Matingkad ang sikat ng araw ngunit mabigat ang pakiramdam ni Elena habang binabasa ang mensahe sa Group Chat ng kanilang High School Batch. “Grand Reunion” daw. Gaganapin ito sa The Imperial Crown Hotel, ang pinakamahal at pinakasikat na hotel sa lungsod. Ang organizer ay walang iba kundi si Vanessa, ang babaeng naging bangungot ng high school life ni Elena. Si Vanessa ang laging nangunguna sa pang-aasar sa kanya noon dahil anak lang siya ng labandera at scholar lang siya ng bayan. Ngayon, makalipas ang sampung taon, si Vanessa ay isa nang asawa ng mayamang politiko, habang si Elena… si Elena ay kilala sa kanilang baryo bilang isang simpleng babae na laging nakikitang nagwawalis sa bakuran ng isang malaking mansyon.

“Elena, sumama ka na!” chat ni Vanessa. “Sagot ko na ang entrance fee mo. Alam ko namang hindi mo afford ang 5k per head eh. Ang gusto lang namin, makumpleto tayo. Miss na miss ka na namin!” Maraming nag-reply na mga kaklase, puro emoji ng tawa at pagsang-ayon. Alam ni Elena na may halong pang-iinsulto ang “libre” na iyon, pero naisip niya, baka naman nagbago na sila. Baka naman matured na sila. At isa pa, gusto rin niyang makita ang iba niyang kaibigan na naging mabuti sa kanya noon.

Naghanda si Elena. Wala siyang mamahaling gown. Nagsuot lang siya ng isang simpleng beige na dress na binili niya sa online shop, at nag-sandals na malinis. Wala siyang alahas, at ang make-up niya ay pulbos at lipstick lang. Pagdating niya sa hotel, hinarang siya ng guard sa lobby. “Ma’am, employee entrance po sa likod,” sabi ng guard. Ngumiti lang si Elena at ipinakita ang imbitasyon sa cellphone. “Bisita po ako,” mahinahon niyang sagot. Nagulat ang guard pero pinapasok din siya.

Pagbukas ng pinto ng Grand Ballroom, nasilaw si Elena sa ganda ng paligid. Crystal chandeliers, carpet na kasing pula ng dugo, at mga bisitang nagniningning sa kanilang mga designer gowns at suits. Agad siyang namataan ni Vanessa na nasa gitna ng stage, may hawak na mikropono.

“And finally! Our special guest is here!” sigaw ni Vanessa sa mikropono. “Guys, palakpakan natin si Elena! Ang ating… most hardworking classmate!”

Nagpalakpakan ang lahat, pero may halong tawa. Lumapit si Vanessa kay Elena, kasama ang kanyang mga alipores na sina Bea at Tiffany. “Elena! Buti nakarating ka. In fairness, malinis ang suot mo ha. Hindi halatang galing ka sa paglilinis ng bahay.”

Napayuko si Elena. “Salamat sa imbitasyon, Vanessa.”

“Oo naman,” sagot ni Vanessa nang malakas para marinig ng mga nasa malapit na mesa. “Alam mo, Elena, kailangan namin ng tulong ngayon. Kulang kasi ang waiters eh. Tutal sanay ka naman sa gawaing bahay, at tutal nilibre naman kita ng entrance, baka pwedeng ikaw na muna ang mag-serve ng drinks sa Table 1? Nandoon kasi ang mga VIP friends ng asawa ko. Nakakahiya naman kung paghihintayin natin sila.”

Nagulat si Elena. “Vanessa, bisita ako dito. Hindi ako nagpunta para magtrabaho.”

“Wow,” sarkastikong sabi ni Bea. “Choosy ka pa? Pinakain ka na nga ng libre eh. Utang na loob naman, Elena. Sige na, hawakan mo na ‘to.”

Sapilitang isinuot ni Vanessa ang isang maruming apron kay Elena at inabutan siya ng tray na may mga baso ng wine. “Sige na, Yaya Elena. Trabaho na. Sayang ang oras.”

Nagtawanan ang buong batch. Ang iba ay kinukunan siya ng video. Ang iba ay nagbubulungan, “Kawawa naman, pero sabagay, bagay naman sa kanya.” Gustong-gusto nang umiyak ni Elena. Gusto na niyang ibato ang tray at umalis. Pero pinigil niya ang sarili. Huminga siya nang malalim. Kinuha niya ang tray. Kung ito ang gusto nila, sige. Ipapakita niya na ang marangal na trabaho ay hindi dapat ikahiya.

Naglakad si Elena papunta sa Table 1. Habang nagsasalin siya ng tubig, sinadya ni Vanessa na dumaan sa likod niya at sikuhin siya. “Oops!”

Natapon ang tubig sa gown ng isang bisita. “Ano ba yan?! Tanga ka ba?!” sigaw ng bisita.

“Sorry po! Sorry po!” paumanhin ni Elena habang pinupunasan ang mesa.

“Hays, Elena!” sigaw ni Vanessa, na kunwari ay disappointed. “Simpleng pagsasalin lang ng tubig, hindi mo pa magawa? Sabagay, ano nga bang aasahan namin sa isang katulong? Hanggang diyan ka na lang talaga. Hindi ka nababagay sa lugar na ‘to. You are ruining the ambiance of this luxury hotel!”

Durog na durog na si Elena. Nasa gitna siya ng ballroom, basang-basa ang dress, may suot na apron, at pinagtatawanan ng lahat. Ito na yata ang pinakakahiya-hiyang sandali ng buhay niya.

“Guard!” tawag ni Vanessa. “Palabasin niyo na nga ang babaeng ‘to. Gatecrasher lang ‘yan na nagpapanggap na kaklase namin. Look at her, she’s a mess!”

Paparating na sana ang mga security guard para kaladkarin si Elena palabas. Nakayuko si Elena, tumutulo ang luha.

Biglang bumukas nang malakas ang double doors ng kitchen.

“STOP!!!”

Isang malakas na boses ang umalingawngaw. Natahimik ang lahat. Lumabas ang isang lalaking naka-suit—si Mr. Alejandro Tan, ang General Manager ng The Imperial Crown Hotel. Sa likod niya ay ang Executive Chef, ang Head of Security, at halos limampung staff ng hotel.

Naglakad sila nang mabilis papunta sa gitna ng ballroom. Ang akala ni Vanessa, tutulungan siya ng mga ito na paalisin si Elena.

“Mr. Tan!” bati ni Vanessa, nagpapacute. “Buti nandito kayo. This woman is causing a scene. Pakilabas nga po siya, ang dumi-dumi eh.”

Hindi pinansin ni Mr. Tan si Vanessa. Nilampasan niya ito. Dumiretso siya kay Elena na nakatayo pa rin habang hawak ang tray at basahan.

Sa harap ng daan-daang bisita, sa harap ng mapang-matang si Vanessa, ginawa ni Mr. Tan ang hindi inaasahan ng lahat.

LUMUHOD si Mr. Tan sa harap ni Elena.

Sumunod ang Executive Chef. Sumunod ang Head of Security. Sumunod ang lahat ng staff. Sabay-sabay silang yumuko bilang tanda ng pinakamataas na paggalang.

“Good evening, Madame President,” bati ni Mr. Tan na may halong takot at paggalang. “Patawarin niyo po kami. Hindi po namin alam na dadalo kayo sa event na ito. Kung alam lang po namin, sana ay naihanda namin ang Presidential Suite para sa inyo.”

Nalaglag ang panga ni Vanessa. Nabitawan ni Bea ang kanyang wine glass. Ang buong ballroom ay naging sementeryo sa sobrang tahimik.

“M-Madame President?” utal na tanong ni Vanessa. “Mr. Tan, nagkakamali kayo! Si Elena lang ‘yan! Katulong ‘yan!”

Tumayo si Mr. Tan at hinarap si Vanessa nang may matalim na tingin. “Ms. Vanessa, mag-ingat ka sa pananalita mo. Ang babaeng tinatawag mong katulong ay si Ms. Elena Villareal. Siya ang may-ari ng The Imperial Crown Hotel Group. Siya ang nagmamay-ari ng building na ito, at ng sampu pang hotel sa buong Asya. Siya ang Boss ng Boss ko.”

Parang binuhusan ng kumukulong tubig si Vanessa. Namutla siya. Nanginginig ang kanyang tuhod.

Dahan-dahang tinanggal ni Elena ang maruming apron na isinuot sa kanya. Ibinigay niya ang tray kay Mr. Tan. Inayos niya ang kanyang simpleng dress, pero sa pagkakataong ito, tila nagliwanag siya. Ang simpleng babae kanina ay nagkaroon ng aura ng kapangyarihan.

“Salamat, Alejandro,” kalmadong sabi ni Elena. “Tumayo na kayo.”

Humarap si Elena kay Vanessa.

“Vanessa,” panimula niya. Ang boses niya ay mahinahon pero puno ng awtoridad. “Tama ka. Galing ako sa hirap. Anak ako ng labandera. At oo, nakikita mo akong nagwawalis sa mansyon sa probinsya kasi gusto kong panatilihing malinis ang bahay na ipinundar ko para sa nanay ko. Hindi ko ikinakahiya ang pinanggalingan ko.”

Lumapit siya kay Vanessa. “Pero ikaw? Ikinakahiya kita. Hindi dahil sa mahirap ka o mayaman, kundi dahil napakababa ng ugali mo. Ang yaman, pwedeng kitain. Ang ganda, pwedeng bilhin. Pero ang class at breeding? Hindi nabibili ‘yan.”

“E-Elena… sorry… hindi ko alam…” nanginginig na sabi ni Vanessa. “Joke lang naman ‘yun eh… friends naman tayo di ba?”

“Friends?” ngumiti nang mapait si Elena. “Ang kaibigan, hindi pinapahiya ang kaibigan. Ang kaibigan, hindi tumitingin sa suot o estado. Inimbitahan mo ako hindi para makipagkaibigan, kundi para gawing tapakan para umangat ka.”

Tumingin si Elena kay Mr. Tan. “Alejandro, I want everyone out. Cancel this event. I-refund mo ang binayad nila. Ayoko ng ganitong klaseng tao sa hotel ko. This venue is for people with dignity, not for bullies.”

“Yes, Madame President,” sagot ni Mr. Tan.

“Wait! Elena! Huwag naman!” sigaw ng mga kaklase. “Sayang ang outfit namin! Sayang ang party!”

“Umuwi na kayo,” madiing sabi ni Elena. “At Vanessa… you are banned from all my hotels worldwide. Including your husband’s political events. I will personally make sure na malalaman ng asawa mo ang ugali mo.”

Kinaladkad ng security si Vanessa at ang kanyang mga alipores palabas ng ballroom—sa parehong paraan na balak nilang ipagawa kay Elena kanina. Iyak nang iyak si Vanessa, hiyang-hiya habang pinagtitinginan ng ibang guests sa lobby. Ang gabing dapat ay para sa kanyang pagbibida ay naging gabi ng kanyang pagbagsak.

Naiwan si Elena sa loob kasama ang ilang kaklase na hindi nakisali sa pang-aasar. Sila ‘yung mga simpleng bumati lang sa kanya kanina. “Kayo,” sabi ni Elena sa kanila, “Dito kayo. Let’s have dinner. My treat. Sa VIP room tayo.”

Nang gabing iyon, napatunayan ng lahat na hindi nasusukat ang halaga ng tao sa suot niyang damit. Ang babaeng inakala nilang tagahugas ng pinggan ay siya palang may-ari ng kumpanya. Si Elena ay nanatiling mapagkumbaba sa kabila ng yaman, habang si Vanessa ay nawalan ng mukhang ihaharap sa mundo.

Ang kwentong ito ay paalala sa lahat: Huwag na huwag tayong mangmamata ng kapwa. Malay mo, ang taong inaapakan mo ngayon ay siya palang may hawak ng iyong kinabukasan. Ang tunay na reyna ay hindi ‘yung may korona at maingay, kundi ‘yung may kapangyarihan pero pinipiling maging mabuti.

Kayo mga ka-Sawi, kung kayo si Elena, palalayasin niyo rin ba ang buong batch o si Vanessa lang? At sa tingin niyo, tama ba ang ginawa niyang pagtatago ng yaman niya? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing leksyon sa mga mapanghusga! 👇👇👇