Isang larawan ang dumurog sa puso ng sambayanan at nag-viral sa social media — isang batang lalaking walang muwang na yakap-yakap ang kanyang ina, na sa mga oras na iyon ay wala na palang buhay. Sa mata ng bata, ang lahat ay tila normal. Wala siyang kamalay-malay na ang yakap na iyon ay huli na pala.

Ibinahagi ng netizen na si Emb Soirrab Paciteng ang kuhang larawan ng bata at ng kanyang yumaong ina na si Romelyn Cabili. Sa simpleng kuha, naroon ang lahat ng sakit, pagkalito, at inosenteng pagmamahal — isang batang pilit inaabot ang init ng yakap na hindi na makakasagot kailanman.

Hindi malaman ng mga nakakita kung ano ang mas masakit: ang kawalang-malay ng bata sa sinapit ng kanyang ina, o ang katotohanang sa napakabatang edad, ay agad siyang naulila ng taong pinakaimportanteng bahagi ng kanyang mundo.

Ayon sa mga malapit sa pamilya, si Romelyn ay isang mapagmahal na ina, kilala sa pagiging masayahin at malapit sa kanyang anak. Walang ni isang senyales na magpapaunang babala sa biglaang pamamaalam niya. Sa mga mata ng kanyang anak, siya ang tahanan — at sa isang iglap, nawala ang tahanan na iyon.

Ang mga komento ng netizens ay punong-puno ng emosyon:

“Parang tinusok ang puso ko.”

“Ang hirap makita ‘yung yakap ng bata, hindi niya alam na wala na si Mama.”

“Sana alagaan siya ng mga taong magmamahal sa kanya gaya ng pagmamahal ng ina niya.”

Ang larawang ito ay tila sumasalamin sa mga trahedyang hindi madalas makita sa balita: mga batang naiwan ng kanilang mga magulang, mga kwentong hindi naibabahagi ngunit napakasakit. Isang paalala na ang bawat magulang ay sentro ng mundo ng kanilang anak — at ang pagkawala nila ay lumikha ng butas na walang sinuman ang kayang punan.

Sa gitna ng lungkot, may mga taong tumugon sa panawagan para sa bata. Ayon sa mga ulat, ilang pribadong indibidwal ang nagpahayag ng kagustuhang tumulong — sa pamamagitan man ng pinansyal na suporta o simpleng pagmamahal na kailangan ngayon ng bata.

Ang kwento ni Romelyn at ng kanyang anak ay hindi lamang kwento ng pagkawala, kundi kwento rin ng walang kundisyong pagmamahal. Sa gitna ng kawalan, nananatili ang koneksyon — yakap na walang kamalay-malay na huli na pala, halik na walang tugon, ngunit puno ng damdaming kayang palambutin kahit ang pinakamalalakas na puso.

Hindi man naunawaan ng bata sa ngayon ang tunay na nangyari, hindi niya kailanman malilimutan ang init ng pagmamahal ng kanyang ina. At habang tumatagal ang panahon, nawa’y ang larawan ng yakap na iyon ang maging paalala sa ating lahat: yakapin ang mga mahal natin habang andiyan pa sila. Dahil sa isang iglap, maaari silang mawala — at ang yakap na dati’y sagot ng ina, ay maaari nang maging tanong na walang kasagutan.