Sa gitna ng abalang lungsod, nakatayo ang St. Jude Medical Center, isang ospital na kilala sa makabagong kagamitan at mga espesyalistang doktor. Dito nagtatrabaho si Dra. Selina Guevarra, ang Chief of Emergency Medicine. Kilala si Dra. Selina hindi lang sa kanyang galing sa panggagamot, kundi pati na rin sa kanyang pagiging matapobre at mainitin ang ulo. Para sa kanya, ang medisina ay negosyo. Ang mga pasyente ay tinitingnan niya base sa kanilang insurance at kakayahang magbayad. Kung VIP ka, abot-langit ang ngiti niya. Pero kung charity patient ka, asahan mong irap at masakit na salita ang aabutin mo. Madalas niyang sabihin sa mga interns niya, “We are running a hospital, not a charity ward. Huwag niyong uubusin ang resources natin sa mga taong hindi naman makakapagbayad.”

Isang maulan at bagyong gabi, habang abala ang lahat sa ER, pumasok ang isang matandang babae. Basang-basa ito ng ulan, puno ng putik ang paanan, at nanginginig sa ginaw. Ang suot nito ay isang punit-punit na duster at may bitbit na sako na tila basahan ang laman. Umuubo ito nang malakas, halatang may matinding karamdaman. Ang pangalan niya ay Nanay Ising. Lumapit siya sa nurse station, nanginginig ang kamay. “Ineng… tulungan mo ako… hindi ako makahinga… masakit ang dibdib ko…” garalgal na pakiusap ng matanda.

Agad na lumapit ang isang mabait na nurse na si Bea. “Lola, halika po, uupo muna kayo. Kukuha ako ng wheelchair.” Pero bago pa man makalapit si Bea, hinarang na siya ni Dra. Selina. Tiningnan ng doktora ang matanda mula ulo hanggang paa na may halong pandidiri. Naaamoy niya ang amoy-kulob na damit nito na humahalo sa antiseptiko ng ospital. “Nurse Bea! What do you think you are doing?” mataray na tanong ni Selina. “Doc, kailangan po ng tulong ni Lola, mukhang heart attack o pneumonia,” sagot ni Bea.

“Tulong?” tumawa nang mapakla si Dra. Selina. “Look at her. May pambayad ba ‘yan? Baka nga pangkain wala ‘yan, pang-ospital pa kaya? St. Jude is a private institution. Doon siya sa public hospital dapat.” Humarap si Dra. Selina kay Nanay Ising. “Hoy, Ale! Umalis ka diyan sa gitna. Nakakaharang ka sa mga paying patients. Ang dumi-dumi mo, nagkakalat ka ng putik sa sahig ko! Guard! Guard! Ilabas niyo ang pulubing ‘to!”

Nagulat si Nanay Ising. “Doktora… parang awa niyo na… babayaran ko naman… may konting ipon ako… gamutin niyo lang ako, hindi ko na kaya…” pakiusap ng matanda habang hawak ang kanyang dibdib. Akmang hahawakan niya ang braso ni Dra. Selina para magmakaawa pero tinabig ito ng doktora. “Don’t touch me! Baka may sakit ka pang nakakahawa! Guard, ano ba?! Kaladkarin niyo palabas ‘yan! Now!”

Dahil takot kay Dra. Selina, napilitan ang mga guard na hawakan si Nanay Ising. “Doc, maawa naman kayo, bumabagyo sa labas,” mangiyak-ngiyak na sabi ni Nurse Bea. “Isa ka pa, Bea! Gusto mo bang ikaw ang tanggalin ko? Do your job!” sigaw ni Selina. Sa harap ng maraming tao, kinaladkad si Nanay Ising palabas ng ER. Iyak ito nang iyak, nagmamakaawa, pero naging bingi si Dra. Selina. Itinapon nila ang matanda sa waiting shed sa labas, sa gitna ng malakas na hangin at ulan. Nakita ni Selina na napaupo ang matanda sa semento, yakap ang sarili, pero tinalikuran niya ito at nag-spray pa ng alcohol sa hangin. “Yuck. Ang baho. Maglinis kayo diyan,” utos niya sa janitor.

Ang hindi alam ni Dra. Selina, palihim na lumabas si Nurse Bea. Dinalhan niya ng kumot, mainit na sopas, at gamot si Nanay Ising. “Lola, pasensya na po kayo kay Doktora. Ito lang po ang kaya kong itulong,” sabi ni Bea habang umiiyak. Tiningnan siya ng matanda, at sa kabila ng hirap, ngumiti ito. Isang ngiti na tila may itinatagong lihim. “Salamat, anak. Napakabuti mo. Hayaan mo, ang kabutihan mo ay may sukli, at ang kasamaan ay may parusa.” Pagkatapos uminom ng gamot at makaramdam ng kaunting ginhawa, tinawagan ni Nanay Ising ang isang numero sa kanyang lumang cellphone na nakatago sa sako. Maya-maya pa, isang itim na luxury van ang dumating at sinundo ang matanda.

Lumipas ang tatlong araw. Pumasok si Dra. Selina sa ospital na may malaking ngiti. Nabalitaan niya kasi na darating daw ang may-ari ng St. Jude Medical Center galing sa Amerika para sa isang “surprise inspection” at “major announcement.” Kampante si Selina. Siya ang may pinakamataas na revenue sa ER. Sigurado siyang siya ang ipo-promote bilang Hospital Director. Nag-ayos siya ng sarili, nagsuot ng pinakamahal niyang lab gown, at naglagay ng make-up. “This is it. The promotion is mine,” bulong niya sa salamin.

Pinatawag ang lahat ng department heads at senior staff sa Grand Conference Room. Tahimik ang lahat. Kinakabahan. Bumukas ang malaking pinto at pumasok ang Hospital Administrator na si Mr. Go. “Good morning everyone. Please stand for our Chairwoman and Owner, Doña Isabela De Villa.”

Tumayo ang lahat at pumalakpak. Pumasok ang isang matandang babae na nakaupo sa wheelchair, tulak ng isang private nurse. Naka-suot ito ng elegante at mamahaling suit, puno ng perlas ang leeg, at may awtoridad na nakakapagpatahimik ng kwarto. Pero nang makita ni Dra. Selina ang mukha ng Donya, parang tumigil ang tibok ng puso niya. Namutla siya. Nanlamig ang kanyang buong katawan.

Ang mukha ni Doña Isabela… ay ang parehong mukha ng pulubing si Nanay Ising! Ang matandang ipinaladkad niya sa ulan! Ang matandang tinawag niyang mabaho at basura!

“Good morning,” bati ni Doña Isabela. Ang boses niya ay malakas at puno ng kapangyarihan, malayo sa garalgal na boses noong gabing iyon. “I am Doña Isabela. Marami sa inyo ang hindi nakakakilala sa akin dahil matagal akong namalagi sa abroad. Pero nitong nakaraang linggo, nagdesisyon akong kilalanin kayo… sa paraang hindi niyo inaasahan.”

Tumingin si Doña Isabela kay Dra. Selina. Ang tingin na iyon ay parang laser na tumatagos sa kaluluwa ng doktora. Gusto nang himatayin ni Selina. Gusto na niyang lamunin ng lupa.

“Nabalitaan ko na ang ospital na ito ay isa sa pinakamagaling. Pero gusto kong malaman kung may PUSO pa ba ang ospital na ito. Kaya nagpanggap ako. Nagsuot ako ng basahan. Naglagay ako ng dumi sa katawan. At pumunta ako sa sarili kong Emergency Room para humingi ng tulong,” kwento ni Doña Isabela.

Nagbulungan ang mga tao sa kwarto. “Undercover boss pala!” bulong ng isa.

“At doon…” nagbago ang tono ng Donya, naging matalim at galit. “…naranasan ko ang pinakamasahol na trato na pwedeng maranasan ng isang tao. Hindi ako trinato bilang pasyente. Trinato ako bilang basura.”

Itinuro ni Doña Isabela si Dra. Selina. “Dra. Guevarra. Stand up.”

Nanginginig na tumayo si Selina. “M-Ma’am… Doña Isabela… let me explain… I didn’t know…”

“YOU DIDN’T KNOW?!” sigaw ng Donya na umalingawngaw sa kwarto. “Kailangan mo bang malaman na ako ang may-ari para tratuhin mo ako nang tama? Kailangan bang mayaman ang pasyente para bigyan mo ng gamot? Ang sinumpaan mong tungkulin ay ‘Do No Harm,’ pero ikaw pa mismo ang naglagay sa akin sa panganib!”

“Ma’am, sorry po! Patawarin niyo po ako! Stress lang po ako noon! Hindi ko po sinasadya!” iyak ni Selina. Lumuhod siya sa harap ng wheelchair. “Ma’am, pinaghirapan ko po ang lisensya ko. Please, bigyan niyo pa po ako ng chance.”

“Binigyan kita ng chance noong gabing iyon, Doktora,” sagot ng Donya nang mahinahon pero madiin. “Nagmamakaawa ako sa’yo na gamutin mo ako kahit first aid lang. Pero anong ginawa mo? Ipinagtabuyan mo ako sa bagyo. Kung hindi dahil sa isang mabuting nurse na tumulong sa akin sa labas, baka namatay na ako sa pulmonya noong gabing iyon.”

Hinanap ng mata ni Doña Isabela si Nurse Bea na nasa likod. “Nurse Bea, lumapit ka.”

Lumapit si Bea, kinakabahan.

“Ikaw ang nagbigay sa akin ng kumot at sopas. Ikaw ang nagpaalala sa akin kung bakit ko itinayo ang ospital na ito—para tumulong. Dahil diyan, promoted ka bilang Head Nurse ng Charity Ward, at bibigyan kita ng scholarship para mag-aral ng Medicine kung gusto mong maging doktor. Kailangan namin ng mga doktor na katulad mo.”

Napaluha si Bea at nagpasalamat. “Salamat po, Ma’am!”

Binalikan ng tingin ni Doña Isabela si Selina na nakaluhod pa rin. “At ikaw, Dra. Guevarra. You are fired. Effective immediately. Get out of my hospital.”

“Ma’am, huwag naman po! Saan po ako pupulutin?”

“Hindi lang ‘yan,” dagdag ng Donya. “Ipapasa ko ang CCTV footage ng ginawa mo sa akin sa PRC (Professional Regulation Commission) at sa Philippine Medical Association. Sasampahan kita ng kasong negligence at unethical conduct. Sisiguraduhin kong matatanggalan ka ng lisensya para hindi mo na magawa sa ibang mahihirap ang ginawa mo sa akin.”

“Guards!” tawag ng Donya. Pumasok ang mga parehong guard na nagpalayas sa kanya noon. “Ilalabas niyo ba siya, o kayo ang tatanggalin ko?”

Mabilis pa sa alas-kwatro, hinawakan ng mga guard si Dra. Selina. “Sorry, Doc. Trabaho lang,” sabi ng guard. Kinaladkad nila si Selina palabas ng conference room habang nagsisigaw ito at nagmamakaawa. Ang eksena ay eksaktong kabaligtaran ng ginawa niya kay Nanay Ising. Siya naman ngayon ang ipinahiya, siya naman ang pinalayas, at siya naman ang nawalan ng dignidad.

Nang makalabas ng ospital si Selina, wala na siyang career, wala na siyang pangalan, at malapit nang mawala ang kanyang lisensya. Ang mga pasyente at staff na nakakita sa kanya ay hindi naawa, kundi napailing na lang. Alam nilang dumating na ang karma.

Sa loob ng ospital, nagbigay ng bagong utos si Doña Isabela. “Simula ngayon, walang pasyenteng itataboy dahil lang walang pera. Ang St. Jude ay magiging santuwaryo ng pag-asa, hindi ng negosyo.”

Ang kwentong ito ay mabilis na kumalat. Naging leksyon ito sa lahat ng mga propesyonal at sa mga taong nasa kapangyarihan. Na ang tunay na sukatan ng tagumpay ay hindi ang taas ng pinag-aralan o dami ng pera, kundi ang kabutihan ng puso at pagtrato sa kapwa, lalo na sa mga walang-wala. Dahil sa huli, ang gulong ng palad ay umiikot. Ang taong tinatapakan mo ngayon, baka siya ang hahawak ng kapalaran mo bukas.

Kayo mga ka-Sawi, sa tingin niyo ba ay sapat ang parusang ibinigay kay Dra. Selina? O dapat ba siyang bigyan ng second chance? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing paalala na laging magpakumbaba! 👇👇👇