Sa loob ng tatlumpung taon, itinaguyod ni Madam Rosalinda Benitez ang “Benitez Global Solutions” mula sa isang maliit na opisina hanggang sa maging isa sa pinakamalaking kumpanya sa bansa. Kilala siya sa pagiging strikto pero makatarungang CEO. Ngunit nitong mga nakaraang buwan, nakarating sa kanya ang mga bulung-bulungan na nagiging toxic na ang kultura sa kanyang kumpanya. Maraming rank-and-file employees ang nagreresign dahil daw sa pang-aapi ng mga nasa “taas.” Dahil dito, nagdesisyon si Madam Rosalinda na gawin ang isang bagay na hindi inaasahan ninuman. Nag-leave siya ng isang linggo at nagpanggap bilang si “Aling Rose,” ang bagong janitress ng kumpanya. Nagsuot siya ng wig na puti, naglagay ng prosthetic na kulubot sa mukha, at nagsuot ng lumang uniporme. Gusto niyang makita gamit ang sarili niyang mga mata kung sino ang mga tunay na tapat at sino ang mga anay na sumisira sa kanyang pinaghirapan.

Sa unang tatlong araw ng kanyang pagpapanggap, nakita ni Madam Rosalinda ang realidad. Mabibigat ang trabaho ng mga maintenance staff, pero mas mabigat ang trato sa kanila ng ilang empleyado. Pero ang pinaka-matindi sa lahat ay ang HR Manager na si Behttps://youtu.be/UwA9B-DzzqA?si=ueB_DGPGD439KymCatrice at ang kanyang dalawang alipores na sina Claire at Dianne. Sila ang tinaguriang “Mean Girls” ng opisina. Kung umasta sila, akala mo ay sila ang may-ari ng kumpanya. Ilang beses nang nakita ni Madam Rosalinda, o “Aling Rose,” kung paano sigawan ni Beatrice ang mga guard at messenger. Pero nanahimik lang muna siya. Nag-iipon siya ng ebidensya.

Dumating ang ika-apat na araw. Oras ng tanghalian sa cafeteria. Puno ng tao. Abala si Aling Rose sa pagma-mop ng sahig malapit sa mesa nina Beatrice. Sadya niyang dahan-dahan ang kilos para marinig ang pinag-uusapan ng mga ito. Naririnig niyang pinagtatawanan nila ang isang empleyadong bagong tanggal lang dahil daw “baduy” manamit. Habang naglilinis, aksidenteng nasagi ng mop ni Aling Rose ang mamahaling sapatos ni Beatrice. Isang maliit na patak lang ng tubig ang tumalsik, pero ang reaksyon ni Beatrice ay parang katapusan na ng mundo.

Biglang tumayo si Beatrice at malakas na hinampas ang mesa. “OH MY GOD! Tanga ka ba o sadyang bulag ka lang?!” sigaw nito na umagaw sa atensyon ng lahat ng kumakain. “Manang, alam mo ba kung magkano ‘to?! Mas mahal pa ‘to sa buong buhay mo!” Nanginginig na humingi ng tawad si Aling Rose. “Pasensya na po, Ma’am. Hindi ko po sinasadya. Pupunasan ko po.” Akmang yuyuko si Aling Rose para punasan ang sapatos ni Beatrice gamit ang basahan, pero tinabig ni Beatrice ang kamay niya gamit ang paa. “Huwag mo ngang hawakan ang sapatos ko! Ang dumi-dumi ng kamay mo!”

Nagtawanan sina Claire at Dianne. “Grabe naman kasi ‘yan si Manang, amoy lupa na nga, pakalat-kalat pa,” sabi ni Claire. “Dapat diyan tinuturuan ng leksyon para magising,” dagdag ni Dianne. Sa hindi inaasahang pagkakataon, sinipa ni Beatrice ang balde ng maruming tubig na gamit ni Aling Rose sa pagma-mop. Ang maitim at mabahong tubig ay tumapon lahat sa katawan ni Aling Rose. Basang-basa ang kanyang uniporme. Ang amoy ng maruming tubig ay kumalat sa paligid. Napasinghap ang lahat ng empleyado sa cafeteria.

Nakatayo lang si Aling Rose, basang-basa, habang tumutulo ang maruming tubig sa kanyang mukha na parang luha. “Oops, sorry. Hindi ko sinasadya,” sarkastikong sabi ni Beatrice sabay tawa nang malakas. “Bagay lang ‘yan sa’yo. At least ngayon, naligo ka na. Alis! Nakaka-walang gana kang tingnan!” Walang kumibo sa mga empleyado dahil takot silang mapag-initan ng HR Manager. Lahat ay nakayuko, nagbubulag-bulagan.

Aalis na sana si Aling Rose nang may isang lalaking lumapit. Si Carlo, isang bagong intern. Hinubad ni Carlo ang kanyang jacket at ipinabalot kay Aling Rose. “Nanay, okay lang po kayo? Halika po, dadalhin ko kayo sa clinic,” sabi ni Carlo habang masama ang tingin kina Beatrice. “Hoy intern!” sigaw ni Beatrice. “Anong ginagawa mo? Kinakampihan mo ‘yang basurang ‘yan? Gusto mo bang hindi ma-regular?!” Sumagot si Carlo nang may tapang, “Ma’am, kahit tanggalin niyo ako, hindi tama ang ginawa niyo. Tao po ‘yan, hindi hayop.” Inalalayan ni Carlo si Aling Rose palabas ng cafeteria habang patuloy ang tawanan nina Beatrice. Ang hindi nila alam, bawat salita, bawat tawa, at bawat pang-iinsulto ay nakatatak na sa isipan ng CEO.

Kinabukasan, nagkaroon ng “Urgent Memo.” Lahat ng empleyado ay pinapatawag sa Grand Hall para sa isang “Special Announcement” mula sa CEO. Tuwang-tuwa si Beatrice. “Sigurado ako, promotion ko na ‘to,” pagmamayabang niya kina Claire. “Nabalitaan ko kasi na magbubukas ng bagong branch sa Singapore. Ako siguro ang ipapadala.” Nag-ayos ng sarili ang tatlo. Nagsuot ng pinakamagagarang damit at pumwesto sa pinakaharap ng stage. Puno ang hall. Lahat ay naghihintay sa pagdating ni Madam Rosalinda Benitez, na matagal nang hindi nakikita sa opisina.

Namata ang mga ilaw at bumukas ang spotlight sa gitna ng stage. Isang video ang nag-play sa malaking screen. Nagtaka ang lahat. Hindi ito corporate video. Ito ay CCTV footage mula sa cafeteria kahapon. Kitang-kita sa malinaw na HD screen kung paano sinigawan, inalipusta, at sinipa ni Beatrice ang balde ng tubig kay Aling Rose. Kitang-kita ang pagtawa nina Claire at Dianne. Kitang-kita rin ang pagtulong ni Carlo.

Namutla si Beatrice. “Bakit pini-play ‘to?” bulong niya na may halong kaba. “Sino ang may pakana nito?!” Biglang bumukas ang pinto sa gilid ng stage. Lumabas ang isang babaeng naka-itim na power suit, naka-high heels, at may awtoridad na nagpayuko sa bawat madadaanan niya. Si Madam Rosalinda Benitez. Pero laking gulat ng lahat—pamilyar ang mukha nito. Walang wig, walang prosthetic, pero ang mga mata… ang mga mata niya ay ang parehong mga mata ni Aling Rose.

Umakyat si Madam Rosalinda sa podium. Tahimik ang buong hall. Rinig mo ang pagbagsak ng karayom. Tinitigan niya si Beatrice nang diretso. “Magandang umaga,” panimula niya, ang boses ay malamig at matalim. “Nitong nakaraang linggo, nagkaroon ako ng pagkakataong makilala kayo… sa pinaka-totoong paraan. Kilala niyo ako bilang Madam Rosalinda. Pero kilala ako ng ilan sa inyo bilang si Aling Rose.”

Nagimbal ang buong hall. Napahawak sa bibig si Claire. Si Dianne ay parang mahihimatay. Si Beatrice ay nanigas sa kanyang kinatatayuan. “A-Aling Rose?” utal na bulong ni Beatrice. “Opo, Ms. Beatrice,” sagot ni Madam Rosalinda sa mikropono. “Ang matandang tinawag mong tanga, ang janitress na sinabihan mong amoy lupa, at ang taong tinapunan mo ng maruming tubig… ay ang nagpapasweldo sa’yo.”

Bumaba si Madam Rosalinda sa stage at naglakad palapit sa pwesto nina Beatrice. Humarang ang mga security pero senenyasan niya itong tumabi. “Beatrice, Claire, Dianne,” tawag niya sa mga ito. “Tumingin kayo sa akin.” Hindi makatingin ang tatlo. Nanginginig ang kanilang mga tuhod. “Bakit? Bakit hindi kayo makatingin? Kahapon ang tatapang ninyo. Ang lakas ng loob niyong pagtawanan ako habang basang-basa ako ng tubig na may dumi ng buong opisina.”

“M-Ma’am… sorry po… hindi po namin alam…” mangiyak-ngiyak na pakiusap ni Beatrice. Lumuhod ito at sinubukang hawakan ang kamay ni Madam Rosalinda. “Patawarin niyo po kami, Ma’am! Nagbibiro lang po kami noon! Stress lang po sa trabaho!”

Umatras si Madam Rosalinda, iniiwas ang kanyang kamay na parang nandidiri. “Nagbibiro? Ang pananakit ng kapwa at pagyurak sa dignidad ng isang tao ay biro sa inyo? Stress? Ang janitress na naglilinis ng kalat niyo, hindi ba stressed? Ang guard na magdamag nakatayo, hindi ba stressed? Pero wala akong nakitang nanakit sa inyo.”

Humarap si Madam Rosalinda sa lahat ng empleyado. “Itinayo ko ang kumpanyang ito na may prinsipyong RESPETO. Aanhin ko ang galing niyo, aanhin ko ang sales niyo, kung bulok naman ang ugali niyo? Ang basurang ugali ay walang lugar sa kumpanyang ito.”

Tumingin ulit siya kay Beatrice. “Beatrice, you are the HR Manager. Ikaw dapat ang protektor ng mga empleyado. Pero ikaw pa ang naging verdugo. You failed your job. You failed as a human being.” Humugot ng malalim na hininga si Madam Rosalinda at binitawan ang kanyang pasabog na desisyon. “Effective immediately, you are FIRED. Not just you, but Claire and Dianne as well. Pack your things. Get out of my building. At sisiguraduhin kong malalaman ng lahat ng kumpanya sa industriya ang dahilan ng pagkatanggal ninyo para hindi na kayo makapamerwisyo pa ng iba.”

Nag-iiyak si Beatrice. “Ma’am! Maawa po kayo! May pamilya po ako! Ang laki ng binabayaran ko sa bahay!”

“Sana naisip mo ‘yan bago mo tinapunan ng maruming tubig ang isang matanda,” malamig na sagot ni Madam Rosalinda. “Guards, escort them out. Now.”

Habang kinakaladkad ng mga guard ang tatlong umiiyak at nagpupumiglas na “Mean Girls,” nagpalakpakan ang ibang empleyado. Ramdam nila ang hustisya. Pagkatapos ay hinanap ng mga mata ni Madam Rosalinda ang isang tao. “Nasaan si Carlo?”

Dahan-dahang tumayo si Carlo mula sa likod, kinakabahan. “Ako po, Ma’am.” Ngumiti si Madam Rosalinda—isang tunay at mainit na ngiti, katulad ng ngiti ni Aling Rose noong tinulungan siya nito. “Carlo, pumunta ka dito sa stage.”

Umakyat si Carlo. “Ikaw lang ang bukod-tanging tumulong sa akin noong mga oras na pinagtatawanan ako ng lahat. Ipinakita mo na kahit intern ka pa lang, mas mataas ang pagkatao mo kaysa sa mga manager dito. Ibinigay mo ang jacket mo para takpan ang kahihiyan ko. Ngayon, ako naman ang magbibigay sa’yo.”

“Carlo, you are no longer an intern. Simula ngayon, ikaw na ang bagong Head of Employee Relations. Sagot ko rin ang pagtatapos ng Master’s Degree mo. Kailangan ko ng mga lider na may puso. Salamat sa pagiging tao.”

Naluha si Carlo at nagpasalamat. Ang buong hall ay napuno ng palakpakan at hiyawan. Sa araw na iyon, napatunayan ni Madam Rosalinda na ang posisyon at yaman ay palamuti lang. Ang tunay na sukatan ng tao ay kung paano niya tratuhin ang mga nasa ibaba kapag walang nakatingin. Nalinis ang kumpanya hindi dahil sa mop at tubig, kundi dahil sa pagtatanggal ng mga totoong “basura” sa opisina.

Kayo mga ka-Sawi, naranasan niyo na bang ma-bully sa trabaho o makakita ng taong inaapi? Ano ang ginawa niyo? Kung kayo ang CEO, ganun din ba ang gagawin niyong parusa kina Beatrice? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing babala sa mga mapang-mata! 👇👇👇