Napakalakas ng bagyo nang gabing iyon sa lungsod. Ang hangin ay humahagupit sa mga bintana ng St. Luke’s Medical City (hindi tunay na pangalan, ito ay kathang-isip lamang na setting), isang prestihiyosong ospital kung saan ang mga pasyente ay karaniwang mayayaman at kilalang tao. Sa main entrance, nakatayo si Elena, isang 35-anyos na Lady Guard. Basang-basa ang laylayan ng kanyang uniporme dahil sa talsik ng ulan, pero nanatili siyang nakatayo nang tuwid. Si Elena ay isang single mother na nagtataguyod sa kanyang dalawang anak at sa kanyang inang may sakit. Ang trabahong ito ang bumubuhay sa kanila, kaya kahit gaano kahirap, tinitiis niya.

Sa loob ng Emergency Room, duty ang Head Resident na si Dra. Miranda. Si Dra. Miranda ay maganda, matalino, at galing sa mayamang pamilya, ngunit kilala sa buong ospital bilang “Dragon Lady.” Wala siyang pasensya sa mga pasyenteng gumagamit ng charity funds at mas lalong wala siyang awa sa mga taong sa tingin niya ay “mababa” ang estado. Para sa kanya, ang ospital ay negosyo, at ang image nito ay dapat laging “classy.”

Bandang alas-dos ng madaling araw, may isang taxi na huminto sa tapat ng lobby pero agad ding umalis matapos ibaba ang isang pasahero. Ang pasahero ay isang matandang babae, nasa edad 70. Ang suot nito ay simpleng duster na kupas, walang tsinelas (naiwan siguro sa taxi o nawala), at basang-basa ng ulan. Ang buhok niya ay magulo at puno ng putik ang paa. Namimilipit siya sa sakit ng tiyan habang kumakatok sa glass door. “Tulong… tulungan niyo ako…” mahina niyang daing.

Nakita ito ni Elena. Agad niyang binuksan ang pinto. “Nay, anong nangyari? Halika po, pumasok kayo,” sabi ni Elena. Inalalayan niya ang matanda paupo sa wheelchair. Nanginginig ang matanda sa ginaw at sakit. “Masakit… ang tiyan ko… hindi ako makahinga…” bulong ng matanda.

Dinala ni Elena ang matanda sa triage area ng ER. “Nurse, emergency po! May pasyente po dito!” tawag ni Elena. Lumapit ang isang nurse, pero bago pa man ito makakilos, lumabas si Dra. Miranda mula sa kanyang opisina, hawak ang kanyang kape. Tiningnan niya ang matanda mula ulo hanggang paa. Napangiwi siya nang makita ang putik sa sahig na galing sa paa ng matanda.

“Guard! What is this?!” mataray na tanong ni Dra. Miranda.

“Doc, pasyente po. Masakit daw po ang tiyan at dibdib. Emergency po,” sagot ni Elena.

“Pasyente?” tumawa nang mapakla ang doktora. “Tignan mo nga ‘yan! Mukhang galing sa ilalim ng tulay! May pambayad ba ‘yan? Private hospital ito, Elena, hindi DSWD shelter! Ang baho niya! Umaalingasaw ang amoy ng basa at lupa sa ER ko! Nakakadiri!”

“Pero Doc, namimilipit po siya. Kahit check-up lang po o pain reliever,” pakiusap ni Elena.

“No!” sigaw ni Dra. Miranda. “Get her out! Now! Sinisira niya ang ambiance ng ospital. Baka may makakita pang VIP patient, isipin nila nagpapapasok tayo ng mga pulubi. Dalhin niyo ‘yan sa public hospital sa kabilang bayan!”

“Doc, bumabagyo po! Walang masakyan! Mamatay po siya sa labas!” sagot ni Elena, na sa unang pagkakataon ay lumaban sa doktora.

Namula sa galit si Dra. Miranda. “Aba’t sumasagot ka pa? Trabaho mo ang magbantay, hindi ang maging social worker! Kapag hindi mo inilabas ‘yang matandang ‘yan sa loob ng isang minuto, irereport kita sa agency mo at ipapatanggal kita! Mamili ka: trabaho mo o ‘yang pulubing ‘yan?!”

Natahimik ang buong ER. Ang matanda ay umiiyak na, nanginginig. “Ineng… huwag mo na akong ipaglaban… aalis na lang ako… baka mawalan ka ng trabaho…” bulong ng matanda kay Elena.

Durog na durog ang puso ni Elena. Kailangan niya ang trabaho. May sakit ang nanay niya. Kailangan ng gatas ng anak niya. Pero tinitigan niya ang matanda. Nakita niya ang sarili niyang ina. Hindi niya kayang sikmurain na itapon ito sa bagyo.

“Sige po, Doc. Ilalabas ko siya,” sabi ni Elena nang mahinahon.

Tuwang-tuwa si Dra. Miranda. “Good. Bilisan mo. At magpatawag ka ng janitor, ipa-disinfect mo ang inupuan niyan.”

Pero sa halip na sa kalsada dalhin, dinala ni Elena ang matanda sa Guard House sa may gate. Ito ay maliit na kwarto, pero tuyo at may electric fan.

“Nay, dito muna kayo. Pasensya na po, bawal sa loob,” sabi ni Elena habang pinupunasan ang mukha ng matanda gamit ang sarili niyang tuwalya. Kinuha ni Elena ang kanyang baon—mainit na sabaw ng manok at kanin—at ibinigay sa matanda. “Kain po muna kayo. Ito po, may extra akong jacket, suotin niyo para hindi kayo ginawin.”

May emergency kit si Elena sa bag. Binigyan niya ng gamot sa sakit ng tiyan at efficascent oil ang matanda. Hinilot niya ang likod nito. “Salamat, anak… napakabuti mo,” iyak ng matanda habang kumakain. “Ano ang pangalan mo?”

“Elena po, Nay.”

“Elena… tatandaan ko ‘yan. Bakit mo ako tinulungan kahit pinagalitan ka?”

“Kasi po, may nanay din ako. At kung mangyari sa kanya ito, gusto kong may tumulong din sa kanya. Ang trabaho, mahahanap ulit. Pero ang buhay, kapag nawala, hindi na maibabalik,” sagot ni Elena.

Nakatulog ang matanda sa folding bed ni Elena sa guard house. Binantayan siya ni Elena buong gabi habang nagdu-duty.

Kinabukasan, humupa na ang bagyo. Maagang nagising ang matanda. “Elena, kailangan ko nang umalis. May tatawagan lang ako,” sabi nito. Pinahiram ni Elena ang cellphone niya. May kausap ang matanda sa telepono, pero hindi narinig ni Elena ang usapan. Pagkatapos, nagpaalam na ang matanda. “Babalikan kita, Elena. Pangako.” Inabutan pa ni Elena ng barya ang matanda para pamasahe.

Pagdating ni Elena sa morning formation, ipinatawag siya ng Head ng Security.

“Elena, may report si Dra. Miranda. Insuordination daw. At nagpapasok ka daw ng outsider sa guard house. Suspended ka ng one week, pending investigation. Baka matanggal ka,” sabi ng bisor.

Napayuko si Elena. “Opo, Sir. Naiintindihan ko po.” Umiyak siya sa sulok. Paano na ang pamilya niya?

Habang nag-aayos ng gamit si Elena para umuwi, biglang nagkagulo sa main entrance.

“Wee-woo-wee-woo!” Tunog ng wang-wang.

Isang convoy ng tatlong itim na Land Cruiser at isang Rolls Royce ang huminto sa tapat ng ospital. Naglabasan ang mga bodyguard na naka-barong.

Natarantang lumabas ang Hospital Administrator, ang Medical Director, at syempre, si Dra. Miranda na nag-retouch pa ng lipstick.

“Ang may-ari! Si Sir Richard Tan! Nandito siya!” bulungan ng mga staff. Bihirang bumisita ang bilyonaryong may-ari ng ospital.

Bumaba si Sir Richard mula sa Rolls Royce. Gwapo, matangkad, pero bakas ang pag-aalala sa mukha. Sinalubong siya ni Dra. Miranda.

“Good morning, Sir Richard! Welcome to St. Luke’s! What a pleasant surprise! I am Dra. Miranda, the Head Resident assigned last night. Everything is under control,” sipsip na bati ni Miranda.

“Under control?” seryosong tanong ni Sir Richard. “Nasaan ang Nanay ko?”

Natigilan ang lahat. “Po? Nanay niyo?” tanong ng Director.

“Tumawag sa akin ang Nanay ko kaninang umaga. Na-carnap ang sasakyan niya kagabi habang pauwi galing Batangas. Ninakaw ang bag, cellphone, at wallet niya. Iniwan siya ng mga carnapper sa tapat ng ospital na ito sa gitna ng bagyo. May sakit siya sa tiyan dahil sa stress. Sinong tumanggap sa kanya?!”

Namutla si Dra. Miranda. Nanlamig ang buong katawan niya. Ang matandang… gusgusin… walang tsinelas… basang-basa…

“Sir…” nanginginig na sabi ni Miranda. “Wala pong… wala pong pasyenteng ganoon na na-admit. Baka po nagkamali kayo ng ospital.”

Biglang bumukas ang pinto ng ikalawang Land Cruiser. Bumaba ang isang matandang babae. Nakasuot ito ng magandang damit ngayon, pero suot-suot pa rin niya ang… JACKET NG LADY GUARD.

“Nandito ako, Richard,” sabi ng matanda. Siya si Doña Soledad Tan. Ang Chairman ng Board.

“Mommy!” Takbo ni Sir Richard at niyakap ang ina. “Diyos ko! Anong nangyari sa inyo?”

Tinuro ni Doña Soledad si Dra. Miranda. “Ang babaeng ‘yan… siya ang nagtaboy sa akin kagabi. Nagmakaawa ako. Sabi ko masakit ang tiyan ko. Pero tinawag niya akong pulubi. Mabaho daw ako. Pinalayas niya ako sa gitna ng bagyo.”

Napasinghap ang lahat ng staff. Ang Medical Director ay tumingin nang masama kay Miranda. “Totoo ba ‘to, Doktora?!”

“Sir… hindi ko po alam… akala ko po…” utal-utal na depensa ni Miranda, halos himatayin na sa takot.

“Dahil sa kanya, muntik na akong mamatay sa lamig,” patuloy ng Doña. “Pero may isang anghel na sumagip sa akin.”

Inikot ni Doña Soledad ang paningin niya sa mga staff. Nakita niya si Elena sa gilid, may bitbit na bag, paalis na sana dahil suspended siya.

“Ayun siya!” turo ni Doña Soledad. “Elena!”

Lumapit si Elena, kinakabahan. “Ma’am? Kayo po pala ‘yan…”

Hinawakan ni Doña Soledad ang kamay ni Elena. “Richard, ang gwardiyang ito… ipinagtanggol niya ako sa doktor na ‘yan. Kahit pinagalitan siya, dinala niya ako sa guard house. Pinakain niya ako ng sarili niyang baon. Binalutan niya ako ng jacket niya. At binigyan pa niya ako ng pamasahe kanina. Kung hindi dahil sa kanya, baka wala na ako ngayon.”

Napaluha si Sir Richard. Lumapit siya kay Elena at kinamayan ito nang mahigpit. “Maraming salamat. Iniligtas mo ang buhay ng Nanay ko. Utang ko sa’yo ang lahat.”

“Trabaho ko lang po ‘yun, Sir. At bilang tao, hindi ko po kayang tiisin na makakita ng nahihirapan,” sagot ni Elena.

Humarap si Sir Richard kay Dra. Miranda. Ang mukha ng bilyonaryo ay nagdilim.

“Ikaw,” duro niya kay Miranda. “Doktor ka pa naman. Ang sinumpaan mo ay magligtas ng buhay, hindi mamili ng pasyente base sa itsura! Tinawag mong basura ang Nanay ko? Pwes, tingnan natin kung sino ang basura ngayon.”

“Sir, sorry po! Patawarin niyo ako! Hindi ko po sinasadya!” lumuhod si Miranda, umiiyak.

“You are FIRED,” madiing utos ni Sir Richard. “At sisiguraduhin kong matatanggalan ka ng lisensya. Ipapasa ko ang CCTV footage ng ginawa mo sa PRC. Wala kang karapatang magsuot ng puting coat. Get out of my hospital!”

Kinaladkad ng mga security guard si Dra. Miranda palabas, pareho ng ginawa niya sa matanda noong nakaraang gabi. Hiyang-hiya siya habang pinagtitinginan ng mga tao.

Bumaling si Sir Richard kay Elena. “Elena, nalaman ko na suspended ka dahil sa pagtulong mo sa Nanay ko. Tanggalin mo na ang uniporme mo.”

Kinabahan si Elena. “Po? Tatanggalin niyo po ako?”

“Oo,” ngumiti si Sir Richard. “Dahil simula ngayon, hindi ka na gwardiya. Gusto kong maging Head ng Patient Relations ng ospital na ito. Kailangan namin ng taong may puso na katulad mo para siguraduhing lahat ng pasyente, mayaman man o mahirap, ay naaalagaan nang tama. At sagot ko na ang pag-aaral ng mga anak mo at pagpapagamot ng nanay mo. May bonus ka pang bahay at lupa.”

Napahagulgol si Elena at napaluhod sa pasasalamat. “Salamat po! Maraming salamat po!”

Niyakap siya ni Doña Soledad. “Salamat, anak. Ang kabutihan mo ay hindi nasayang.”

Mula noon, nagbago ang buhay ni Elena. Naging maayos ang kanyang pamilya. Ang St. Luke’s (sa kwentong ito) ay mas lalong nakilala dahil sa ganda ng serbisyo, sa pamumuno ni Elena.

Napatunayan sa kwentong ito na ang tunay na yaman ay hindi nakikita sa suot na damit, kundi sa busilak na puso. Ang taong tinulungan mo ngayon, baka siya ang hahawak ng kapalaran mo bukas. Huwag manghusga, at laging piliin ang maging mabuti.

Kayo mga ka-Sawi, anong gagawin niyo kung kayo si Elena? Isusugal niyo ba ang trabaho niyo para sa isang estranghero? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing inspirasyon sa lahat! 👇👇👇