Mainit ang sikat ng araw sa Riyadh, Saudi Arabia, pero mas mainit ang determinasyon sa puso ni Dante. Limang taon. Limang mahahabang taon siyang nagtiis sa init ng disyerto, malayo sa pamilya, nagtatrabaho bilang isang foreman sa construction site. Ang bawat patak ng pawis, ang bawat luhang pumapatak sa kanyang unan tuwing gabi, at ang bawat sakit ng katawan ay tinitiis niya para sa iisang tao—ang kanyang asawang si Maricar. Si Maricar ang kanyang musa, ang kanyang inspirasyon. Nangako siya rito bago siya umalis ng Pilipinas na pagbalik niya, donya na ang buhay nito. At tinupad naman ni Dante ang pangakong iyon. Halos wala siyang itinitira sa sarili niya. Ang sweldo niya, diretso agad sa remittance center. Ipinagpatayo niya ito ng malaking bahay sa Cavite, binilhan ng sasakyan, at lahat ng luho—mula sa pinakabagong iPhone hanggang sa mga branded na bag—ay ibinibigay niya.

“Hon, kailangan ko ng pampagawa ng ilong, para naman presentable ako kapag umuwi ka,” text ni Maricar isang araw. Kahit labag sa loob ni Dante dahil maganda naman na ang asawa, nagpadala pa rin siya. “Hon, birthday ni Mama, kailangan natin magpa-cater,” chat ulit nito makalipas ang ilang linggo. Padala ulit si Dante. Wala siyang hindi ibinigay. Ang kapalit lang naman na hinihiling niya ay katapatan at pagmamahal. Sa mga video call nila, laging sinasabi ni Maricar na miss na miss na siya nito at wala itong ibang inaatupag kundi ang pag-aasikaso sa bahay. Kampante si Dante. Tiwala siya sa asawa.

Pero nitong mga nakaraang buwan, may kakaiba. Madalas nang “offline” si Maricar. Kapag tumatawag si Dante, laging “cannot be reached” o di kaya ay sasabihing pagod at matutulog na agad kahit alas-siyete pa lang ng gabi. Minsan, nakikita ni Dante sa Facebook stories ng mga kaibigan ni Maricar na nasa bar sila, pero ang paalam ni Maricar ay nasa prayer meeting. Nagsimulang tubuan ng tinik ng pagdududa ang puso ni Dante. Pero ayaw niyang maging praning. “Baka nag-e-enjoy lang, stress reliever,” bulong niya sa sarili.

Dumating ang pagkakataong pinakahihintay niya. Na-approve ang kanyang leave nang mas maaga sa inaasahan. Isang buwan bago ang kanyang scheduled na uwi, nakakuha na siya ng ticket. Gusto niyang sorpresahin si Maricar. Wala siyang sinabihan kahit sino, maliban sa kanyang kumpareng si Joey na nasa Pilipinas. “Pare, sunduin mo ako sa airport, pero huwag mong ipagsasabi kahit kanino,” bilin niya.

Paglapag ni Dante sa NAIA, sinalubong siya ng mainit na hangin ng Pilipinas at ng mahigpit na yakap ni Joey. “Pare! Welcome home! Ang taba mo na ah!” bati ni Joey. Pero napansin ni Joey na seryoso ang mukha ni Dante. “O, bakit parang biyernes santo ang mukha mo? Diba dapat excited ka?”

“Pare,” seryosong sabi ni Dante habang nasa byahe sila sakay ng lumang L300 van ni Joey. “May hinala ako kay Maricar. Gusto ko siyang hulihin sa akto kung totoo man o hindi.”

Ibinahagi ni Dante ang kanyang plano. Hindi siya uuwi bilang si Dante na asawa. Uuwi siya bilang isang delivery rider. Alam niyang mahilig mag-online shopping si Maricar. Araw-araw ay may dumarating na parcel sa bahay nila. Hiniram ni Dante ang uniporme ng pamangkin ni Joey na nagtatrabaho sa Shopee, pati na rin ang motor nito. Naghanda siya ng isang malaking balikbayan box na kunwari ay parcel. Ang laman nito? Hindi mga pasalubong, kundi mga lumang damit at basahan—simbolo ng kung ano ang madadatnan ni Maricar kung totoo ang hinala niya.

Kinabukasan, suot ang helmet na may tinted na visor, face mask, at ang orange na uniform, binagtas ni Dante ang daan papunta sa kanilang subdivision sa Cavite. Kabang-kaba siya. Ang puso niya ay parang tambol na pinupukpok sa bilis ng tibok. Sa bawat kilometrong nilalakbay niya palapit sa bahay, nagdarasal siya. “Lord, sana mali ako. Sana nasa bahay siya, naglilinis, o nanonood ng TV. Sana walang ibang tao.”

Pagdating sa gate ng subdivision, hinarang siya ng guard. “Delivery po, para kay Ma’am Maricar Santos,” sabi ni Dante, iniiba ang boses. “Ah, sige pasok. Daming order niyan ni Ma’am,” sagot ng guard. Nakahinga nang maluwag si Dante, pero mas lalong bumigat ang pakiramdam niya. Kilala pala si Maricar na laging may delivery. Ibig sabihin, waldas talaga ito sa pera.

Narating niya ang bahay. Ang ganda. Bagong pintura ang gate. May garden na puno ng bulaklak. Ito ang katas ng paghihirap niya. Huminto siya sa tapat. Nakaparada sa garahe ang SUV na binili niya para kay Maricar. Pero may isa pang sasakyan—isang pulang motorsiklo na hindi pamilyar sa kanya. Kinutuban siya.

“Shopee delivery! Ma’am Maricar!” sigaw ni Dante, pilit na ginagaya ang boses ng mga rider. “Parcel po!”

Ilang sandali pa, bumukas ang pinto. Lumabas si Maricar. Naka-suot ito ng manipis na silk robe na kulay pula. Bagong gising ang itsura, magulo pa ang buhok, pero halatang maganda pa rin. “Sandali lang! Ang ingay mo naman!” sigaw ni Maricar habang naglalakad papunta sa gate.

Hindi siya nag-iisa.

Mula sa likuran ni Maricar, lumabas ang isang lalaki. Bata, matipuno, may tattoo sa braso, at nakasuot lang ng boxer shorts. Lumapit ang lalaki kay Maricar at inakbayan ito habang naglalakad sila papunta sa gate. Hinalikan pa ng lalaki si Maricar sa leeg.

“Babe, sino ‘yan?” tanong ng lalaki.

“Wala, Shopee lang. inorder ko ‘yung bagong sapatos kagabi,” sagot ni Maricar sabay tawa ng malandi. “Kuha ka muna ng pera sa wallet ko sa kwarto, bigyan natin ng tip para umalis agad.”

Parang pinagbiyak ang puso ni Dante. Ang kanyang mga mata sa likod ng visor ay napuno ng luha. Ang kanyang mga kamay sa manibela ng motor ay nanginginig sa galit. Ang lalaking kasama ng asawa niya ay suot ang sando na binili ni Dante para sa sarili niya noon! Ang bahay na ipinundar niya, naging pugad ng kataksilan!

Lumapit si Maricar sa gate. Binuksan niya ito nang bahagya. “Hoy Kuya, akin na ‘yan. Magkano ba lahat?” mataray na tanong ni Maricar. Hindi siya tumitingin sa rider, abala siya sa pagtingin sa kanyang kuko na bagong manicure.

Hindi sumagot si Dante. Nakatitig lang siya sa asawa niya.

“Bingi ka ba? Sabi ko akin na! Nagmamadali kami, may pupuntahan pa kami ng boyfriend ko!” iritableng sigaw ni Maricar.

“Boyfriend?” tanong ni Dante. Ang boses niya ay unti-unting bumabalik sa dati. “Ang alam ko, may asawa ka, Ma’am. Nasa Saudi.”

Natigilan si Maricar. Tiningnan niya ang rider. “Anong pakialam mo? Trabaho mo lang maghatid ng package, hindi ang makialam sa buhay ng may buhay! At saka, ‘yung asawa ko? Tanga ‘yun! Padala lang ng padala ‘yun! Hindi niya malalaman ‘to. Kaya akin na ‘yan!”

“Tanga pala ha,” bulong ni Dante.

Dahan-dahang ibinaba ni Dante ang stand ng motor. Binuhat niya ang malaking kahon. “Ma’am, COD po ito. Cash on Delivery. Pero mukhang iba ang bayad na hinihingi ng tadhana sa inyo ngayon.”

“Anong pinagsasabi mong baliw ka?!” sigaw ng lalaking kasama ni Maricar na lumapit na rin sa gate. “Pre, ibigay mo na, aawayin mo pa syota ko eh.”

Unti-unting tinanggal ni Dante ang kanyang helmet. Tinanggal niya ang face mask. Tumambad sa kanila ang mukha ng isang lalaking pagod, puyat, nangingitim dahil sa araw sa disyerto, pero ang mga mata ay nagliliyab sa galit.

Nanlaki ang mga mata ni Maricar. Napahawak siya sa bibig. “D-Dante?!”

Namutla ang lalaking kasama niya. “Dante? Asawa mo?”

“Surprise,” malamig na sabi ni Dante.

“H-Hon! K-Kanina ka pa ba? B-Bakit… bakit ka nandito?” nauutal na tanong ni Maricar. Nagsimula siyang pagpawisan nang malapot. Sinubukan niyang itulak palayo ang lalaki pero huli na. Kitang-kita na ni Dante ang lahat.

“Bakit ako nandito? Umuwi ako para sorpresahin ka. Para sana ibalita sa’yo na hindi na ako aalis. Na dito na tayo bubuo ng pamilya. Pero mukhang may pamilya ka na palang iba,” sagot ni Dante, garalgal ang boses.

“Hon, mali ang iniisip mo! Pinsan ko siya! Bumisita lang!” palusot ni Maricar, kahit halatang-halata na ang pagsisinungaling.

“Pinsan? Pinsan na naka-boxer shorts at humahalik sa leeg mo?! Huwag mo akong gawing tanga, Maricar! Narinig ko lahat! Sabi mo tanga ako diba? Sabi mo padala lang ako nang padala! Tama ka! Napakatanga ko dahil minahal kita nang sobra!”

Isang malakas na sigaw ang pinakawalan ni Dante. Ihinagis niya ang kahon sa paanan ni Maricar. Bumukas ito at tumambad ang mga basahan at lumang damit.

“Ano ‘to?” gulat na tanong ni Maricar.

“Iyan ang pasalubong ko sa’yo. Basahan. Kasi ‘yan ang tingin mo sa akin! Tagasalo ng dumi mo! Tagapunas ng kalat mo! Habang nagpapakasasa ka sa ibang lalaki, ako halos mamatay sa init sa Saudi! Tinitipid ko ang sarili ko, Maricar! Kumakain ako ng sardinas araw-araw para makapagpadala sa’yo ng pang-steak mo! Tapos ito? Ito ang ibubungad mo sa akin?!”

Nagsimulang mag-iyakan ang mga kapitbahay na nakarinig sa sigawan. Labas-pasok ang mga usisero. Hiyang-hiya si Maricar. Ang lalaking kasama niya ay nagtangkang tumakas pero hinawakan ni Dante sa leeg.

“Huwag kang aalis! Harapin niyo ako! Ang tatapang niyo habang wala ako diba?!” akmang susuntukin ni Dante ang lalaki pero pinigilan niya ang sarili. “Hindi ko dudumihan ang kamay ko sa inyo. Hindi kayo worth it.”

Binitawan niya ang lalaki at humarap kay Maricar na ngayon ay nakaluhod na at umiiyak. “Hon, sorry na! Patawarin mo ako! Nagkamali lang ako! Natukso lang ako! Ikaw pa rin ang mahal ko!”

“Mahal? Pera ko ang mahal mo, Maricar! Hindi ako!” sagot ni Dante. Kinuha niya ang cellphone niya at tinawagan si Joey na nakaabang lang pala sa kanto kasama ang mga pulis (na inireport na pala ni Dante bago siya pumunta sa bahay bilang precaution).

Dumating ang mga pulis. “Sir Dante, ito na po ba sila?” tanong ng pulis.

“Opo, Officer. Huli sa akto. Adultery,” matigas na sabi ni Dante.

Nagwala si Maricar. “Dante! Huwag! Asawa mo ako! Maawa ka!”

“Naawa ba kayo sa akin habang niloloko niyo ako? Naawa ba kayo sa akin habang nagpapakahirap ako sa ibang bansa? Wala kayong awa, kaya huwag kayong umasa ng awa mula sa akin.”

Pinoposasan ang dalawa. Habang isinasakay sila sa police mobile, lumingon si Dante sa bahay na ipinundar niya. Ang bahay na akala niya ay magiging tahanan ng pagmamahalan ay naging monumento ng kataksilan.

“Joey,” sabi ni Dante sa kaibigan. “Pakilagyan ng karatula ang bahay. FOR SALE. Ibenta natin lahat. Ang bahay, ang kotse, ang mga gamit. Wala akong ititira. Lahat ng perang makukuha ko, gagamitin ko para magsimula ulit… mag-isa.”

“Paano si Maricar?” tanong ni Joey.

“Bahala siya sa buhay niya. Malaki na siya. Kaya na niyang buhayin ang sarili niya at ang ‘boyfriend’ niya… sa kulungan.”

Sumakay si Dante sa motor at umalis. Masakit. Sobrang sakit. Parang dinidikdik ang puso niya. Pero sa kabila ng sakit, naramdaman niya ang isang uri ng kalayaan. Kalayaan mula sa panloloko. Kalayaan mula sa isang taong hindi marunong magpahalaga.

Lumipas ang ilang buwan. Nakulong si Maricar at ang lalaki niya. Dahil walang pampiyansa at galit ang pamilya ni Dante, nabubulok sila sa selda. Ang perang nakuha ni Dante sa pagbebenta ng mga ari-arian ay ginamit niya para magtayo ng sariling construction firm sa probinsya. Naging matagumpay siya.

Isang araw, habang nag-iinspeksyon si Dante sa kanyang site, may natanggap siyang sulat galing kay Maricar na nasa kulungan. Humihingi ito ng tawad at nakiusap na baka pwede silang magsimula ulit paglaya nito.

Pinunit ni Dante ang sulat at itinapon sa semento kung saan binubuhusan ng bagong semento. “Tapos na ang kontrata ko sa’yo,” bulong niya.

Napatunayan ni Dante na ang tunay na pagmamahal ay hindi nagbubulag-bulagan. Minsan, kailangan mong harapin ang masakit na katotohanan para makawala sa isang kasinungalingan. Ang pagpapanggap niya bilang rider ay naging daan para maihatid niya hindi ang parcel, kundi ang hustisya para sa sarili niya. At sa huli, ang gold digger na misis ay naiwan na walang ginto, walang asawa, at walang dangal—habang ang OFW na niloko ay patuloy na bumabangon, mas matatag at mas matalino na ngayon.

Kayo mga ka-Sawi, kung kayo si Dante, mapapatawad niyo pa ba ang asawang nahuli niyo sa akto? O tama lang na ipakulong at iwanan? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing babala sa mga manloloko! 👇👇👇