga. Ang planong panghahamak ay biglang bumaliktad.

Lumapit si Liza sa kanya at mahina ngunit malinaw na sinabi:
“Salamat po sa pag-imbita. Kung hindi dahil sa inyo, hindi ko mararanasan ito. Pero sana, Ma’am… makita niyo rin balang araw na ang tunay na yaman ay hindi nasusukat sa alahas o kasuotan. Nasa kabutihan po ng puso.”

Hindi nakasagot si Clarisse. Ramdam niyang tinamaan siya sa bawat salita.

Lumipas ang gabi, at umuwi si Liza na may bagong pag-asa. Ang party na binalak para sa kanyang kahihiyan ay naging daan para makilala siya at makamit ang pangarap.

At si Clarisse? Matagal niyang inisip ang nangyari. Sa kabila ng lahat, nagsimula siyang magbago. Unti-unti niyang natutunan ang pagpapakumbaba, at kalaunan ay naging totoo ang pakikitungo niya kay Liza.

Mula noon, naging paalala sa lahat ng nakasaksi ang gabing iyon: ang taong minamaliit mo ay maaaring siyang magpapaalala sa’yo kung ano ang tunay na halaga ng pagiging tao.