Ang honeymoon ni Clara sa luxury cruise ship ay tila isang panaginip na binigyang-buhay ng pelikula. Para sa isang babae na lumaki sa simpleng buhay sa probinsya, ang magarbong karanasan ng paglalayag sa gitna ng malawak na karagatan kasama ang bagong kasal na asawa ay isang bagay na hindi niya inakala. Si Marco, ang kaniyang asawa, ay matagumpay na negosyante at nagmula sa isang maimpluwensyang pamilya. Sa loob ng anim na buwan ng kanilang relasyon, ipinaramdam nito kay Clara ang pag-ibig na hindi niya naranasan kailanman. Ang bawat sandali ay puno ng romance—mula sa biglaang pagpapadala ng mga bulaklak hanggang sa enggrandeng proposal sa harap ng Eiffel Tower na pilit na ipinagmamalaki sa kanilang wedding video. Kaya nang imungkahi ni Marco na isama ang kaniyang ina, si Doña Aurora, at ang kaniyang kapatid, si Anton, sa unang bahagi ng kanilang honeymoon bilang “bonding,” hindi na nag-alinlangan si Clara. Ang pagiging bahagi ng pamilya nila ay isa nang karangalan.

Ang cruise ship, ang Serenity of the Seas, ay isang naglalakihang palasyo sa tubig. Sa unang mga araw, si Clara ay laging nakangiti. Tuwing umaga, kasama niya si Marco na nag-aalmusal sa kanilang balcony habang pinapanood ang pagsikat ng araw. Tuwing gabi, kasama ang pamilya ni Marco, nagdidiwang sila sa fine dining restaurants o sa casino. Ngunit habang tumatagal ang kanilang biyahe, may kakaibang pakiramdam na unti-unting gumagapang sa puso ni Clara—isang malamig na hinala na tila yelo na dumadaloy sa kaniyang ugat. Nagsimula ito sa maliliit na bagay. Ang mga mata ni Doña Aurora, na laging puno ng papuri sa publiko, ay tila may lalim ng poot tuwing hindi nakatingin si Marco. Si Anton naman, ang tahimik at laging nakangiting kapatid, ay laging nakasunod sa kaniya, tila isang anino na nagbabantay.

Isang hapon, habang naglalakad si Clara sa deck ng barko, may narinig siyang usapan sa isang tagong sulok. Nagtago siya sa likod ng isang malaking halaman nang makilala niya ang boses—ito ay si Doña Aurora at Anton. “Kailan mo gagawin, Anton? Hindi na tayo puwedeng magpatumpik-tumpik pa. Sa loob ng dalawang araw, bababa na tayo ng barko. Kailangan natin ng pera. Hindi mo ba nakita? Halos wala nang laman ang trust fund ni Marco. Wala tayong pambayad sa utang!” Ang tinig ni Doña Aurora ay halos nag-aalburuto sa galit. Si Anton ay mahinang sumagot, “Ina, nakaplano na. Alam mo naman na ginawa namin ang lahat para pakasalan niya si Clara. Sino ba naman ang mag-aakala na ang simpleng babae na ito ang magmamana ng insurance policy ng tiyuhin niyang milyonaryo? Walang kamali-mali, sa sandaling mamatay siya, sa atin mapupunta ang claim! Pero… paano kung may makakita?” Doon na nag-init ang dugo ni Clara. Ang kaniyang buong pagkatao ay nagulat. Hindi ba’t ang tiyuhin niya, na kaniyang kaisa-isang kamag-anak, ay namatay anim na buwan na ang nakalipas? Hindi niya kailanman inisip na ang mana ay magiging milyon-milyon na life insurance. At ang kasal? Ito pala ay isang business transaction!

Ang pagtataksil ay tila isang matalim na kutsilyo na bumaon sa kaniyang dibdib. Ang lahat ng matatamis na salita ni Marco, ang kaniyang mga yakap at halik, ang proposal sa Paris—lahat ay isang malaking kasinungalingan, isang stage play para makuha ang insurance claim. Ngunit ang pinakamasakit ay ang plano nila: ang itapon siya sa dagat. “Sa gitna ng gabi, Anton. Walang CCTV sa bahaging iyon ng deck. At dahil sa high seas, walang makakakita,” maririnig pa niya ang tawa ni Doña Aurora, isang tawa na tila tawa ng isang mangkukulam. “Siguraduhin mong walang matitira, Anton. Isipin mo ang utang natin. Isipin mo, makukuha na natin ang pera, at magiging malaya na tayo. Ito ang magliligtas sa atin.”

Mula sa sandaling iyon, ang honeymoon ay naging deathtrap. Hindi na siya nagpakita ng anumang pagbabago sa kaniyang asal. Pinilit niyang maging normal, ngunit ang bawat ngiti ay may bahid ng takot. Ang bawat toast ay isang pag-inom ng lason. Ang bawat sulyap kay Marco ay puno ng sakit. Kailangan niyang maging matalino. Kailangan niyang maging kalmado. Ang kaniyang sariling buhay, at ang hustisya para sa kaniyang tiyuhin, ay nakasalalay sa kaniyang mga kilos.

Ang unang hakbang ni Clara ay ang maghanap ng ally. Ngunit sino? Ang barko ay puno ng mga estranghero. Hindi niya puwedeng i-text ang kahit sino, dahil baka makita ni Marco ang kaniyang telepono. Sa isang cocktail party sa Captain’s Lounge, nakita niya ang kaniyang pagkakataon. Nakita niya si Kapitan Emilio, isang matandang marino na may mabait na mukha. Habang iniiwan siya ni Marco at ng kaniyang pamilya para makipag-usap sa ibang VIP, lumapit si Clara kay Kapitan Emilio.

“Kapitan, may kailangan po akong sabihin sa inyo. Napakalaking panganib po ang dinaranas ko,” bulong ni Clara, habang nanginginig ang kaniyang boses. Sinabi niya ang lahat—ang pagtataksil, ang insurance plot, at ang plano nilang patayin siya at itapon sa dagat. Nakinig si Kapitan Emilio nang walang katanungan. Ngunit bago pa siya makasagot, dumating si Marco, na may nakangising mukha ngunit may matatalim na mata. “Hon, bakit mo naman ginugulo si Kapitan? Nagpaplano na tayo para sa ating private dinner bukas,” sabi ni Marco, at hinila siya palayo. Nang umalis sila, tumango si Kapitan Emilio, isang tahimik na tanda na narinig niya ang babala ni Clara.

Ang sumunod na araw ay ang araw na itinakda para sa private dinner ni Marco para kay Clara. Alam niya na ito na ang araw ng kaniyang kamatayan. Naramdaman niyang tila bumibigat ang bawat paghakbang niya. Ang dinner ay isinagawa sa isang tagong suite na may private balcony na nakaharap sa malawak at madilim na karagatan. Pagdating niya sa suite, laking gulat niya nang makita si Doña Aurora at Anton na naghihintay na rin. “Akala ko, tayo lang, Marco,” mahinang sabi ni Clara. “Hindi bale, hon. Family is everything, hindi ba? Gusto lang nila tayong pasalamatan at i-toast ang ating forever,” sagot ni Marco, habang may masamang tingin na nakatuon sa kaniya.

Sa lamesa, may isang champagne flute na may kakaibang kulay. Alam ni Clara na ito na ang simula ng plano. Nang alukin siya ni Marco ng champagne, tumanggi siya. “May allergy po ako sa champagne, Marco. Puwede bang tubig na lang?” Matapos ang maikling pagtatalo, kinuha ni Marco ang tubig. Ngunit sa sandaling kinuha niya ang glass at ininom, naramdaman niya ang matinding antok na bigla na lang bumalot sa kaniya. Sa huling sandali bago siya tuluyang mawalan ng malay, naalala niya ang bilin ni Kapitan Emilio. Ang antok ay bahagi ng plano.

Nagising si Clara sa gitna ng kadiliman. Ang kaniyang mga kamay at paa ay nakatali ng lubid. Nakita niya si Marco, Doña Aurora, at Anton na nakatayo sa kaniyang tabi, na may ngiti na puno ng panalo at kasamaan. “Huwag kang mag-alala, Clara. Hindi ka masasaktan. Ang claim lang ang kailangan namin. Wala kaming intensyon na patayin ka. Gusto lang namin ang pera,” sabi ni Marco, na tila walang kaluluwa. “Isang accidental drowning lang. Ang lahat ay nasa policy na. Matapos nito, makukuha na namin ang estate mo. It’s nothing personal,” dagdag pa ni Doña Aurora.

“Marco, paano mo nagawa ito sa akin? Minahal kita, Marco. Ang akala ko, tayo ay soulmates,” umiiyak na sabi ni Clara. “Simple, Clara. Ang pag-ibig ay isang fantasy. Ang pera, ito ang reality namin. Kung mahal mo talaga ako, hayaan mo na kaming kumuha ng pera. Hindi mo naman kailangan ‘yan,” tawa ni Marco. Doon na nag-umpisa ang kaniyang fight or flight response. Sinimulan niyang kalabanin ang lubid na nakatali sa kaniya.

Dinala nila siya sa balcony na nakaharap sa karagatan. Ang hangin ay malakas at ang alon ay naglalakihan. Handang-handa na silang itapon siya nang biglang tumunog ang pinto ng suite!

“Captain Emilio! Buksan niyo ang pinto! Alam naming kayo ang pumatay kay Clara!” Mula sa labas, narinig niya ang malakas na sigaw ng isang security officer at ang tinig ni Kapitan Emilio. Laking gulat ng pamilya ni Marco. Nagplano pala si Kapitan Emilio. Ang paglabas niya kay Clara ay isang diversion lamang upang ma-trap sina Marco. Ngunit huli na ang lahat. Sa galit at pagmamadali, kinuha ni Anton ang lubid at sinubukang itulak si Clara papalabas sa balcony.

Doon na nagkaroon ng matinding labanan. Si Clara, na puno ng galit at takot, ay nagkaroon ng lakas. Ginamit niya ang lahat ng kaniyang enerhiya upang sumigaw at magpumiglas. Sa isang biglaang iglap, sinipa niya si Anton, at ang kaniyang katawan ay tumama sa glass table. Ang champagne flute na may lason ay tumilapon sa sahig. Tumakbo si Marco upang tulungan si Anton, at doon nagkaroon ng pagkakataon si Clara. Sa lahat ng kaniyang lakas, kinuha niya ang mabigat na champagne bottle at ipinalo sa ulo ni Marco. Tumumba si Marco. Ang pinto ay tuluyan nang nasira, at pumasok ang mga security officer at si Kapitan Emilio.

“Huli na kayo, Marco. Naitala ang lahat ng usapan ninyo. Nakatago ang mga microphones sa suite at sa mga halaman,” mariing sabi ni Kapitan Emilio. Ang lahat pala ay isang set-up na binuo ni Kapitan Emilio upang mailigtas si Clara at makamit ang hustisya. Ang simpleng paglapit ni Clara kay Kapitan Emilio ay hindi niya binalewala.

Sa huli, sina Marco, Doña Aurora, at Anton ay dinala sa detention room ng cruise ship at agad na ibinigay sa mga otoridad sa susunod na port. Ang kuwento ay naging international news. Ang insurance money ay hindi nila nakuha. Si Clara, sa kabilang banda, ay nanalo sa kaniyang laban. Hindi lang niya nailigtas ang kaniyang buhay; binuksan din niya ang kaniyang mga mata sa totoong kahulugan ng pag-ibig—na hindi ito matatagpuan sa yaman at luho, kundi sa tapat na puso.

Ang mana mula sa kaniyang tiyuhin ay ginamit ni Clara para sa isang foundation na tumutulong sa mga kababaihang biktima ng financial abuse at scam. Sa bawat pagbabangon niya, nakikita niya ang bawat kababaihan na tinitulungan niya. Ang cruise ship na dating deathtrap ay naging simbolo ng kaniyang tagumpay at bagong simula. Nagtapos ang kuwento ni Clara nang masaya, isang patunay na ang pag-ibig sa sarili, ang lakas ng loob, at ang hustisya ay laging mananaig.

Ikaw, kaibigan, kung ikaw si Clara at nakita mo ang champagne flute na may kakaibang kulay, ano ang pinakamatalinong hakbang na gagawin mo para makatakas? Ibahagi mo na sa comments section!