Tuwing iniisip niyang magiging buo na ulit ang pamilya nila, doon niya nalaman ang pinakamasakit na balita sa buong buhay niya…

Gabi iyon na dapat ay puno ng saya. Sa isang simpleng bahay sa probinsya, isang batang lalaki ang halos hindi mapakali sa tuwa. Sa wakas, magiging kuya na siya. Matagal na niyang pinangarap na may kalaro, may kakampi, may baby brother. Matagal na niyang nakita ang excitement sa mata ng kanyang ama — at sa yakap ni Mama, ramdam niyang buo sila.

Pero hindi niya inaasahan, sa araw na isinilang ang baby brother niya… doon din niya unang naramdaman kung paano masira ang isang mundo.

“Si Mama… wala na daw. Pa+ay na,” mahina niyang bulong.
“Akala ko magiging masaya kami ni Papa. Pero ang sakit pala. Hindi ko alam kung matutuwa ako… o iiyak.”

Sa isang panayam sa bata — na hindi namin pinapangalanan para sa kanyang privacy — inilahad niya ang masalimuot na emosyon sa likod ng isang napakasakit na araw.

Ayon sa kanya, matagal nang inihanda ng kanilang ama ang lahat para sa pagdating ng bagong miyembro ng pamilya. Masigla, puno ng pangarap — parang bagong simula para sa kanilang tatlo.

Ngunit sa delivery room, hindi na nakalabas nang buhay si Mama.

“Hindi ko alam kung bakit,” ani ng bata. “Sabi ni Papa, may komplikasyon daw. Pero ‘di ko alam ano yun.”

Nang lumabas ang doktor, hindi siya agad pinayagang pumasok. Isinabit lang sa kanyang braso ang maliit na baby brother. Walang yakap mula kay Mama. Walang ngiti. Walang kahit isang “I love you” na huli.

“Binigay nila sa akin si baby. Sabi nila, kuya na raw ako. Pero bakit parang kulang? Parang may nawala. Gusto kong maging masaya, pero hindi ko magawa.”

Ang ama ng bata ay patuloy na sinisikap maging matatag. Ngunit kitang-kita sa kanilang tahanan ang katahimikan, ang lungkot, ang kawalang-kulayan. Araw-araw, nagsisikap silang ngumiti para sa isa’t isa — pero sa bawat sulok ng bahay, ramdam ang pagkawala ni Mama.

“Pag naririnig ko yung iyak ng kapatid ko, naaalala ko si Mama,” ani ng bata. “Minsan gusto ko siyang yakapin at sabihing, ‘Pasensya ka na, anak. Hindi ko alam paano maging kuya. Nalulungkot pa rin ako.’”

Sa murang edad, nasaksihan ng batang ito ang dalawang magkasalungat na damdamin — ang tuwa ng bagong kapatid at ang sakit ng pagkawala. Sa isang araw, naging kuya siya… pero naulila rin sa ina.

At sa bawat pag-iyak ng baby, sa bawat tahimik na hapunan, sa bawat yakap ng kanyang ama — ang dasal niya’y simple lang:

“Mama, sana andito ka pa.”