Matingkad ang sikat ng araw sa labas ng bintana ng Flight 702 na patungo sa Cebu. Puno ang eroplano ng mga turistang sabik magbakasyon, mga negosyante, at mga pamilyang uuwi sa probinsya. Sa upuan 14A, nakaupo si Kiko, isang 13-anyos na binatilyo na tahimik na naglalaro sa kanyang tablet. Hindi siya naglalaro ng mga barilan o karera ng kotse; ang nilalaro niya ay isang “Flight Simulator.” Mula pagkabata, pangarap na ni Kiko na maging piloto. Kabisado niya ang mga buton sa cockpit, ang mga termino sa radyo, at ang tamang anggulo ng paglapag, kahit sa laro lang niya ito nararanasan. Ang kanyang inang si Aling Marta, na katabi niya, ay natutulog nang mahimbing, pagod sa pagtatrabaho bilang janitress para lang makaipon sa kanilang unang bakasyon.

Ang payapang biyahe ay biglang nagbago. Isang oras matapos ang take-off, biglang umalog nang malakas ang eroplano. Hindi ito simpleng turbulence. Parang nawalan ng direksyon ang sasakyan. Pagkatapos, narinig ang isang nakakabinging katahimikan mula sa cockpit, sinundan ng pagmamadali ng mga flight attendant. Nakita ni Kiko ang head stewardess na si Sarah na lumabas mula sa cockpit, namumutla at nanginginig ang mga kamay. Kinuha nito ang intercom, ang boses ay basag na basag. “Ladies and gentlemen… may… may medical emergency po sa cockpit. Kailangan po namin ng tulong. Mayroon po bang lisensyadong piloto sa mga pasahero? Please, tumayo po kayo.”

Natahimik ang buong cabin. Walang tumayo. Walang kumibo. “Parang awa niyo na po! Sinuman na marunong magpalipad!” sigaw ulit ni Sarah, tumutulo na ang luha. Doon na nagkagulo. Nagsigawan ang mga pasahero. “Anong nangyayari?! Mamamatay na ba tayo?!” Ang eroplano ay nagsimulang tumagilid pakanan. Ang ilaw ng seatbelt sign ay kumurap-kurap. Ang oxygen masks ay bumagsak. Ang Kapitan at ang Co-Pilot ay parehong nawalan ng malay dahil sa hinihinalang severe hypoxia o poisoning mula sa nakain nila bago lumipad. Walang nagmamaneho sa eroplano.

Sa gitna ng kaguluhan, habang yakap-yakap ni Aling Marta si Kiko at nagdarasal nang malakas, tinanggal ni Kiko ang kanyang seatbelt. “Ma, sandali lang,” sabi niya. “Kiko! Huwag kang umalis! Mamatay na tayo!” iyak ng ina. Pero may kakaibang tapang sa mga mata ni Kiko. Tumayo siya at lumapit kay Sarah. “Miss… ako po. Marunong po ako.”

Tiningnan siya ni Sarah nang may pagdududa. “Bata, hindi ito laro. Buhay ng 200 tao ang nakasalalay dito. Bumalik ka sa upuan mo.”

“Wala na pong ibang tatayo!” sigaw ni Kiko, na may awtoridad na hindi inaasahan sa isang bata. “Alam ko po kung paano i-contact ang tower. Alam ko po ang autopilot. Please, papasukin niyo ako bago tayo bumagsak!” Dahil sa kawalan ng pagpipilian at sa bilis ng pagbaba ng altitude ng eroplano, hinila ni Sarah si Kiko papasok sa cockpit.

Pagpasok niya, tumambad sa kanya ang nakakatakot na eksena. Ang Kapitan ay nakasubsob sa yoke (manibela), dahilan kung bakit bumababa ang eroplano. Ang Co-Pilot naman ay walang malay sa gilid. Mabilis na hinila ni Sarah at ng isa pang steward ang Kapitan palayo sa upuan. Umupo si Kiko sa pwesto ng Kapitan. Napakalaki ng upuan para sa kanya. Ang daming ilaw, ang daming buton, at ang tunog ng mga alarm ay nakakabingi. “Terrain! Terrain! Pull up!” sigaw ng computer.

Huminga nang malalim si Kiko. “Parang sa laro lang, Kiko. Parang sa laro lang,” bulong niya sa sarili. Hinawakan niya ang yoke. Hinila niya ito paitaas para itama ang lipad ng eroplano. Umangal ang makina, pero dahan-dahang umayos ang level ng pakpak. Nakahinga nang maluwag si Sarah. “Anong gagawin natin?” tanong ng stewardess.

Isinuot ni Kiko ang headset. Pinindot niya ang buton para sa radyo. “Mayday, Mayday, Mayday. This is Flight 702. Pilot incapacitation. I repeat, pilot incapacitation. We need immediate assistance,” sabi ni Kiko gamit ang boses na pilit niyang pinatatatag.

Sa Air Traffic Control tower sa Cebu, nagulat ang controller na si Captain Mendez. Boses ng bata ang narinig niya. “Flight 702, copy your Mayday. Sino ang kausap ko? Nasaan ang Kapitan?”

“Sir, ako po si Kiko. 13 years old po. Tulog po silang lahat. Ako po ang may hawak ng eroplano ngayon,” sagot ni Kiko.

Nanlamig si Captain Mendez. Isang bata. Pero kailangan niyang maging kalmado. “Okay, Kiko. Makinig kang mabuti. Ako si Captain Mendez. Tutulungan kita. Huwag kang bibitaw. Nakikita mo ba ang Horizon?”

“Opo, Sir. Level na po kami ngayon. Nasa 15,000 feet,” sagot ni Kiko, binabasa ang altimeter na parang beterano.

“Ang galing mo, Kiko. Ngayon, gusto kong hanapin mo ang Autopilot switch at pindutin ‘yon,” utos ni Mendez. Sinunod ni Kiko ang bawat utos. Naging stable ang eroplano. Pero ang pinakamahirap na parte ay parating pa lang—ang paglapag. Hindi kayang i-land ng autopilot ang eroplano sa ganitong modelo nang mag-isa, kailangan ng manual input sa huli. At papunta sila sa isang runway na maikli at mahangin.

Habang papalapit sila sa airport, nakita ni Kiko ang runway. Maliit tingnan mula sa itaas. Nagsimulang pawisan ang kanyang mga kamay. “Sir, natatakot po ako. Hindi ko po yata kaya. Sa laro lang po ako marunong. Baka mapatay ko ang Nanay ko,” iyak ni Kiko.

“Kiko, makinig ka sa akin,” boses ni Captain Mendez na puno ng kumpiyansa. “Nasa likod mo ang Nanay mo. Nasa likod mo ang 200 na tao. Ikaw ang Kapitan ngayon. Walang laro dito, pero ang galing mo ay totoo. Ibaba mo ang landing gear. Ngayon na.”

“Gear down,” sabi ni Kiko sabay hila sa lever.

“Flaps to 30,” utos ni Mendez.

“Flaps 30 set,” sagot ni Kiko.

Ang eroplano ay mabilis na bumababa. Masyadong mabilis. “Bawasan mo ang throttle, Kiko! Dahan-dahan!” sigaw ni Mendez sa radyo. Hinila ni Kiko ang throttle. Ang runway ay papalaki nang papalaki. Nararamdaman niya ang bigat ng eroplano. Ang hangin ay tinutulak sila pakanan. Kinokontrol ni Kiko ang yoke gamit ang buong lakas ng kanyang maliit na braso.

“Malapit na… malapit na… i-angat mo nang konti ang ilong… now!”

“BOG!”

Lumapag ang eroplano nang malakas. Tumalbog ito nang bahagya. Nagtilian ang mga pasahero. “Preno! Tapakan mo ang preno!” sigaw ni Mendez. Tinapakan ni Kiko ang preno gamit ang dalawang paa niya, halos tumayo na siya sa upuan para maabot ito. Ang eroplano ay umusok ang gulong, gumewang-gewang sa runway, pero… huminto.

Huminto ito bago matapos ang semento.

Katahimikan.

“Flight 702… nandiyan pa ba kayo?” tanong ni Mendez sa radyo.

Kinuha ni Kiko ang headset, nanginginig, umiiyak. “Sir… nandito na po kami. Lupa na po.”

Naghiyawan sa tuwa ang buong control tower. Sa loob ng cabin, nagpalakpakan ang mga pasahero. Binuksan ni Sarah ang pinto ng cockpit at niyakap si Kiko. “You did it! Niligtas mo kami!”

Paglabas ni Kiko ng eroplano, sinalubong siya ng mga bumbero, pulis, at media. Pero ang tanging hinanap niya ay ang kanyang ina. Tumakbo si Aling Marta, umiiyak, at niyakap ang anak. “Akala ko mawawala ka na sa akin! Ang tapang mo, anak! Ang galing mo!”

Dahil sa kanyang kabayanihan, pinarangalan si Kiko ng gobyerno at ng airline company. Binigyan siya ng full scholarship sa pinakamagandang Aviation School sa bansa pagtungtong niya ng kolehiyo. Ang mga piloto na nawalan ng malay ay nakaligtas din matapos malapatan ng lunas at nagpasalamat ng lubos kay Kiko.

Napatunayan ni Kiko na ang edad ay numero lamang. Ang pagiging bayani ay hindi nasusukat sa tangkad o lakas, kundi sa tapang na humarap sa hamon kapag walang ibang gagawa. Ang batang naglalaro lang noon ng video games, ngayon ay isa nang alamat sa himpapawid.

Kayo mga ka-Sawi, kung kayo ang nasa sitwasyon, magkakaroon ba kayo ng lakas ng loob na gawin ang ginawa ni Kiko? Naniniwala ba kayo na ang video games ay may naitutulong din na maganda? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magbigay inspirasyon sa mga kabataan! 👇👇👇