Sa gitna ng isa sa pinakamalaking imbestigasyon sa kasaysayan ng politika sa Pilipinas, isang pangalan ang muling umuugong at nagbabadyang magdulot ng isang malakas na lindol na yayanig sa pinakamatataas na antas ng kapangyarihan. Ang kontratistang si Curly Descaya, na kasalukuyang nakakulong sa Senado, ay nagpadala ng isang mensahe na tila isang bombang sasabog anumang oras: handa na siyang pangalanan ang mga taong nasa likod ng malawakang katiwalian sa pondo ng bayan. Hindi lamang ito simpleng pag-amin; ito ay isang alok na magbubukas ng Pandora’s Box, na naglalaman ng mga pangalan na matagal nang pinoprotektahan ng kanilang impluwensya at kapangyarihan. Sa pamamagitan ng kanyang abogado, ipinahayag ni Descaya na ituturo niya ang sinasabing “arkitekto” ng buong operasyon—isang “malaki at maimpluwensyang tao” na siyang utak sa likod ng lahat. Ngunit ang rebelasyong ito ay may kaakibat na kapalit. Kasabay ng alok na testimonya, nagsampa ang kanyang kampo ng isang petition for habeas corpus, isang legal na hakbang upang hilingin sa korte ang kanyang paglaya. Ito ngayon ang malaking dilema na kinakaharap ng Senado: pakakawalan ba nila ang isang taong una nilang idineklarang sinungaling, kapalit ng isang testimonya na maaaring maging susi sa paglutas ng buong kaso? O mananatili siyang nakapiit, at ang pagkakakilanlan ng mga makapangyarihang personalidad na sangkot ay mananatiling isang misteryo, habang ang bansa ay patuloy na naghahanap ng katotohanan.

Ang nakakagulat na alok ni Descaya ay dumating sa panahong ang imbestigasyon ay nagsisimula nang magbunyag ng isang masalimuot na network ng katiwalian na tila isang sapot na kumakalat mula sa Department of Public Works and Highways (DPWH) patungo sa mga pasilyo ng Kongreso. Isang ulat mula sa Philippine Center for Investigative Journalism (PCIJ) ang naglantad kung paano isang construction corporation na may ugnayan sa isang kilalang pamilyang politikal ang nakakuha ng 64 na proyekto sa Cavite, na may kabuuang halaga na tumataginting na Php4.7 bilyon mula 2016 hanggang 2025. Ang may-ari umano ng kumpanya ay kapatid ng isang dating senador, na naglalagay sa usapin ng “conflict of interest” sa sentro ng diskusyon. Ang sitwasyong ito ay nag-udyok sa Department of Justice (DOJ) na kumilos, at ayon sa kalihim ng hustisya, mahigit anim na congressman-contractor mula sa ika-19 na Kongreso ang kasalukuyang iniimbestigahan dahil sa posibleng paglabag sa batas at pagkakasangkot sa mga maanumalyang proyekto. Ang mga hibla ng sapot ay unti-unting nalalantad, at bawat isa ay tila humahantong sa mga taong dapat sana’y nagpoprotekta sa interes ng bayan, ngunit sila pa umano ang nakikinabang. Ang potensyal na testimonya ni Descaya ay maaaring ang magdugtong sa lahat ng mga hiblang ito at tuluyang ilantad ang buong larawan ng sistemikong katiwalian.

Habang umiinit ang imbestigasyon, isang panibagong krisis ang sumiklab sa loob mismo ng Senado. Ang Blue Ribbon Committee, ang komiteng nagsisilbing espada ng bayan laban sa katiwalian, ay biglang nawalan ng pinuno. Ang dating tagapangulo ay nagbitiw sa pwesto, dala ng pagkadismaya sa mga kasamahan na umano’y nagpapakalat ng naratibong siya ay nakatuon lamang sa pag-usig sa ilang senador habang pinoprotektahan ang mga taga-Kamara. Ang kanyang pag-atras ay hindi lamang isang simpleng pagbibitiw; ito ay isang protesta laban sa mga puwersang nasa loob mismo ng institusyon na tila humaharang sa pag-usad ng hustisya. Ang bigat ng responsibilidad na pamunuan ang pinakamainit na imbestigasyon sa bansa ay naging isang “koronang tinik” na ipinapasa-pasa, ngunit walang gustong sumalo. Isa-isang tumanggi ang mga bigating pangalan sa Senado: sina Senator Raffy Tulfo, na ayaw malihis ang pokus sa ibang komite; Senator Francis Pangilinan, na prayoridad ang seguridad sa pagkain; at Senator JV Ejercito, na nagsabing may mas may kakayahan kaysa sa kanya. Ang sunod-sunod na pagtangging ito ay nag-iwan ng isang nakabibinging katahimikan at nagpakita ng malaking dagok sa institusyon, na tila walang senador na handang harapin ang napakalaking pressure at panganib na kaakibat ng posisyon.

Sa gitna ng pagkagulumihanan, isang hindi inaasahang solusyon ang lumitaw mula sa mga alituntunin ng Senado. Kung walang sinumang tatanggap sa posisyon, ang vice-chairman ang siyang awtomatikong aakyat sa pwesto. At ang nag-iisang vice-chairman ng komite ay walang iba kundi si Senator Erwin Tulfo. Sa isang iglap, ang lahat ng mata ay bumaling sa kanya. Si Senator Erwin, na kilala sa kanyang mahabang at matapang na karera sa investigative journalism, ang siyang nakatakdang humawak sa manibela ng pinakamakapangyarihang komite. Ang kanyang pag-akyat ay hindi lamang isang pagbabago sa liderato, kundi isang posibleng pagbabago sa buong laro. Mismong ang Senate President ay nagsabi na si Erwin ay isang “good choice” dahil sa kanyang “expertise and experience in investigative journalism” at “matapang pa.” Ang kanyang karanasan sa pagbubunyag ng mga anomalya bilang isang mamamahayag ay maaaring ang bagong sandata na kailangan ng komite upang basagin ang mga pader na humaharang sa imbestigasyon. Ngunit kasabay ng pag-asa ay ang mga bagong katanungan: Haharapin din ba niya ang parehong frustrasyon na nagtulak sa kanyang hinalinhan na magbitiw? O ang kanyang katapangan ba ang siyang tuluyang magbubukas sa Pandora’s Box at maglalantad sa lahat ng lihim na matagal nang itinatago?

Ang kaguluhan ay hindi nagtatapos sa Senado. Isang direktang sagupaan sa pagitan ng isang maimpluwensyang senador at ng Palasyo ng Malakanyang ang lalong nagpainit sa political landscape. Inilahad ng senador ang umano’y pagharang o pagpapatagal sa pag-release ng mga pondo para sa kanyang mga proyekto, isang patutsada na mabilis sinagot ng Palasyo. Iginiit ng Malakanyang na walang basehan ang mga insinuwasyon at naglunsad ng isang counter-attack, na nagtatanong kung inaamin ba ng senador na mayroon siyang “insertion” na gustong ipa-release. Ipinaliwanag ng Palasyo na mayroong halos Php797 bilyon sa mga congressional insertions na inilagay ng Pangulo sa ilalim ng “conditional implementation,” isang mekanismo upang matiyak na walang pondong mailalabas nang walang kumpletong dokumentasyon. Ang sagutang ito ay naglantad sa malalim na hidwaan sa pagitan ng dalawang panig. Upang dagdagan pa ang tensyon, isang kontrobersyal na pahayag mula mismo sa Pangulo ang nagpagulo sa sitwasyon, kung saan ikinuwento niya na ang proseso ng pormal na inspeksyon at turnover ng mga proyekto ay bigla na lamang umanong “nawala” sa ilalim ng nakaraang administrasyon. Ang mga pahayag na ito, kasama ang kontrobersyal na pagkakatalaga ng bagong Ombudsman na sinasabing may “mission order” laban sa mga kalaban ng administrasyon, ay nagpinta ng isang larawan ng isang gobyernong nababalot ng hidwaan, pagdududa, at mga panawagan para sa pagbabago. Ang bansa ay nasa isang kritikal na sangandaan. Ang mga susunod na kabanata sa naglalagablab na dramang ito—kung magsasalita ba si Descaya, kung sino ang kanyang papangalanan, at kung paano hahawakan ni Senator Erwin Tulfo ang koronang tinik—ang siyang magdidikta sa kinabukasan ng hustisya sa Pilipinas. Ang buong bansa ay nagmamasid at nag-aabang.