Sa isang tahimik na subdibisyon sa Laguna, dating namumuhay nang masaya at payapa ang pamilya ni Kiko. Ang kanyang amang si Don Roberto at inang si Donya Cecilia ay kilalang mabubuti at matulunging tao. May-ari sila ng ilang ektarya ng lupain at mga trucking business. Si Kiko, bilang kaisa-isang anak, ay pinalaki sa pagmamahal ngunit tinuruan ng disiplina. Hindi siya laki sa layaw. Alam niya kung paano magluto, maglinis, at rumespeto sa kapwa. Ang sabi ng tatay niya, “Anak, ang yaman ay nawawala, pero ang mabuting ugali, dadalhin mo ‘yan hanggang hukay.” Hindi inakala ni Kiko na ang pangaral na iyon ang magiging sandata niya sa pinakamadilim na yugto ng kanyang buhay.

Isang gabi, habang pauwi galing sa isang business trip, naaksidente ang sasakyan ng mga magulang ni Kiko. Isang malaking truck ang nawalan ng preno at sumalpok sa kanila. Dead on arrival ang mag-asawa. Sa edad na labing-anim, naging ulila si Kiko. Ang kanyang mundo ay gumuho. Habang siya ay tuliro at lunod sa luha sa burol ng mga magulang, dumating ang kanyang dalawang tiyo—sina Tito Badong at Tito Rico. Sila ang mga nakababatang kapatid ng kanyang ama na kilala sa pagiging “happy-go-lucky” at laging humihingi ng pera kay Don Roberto noong nabubuhay pa ito.

Sa burol, nagpakitang-gilas ang dalawa. Umiyak sila nang malakas, niyakap si Kiko, at nangakong hindi ito pababayaan. “Huwag kang mag-alala, Kiko. Nandito kami. Kami na ang tatayong magulang mo. Hindi ka namin iiwan,” sabi ni Tito Badong habang pinupunasan ang pekeng luha. Naniwala si Kiko. Akala niya ay may kakampi na siya. Pero nang mailibing na ang kanyang mga magulang, doon na lumabas ang tunay na kulay ng dalawa.

Kinabukasan matapos ang libing, pumasok si Tito Rico sa master’s bedroom kung saan natutulog si Kiko (dahil natatakot pa siyang matulog mag-isa). “Hoy, Kiko! Alis diyan! Doon ka sa kwarto ng katulong matulog!” bulyaw ni Rico. Nagulat si Kiko. “Po? Pero kwarto po ito nina Papa…” “Wala na ang Papa mo! Patay na! Kami na ang masusunod dito dahil kami ang guardians mo! Alis!” Mula noon, naging impyerno ang buhay ni Kiko. Ang mga tiyo niya ang naghari-harian sa mansyon. Sila ang gumagamit ng mga sasakyan, sila ang umuubos ng pera sa bangko para sa alak, sugal, at babae. Si Kiko? Ginawa nilang katulong.

Siya ang pinagluluto, pinaglalaba, at pinaghuhugas ng pinggan. Kapag hindi masarap ang ulam, binabatukan siya ni Badong. Kapag maalikabok ang sahig, sinisigawan siya ni Rico. Tiniis lahat ito ni Kiko dahil wala siyang mapuntahan at umaasa siyang magbabago pa ang mga ito. Pero isang gabi, narinig niya ang usapan ng dalawa habang nag-iinuman sa sala. “Pare, malapit nang maubos ang cash ni Kuya sa ATM. Kailangan nating ibenta ang bahay na ‘to,” sabi ni Badong. “Oo nga. Tapos itapon na natin ‘yang si Kiko. Pabigat lang ‘yan eh. Wala naman na tayong makukuha diyan,” sagot ni Rico.

Kinabahan si Kiko. Ibebenta ang bahay? Itatapon siya? Ang bahay na iyon ang huling alaala ng mga magulang niya. Lakas-loob siyang lumabas at hinarap ang mga tiyo niya. “Tito, huwag niyo pong ibenta ang bahay. Dito po kami naging masaya nina Papa. At saka po, akin po ito…”

Nagpantig ang tenga ni Badong. Tumayo ito at sinampal si Kiko nang malakas. “Aba’t sumasagot ka na! Anong sa’yo?! Wala kang pag-aari dito dahil menor de edad ka pa! Kami ang masusunod!” Hinawakan ni Rico ang braso ni Kiko at kinaladkad ito papunta sa gate. “Tama na ang pagiging palamunin mo! Lumayas ka! Tutal marunong ka naman nang sumagot, kayanin mong mabuhay mag-isa!”

Bumabagyo nang gabing iyon. Walang awa nilang tinulak si Kiko palabas ng gate. Basang-basa, nanginginig, at walang dalang kahit ano kundi ang suot niyang damit at isang maliit na backpack na naglalaman ng picture frame ng pamilya niya at isang lumang kwaderno na bigay ng nanay niya. “Tito! Parang awa niyo na! Wala akong pupuntahan!” katok ni Kiko sa gate. Pero tawanan lang ang narinig niya mula sa loob.

Sa loob ng dalawang taon, namuhay si Kiko sa kalsada. Natuto siyang mamalimos, mangalakal ng basura, at matulog sa bangketa. Minsan ay pinapakain siya ng mga mabubuting karinderya kapalit ng paghuhugas ng pinggan. Sa kabila ng hirap, hindi siya natutong magnakaw. Nanatili siyang tapat sa turo ng ama niya. Sa gabi, binabasa niya ang lumang kwaderno ng nanay niya. May nakasulat doon na isang address at pangalan: “Atty. Manuel Torres – Family Friend.” Hindi ito pinansin ni Kiko noon dahil akala niya ay wala na ring pakialam sa kanya ang mga kaibigan ng magulang niya.

Samantala, sina Badong at Rico ay naghirap. Mabilis nilang naubos ang pera sa luho. Ang bahay ay naibenta nila pero naloko sila ng buyer at nakuha lang ito sa murang halaga. Ang mga negosyo ay nalugi dahil sa kapabayaan. Nagkahiwalay sila at parehong nabaon sa utang. Ang akala nilang walang katapusang yaman ay naglaho parang bula.

Isang araw, habang namamasukan si Kiko bilang construction worker sa edad na 18, may dumating na isang mamahaling kotse sa site. Bumaba ang isang matandang lalaki na naka-amerikana. Hinahanap daw si “Francisco Delos Santos.” Kinabahan si Kiko dahil baka may nagawa siyang mali. “Ako po si Francisco, pero Kiko po ang tawag sa akin,” sabi niya habang pinupunasan ang dumi sa mukha.

Tinitigan siya ng matanda at naluha. “Kiko… kamukhang-kamukha mo si Roberto.” Siya pala si Atty. Torres, ang pinagkakatiwalaang abogado ng ama ni Kiko na galing pa sa Amerika. “Dalawang taon kitang hinanap, iho. Noong umuwi ako galing States para execute ang will ng parents mo, wala ka na sa bahay niyo. Ang sabi ng mga tiyo mo, naglayas ka daw at naging adik kaya hindi ka na nila mahanap.”

“Hindi po totoo ‘yun! Pinalayas po nila ako!” sumbong ni Kiko.

“Alam ko, iho. Alam ko,” sagot ng abogado. “Halika, sumama ka sa akin. May kailangan kang malaman.”

Dinala ni Atty. Torres si Kiko sa isang opisina. Doon, ipinaliwanag niya ang lahat. “Alam ng tatay mo na may mga ganid siyang kamag-anak. Kaya bago sila mawala, nag-set up sila ng isang Trust Fund at Insurance Policy na nakapangalan sa’yo. Ang liquid cash na naiwan nila sa bahay ay barya lang kumpara dito. Ang totoong yaman ay nakatago at magiging available lang sa’yo kapag tumuntong ka ng 18 years old.”

Inilatag ng abogado ang mga dokumento. Nanlaki ang mga mata ni Kiko. Ang halaga: 100 MILYONG PISO. Kasama pa rito ang mga shares sa kumpanya na akala ng mga tiyo niya ay nalugi na, pero inilipat lang pala ng abogado sa pangalan ni Kiko para protektahan.

“Ang mga tiyo mo,” sabi ni Atty. Torres, “ay walang karapatan dito. Sa katunayan, pwede natin silang kasuhan ng Child Abuse at Qualified Theft dahil sa paglustay ng mga ari-arian mo noong bata ka pa.”

Hindi nagtagal, kumalat ang balita na ang dating “palaboy” na si Kiko ay isa na palang bilyonaryo. Nakarating ito kina Badong at Rico na noo’y pareho nang naghihikahos. Si Badong ay nakatira na lang sa barong-barong at may sakit, habang si Rico ay nagtatago sa mga pinagkakautangan.

Nang malaman nila ang tungkol sa 100 Milyon, agad silang nagkita at nagplano. “Pamangkin natin ‘yun! Dugo natin! Hindi niya tayo matitiis!” sabi ni Badong. “Oo, magdrama tayo. Sabihin natin na kaya natin siya pinalayas ay para matuto siyang tumayo sa sariling paa. Strategy ‘yun!” dagdag ni Rico.

Pumunta sila sa bagong opisina ni Kiko. Hinarang sila ng guard pero nag-iskandalo sila. “Pamangkin namin ang may-ari nito! Papasukin niyo kami!” Dahil sa ingay, lumabas si Kiko, suot ang isang mamahaling suit, malinis, at gwapo. Ibang-iba sa batang tinulak nila sa ulan.

“Kiko! Anak!” sigaw ni Badong sabay takbo para yakapin sana si Kiko, pero hinarang siya ng mga bodyguard. “Kiko, kami ‘to! Ang mga Tito mo! Salamat sa Diyos at nahanap ka namin! Ang tagal ka naming hinanap!” iyak-iyakan ni Rico.

Tinitigan sila ni Kiko. Walang galit sa mukha nito, pero wala ring awa. “Hinanap? Nasa kalsada lang ako sa loob ng dalawang taon. Nakikita ko kayo minsan na dumadaan sakay ng kotse ni Papa, pero hindi niyo ako tinitingnan.”

“Nagkakamali ka, Kiko! Disiplina lang ‘yun! Mahal ka namin!” depensa ni Badong. “Ngayong 18 ka na, nandito kami para gabayan ka sa paghawak ng pera mo. Pamilya tayo eh.”

Ngumiti nang mapakla si Kiko. “Pamilya? Ang pamilya, hindi nagpapalayas ng ulila sa gitna ng bagyo. Ang pamilya, hindi ninanakaw ang pamana ng kapatid. Ang pamilya, hindi naghihintay na yumaman ka bago ka lapitan.”

May inilabas na papel si Atty. Torres mula sa likod ni Kiko. “Mr. Badong at Mr. Rico, ito ang warrant of arrest niyo. Kinasuhan kayo ni Kiko ng Estafa at pang-aabuso. At may mga ebidensya kami na pineke niyo ang pirma ni Kiko para ibenta ang ilang ari-arian.”

Namutla ang dalawa. “Kiko! Huwag naman ganyan! Kadugo mo kami!” pagmamakaawa ni Rico habang lumuluhod.

“Dahil kadugo ko kayo,” sagot ni Kiko, “Bibigyan ko kayo ng tulong.”

Nagliwanag ang mukha ng dalawa. “Talaga? Bibigyan mo kami ng pera?”

“Hindi,” madiing sagot ni Kiko. “Bibigyan ko kayo ng abogado. ‘Yun ang kailangan niyo ngayon. Dahil sisiguraduhin kong pagbabayaran niyo ang ginawa niyo sa akin at sa alaala ng mga magulang ko.”

Kinaladkad ng mga pulis sina Badong at Rico habang nagsisigaw at nagmamakaawa. Walang naramdamang pagsisisi si Kiko, kundi kapayapaan. Nakuha niya ang hustisya.

Ginamit ni Kiko ang kanyang yaman para bawiin ang kanilang lumang bahay. Pinaayos niya ito at ginawang isang orphanage o bahay-ampunan para sa mga batang inabandona at pinalayas ng kanilang mga pamilya. Pinangalanan niya itong “Roberto at Cecilia Home for Children.”

Sa huli, napatunayan ni Kiko na ang tunay na yaman ay hindi ang 100 Milyon, kundi ang kakayahang bumangon mula sa putikan nang hindi nawawala ang kabutihan ng puso. Ang mga tiyo naman niya ay nabulok sa kulungan, nagsisisi kung bakit ipinagpalit nila ang pamilya sa pera na nauubos din naman.

Ang aral: Huwag mang-api ng kapwa, lalo na ng mga walang kalaban-laban. Dahil ang gulong ng palad ay umiikot. Ang batang tinapakan mo ngayon, baka siya ang hahawak ng kapalaran mo bukas.

Kayo mga ka-Sawi, kung kayo si Kiko, kaya niyo bang patawarin ang mga kamag-anak na nagpalayas sa inyo kapag nalaman niyong naghihirap na sila? O hahayaan niyo silang pagbayaran ang kasalanan nila sa kulungan? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para maging aral sa lahat! 👇👇👇