Sa isang gabing tahimik, habang ang mundo’y mahimbing, tahimik ding gumuguhit ng pangarap si Alona. Hawak niya ang dalawang guhit sa pregnancy test. Magkahalong kaba at tuwa ang bumalot sa kanya. Sa wakas, magiging ina na siya. Isang pangarap nilang mag-asawa na ngayon ay magaganap na. Ngunit ang saya ay biglang napalitan ng takot at pagkalito nang bumalik si Marco mula sa trabaho.

“Ano ’yan?” malamig niyang tanong.

“Positive… buntis ako, Marco!” nangingilid pa ang luha sa mata ni Alona, ngunit hindi ito dahil sa takot—kundi dahil sa tuwa.

Subalit sa halip na yakap, halik, at ngiti, isang nakakagimbal na sagot ang kanyang natanggap.

“Alona… hindi ko na kayang ituloy ‘to. May mahal na akong iba. Kung ayaw mong masira ang lahat, ipalaglag mo ‘yan.”

Ang buong mundo ni Alona ay tila biglang gumuho. Ang lalaking akala niya ay katuwang niya sa buhay ay isa palang manlilinlang. Sa gabing iyon, habang umuulan, tinipon niya ang kaunting damit sa lumang backpack, isinilid ang konting ipon at umalis—bitbit ang pag-asa, sakit, at ang buhay sa kanyang sinapupunan.

Walang direksyon ang kanyang mga hakbang, basta’t malayo sa taong gustong ipalaglag ang kanyang anak. Dumiretso siya sa Lucena, kung saan naninirahan si Manang Puring, ang dating yaya niya noong bata pa siya. Tinanggap siya nito nang walang tanong. Sa maliit na kubo sa gilid ng palayan, doon nagsimula ang bagong kabanata sa kanyang buhay.

Apat na buwan matapos ang pagtakas, nanganak si Alona ng kambal—isang babae at isang lalaki na pinangalanan niyang Amara at Andres. Sa gitna ng hirap, ang ngiti ng kambal ang nagsilbing araw sa madilim niyang mundo. Naglako siya ng banana cue, naglaba para sa mga kapitbahay, at nang makaipon ng kaunti, nag-apply bilang freelance online assistant gamit ang lumang cellphone ni Manang. Hindi naging madali, pero sa bawat hakbang, lumalakas siya.

Lumipas ang pitong taon. Si Alona na dating tahimik at takot ay isa nang matagumpay na freelancer. May maliit na negosyo, sariling tahanan, at dalawang anak na matatalino at mababait. Ngunit sa kabila ng tagumpay, may sugat sa puso niya na hindi pa rin tuluyang naghihilom.

Isang gabi, habang nag-i-scroll sa Facebook, may isang sponsored post ang lumitaw. “Business Expo 2025 – Featuring Keynote Speaker: Marco Javier, CEO of MJ Holdings.” Siya. Ang lalaking minsang gumiba sa kanya. Sa artikulo, nabasa niyang iniwan din ito ng babaeng ipinalit sa kanya at ngayo’y desperado nang makahanap ng bagong investors.

Ngumiti si Alona. Hindi iyon ngiti ng pangungutya, kundi ng isang babaeng alam ang halaga niya.

Nagpanggap siyang “Ms. Aurelia Domingo,” CEO ng isang tech startup mula Singapore. Gumawa siya ng proposal, nilagyan ng mga terminolohiyang corporate at ipinasa sa Expo organizers. Kinabukasan, isang email ang dumating.

“Approved for private pitch. 11:00 AM. Meeting Room C. Manila Hotel.”

Naka-black suit si Alona sa araw ng meeting. Hawak ni Amara ang kanyang presentation folder habang si Andres ang may dalang laptop. Sa pitong taon, lumaki ang kambal na puno ng pagmamahal at disiplina. Pagpasok nila sa silid, parang nawala sa ulirat si Marco.

“Alona…?” gulat niyang sambit.

“Ms. Domingo po,” malamig ngunit propesyonal na sagot ni Alona.

Sa loob ng tatlumpung minuto, inilahad niya ang isang business plan na pinagpaguran niyang buuin. Malinaw, detalyado, at kapani-paniwala. Si Marco ay tahimik lang—hindi makatingin nang diretso.

At sa huling bahagi ng pitch, tumayo si Alona, hinarap si Marco, at dahan-dahang nagsalita.

“Ang babaeng iniwan mong luhaan, ngayon ay isang ina na ng dalawang matatalinong bata. Hindi ko kailangan ang investment mo. Ang kailangan ko lang ay malaman mong hindi mo ako winasak. Binuo mo ako. At ito sina Amara at Andres, ang mga anak mong kailanman ay hindi mo man lang binati, dahil mas pinili mong habulin ang sarili mong kalibugan kaysa responsibilidad.”

Tahimik si Marco. Hindi niya alam kung paano sasagot. Hindi rin iyon ang layunin ni Alona.

Umalis siya mula sa silid, hindi para magmakaawa, kundi para ipakita kung ano ang pwedeng marating ng babaeng dati mong pinabayaan.

Paglabas nila ng hotel, isang email ang dumating mula sa tunay na investor sa event.

“We were inspired by your pitch and story. We want to fund your startup. Let’s talk further.”

Habang nasa van pauwi, niyakap siya ni Amara at Andres.

“Mama, ang galing mo.”

Napaluha si Alona, ngunit ngayon, hindi na luha ng sakit. Luha na ng tagumpay.

“Hindi ako galing, mga anak. Natuto lang akong bumangon… para sa inyo.”

At sa katahimikan ng paglalakbay pauwi, alam niyang kahit kailan, hindi siya muling babalik sa babaeng minsan niyang iniwan sa ulan—dahil ngayon, siya na ang bagyong kayang gumiba sa kahit sinong lalaking tumapak sa kanya.