Sa isang maliit na bayan sa Bulacan, may isang dalaga na nagngangalang Lia. Tahimik, mahiyain, at palaging nakayuko tuwing tatawagin ng guro. Hindi siya tulad ng iba niyang mga kaklase na masigla at maingay; siya ay mas pinipiling manatiling nasa isang tabi, nakikinig at nag-oobserba. Ngunit sa likod ng kanyang katahimikan, dala niya ang bigat ng mga salitang itinapon sa kanya—mga salitang nagsasabing siya ay “bobo” sa English.

Bata pa lang si Lia, nahirapan na siyang magsalita ng mga banyagang salita. Kahit simpleng pagbati o pagbasa ng pangungusap, nabubulol siya at agad siyang pinagtatawanan. Ang mga kaklase niya ay walang habas na nagbibitaw ng biro—“Tagalog ka na lang, wag mo nang subukan”—na parang mga palaso na dumidiretso sa kanyang puso.

Dahil dito, palagi siyang natatakot kapag may recitation. Lagi siyang nagdadasal na huwag siyang matawag ng guro. Ngunit alam niya, hindi siya pwedeng habambuhay na umiwas. At dumating nga ang araw na iyon.

Isang Biyernes ng umaga, pumasok ang kanilang guro sa English class na may dalang malaking ngiti. “Class, today you will each present a short speech in English. It will be graded.”

Parang biglang nawala ang lahat ng kulay sa mukha ni Lia. Narinig niya ang bulungan ng kanyang mga kaklase. “Naku, yari si Lia. Siguradong tatawa tayo mamaya.” May ilan pa na nag-chuckle habang tumitingin sa kanya. Para kay Lia, pakiramdam niya ay unti-unting lumiliit ang mundo.

Habang isa-isang tinatawag ang mga estudyante, mas lalo siyang kinabahan. Ang bawat segundo ay parang martilyong kumakabog sa kanyang dibdib. Hanggang sa marinig niya ang pangalan niya.

“Lia, it’s your turn.”

Tahimik ang buong klase. Lahat ng mata ay nakatutok sa kanya. Ramdam niya ang mga tingin na puno ng paghusga at pang-aabangan. Tumayo siya, nanginginig, at dahan-dahang lumapit sa harap.

Una siyang napatigil. Para bang nawala lahat ng kanyang inihandang salita. Ngunit biglang pumasok sa isip niya ang boses ng kanyang ina—isang simpleng babae na lagi siyang pinapalakas ng loob. “Anak, hindi mahalaga kung magkamali ka. Ang mahalaga ay magsalita ka nang may tapang at mula sa puso.”

Huminga nang malalim si Lia, at nagsimulang magsalita.

“Good morning everyone…”

May ilan agad na napangisi. Ngunit hindi siya tumigil. Sa bawat salitang kanyang binibitawan, bagamat may halong kaba at kaunting pagkakamali, dama ng lahat ang kanyang sinseridad. Ang kanyang tinig ay unti-unting nagiging matatag.

“I know… many people think I am weak. Many people laugh when I try to speak English. But today, I want to show you… that I am more than your jokes. English is not just about words. It is about courage. And today, I stand here… not because I am perfect, but because I want to try.”

Natahimik ang buong klase. Ang mga dating nakangisi ay unti-unting napayuko. Ang mga mata ng ilan ay nagbago mula sa panunuya patungong paghanga.

“At the end of the day,” pagpapatuloy ni Lia, “what matters is not how fluent you are, but how brave you are to use your voice. We all have weaknesses, but if we keep trying, one day… those weaknesses will become our strength.”

Pagkatapos niyang magsalita, walang imik ang buong silid. Ilang segundo ng katahimikan ang lumipas, at biglang sumabog ang palakpakan. Hindi dahil perpekto ang kanyang grammar o pronunciation, kundi dahil sa lakas ng loob at tapang na kanyang ipinakita.

Lumapit ang kanilang guro at hinawakan siya sa balikat. “Lia, that was one of the most powerful speeches I have ever heard. You reminded us all of something very important—that true language is spoken by the heart.”

Simula noon, nagbago ang pagtingin ng kanyang mga kaklase. Ang mga dating nangungutya ay naging mas maingat sa kanilang mga salita. May ilan pa na lumapit kay Lia at humingi ng paumanhin. At higit sa lahat, nagsimula silang tumulong sa kanya upang mas gumaling sa English, hindi para pagtawanan, kundi para suportahan siya.

At si Lia? Hindi na siya natakot. Natutunan niyang ang tapang ay hindi kawalan ng takot, kundi ang pagpili na magsalita kahit nanginginig ka.

Moral ng Kwento:
Ang tunay na lakas ay hindi nasusukat sa galing ng dila, kundi sa tapang ng puso. At minsan, ang pinakamalakas na boses ay nagmumula sa mga taong pinakaitinatahimik ng mundo.