Gabi na at bumubuhos ang malakas na ulan sa labas ng St. Luke’s Medical Center. Puno ang Emergency Room ng mga pasyente—may mga nilalagnat, may mga naaksidente sa motor dahil sa madulas na kalsada, at may mga inaatake sa puso. Sa gitna ng kaguluhan, si Dr. Miguel, isang bata ngunit beteranong pediatrician at trauma specialist, ay abala sa pagbabasa ng mga chart. Pagod na siya. Ika-24 na oras na niya sa duty, at ang gusto na lang niya ay makauwi at mahiga. Ngunit ang gabing iyon ay hindi matatapos sa simpleng pahinga. Ang gabing iyon ang magiging pinaka-hindi niya makakalimutan sa buong karera niya bilang doktor.

Bumukas ang automatic doors ng ER at pumasok ang isang babae, basang-basa ng ulan, habang buhat-buhat ang isang batang lalaki na tila walang malay. Ang babae ay mukhang disente, naka-maayos na damit, at puno ng alahas. Ang bata naman ay nakabalot sa makapal na kumot. “Tulong! Tulungan niyo kami! Ang anak ko!” sigaw ng babae, na nagpakilalang Mrs. Elizalde. Agad na rumesponde ang mga nurse at inilagay ang bata sa stretcher. Lumapit si Dr. Miguel. “Ma’am, anong nangyari?” tanong niya habang chine-check ang vitals ng bata. “Nahulog siya sa hagdan, Dok! Naglalaro kasi, ang kulit-kulit! Tapos tumama ang tiyan niya sa railing! Please, gawin niyo ang lahat!” umiiyak na sagot ng babae.

Sinuri ni Dr. Miguel ang bata. Ang pangalan nito ay “Totoy” base sa sinabi ng ina. Payat ang bata, maputla, at may mga pasa sa braso at binti. Nang idilat ng bata ang kanyang mga mata, napansin ni Dr. Miguel ang kakaibang takot dito. Hindi ito tumitingin sa kanya. Nakatingin ito sa “Nanay” niya na nasa gilid ng kurtina. Tuwing hahawakan ni Dr. Miguel ang tiyan ng bata, napapa-arayat ito sa sakit, pero pilit nitong tinatakpan ang bibig, tila ba sanay na itong magpigil ng iyak. “Totoy, masakit ba dito?” tanong ng doktor. Hindi sumasagot ang bata. Tumingin lang ito kay Mrs. Elizalde, na mabilis namang sumagot, “Oo Dok, masakit daw! Kaya nga dinala ko dito eh! Bilisan niyo naman!”

May naramdamang kakaiba si Dr. Miguel. Bilang pediatrician, alam niya ang itsura ng batang likas na makulit at naaksidente, kumpara sa batang takot. Ang mga pasa sa braso ng bata ay hindi mukhang galing sa pagkahulog. Ang ilan ay parang marka ng… daliri? Kakaiba rin ang “grip marks” sa leeg. Pero hindi siya pwedeng magbintang agad. “Nurse, ihanda ang X-ray at CT Scan. We need to check for internal bleeding at fractures,” utos ni Dr. Miguel. “Dok, kailangan pa ba ‘yan? Baka pwedeng painumin na lang ng painkiller at umuwi na kami? Mahal ang X-ray eh,” singit ni Mrs. Elizalde, na biglang nagbago ang tono mula sa pagiging hysterikal tungo sa pagiging mainipin. “Ma’am, SOP po ito. Para sa safety ng anak niyo. Kung may internal bleeding at iniuwi niyo siya, pwede siyang mamatay ngayong gabi,” madiing paliwanag ni Dr. Miguel. Padabog na umupo ang babae sa waiting area.

Dinala ang bata sa radiology department. Si Dr. Miguel mismo ang sumama. Habang hinihintay ang resulta, kinausap niya ang bata nang sila na lang ang nandoon. “Totoy, ako si Dr. Miguel. Huwag kang matakot. Nandito ako para gamutin ka. Sabihin mo sa akin, nahulog ka ba talaga?” Tinitigan siya ng bata. Ang mga mata nito ay punong-puno ng luha. Akmang bubuka ang bibig nito para magsalita pero biglang may narinig silang boses sa labas—boses ni Mrs. Elizalde na nakikipag-away sa nurse. Biglang nanigas ang bata at nagtalukbong ng kumot. “Nahulog po ako. Nahulog po ako,” paulit-ulit na bulong ng bata, parang isang script na isinaulo.

Ilang minuto pa, lumabas ang resulta ng X-ray sa computer monitor. Kinuha ni Dr. Miguel ang kanyang kape at lumapit sa screen para i-interpret ang imahe. Inaasahan niyang makakita ng bali sa tadyang o kaya ay namamagang organ. Pero nang makita niya ang buong larawan ng katawan ng bata sa ilalim ng X-ray, nabitawan niya ang kanyang hawak na tasa. “BLAG!” Nabasag ang tasa sa sahig at tumapon ang mainit na kape, pero hindi iyon ininda ni Dr. Miguel.

Namutla siya. Nanlamig ang kanyang buong katawan. Nanginginig ang kanyang mga kamay habang tinuturo ang screen. Ang nakita niya ay hindi aksidente. Ito ay isang horror story.

Sa X-ray, kitang-kita ang dose-dosenang bali sa buto ng bata. Hindi lang bago, kundi mga LUMANG BALI na nag-hilom nang kusa sa maling posisyon. Ang ibig sabihin nito, paulit-ulit na nababalian ang bata at hindi dinadala sa doktor noon. Ang kanyang tadyang, braso, at binti ay parang mga puzzle na pilit binuo. Pero ang mas nakakagimbal ay ang mga “foreign objects” na nakita niya sa loob ng katawan ng bata. Mayroong tatlong mahahabang karayom na nakabaon sa malambot na tisyu ng kanyang likod at hita. Ang mga karayom na ito ay matagal na doon dahil may namuong calcium sa paligid nito.

“Diyos ko…” bulong ni Dr. Miguel. “Hindi ito aksidente. Torture ito.”

Ang bata ay biktima ng matinding pang-aabuso. Ang mga pasa, ang takot, ang payat na katawan—lahat ay nagtutugma. At ang babaeng nasa labas, ang “Mrs. Elizalde” na nagkukunwaring nag-aalala, ay hindi ina kundi isang halimaw. Alam ni Dr. Miguel na kung pauuwiin niya ang bata kasama ang babaeng iyon, hindi na ito aabutin ng umaga. Papatayin ito ng babae o di kaya ay mamamatay ito sa impeksyon at trauma.

Mabilis na kumilos si Dr. Miguel. “Nurse! Code Silver protocol, pero silent lang,” bulong niya sa head nurse. “Tumawag ka ng pulis at security. Ngayon din. Sabihin mo may suspected child abuse case at possible kidnapping. Huwag niyong hahayaang makaalis ang babae sa waiting area. I-lock ang mga exit.” Tumango ang nurse, bakas din ang takot sa mukha nang makita ang X-ray.

Lumabas si Dr. Miguel sa radiology room. Kailangan niyang maging kalmado. Kailangan niyang mag-isip ng paraan para hindi makahalata ang babae habang wala pa ang mga pulis. Nakita niya si Mrs. Elizalde na nakatayo na at hinihintay sila. “Dok! Ano na? Tapos na ba? Uwi na kami, magaling na yata siya,” sabi nito na halatang nagmamadali.

Huminga nang malalim si Dr. Miguel. Pilit niyang itinago ang galit na nararamdaman niya. “Ma’am, may nakita po kaming problema,” seryosong sabi ni Dr. Miguel. “May… may internal bleeding po ang bata. Kailangan po namin siyang operahan agad. Hindi niyo po siya pwedeng iuwi.”

Nanlaki ang mata ni Mrs. Elizalde. “Operahan?! Hindi! Walang pera ‘yan! I mean… wala kaming pera! Uuwi na kami! Sa bahay na lang ‘yan gagaling!” Akmang papasok ang babae sa kwarto para hablutin ang bata pero hinarangan siya ni Dr. Miguel.

“Ma’am, delikado po. Bilang doktor, responsibilidad ko ang buhay ng pasyente. Kapag inilabas niyo siya, mamamatay siya at kayo ang mananagot sa batas,” matapang na sabi ng doktor.

“Wala akong pakialam! Anak ko ‘yan! Akin na siya!” Nagwawala na si Mrs. Elizalde. Sinubukan niyang itulak si Dr. Miguel. “Sinabi nang uuwi na kami eh! Anong klaseng ospital ‘to?! Kidnapper kayo?!”

Sa gitna ng sigawan, dumating ang mga security guard ng ospital at pinalibutan sila. “Ma’am, huminahon po kayo,” sabi ng guard.

“Bitawan niyo ako! Tatawag ako ng abogado!” sigaw ng babae.

Ilang sandali pa, dumating ang mga pulis. “Anong nangyayari dito?” tanong ng Police Officer.

Agad na lumapit si Dr. Miguel. Ipinakita niya ang X-ray sa tablet. “Officer, tingnan niyo po ito. Ang batang ito ay puno ng bali ang buto at may mga karayom sa katawan. Impossible po na sa hagdan lang ito nakuha. Ito po ay clear evidence ng chronic child abuse.”

Tiningnan ng pulis ang X-ray at napailing. Tumingin siya kay Mrs. Elizalde na ngayon ay namumutla na at pinagpapawisan. “Ma’am, kayo po ba ang gumawa nito?”

“H-Hindi! Hindi ko alam ‘yan! Baka sa kalaro niya! O baka sa dating yaya!” pagtanggi nito.

“Ma’am, sumama po kayo sa presinto para magpaliwanag,” sabi ng pulis. Akmang poposasan na sana siya nang biglang tumakbo si Mrs. Elizalde papunta sa exit! “Hindi niyo ako mahuhuli!”

Pero mabilis ang mga guard. Naharang siya sa pinto. Nagpupumiglas siya, nagmumura, at nananakit, pero wala siyang nagawa. Pinosasan siya at dinala sa presinto.

Samantala, bumalik si Dr. Miguel sa kwarto ng bata. Gising na si Totoy. Nakatingin ito sa pinto. Nang makita niyang wala na ang babae at mga pulis na ang kasama ni Dr. Miguel, biglang bumuhos ang luha ng bata.

“Dok… wala na po si Tiya?” mahinang tanong ng bata.

“Wala na, Totoy. Ligtas ka na. Hindi ka na niya masasaktan,” sagot ni Dr. Miguel habang hinahawakan ang kamay ng bata.

Doon na nagkwento ang bata. Hindi niya tunay na nanay si Mrs. Elizalde. Siya ay pamangkin nito sa malayong pinsan. Ang tunay na mga magulang ni Totoy ay namatay sa aksidente sa probinsya dalawang taon na ang nakararaan, at kinuha siya ni Mrs. Elizalde dahil sa “awa” daw. Pero ang totoo, ginawa siyang alila at “punching bag” ng babae. Kapag talo ito sa sugal o lasing, si Totoy ang pinagbubuntunan ng galit. Ang mga karayom ay tinutusok sa kanya kapag umiiyak siya nang malakas para tumahimik siya. Ginagamit din siya ng babae para manghingi ng pera sa mga kamag-anak sa abroad, sinasabing may sakit siya (na totoo naman dahil sa ginagawa nito), para makalikom ng pondo na ipapangsugal lang naman ng babae.

Ang gabing iyon, itinulak siya sa hagdan dahil natapunan niya ng tubig ang bagong cellphone ng babae. Dinala lang siya sa ospital dahil nawalan siya ng malay at natakot ang babae na baka mamatay siya at mawalan ito ng “source of income.”

Dahil sa talas ng mata at malasakit ni Dr. Miguel, natigil ang kalbaryo ni Totoy. Nabulgar ang krimen ni Mrs. Elizalde. Nakasuhan siya ng Serious Illegal Detention, Frustrated Murder, at Child Abuse. Habambuhay na pagkakulong ang naghihintay sa kanya.

Si Totoy naman ay inoperahan at tinanggal ang mga karayom sa katawan. Matagal ang naging recovery niya, pisikal at emosyonal. Pero sa tulong ng DSWD at ng ospital, unti-unti siyang gumaling. Isang mayamang mag-asawa na hindi magkaanak ang nakaalam sa kwento niya at nagdesisyong ampunin siya.

Makalipas ang isang taon, bumisita si Totoy sa ospital. Hindi na siya payat. Malusog na siya, nakangiti, at may dala pang drawing para kay Dr. Miguel. Ang drawing ay larawan ng isang doktor na may kapa, parang superhero.

“Salamat po, Dok. Kayo po ang hero ko,” sabi ni Totoy.

Napaluha si Dr. Miguel. Narealize niya na sa likod ng bawat X-ray, bawat chart, at bawat pasyente, ay may kwento. At minsan, ang pagiging doktor ay hindi lang tungkol sa panggagamot ng sakit, kundi pagiging boses ng mga hindi makapagsalita. Ang X-ray na iyon ang naging susi sa kalayaan ng isang anghel na muntik nang mapatay ng demonyo.

Kayo mga ka-Sawi, anong gagawin niyo kung makakita kayo ng batang mukhang sinasaktan ng magulang? Makiki-alam ba kayo o hahayaan na lang dahil “pamilya” nila ‘yun? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para maging mata ang lahat sa pang-aabuso sa mga bata! 👇👇👇