Madaling-araw pa lang sa Davao City. Tahimik ang paligid, tila natutulog pa ang buong lungsod. Pero sa Singkil Street, New Lanzona, Matina Aplaya, isang tinig ang pumunit sa katahimikan—mahina, nanginginig, at puno ng pangungulila. Isang iyak ng sanggol na tila humihingi ng tulong.

Bandang alas-singko ng umaga, lumabas ang isang babae kasama ang kanyang pamangkin. Sa una’y inakala nilang alingawngaw lang ng kalikasan ang naririnig, ngunit habang papalapit, lalo itong lumalakas—hanggang sa nakita nila ang isang simpleng brown paper bag sa tabi ng kanilang gate. Wala itong kakaiba sa itsura, pero nang mapansin nilang gumagalaw ito… napalapit sila at nanlamig sa nakita.

Sa loob ng bag, isang bagong silang na sanggol. Wala pang ilang oras mula nang isilang. Naka-swaddle lang sa manipis na tela, may umbilical cord pa. Nilalamig. Nanginginig. Pero… buhay.

Isang sulat din ang natagpuan sa loob—isa sa pinakamasakit ngunit makataong liham na maririnig mo:

“Name: Brian Drake. Please treat him with love and care just like your own. Provide him something that he needs because for now, we can’t afford to raise him. Please don’t change his name! Sorry for passing our responsibility to yours. God bless!”

Ang bawat linya ng liham ay tila dumadagundong sa puso. Hindi ito sulat ng isang magulang na walang pakialam. Ito ay mensahe ng taong walang kakayahan, pero may puso. Hindi niya kayang palakihin ang anak, pero kaya niyang humiling ng buhay para dito. At sa bawat titik ng liham ay ramdam ang pagkabalisa, ang guilt, at higit sa lahat—ang pagmamahal.

Isang Yakap na Wala, Pero Pangalan ang Naiwan

Ang pangalan ni Baby Brian Drake ay hindi basta isinulat lang. Ito ay tila huling regalo ng magulang bago niya ito ipagkatiwala sa mundo. Sa bawat anak na isinilang, pangalan ang unang ibinibigay ng magulang—isang pagkilala, isang pagkakakilanlan, isang tanda ng pagmamahal.

Kaya’t nang isulat ng magulang ang linyang,

“Please don’t change his name,”
ito ay parang sigaw mula sa pusong wasak. Gusto nilang maalala pa rin sila ng anak balang araw. Gusto nilang, kahit pa hindi sila makasama, ang pangalan man lang ay manatili.

Isang Pamayanang Niyakap ang Sanggol

Agad na ini-report ng babae ang natagpuan. Dumating ang mga otoridad at agad na isinugod si Brian sa Southern Philippines Medical Center. Ayon sa ulat ng Ecoland Police Station, nasa maayos na kalagayan na ngayon ang bata at patuloy na binibigyan ng atensyong medikal.

Habang ang imbestigasyon ay nagpapatuloy upang matukoy kung sino ang mga magulang ni Baby Brian, ang mas mahalagang tanong ngayon ay: Saan patungo ang buhay ng sanggol na ito?

Sa kabila ng trahedya ng kanyang pagsilang, may pag-asa. May mga taong bukas ang puso’t bahay para sa kanya. May mga institusyon na handang mag-alaga, at higit sa lahat—may komunidad na humanga sa katatagan at kabaitan ng taong unang tumugon.

Hindi Basta Pag-abandona, Kundi Pagpapalaya

Madaling husgahan ang mga iniwan ang bata. Pero kung titingnan nang mas malalim, ito marahil ay hindi gawa ng isang pusong bato. Maaaring ito’y gawa ng isang pusong sugatan, nalulunod sa kahirapan, takot, o kawalan ng suporta. Hindi natin alam ang buong kwento. Pero ang iniwang liham ay sapat para malaman nating hindi ito ginawa ng walang pakialam, kundi ng taong wala nang magawa.

Ang mga salitang,

“Sorry for passing our responsibility to yours.”
ay hindi pag-iwas sa tungkulin kundi isang mapait na pag-amin na hindi nila kayang panindigan ang responsibilidad—ngunit hindi rin nila kayang hayaan ang sanggol na mamatay sa dilim.

Minsan, Ang Pinakamataas na Uri ng Pagmamahal Ay ang Pagbitaw

Hindi lahat ng pagmamahal ay yakap. Hindi lahat ng ina ay nasa tabi ng anak. Minsan, ang tunay na pagmamahal ay ang hayaan ang isang sanggol na mabuhay kahit hindi sa iyong piling. Minsan, ang pinakamasakit na desisyon ay ang pinaka-makatao.

Ngayong ang kwento ni Baby Brian ay umabot na sa libo-libong tao, isa itong paalala sa atin lahat: Hindi natin kailangang maintindihan ang lahat para makaramdam ng awa at malasakit. Sa isang mundong puno ng paghusga, napakahalagang piliin pa rin nating maging tao—taong may puso, may pakiramdam, at may kakayahang magmahal sa hindi atin.

Ang Hinaharap ni Baby Brian

Hindi pa alam kung sino ang magiging tagapangalaga ni Baby Brian. Posibleng ampunin siya ng pamilyang may pusong handang magmahal, o alagaan siya ng estado hanggang sa siya’y tumanda. Pero iisa lang ang sigurado: hindi siya nag-iisa.

Mula sa kanyang unang iyak na narinig sa dilim, hanggang sa mga unang kamay na humawak sa kanya, at ngayon sa buong sambayanang nakabasa ng kanyang kwento—si Baby Brian Drake ay tinanggap, minahal, at pinagdarasal.

Hindi niya alam ngayon ang ibig sabihin ng kanyang pangalan. Pero balang araw, kapag siya’y malaki na at nabasa ang liham na iniwan para sa kanya, mararamdaman niya kung gaano siya kamahal—ng magulang niyang walang kaya, ng estrangherong tumulong, at ng mundong tumanggap.