Si Isabella Gonzales ay hindi lang isinilang na may gintong kutsara sa bibig; siya ay isinilang na may gintong raketa ng tennis sa kamay. Bilang nag-iisang tagapagmana ng Gonzales Group of Companies, ang buhay niya ay isang perpektong laro—bawat galaw ay kalkulado, bawat serbisyo ay malakas, at bawat kalaban ay tinitingnan niyang mababa. Ang exclusive tennis club na pag-aari ng kanyang ama ay ang kanyang kaharian. Siya ang ‘Reyna ng Kort,’ hindi lang dahil sa galing niya, kundi dahil walang sinuman ang nangahas na talunin siya, sa laro man o sa totoong buhay. Ang kanyang kagandahan ay kasing-talim ng kanyang mga salita. Maraming makikisig na negosyante at pulitiko ang sumubok na makuha ang kanyang kamay, ngunit para kay Isabella, lahat sila ay mahihinang kalaban. Sila ay mga lalakeng mas interesado sa kanyang apelyido kaysa sa kanyang puso. Dahil dito, ang puso ni Isabella ay naging kasing tigas ng bolang paulit-ulit niyang pinapalo.

Sa kabilang banda ng mundong iyon ay si Miguel. Si Miguel ay hangin. Siya ang taong naroon pero hindi nakikita. Bilang janitor ng club, ang kanyang araw ay nagsisimula bago pa sumikat ang araw, nililinis ang bawat alikabok sa kort, tinitiyak na ang bawat linya ay perpektong puti, at ang bawat net ay walang sira. Ang kanyang mundo ay ang mga stante, ang bodega, at ang tunog ng mga bolang pumapalo—isang tunog na kapwa musika at lason sa kanyang pandinig. Nakikita niya si Isabella araw-araw, pinapanood ang kanyang perpektong porma, ang kanyang walang-awang lakas. Hinahangaan niya ito mula sa malayo, hindi bilang isang babaeng pinapangarap, kundi bilang isang manlalaro na nirerespeto niya. Para kay Isabella, si Miguel ay bahagi lang ng muwebles, isang anino na inuutusan niyang “pakibilisan ang pagpupunas” o “huwag humarang sa daan.”

Ang gabi ng hamon ay isang gabi ng matinding tensyon. Katatapos lang ni Isabella ng isang mainit na pagtatalo sa kanyang ama. Gusto ng kanyang ama na pakasalan na niya si Don Antonio, isang aroganteng negosyante na mayaman ngunit walang puso. “Para ito sa negosyo, Isabella! Pag-ibig? That’s a luxury we can’t afford!” sigaw ng kanyang ama. Puno ng galit, si Isabella ay dumiretso sa kort. Hatinggabi na, ngunit kailangan niyang maglabas ng sama ng loob. Pinapalo niya ang bola sa pader na tila ba ang pader ang lahat ng problema niya.

Si Miguel ay nasa kabilang dulo ng kort, tahimik na nagliligpit ng mga upuan. Sa sobrang lakas ng palo ni Isabella, isang bola ang tumilapon malapit sa paanan ni Miguel. Aabutin na sana ito ni Miguel nang biglang sumigaw si Isabella. “Hoy! Huwag mong hawakan ‘yan! Baka madumihan mo pa!” Ang kanyang boses ay matinis at puno ng pagod at galit. Ngunit sa halip na pulutin ng kamay, si Miguel, sa isang iglap ng nakalimutang reflexes, ay kinuha ang isang napulot na lumang raketa mula sa kart ng mga nawawalang gamit. Sa isang galaw na mas mabilis pa sa kidlat, pinatalbog niya ang bola sa gilid ng raketa—isa, dalawa, tatlong beses—bago niya ito pinalo pabalik kay Isabella. Isang perpektong, magaan na lob.

Tumama ang bola sa eksaktong linya sa harap ng paa ni Isabella.

Ang buong club, o kung sinuman ang natitira pa roon, ay natahimik. Maging si Isabella ay natigilan. Ang kanyang galit ay napalitan ng pagtataka. Sino ang lalaking ito? Ang janitor?

Sakto namang dumating si Don Antonio, ang suitor na ipinipilit sa kanya, na may dalang bulaklak. Nakita niya ang eksena. “Well, well, Isabella. Naghahanap ka na ba ng bagong training partner? Mukhang marunong pa sa’yo ang janitor mo,” sabi niya, na may halong pang-aasar.

Ang pagkapahiya ni Isabella ay umabot sa sukdulan. Ang galit niya sa kanyang ama, kay Don Antonio, at ngayon sa janitor na ito na naglakas-loob na ipahiya siya, ay sumabog. Tiningnan niya si Miguel mula ulo hanggang paa, na may ngising mapang-uyam. “Marunong ka pala? Sige. Gusto mo ng laro?”

Si Miguel ay yumuko. “Pasensya na po, Ma’am. Hindi ko po sinasadya. Reflex lang po.”

“Huwag kang mag-alala,” sabi ni Isabella, ang kanyang boses ay malamig. “Bigyan natin ng premyo ang reflex mo.” Lumakad siya palapit kay Miguel, hanggang sa halos magkadikit na ang kanilang mga mukha. Tiningnan niya si Don Antonio, tapos ang iilang miyembro na nanonood.

“Gawin nating interesante ito,” deklara ni Isabella, sapat na malakas para marinig ng lahat. “Ikaw, Janitor. Bukas. Alas-singko ng hapon. Isang laro. Isang set. Pag natalo mo ako sa tennis… papakasalan kita!”

Ang tawa ni Don Antonio ay umalingawngaw. Ang mga miyembro ay napasinghap. Si Miguel ay namutla, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa gulat at takot. “Ma’am, nagbibiro po kayo. Hindi po ako…”

“Pero,” putol ni Isabella, ang ngiti niya ay nawala, pinalitan ng yelo. “Pag natalo kita… tanggal ka sa trabaho. At sisiguraduhin kong wala ka nang makikitang trabaho sa kahit saang kumpanya ng pamilya ko.”

Ang mundo ni Miguel ay gumuho. Ang trabahong ito ang bumubuhay sa kanyang maysakit na ina. Ito ang tanging koneksyon niya sa mundong minsan niyang minahal. Napatingin siya sa sahig, tapos kay Isabella. Ang kanyang dignidad ay nayurakan, ngunit ang kanyang pangangailangan ay mas matindi. Sa isang boses na halos pabulong, tumango siya. “Tinatanggap ko po ang hamon.”

Ang balita ay kumalat na parang apoy. Kinaumagahan, ang buong club ay nag-uusap tungkol sa “Hamon ng Reyna.” Para sa lahat, ito ay isang malupit na biro, isang paraan para si Isabella ay maglibang. Walang sinuman ang nagbigay ng pagkakataon kay Miguel. Siya ay isang janitor. Siya ay wala.

PERO.

Ang hindi alam ng lahat, ang pangalang “Miguel” ay isang pangalang ibinaon na sa limot. Ang totoong pangalan niya, sampung taon na ang nakalilipas, ay “Miggy ‘Ang Kidlat’ De Leon.” Ang batang prodigy mula sa isang maliit na probinsya, na tinalo ang lahat ng manlalaro sa Maynila. Isang college scholar dahil sa tennis, na may hinaharap na kasing-liwanag ng araw. Ang kanyang pangarap ay hindi lang maging propesyonal, kundi ang maging numero uno. Ngunit ang pangarap na iyon ay nawasak.

Isang gabi, habang pauwi mula sa isang championship game kung saan siya ang nag-uwi ng tropeo, ang sinasakyan nilang bus ng kanyang ama, na siyang kanyang coach, ay naaksidente. Ang kanyang ama ay namatay noon din. Si Miguel ay nagtamo ng matinding pinsala sa kanyang kanang balikat—ang kanyang ‘kidlat’ na braso. Sinabi ng mga doktor na tapos na ang kanyang karera. Ang pera na naipon nila para sa kanyang training ay naubos lahat sa pagpapagamot sa kanya at sa libing ng kanyang ama. Ang scholarship niya ay nawala. Ang mga sponsor ay umatras. Mula sa pagiging bayani, si Miggy De Leon ay naging wala. Upang suportahan ang kanyang ina, tinanggap niya ang kahit anong trabaho. Pinasok niya ang pagiging janitor sa Gonzales Tennis Club, isang masokistang desisyon—ang magtrabaho sa lugar na puno ng kanyang mga pangarap, habang nililinis ang dumi ng mga taong nabubuhay sa pangarap na iyon. Sa loob ng limang taon, hindi siya humawak ng raketa.

Dumating ang alas-singko ng hapon. Ang kort ay puno. Hindi ito isang laro; isa itong execution. Si Isabella ay nakasuot ng pinakamahal na puting tennis dress, ang kanyang buhok ay nakatali nang perpekto. Si Miguel ay lumabas, suot ang luma niyang sapatos at ang uniporme niyang asul, na may luma at hiram na raketa.

“Game set,” anunsyo ng referee, na halatang natatawa.

Nagsimula ang laro. Unang serbisyo ni Isabella. Isang malakas na ace. 15-0. Pangalawang serbisyo. Isa nanamang ace. 30-0. Si Miguel ay hindi man lang gumalaw. Ang kanyang balikat ay naninigas. Ang takot ay bumabalot sa kanyang puso.

Unang laro, tapos sa loob ng isang minuto. 1-0 para kay Isabella. Pangalawang laro. 2-0. Pangatlo. 3-0. Ang mga tao ay nagsimula nang umuwi. Maging si Don Antonio ay humikab. Si Isabella ay tila naiinip. Si Miguel ay pinagpapawisan ng malamig. Ang bawat galaw ay masakit. Ang kanyang katawan ay ayaw sumunod.

4-0. 5-0. Match point.

Isang serbisyo na lang at tapos na ang lahat. Mawawalan siya ng trabaho. Ang kanyang ina…

Huminga ng malalim si Isabella. Inihagis niya ang bola para sa kanyang huling serbisyo. Ngunit bago niya ito mapalo, isang boses ang sumigaw mula sa maliit na grupo ng mga staff sa gilid. “KIDLAT! IPAGLABAN MO ANG PANGARAP MO!”

Napalingon si Miguel. Nakita niya si Mang Jun, ang matandang hardinero ng club, ang tanging nakaalam ng kanyang sikreto.

Isang bagay ang nagbago kay Miguel. Ang takot sa kanyang mga mata ay nawala. Pinalitan ito ng apoy.

Sinerve ni Isabella ang bola. Isang malakas na palo patungo sa sulok. Ngunit sa isang iglap, si Miguel ay naroon na. Ang janitor na kanina ay halos hindi makagalaw ay tila lumilipad. Binalik niya ang bola. Isang cross-court shot na may matinding topspin.

Si Isabella ay natigilan. Hindi siya nakagalaw.

5-0. 40-15.

Natahimik ang mga tao. Sinerve ulit ni Isabella. Sa pagkakataong ito, mas malakas. Sinalubong ito ni Miguel. Ang tunog ng bola sa kanyang raketa ay iba. Hindi ito tunog ng isang janitor. Ito ay tunog ng isang propesyonal. Ang laro ay naging isang palitan ng malalakas na palo. Sampung palo. Labing-isang palo. Sa huli, isang perpektong drop shot mula kay Miguel.

5-0. 40-30.

Ang pagod na mukha ni Isabella ay napalitan ng determinasyon. Ito na ang unang pagkakataon na may nakipagsabayan sa kanya. Ngunit si Miguel ay nag-init na. Ang kanyang katawan, na natutulog sa loob ng sampung taon, ay biglang naalala ang bawat training, bawat sakripisyo.

5-1. 5-2. 5-3.

Ang mga tao na paalis na ay bumalik sa kanilang mga upuan. Si Don Antonio ay napatayo. Si Isabella ay hindi na isang reyna; siya ay isang mandirigma na nakikipaglaban para sa kanyang buhay.

5-4. 5-5. Tie break.

Ang bawat punto ay isang digmaan. Ang balikat ni Miguel ay sumisigaw sa sakit, ngunit ang puso niya ay sumisigaw sa galak. Siya ay buhay. Siya ay naglalaro muli. Si Isabella, sa kabilang banda, ay nakakita ng isang bagay na kailanman ay hindi niya naramdaman: paggalang. Ang lalaking nasa harap niya ay hindi isang janitor. Isa siyang kapantay.

Match point. Para kay Miguel.

Siya ang magse-serve. Ang buong mundo ay tumigil. Inihagis niya ang bola. Ang kanyang katawan ay pumilipit sa pamilyar na galaw ng ‘Kidlat’ serve. Ang raketa ay tumama sa bola. Isang putok.

Ace.

Ang katahimikan ay nakakabingi. Walang nagsalita. Walang pumalakpak. Si Miguel ay nakatayo, humihingal, ang luha ay tumutulo mula sa kanyang mga mata. Natalo niya ang reyna.

Si Isabella ay nakatayo, ang kanyang raketa ay nabitawan. Tiningnan niya si Miguel, hindi bilang isang talunang kalaban, kundi bilang isang taong nakakita ng multo. Lumakad siya palapit sa net. Ang lahat ay naghihintay. Aaminin ba niya? Papakasalan ba niya ang janitor?

Inilahad ni Isabella ang kanyang kamay. “Magandang laro,” sabi niya, ang kanyang boses ay nanginginig sa unang pagkakataon.

Tinanggap ni Miguel ang kamay. “Magandang laro po, Ma’am.”

Tumalikod si Isabella at naglakad paalis sa kort, iniwan ang lahat na naguguluhan.

Kinabukasan, ang club ay puno ng mga reporter. “JANITOR, TINALO ANG MILYUNARYA! MAY KASAL NA MAGAGANAP!” Si Miguel ay pinagkaguluhan. Ang ama ni Isabella ay sumugod sa club, galit na galit. “NAKAKAHIYA KA, ISABELLA! KANSELAHIN MO ANG KABABALAGHANG ITO!”

Nakaharap ni Miguel si Isabella sa opisina nito. “Ma’am Isabella,” sabi ni Miguel, ang kanyang boses ay kalmado. “Nandito po ako para mag-resign. Hindi ko po habol ang kasal. Hindi ko rin po habol ang pera ninyo. Ang gusto ko lang po ay ang aking dignidad. Salamat sa laro. Pinaalala ninyo sa akin kung sino ako.”

Aalis na sana si Miguel nang magsalita si Isabella, nakatalikod sa kanya. “Sino ka nga ba? Ang sabi sa balita, ikaw daw si ‘Kidlat’ De Leon.”

Humarap si Miguel. “Isa na lang po akong janitor, Ma’am.”

“Hindi,” sabi ni Isabella, humaharap sa kanya. Ang kanyang mga mata ay mapula, ngunit hindi sa galit. “Ikaw ang unang tao na tumalo sa akin. At ikaw ang unang lalaki na hindi ako tinrato na parang tropeo.”

“Ang hamon…” sabi ni Miguel.

“Ay isang kalokohan,” sabi ni Isabella. “Ngunit ang isang Gonzales ay tumutupad sa salita.”

Nagulat si Miguel. “Pero Ma’am, hindi po tama…”

“Tama ka,” sabi ni Isabella. “Hindi tama na pakasalan kita dahil sa isang laro. Ito ay isang insulto sa’yo at sa akin.” Lumapit siya kay Miguel. “Kaya, hindi kita papakasalan.”

Nakahinga ng maluwag si Miguel.

“Pero,” dagdag ni Isabella, na may maliit na ngiti. “Ang sabi ko ay papakasalan kita. Pero hindi ko sinabi kung kailan.” Tumaas ang kilay ni Miguel. “Hindi ko kailangan ng asawa ngayon, Miguel. Ang kailangan ko ay isang head coach para sa bago kong foundation—isang foundation para sa mga batang atleta na walang pondo. At kailangan ko ng pinakamahusay. At sa nakita ko kahapon, ikaw ang pinakamahusay.”

Si Miguel ay hindi makapagsalita.

“Ang Gonzales Group ang magbabayad para sa therapy ng balikat mo,” patuloy ni Isabella. “At ang iyong ina ay ililipat natin sa pinakamagaling na ospital. Ito ang alok ko, kapalit ng ‘kasal’ na ipinangako ko. Hindi kita pinipilit. Pero kailangan ng mga bata ang isang ‘Kidlat’ para gabayan sila.”

Ang mga luha na pinigilan ni Miguel ay bumagsak. Hindi ito ang premyong inaasahan niya. Ito ay higit pa. Ito ang kanyang buhay na ibinabalik sa kanya.

Tumango si Miguel. “Tinatanggap ko.”

“Pero may isang kondisyon,” sabi ni Isabella.

“Ano po ‘yun?”

“Huwag mo na akong tawaging ‘Ma’am.’ Ang pangalan ko ay Isabella. At bukas, gusto ko ng isang rematch. At sisiguraduhin kong matatalo na kita, Coach Miguel.”

Ang kuwento ni Miguel at Isabella ay naging alamat. Hindi sila ikinasal agad. Si Miguel ay naging pinakamatagumpay na coach sa bansa, na nagtayo ng isang henerasyon ng mga bagong “Kidlat.” Ang kanyang balikat ay gumaling. Si Isabella naman, sa tulong ni Miguel, ay natutong maging mas mapagkumbaba. Natuklasan niya na mas masarap pala ang tumulong kaysa ang manalo. Ang pader sa paligid ng kanyang puso ay unti-unting gumuho.

Makalipas ang dalawang taon, sa parehong kort kung saan binitiwan ang hamon, naglalaro silang dalawa. Isang friendly match. Tumama ang bola sa labas.

“Panalo ako!” sigaw ni Isabella, tumatawa.

“Oo, panalo ka,” sabi ni Miguel, lumalapit sa kanya. “So, anong premyo ko?”

Ngumiti si Isabella. “Hindi ko alam. Ano bang gusto mo?”

“Ikaw,” sabi ni Miguel, na kinuha ang kanyang kamay. “Kung papayag kang pakasalan ako. Hindi dahil sa isang hamon. Kundi dahil sa pagmamahal.”

Ngumiti si Isabella, ang puso na dati’y kasing tigas ng bato, ngayon ay malambot na. “Tinatanggap ko ang hamon, Coach Miguel.”

Sila ay ikinasal, hindi dahil sa isang mapaglarong tadhana, kundi dahil sa respeto at pag-ibig na binuo nila mula sa abo ng kanilang mga nakaraan. Ang laro ay tapos na. Ang totoong buhay ay nagsimula na.

Ang tanong para sa lahat: Naniniwala ka ba na ang tunay na pag-ibig ay maaaring magsimula sa isang hindi inaasahang hamon, o ito ba ay isang bagay na dapat paghirapan at buuin sa paglipas ng panahon? Ano ang mas matimbang para sa iyo: ang pangarap na minsan mong binitawan, o ang pag-ibig na hindi mo inaasahan? I-share ang inyong saloobin sa comments!