Sa isang maliit na bayan sa Quezon, nakatira si Anna—isang simpleng babae na puno ng pangarap. Ngunit lahat ng iyon ay gumuho nang malaman niyang siya ay nagdadalang-tao, at ang lalaking pinakamamahal niya, si Marco, ay bigla na lamang nawala, iniwan siyang walang paliwanag. Ang sabi ng iba, nagtungo raw sa Maynila para habulin ang kanyang pangarap bilang doktor. Ngunit para kay Anna, iisa lang ang katotohanan: iniwan siya sa gitna ng unos.

Dala ang bigat ng tiyan at mas masakit na bigat sa dibdib, tiniis ni Anna ang mga buwan ng panghuhusga. “Sayang siya… maganda pa naman, pero tignan mo, nagkaanak nang walang asawa,” bulungan ng mga kapitbahay. Ngunit kahit halos gumuho ang mundo, pinili niyang ipaglaban ang buhay ng nasa sinapupunan niya.

Isang gabi ng malakas na ulan, sumakit nang todo ang tiyan ni Anna. Walang kasama, walang pamilya sa tabi—dala lang niya ang lakas ng loob at panalangin. Sa takot, tinawag niya ang tricycle driver na kapitbahay upang dalhin siya sa pinakamalapit na ospital. Pagdating doon, halos mawalan na siya ng malay sa sakit. Nanginginig ang kanyang katawan habang ipinapasok sa delivery room. Ang tanging pumasok sa isip niya: “Diyos ko, huwag po ninyong pabayaan ang anak ko. Kung kailangan kong magdusa, ako na lang. Basta siya, mabuhay.”

At sa mismong sandaling iyon, bumukas ang pinto ng delivery room—at pumasok ang doktor. Nang magtama ang kanilang mga mata, parang tumigil ang mundo. “Anna…” halos bulong ng lalaki. Si Marco. Ang lalaking iniwan siya, ngayon ang doktor na manganganak sa kanyang anak.

Naghalo ang lahat ng emosyon kay Anna—galit, lungkot, takot, at ang matagal nang pinipigilang pananabik. Gusto niyang isigaw: “Bakit ngayon? Bakit dito pa?” Ngunit wala na siyang oras. Ang bawat kirot ng kanyang katawan ay paalala na may batang dapat iluwal. Habang ginagamot siya, ramdam ni Marco ang tensyon. Nakita niya ang mga luhang pumapatak sa gilid ng mata ni Anna. At sa bawat sigaw at pag-iri nito, sumisikip ang dibdib niya—hindi lang dahil sa pagiging doktor, kundi bilang isang lalaking minsan niyang minahal.

Matapos ang ilang oras ng hirap at pagluha, narinig ni Anna ang unang iyak ng kanyang anak. Malakas. Buhay na buhay. Parang musika sa kanyang puso. At sa tabi niya, hawak-hawak ng doktor ang sanggol, nangingilid din ang luha sa kanyang mga mata. “Anna… congratulations. Malusog siya,” mahina ngunit may bigat ang tinig ni Marco. Nang iabot sa kanya ang bata, parang naghilom ang lahat ng sugat na tinamo niya. Lahat ng sakit, lahat ng gabi ng pag-iisa, lahat ng pangungutya—napawi sa isang iglap ng kanyang anak na nakadikit sa kanyang dibdib.

Matapos ang panganganak, dumalaw si Marco sa silid ni Anna. Hindi niya maiwasang humingi ng tawad. “Anna… patawarin mo ako. Ang totoo, hindi kita iniwan dahil ayaw ko. Iniwan kita dahil natakot akong hindi ko kayang buhayin ka. Nagsakripisyo ako, umalis ako para makapagtapos bilang doktor. Pero bawat araw, ikaw at ang anak natin ang laman ng puso ko.” Tahimik si Anna. Tinitigan niya ang kanyang anak, saka tinitigan si Marco. Sa loob-loob niya, alam niyang hindi ganoon kadaling kalimutan ang sugat. Ngunit isang bahagi rin ng kanyang puso ang nagsasabing baka nga, totoo ang lahat.

Lumipas ang mga araw, at patuloy na dumadalaw si Marco. Hindi lamang bilang doktor, kundi bilang isang ama. Unti-unti, nakikita ni Anna ang pagbabago—hindi na siya ang lalaking duwag at takot. Siya na ngayon ang lalaking handang ipaglaban ang pamilya. Isang gabi, habang natutulog ang kanilang anak, kinausap ni Marco si Anna. “Hindi ko hinihingi na tanggapin mo agad ako. Pero hayaan mo lang akong maging ama sa anak natin. At balang araw… sana, makuha ko ulit ang puso mo.”

Makailang buwan ang lumipas, at kitang-kita ng lahat ang pagbabago. Si Anna, mula sa pagiging babaeng iniwan, ngayon ay isang inang puno ng tapang. At si Marco, mula sa pagiging takot na lalaki, ngayon ay isang ama na puno ng dedikasyon. Isang araw ng Linggo, habang magkasamang naglalakad sa plaza ang tatlo—si Anna, si Marco, at ang kanilang anak—napangiti si Anna. Hindi man perpekto ang naging simula ng kanilang kwento, ngunit marahil iyon ang daan para matutunan niya ang halaga ng pagtitiis, at ng kapatawaran.

“Marahil,” bulong ni Anna sa sarili, “ang tunay na pag-ibig, hindi natatapos. Minsan lang, sinusubok ng tadhana bago ibalik sa atin sa tamang panahon.”

At doon nagtapos ang kwento—hindi sa sakit, hindi sa pag-iisa, kundi sa isang bagong simula na puno ng pag-asa.