Sa isang masikip at maingay na eskinita sa Maynila, nakatira si Mark. Sa edad na bente-uno, pasan na niya ang daigdig. Siya ay isang working student—sa umaga ay pumapasok sa isang prestihiyosong unibersidad bilang scholar, at sa gabi naman ay nagtatrabaho bilang janitor sa isang malaking ospital. Ulila na si Mark sa ama, at ang kanyang ina naman ay bedridden dahil sa malalang komplikasyon sa diabetes. Ang bawat piso na kinikita niya ay napupunta sa gamot at pagkain, kaya madalas ay lumilipas ang araw na tubig lang ang laman ng kanyang tiyan. Sa kabila ng hirap, matalino si Mark. Siya ang top student sa kanyang kurso na Business Management. Pero sa mata ng mayayamang estudyante sa kanilang paaralan, isa lamang siyang “hampaslupa” na pilit isinisiksik ang sarili sa mundo ng mga elitista.

Isang maulan na gabi, habang nagwawalis si Mark sa lobby ng ospital, may pumasok na isang matandang babae. Nakasuot ito ng mamahaling damit, pero gusot-gusot. Nanginginig ito, putlain, at tila hirap na hirap huminga. Walang kasama, walang alalay. Ang mga nurse sa reception ay abala sa pakikipagkwentuhan at tila hindi napansin ang matanda. Bigla na lang itong bumagsak sa sahig. “Blaag!” Sa gulat ni Mark, binitawan niya ang walis at mabilis na tumakbo. “Lola! Lola, okay lang po kayo?!” sigaw niya habang inaalalayan ang ulo ng matanda. Sumigaw siya ng tulong sa mga doktor. Siya ang bumuhat sa matanda pasakay ng stretcher kahit pa nadumihan ng dugo at suka ang kanyang uniporme. Hindi niya ito iniwan hangga’t hindi nasisigurong ligtas ito.

Ang matandang iyon ay si Doña Corazon de Villa, ang may-ari ng pinakamalawak na lupain sa probinsya at major stockholder ng ospital na iyon. Nang magising si Lola Corazon, ang unang nakita niya ay si Mark na natutulog nang paupo sa silya sa labas ng kanyang private room. Nalaman niya mula sa mga nurse na ang janitor na iyon ang nagligtas sa kanya at nagbantay buong gabi kahit pa tapos na ang shift nito. Ipinatawag niya si Mark. Doon nagsimula ang isang kakaibang pagkakaibigan. Araw-araw, bago at pagkatapos ng trabaho, dumadalaw si Mark kay Lola Corazon. Kinukwentuhan niya ito, pinapakain, at pinapatawa. Nalaman ni Mark na bagamat napakayaman ni Lola, siya ay labis na malungkot. Ang kanyang asawa ay matagal nang patay, at wala silang naging anak. Ang tanging meron siya ay mga pamangkin na sina Rico at Bella—mga ganid na kamag-anak na hinihintay na lang siyang mamatay para paghatian ang yaman.

Isang araw, seryosong kinausap ni Lola Corazon si Mark. “Iho, may hihilingin sana ako sa’yo. Alam kong mabigat ito, at alam kong huhusgahan ka ng mundo. Pero ikaw lang ang pinagkakatiwalaan ko.” Kinabahan si Mark. “Ano po ‘yun, Lola?” Hinawakan ng matanda ang kamay ng binata. Ang mga mata nito ay punong-puno ng luha at desperasyon. “Pakasalan mo ako, Mark. Sa papel lamang. Kailangan kitang maging asawa sa lalong madaling panahon.”

Halos mahulog si Mark sa kanyang kinauupuan. “Po?! Lola, hindi po pwede! Ano po ang sasabihin ng tao? At saka, nirerespeto ko po kayo bilang lola ko.” Ipinaliwanag ni Lola Corazon ang dahilan. Ang kanyang mga pamangkin na sina Rico at Bella ay nagpaplanong ipadeklara siyang “mentally incapacitated” o baliw para makuha ang control sa kanyang mga kumpanya at ilagay siya sa isang home for the aged kung saan siya ay mag-isa at kawawa. Kapag nagpakasal siya, ang kanyang asawa ang magiging legal guardian niya at tagapamahala ng kanyang ari-arian, hindi ang kanyang mga pamangkin. “Mark, sagot ko ang pagpapagamot ng nanay mo. Sagot ko ang pag-aaral mo hanggang dulo. Bibigyan kita ng magandang buhay. Tulungan mo lang akong protektahan ang sarili ko at ang mga taong umaasa sa akin. Ayokong mapunta sa masama ang pinaghirapan ng asawa ko.”

Dahil sa matinding pangangailangan para sa gamutan ng kanyang ina, at dahil na rin sa awa at pagmamahal kay Lola Corazon bilang kaibigan, pumayag si Mark. Alam niyang isinusugal niya ang kanyang reputasyon, pero mas matimbang ang buhay ng kanyang ina at ang kaligtasan ng matanda. Ang kasal ay naganap sa huwes. Simple lang, walang garbo. Pero gaya ng inaasahan, sumabog ang balita. Kinuyog si Mark ng batikos. Sa unibersidad, pinagtatawanan siya. “Uy, andiyan na ang gigolo!” sigaw ng mga kaklase niya. “Magkano ang bayad sa’yo sa pagpapalit ng diaper ng asawa mo?” pangungutya ng iba. Sa social media, trending ang mukha niya na may caption na “Mukhang Pera.” Maging ang mga kamag-anak ni Lola Corazon ay sumugod sa mansyon.

“Walang hiya kang hampaslupa ka!” sigaw ni Rico habang dinuduro si Mark. “Anong gayuma ang pinakain mo kay Tita? Hindi niyo makukuha ang yaman namin! Magdedemanda kami!” Pero dahil legal ang kasal at nasa tamang pag-iisip si Lola Corazon nang pumirma, walang nagawa ang mga ito kundi ang magbanta. Sa loob ng mansyon, ibang-iba ang buhay ni Mark sa iniisip ng iba. Hindi siya nagbuhay-hari. Nanatili siyang mapagkumbaba. Siya ang naging personal nurse ni Lola Corazon. Pinapaliguan niya ito, sinusubuan, at binabasahan ng libro. Natutulog siya sa sofa sa kwarto ni Lola para mabantayan ito. Walang malisya, walang pagsasamantala. Isa itong relasyon ng pag-aaruga at respeto.

Sa mga buwang iyon, mas nakilala ni Mark si Lola Corazon. Nalaman niyang marami itong tinutulungang scholars at orphanage. “Mark,” sabi ni Lola isang gabi habang nakatingin sa buwan, “Ang yaman ay hindi nadadala sa hukay. Ang tanging naiiwan natin ay ang kabutihang ginawa natin sa kapwa. Ikaw, Mark, may busilak kang puso. Kamukhang-kamukha mo Siya.” Napakunot ang noo ni Mark. “Sino po, Lola?” Ngumiti lang ang matanda at pumikit. “Ang lalaking minahal ko noon bago ako ipakasal sa iba.”

Dumating ang araw na kinakatakutan ng lahat. Inatake sa puso si Lola Corazon. Sa huling hininga nito, hawak niya ang kamay ni Mark. “Salamat… Salamat sa pagiging totoo…” bulong nito bago tuluyang namahinga. Umiyak si Mark nang totoo. Nawalan siya ng kaibigan, ng lola, at ng kakampi. Pero hindi pa man lumalamig ang bangkay, sumugod na ang mga “buwitre.” Sina Rico, Bella, at ang kanilang mga abogado ay dumating sa ospital, dala ang galit at kasakiman. “Nasaan ang Last Will and Testament?! Siguraduhin mong wala kang makukuha, hayop ka!” sigaw ni Bella kay Mark.

Sa araw ng libing, halos walang dumalo kundi si Mark at ang mga scholars ni Lola. Ang mga kamag-anak ay naghanda na para sa “Reading of the Will.” Pagkatapos ng libing, nagtipon ang lahat sa malawak na sala ng mansyon. Naroon si Mark, nakayuko sa isang sulok, suot ang itim na polo. Naroon sina Rico at Bella, nakangisi, kampanteng-kampante na mapapawalang-bisa ang kasal at sa kanila mapupunta ang bilyones. Dumating si Attorney Valdez, ang pinagkakatiwalaang abogado ni Lola. Binuksan niya ang selyadong envelope.

“Ako, si Corazon de Villa, nasa tamang pag-iisip, ay iniiwan ang aking huling habilin,” panimula ni Attorney. Tahimik ang lahat. “Sa aking mga pamangkin na sina Rico at Bella…” Lumaki ang ngiti ng dalawa. “…ibinibigay ko ang tig-isang milyong piso.” Nagulat ang dalawa. “Isang milyon?! Barya lang ‘yan! Nasaan ang mga kumpanya? Ang mga lupain?” sigaw ni Rico. “Patapusin niyo ako,” seryosong sabi ng abogado.

“Ang natitirang siyamnapu’t siyam na porsyento ng aking kayamanan, kasama ang mansyon, ang mga kumpanya, at ang mga lupain, ay ipinamamana ko sa aking legal na asawa at nag-iisang tagapagmana… si Mark Santos.”

Parang binagsakan ng bomba ang kwarto. Nagwala si Rico. “Hindi pwede ‘yan! Niloko niya ang Tita! Pera lang ang habol niya! Gold digger siya!” Akmang susugurin ni Rico si Mark nang humarang ang mga bodyguard. “Teka lang,” sabi ni Attorney Valdez. “May isa pang dokumento at sulat na iniwan si Doña Corazon. At ito ang pinakamahalaga sa lahat. Para ito sa inyong lahat, lalo na kay Mark.”

Inabot ng abogado ang isang lumang litrato at isang sulat kay Mark. Kinuha ito ni Mark. Ang litrato ay black and white, luma na at naninilaw. Larawan ito ng isang batang Corazon at isang lalaking pamilyar na pamilyar kay Mark. Kamukhang-kamukha niya ang lalaki. Nanginig ang kamay ni Mark. “Ito po ang Lolo ko… Si Lolo Pedro,” bulong ni Mark.

Binasa ng abogado ang sulat ni Lola Corazon sa harap ng lahat.

“Sa inyong lahat, alam kong hinuhusgahan ninyo si Mark. Alam kong tingin niyo sa kanya ay oportunista. Pero nagkakamali kayo. Si Mark ay apo ni Pedro Santos, ang nag-iisang lalaking minahal ko sa aking buhay. Noong bata pa kami, kami ay magkasintahan. Ngunit dahil mahirap lamang si Pedro at mayaman ang pamilya ko, pinaghiwalay kami. Ipinakasal ako sa iba, at si Pedro ay namuhay nang simple at nagkaroon ng sariling pamilya. Sa loob ng 50 taon, hinanap ko ang pamilya ni Pedro para bumawi, pero nabalitaan kong namatay na siya at naghirap ang kanyang mga anak. Nang makita ko si Mark sa ospital noong gabing iyon, nakita ko ang mga mata ni Pedro. Nalaman ko sa background check na siya ang apo ng aking greatest love.”

Natahimik ang lahat. Tumutulo ang luha ni Mark.

“Hindi ko pinakasalan si Mark para sa sarili ko. Pinakasalan ko siya para masigurong maibabalik sa dugo ni Pedro ang ginhawang ipinagkait ng tadhana sa amin noon. Ang kasal na ito ay paraan para protektahan siya mula sa mga ganid kong kamag-anak na walang ibang ginawa kundi waldasin ang yaman ng pamilya. Mark, apo, hindi mo man ako kadugo, ikaw ang pinakamalapit sa puso ko. Ang yamang ito ay hindi bayad sa pag-aalaga mo, kundi pamana ng pagmamahal na hindi namamatay. Gamitin mo ito para sa kabutihan.”

Napahagulgol si Mark. Ang akala niyang simpleng pagtulong sa isang matanda ay nagbukas pala ng pintuan sa nakaraan ng kanyang Lolo. Kaya pala ganoon na lang ang tingin sa kanya ni Lola Corazon. Kaya pala panatag ang loob nito sa kanya. Hindi siya ibang tao. Siya ay bahagi ng kwento ng pag-ibig na hindi natuloy.

Ang mga pamangkin na sina Rico at Bella ay natulala. Hiyang-hiya sila. Ang tinawag nilang “hampaslupa” ay may mas malalim palang koneksyon sa yaman ng pamilya kaysa sa kanila. Wala silang nagawa. Ang batas at ang huling habilin ay pabor kay Mark. Pinalayas sila sa mansyon at naiwan lang sa kanila ang tig-isang milyon na mabilis din nilang naubos dahil sa bisyo.

Sa huli, tinupad ni Mark ang habilin ni Lola Corazon. Hindi niya winaldas ang pera. Ipinagpatuloy niya ang kanyang pag-aaral at nagtapos bilang Magna Cum Laude. Ginamit niya ang yaman para pagalingin ang kanyang ina, na ngayon ay malakas na. Pinalawak niya ang scholarship program ni Lola Corazon at nagpatayo ng mas malaking charity hospital para sa mga mahihirap na tulad niya noon.

Ang estudyanteng dating tinutuya at nilalait, ngayon ay isa nang respetadong pilantropo at negosyante. Napatunayan ni Mark na ang tunay na yaman ay hindi nasusukat sa pera, kundi sa busilak na puso. At minsan, ang tadhana ay gumagawa ng paraan para ituwid ang mga pagkakamali ng kahapon. Ang pag-ibig nina Corazon at Pedro na hindi nagkatuluyan noon, ay nagbunga ng kabutihan sa pamamagitan ni Mark.

Ang kwentong ito ay paalala sa atin: Huwag tayong mabilis manghusga. Sa likod ng bawat tao at bawat sitwasyon ay may kwentong hindi natin alam. Ang inaakala nating “basura” ay baka siya palang ginto na magliligtas sa atin o magtuturo sa atin ng tunay na kahulugan ng pagmamahal.

Kayo mga ka-Sawi, ano ang gagawin ninyo kung kayo ang nasa katayuan ni Mark? Tatanggapin niyo ba ang alok na kasal para sa inyong pamilya? Naniniwala ba kayo na ang kabutihan ay laging may kapalit na biyaya? I-comment ang inyong saloobin sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing inspirasyon sa lahat! 👇👇👇