Si Angela at Marco ay magkasintahan mula pa sa kolehiyo. Pitong taon silang magkasama bago nagdesisyon na magpakasal. Ang lahat ay naniniwala na sila ay isang larawan ng perpektong pagmamahalan — magkasama sa hirap at ginhawa, laging magkahawak-kamay. At si Liza, ang matalik na kaibigan ni Angela mula pagkabata, ay naging parang pamilya na rin kay Marco.

Palaging kasama si Liza sa mga handaan, bakasyon, at kahit sa maliliit na salu-salo. Para kay Angela, mas mabuti nang may taong maaasahan siyang magbabantay sa asawa kapag wala siya. Walang duda. Walang alinlangan. Hanggang sa dumating ang isang gabing binago ang lahat.

Gabi ng Miyerkules, pauwi si Angela mula sa overtime sa opisina. Dala niya ang paboritong pagkain ni Marco — adobong baboy mula sa karinderya malapit sa opisina niya. Tahimik niyang binuksan ang pinto ng kanilang bahay, nag-aakalang matutunghayan ang asawa niyang nanonood ng TV o naglalaro ng computer. Pero napahinto siya sa hagdan.

May mga halakhak. Mga bulong. At pagkatapos… isang tunog ng halik.

Dahan-dahan siyang umakyat, pinipigilan ang mabilis na tibok ng puso. Sa kabila ng lahat, umaasa siyang mali lang ang hinala niya. Ngunit pagpasok niya sa kwarto, bumungad ang eksenang ayaw makita ng kahit sinong asawa: si Marco, walang saplot sa ilalim ng kumot, mahigpit na yakap si Liza, ang bestfriend na itinuring niyang kapatid.

Sandaling tumigil ang oras. Hindi siya sumigaw. Hindi siya umiyak. Tinitigan niya lamang silang dalawa, habang ramdam niya ang malamig na pagguho ng mundo sa paligid niya.

“Magpatuloy lang kayo,” bulong ni Angela, halos walang emosyon.
Parehong nanlaki ang mata ni Marco at Liza. “Angela… hindi ‘to—”
“Shhh…” putol niya, “Huwag n’yo akong gawing tanga sa paliwanag. Natandaan ko ‘to. At maniwala kayo… babalik ito sa inyo.”

Lumabas siya ng kwarto nang walang ibang salita.

Sa mga sumunod na araw, hindi niya ipinakita na apektado siya. Tila normal lang ang lahat — pero sa likod ng mga ngiti, binubuo na niya ang plano. Hindi niya kailangan ng sigawan o eskandalo. Ang kailangan niya ay tahimik ngunit siguradong pagbagsak ng dalawang taong nanakit sa kanya.

Una, tinanggal niya ang pangalan ni Marco sa kanilang joint savings account. Lihim na inilipat niya ang kalahati ng ipon sa bagong account sa pangalan niya lamang. Pangalawa, binenta niya ang kotse na siya mismo ang nagbayad, at bumili ng bago sa sariling pangalan. Pangatlo, inipon niya ang lahat ng ebidensya — mga litrato mula sa gabing nahuli niya ang dalawa, mga screenshot ng mensahe mula sa cellphone ni Marco na hindi nila alam ay may backup siya.

At sa tamang oras, inilabas niya ito — hindi sa social media, kundi sa korte. Isinampa niya ang annulment case na may kasamang adultery complaint. Lahat ng ebidensya, malinaw at walang lusot.

Walang nagawa si Marco kundi pumayag sa lahat ng hinihingi ni Angela sa annulment: bahay, parte ng negosyo, at financial support bilang kabayaran sa lahat ng taon ng pagsasama nila. Si Liza, nawalan ng trabaho matapos malaman ng kumpanya ang eskandalong kinasangkutan niya.

Isang taon matapos ang pangyayari, nakatayo si Angela sa harap ng bagong opisina ng maliit na café na itinayo niya mula sa perang nakuha sa annulment. Dumating si Marco at Liza — payat, mukhang pagod, at may bakas ng pagsisisi sa mga mata. Lumuhod ang dalawa sa harap niya, humihingi ng tawad.

“Angela, patawarin mo kami… mali kami,” iyak ni Liza.
Matagal siyang tahimik. Tinitigan niya ang dalawang taong minsang naging pinakamahalaga sa kanya.
“Pinatawad ko na kayo,” mahina niyang sabi, “pero hindi ibig sabihin noon ay babalik kayo sa buhay ko.”

At lumakad siya palayo, marangal, walang galit sa puso — dahil alam niyang minsan, ang pinakamalupit na paghihiganti ay ang pagpapatawad at pagpili ng sariling kapayapaan.