Sa loob ng Saint Mary’s General Hospital, kilala si Glaiza hindi lang sa kanyang ganda kundi pati na rin sa kanyang taas ng tingin sa sarili. Isa siyang Registered Nurse, at para sa kanya, ang kanyang lisensya at puting uniporme ay tiket para maging mataas kaysa sa iba. Madalas siyang naririnig na nagrereklamo kapag ang pasyente ay gumagamit ng charity card, o kaya naman ay nandidiri kapag ang mga kamag-anak ng pasyente ay galing sa probinsya at medyo gusgusin. Ang pangarap ni Glaiza ay simple lang naman: ang makapag-asawa ng doktor o kaya ay isang mayamang negosyante na mag-aahon sa kanya sa pagod ng pagiging nurse. Ayaw na niyang mag-duty. Gusto na niyang maging donya.

Sa kabilang banda, nariyan si Mario. Si Mario ay kababata ni Glaiza sa probinsya bago sila parehong lumuwas ng Maynila. Gwapo si Mario, matipuno, at ubod ng sipag. Sa kasalukuyan, nagtatrabaho siya sa construction site na katabi mismo ng ospital kung saan nagtatrabaho si Glaiza. Gumagawa sila ng bagong building—ang “VIP Wing” ng ospital. Araw-araw, nakikita ni Mario si Glaiza na dumadaan. At dahil matagal na niyang gusto ang kababata, naglakas-loob siyang manligaw. Tuwing break time, dinadalhan niya ito ng meryenda—minsan turon, minsan pansit na binili sa karinderya.

Noong una, tinatanggap ni Glaiza ang mga pagkain, hindi dahil gusto niya si Mario, kundi dahil libreng meryenda rin iyon. Pero hindi niya ito kinakausap nang matagal. “Salamat,” sasabihin niya nang mabilisan sabay talikod. Pero si Mario, na sadyang matiyaga, ay hindi napapagod. “Basta para sa’yo, Glaiza, kahit anong hirap, kakayanin ko. Mag-iipon ako para sa atin,” pangako ni Mario sa tuwing magkakausap sila saglit sa labas ng gate.

Dumating ang araw ng Valentine’s Day. Pinag-ipunan ni Mario ang araw na ito. Bumili siya ng isang dosenang rosas at tsokolate. Kahit pagod sa maghapong pagbubuhat ng hollow blocks at semento, nagmadali siyang pumunta sa lobby ng ospital pagkatapos ng shift niya. Hindi na siya nakapagpalit ng damit dahil gusto niyang maabutan si Glaiza bago ito umuwi. Ang suot niya ay ang kanyang working clothes—isang lumang t-shirt na may mantsa ng pintura, maong na punit-punit sa tuhod, at heavy-duty boots na puno ng alikabok. Ang kanyang mukha ay may bahid pa ng grasa at pawis, pero ang kanyang ngiti ay abot hanggang tainga.

Pagpasok niya sa lobby, agad siyang hinarang ng guard. “O, pare, bawal ang construction worker dito sa main lobby. Doon kayo sa service entrance,” sita ng guard. “Saglit lang po, Manong. Ibibigay ko lang po ito kay Nurse Glaiza. Valentine’s gift lang po,” pakiusap ni Mario. Dahil kilala naman ng guard na laging pumupunta doon si Mario, pinagbigyan siya nito. “Sige, bilisan mo lang ha. Baka mapagalitan ako.”

Nakita ni Mario si Glaiza sa nurse station, nakikipagkwentuhan sa mga kapwa niya nurse at ilang interns. Nagtatawanan sila. Huminga nang malalim si Mario, inayos ang kanyang buhok gamit ang daliri, at lumapit. “Glaiza! Happy Valentine’s Day!” masayang bati ni Mario sabay abot ng mga bulaklak.

Natahimik ang grupo nina Glaiza. Napatingin ang lahat kay Mario. Tiningnan nila ito mula ulo hanggang paa. Naamoy nila ang pinaghalong amoy ng pawis, araw, at semento. Ang mga kaibigan ni Glaiza ay nagtakip ng ilong at naghagikgikan. “Uy Glaiza, ang sweet naman ng ‘Prince Charming’ mo. Amoy construction site!” tudyo ng isang nurse. Namula si Glaiza. Hindi sa kilig, kundi sa hiya. Pakiramdam niya ay binuhusan siya ng malamig na tubig sa harap ng mga doktor na crush niya.

“Mario? Anong ginagawa mo dito?!” pabulong pero galit na tanong ni Glaiza. “Umalis ka nga! Nakakahiya ka!”

“Gusto ko lang ibigay ‘to sa’yo,” sagot ni Mario, na unti-unting nawawala ang ngiti. “Pinag-ipunan ko ‘to. Sana magustuhan mo.”

Sa halip na tanggapin, tinabig ni Glaiza ang kamay ni Mario. Nahulog ang mga bulaklak sa makintab na sahig ng ospital. Nagkalat ang mga petals. “Bulaklak?! Aanhin ko ‘yan? Makakain ba ‘yan? At tingnan mo nga ang sarili mo, Mario! Ang dumi-dumi mo! Ang baho mo! Pumunta ka dito sa lugar ng mga propesyonal nang ganyan ang itsura mo? Wala ka bang respeto sa amin?”

“Glaiza, galing ako sa trabaho… nagmamadali lang ako…” paliwanag ni Mario, na ngayon ay pinagtitinginan na ng mga pasyente at bisita.

“Trabaho? ‘Yang pagiging kargador mo? Mario, gumising ka nga!” sigaw ni Glaiza. Nawalan na siya ng pakialam kung may makarinig. Gusto niyang ipamukha kay Mario na wala itong pag-asa para tigilan na siya nito. “Nurse ako! Lisensyado! Ikaw, construction worker lang! Sa tingin mo ba bagay tayo? Sa tingin mo ba papatulan kita? Yuck! Huwag ka nang mangarap! Ni pambili ng sabon siguro wala ka, tapos manliligaw ka sa akin?”

Durog na durog ang puso ni Mario. Ang babaeng minahal niya mula pagkabata, ang babaeng inspirasyon niya sa bawat pagbubuhat ng mabibigat na bakal, ay siya palang dudurug sa pagkatao niya. Lumuhod si Mario para pulutin ang mga bulaklak. Nanginginig ang kanyang mga kamay. “Pasensya na, Glaiza. Akala ko kasi… akala ko mahalaga pa ‘yung pinagsamahan natin sa probinsya. Akala ko hindi ka tumitingin sa trabaho.”

“Noon ‘yun!” sagot ni Glaiza. “Nasa Maynila na tayo. Iba na ang standards ko. Gusto ko ng lalaking kaya akong buhayin sa luho, hindi ‘yung lalaking amoy pawis araw-araw. Kaya pwede ba? Layuan mo na ako. Basted ka na! At huwag na huwag ka nang magpapakita sa akin!”

Tumalikod si Glaiza at naglakad pabalik sa nurse station, kasabay ng tawanan ng kanyang mga kaibigan. “Grabe girl, ang harsh mo naman. Pero sabagay, ang dumi nga naman,” rinig ni Mario na sabi ng isa.

Tumayo si Mario. Hawak ang sirang bulaklak, tumingin siya sa likod ni Glaiza sa huling pagkakataon. Walang lumabas na luha sa kanyang mata, pero sa loob niya, may namuong desisyon. “Balang araw, Glaiza… kakainin mo ang mga sinabi mo. Balang araw, makikita mo kung sino talaga ang tinapakan mo,” bulong niya sa sarili bago siya lumabas ng ospital, dala ang kanyang dignidad na kahit niyurakan ay nanatiling buo.

Lumipas ang tatlong buwan. Hindi na muling nagpakita si Mario sa ospital. Wala na ring natatanggap na meryenda si Glaiza. Para sa kanya, “good riddance” iyon. Naging abala siya sa pagpapapansin sa mga bagong resident doctors, pero wala naman seryosong pumapansin sa kanya dahil alam ng marami ang kanyang tunay na ugali.

Dumating ang araw ng “Grand Unveiling” ng bagong VIP Wing ng ospital. Ito ang proyektong ginagawa sa construction site sa tabi. Malaking event ito. Darating ang Hospital Director, ang Mayor, at ang may-ari ng Construction Firm na gumawa ng building. Inatasan ang lahat ng staff na magsuot ng kanilang pinakamalinis na uniporme. Si Glaiza, bilang isa sa mga senior nurses, ay naatasang maging bahagi ng welcoming committee na sasalubong sa mga VIP sa entrance. Tuwang-tuwa si Glaiza. “This is it!” sabi niya sa sarili. “Malay mo, mayaman ‘yung may-ari ng construction company o kaya may anak na gwapo. Ito na ang chance ko!”

Nag-ayos si Glaiza. Nag-retouch ng make-up. Pumila sila sa lobby kasama ang Hospital Director. Dumating ang mga sasakyan. Unang bumaba ang Mayor. Nagpalakpakan ang lahat. Sumunod ang ilang board members. At ang huling sasakyan, isang napakakintab na itim na Sports Car na bihira lang makita sa Pilipinas.

“Wow! Kanino kaya ‘yan?” bulungan ng mga nurse. “Baka ‘yan na ‘yung Engineer na may-ari ng firm! Balita ko bata pa daw at bilyonaryo!” kinikilig na sabi ng katabi ni Glaiza.

Bumukas ang pinto ng sports car. Unang lumabas ang isang pares ng mamahaling leather shoes. Sumunod ang isang lalaking naka-dark blue na tailored suit, may suot na mamahaling relo, at naka-sunglasses. Ang tindig niya ay punong-puno ng awtoridad at kumpiyansa. Nang tanggalin niya ang kanyang sunglasses at humarap sa welcoming committee, natahimik ang lahat.

Nanlaki ang mga mata ni Glaiza. Nalaglag ang kanyang panga. Nanlamig ang kanyang buong katawan at naramdaman niyang parang hihimatayin siya sa kinatatayuan niya.

Ang lalaking nasa harap niya… ang bilyonaryong sakay ng sports car… ang may-ari ng kumpanyang gumawa ng building… ay walang iba kundi si MARIO.

“Good morning, everyone,” bati ni Mario. Ang boses niya ay malalim at pormal, malayo sa boses ng Mario na nagmamakaawa noon.

Lumapit ang Hospital Director at nakipagkamay. “Welcome, Engineer Mario Delos Santos! We are so honored to have you. Napakaganda ng gawa ng kumpanya niyo. World-class!”

“Salamat, Doc,” nakangiting sagot ni Mario. “Gusto ko lang siguraduhin na pulido ang gawa. Kaya nga nitong mga nakaraang buwan, madalas akong bumisita dito nang naka-disguise o kaya ay sumasama sa mga trabahador ko sa pagbubuhat at pagtatrabaho. Gusto kong maramdaman kung ano ang hirap nila para masigurong matibay ang pundasyon ng building na ito.”

Nagbulungan ang mga tao. “Grabe, hands-on pala siya! Kaya pala minsan may nakikita tayong kamukha niya sa site!”

Dahan-dahang naglakad si Mario papasok, kinakamayan ang mga staff. Nang makarating siya sa tapat ni Glaiza, huminto siya. Amoy na amoy ni Glaiza ang mamahaling pabango ni Mario—malayong-malayo sa amoy pawis at semento noong huli silang magkita. Nanginginig si Glaiza. Hindi siya makatingin nang diretso.

“Nurse Glaiza,” bati ni Mario.

“S-Sir… Mario…” utal na sagot ni Glaiza.

“Kumusta?” tanong ni Mario na may halong sarkasmo sa ngiti. “Pasensya ka na ha? Hindi na ako amoy semento ngayon. Naligo na ako.”

Namutla si Glaiza. Narinig ng Hospital Director at ng ibang nurse ang sinabi ni Mario. Nagtaka sila.

“Magkakilala kayo, Engr. Mario?” tanong ng Director.

“Ah, opo Doc,” sagot ni Mario nang malakas para marinig ng lahat. “Si Nurse Glaiza po ang nagpaalala sa akin kung bakit kailangan kong magsikap lalo. Siya ‘yung tumanggi sa mga bulaklak ko noon dahil ‘construction worker’ lang daw ako. Siya ‘yung nagsabing ‘yuck’ at ‘kadiri’ sa mga taong nagtatrabaho gamit ang kamay at pawis.”

Napasinghap ang lahat. Tumingin ang Director kay Glaiza nang masama. Hiyang-hiya si Glaiza. Gusto na niyang lamunin ng lupa. Ang mga kaibigan niyang tumawa noon kay Mario ay nakayuko na rin sa takot.

“Pero okay lang ‘yun,” patuloy ni Mario. “Dahil sa sinabi niya, mas naging pursigido ako. Ang hindi niya alam, ako ang may-ari ng ‘Delos Santos Construction.’ Ang pagpapanggap ko bilang ordinaryong trabahador ay paraan ko para makita kung sino ang totoo sa akin at kung sino ang tumitingin lang sa panlabas na anyo. At napatunayan ko na mali ang pagkakakilala ko sa kanya.”

Lumapit si Mario kay Glaiza, tinanggal ang kanyang shades, at tinitigan ito sa mata. “Glaiza, ang dumi sa katawan, nahuhugasan ng sabon at tubig. Pero ang dumi ng ugali? Kahit anong ligo mo, kahit anong ganda ng uniporme mo, umaalingasaw pa rin ‘yan.”

“Mario… sorry… patawarin mo ako…” naiiyak na bulong ni Glaiza. “Bigyan mo ako ng chance… alam kong mali ako…”

Umiling si Mario. “Wala nang chance, Glaiza. Hindi ko kailangan ng babaeng mamahalin lang ako kapag naka-amerikana na ako. Ang kailangan ko ay babaeng kayang humawak sa kamay ko kahit puno ito ng kalyo at grasa. At hindi ikaw ‘yun.”

Tumalikod si Mario at naglakad palayo kasama ang Director at iba pang opisyales. Naiwan si Glaiza sa lobby, luhaan, habang pinagtitinginan at pinagbubulungan ng mga katrabaho niya. Ang pangarap niyang mayaman at gwapong lalaki ay nasa harap na niya sana—nasa palad na niya noon—pero itinapon niya dahil lang sa mapanghusga niyang mata.

Pagkatapos ng insidente, naging usap-usapan si Glaiza sa ospital. Dahil sa kahihiyan at sa naging “bad reputation” niya sa may-ari ng kumpanyang partner ng ospital, hindi na siya na-promote. Nanatili siyang nurse, pero nawala ang respeto ng marami sa kanya.

Si Mario naman ay nagpatuloy sa pagiging matagumpay. Hindi nagtagal, nakilala niya ang isang simpleng guro na minahal siya noong panahong nag-iinspeksyon siya sa site na marumi at pawisan. Ikinasal sila at namuhay nang masaya.

Ang kwento ni Glaiza at Mario ay naging leksyon sa lahat: Huwag na huwag mong mamaliitin ang kapwa mo base sa trabaho o itsura nila. Dahil ang bato na tinatanggihan ng mga nagtatayo, minsan ay siya pa ang nagiging pundasyon ng pinakamagandang gusali. Ang tunay na yaman ng tao ay wala sa suot, kundi nasa puso at pagpapakumbaba.

Kayo mga ka-Sawi, kung kayo si Mario, mapapatawad niyo pa ba si Glaiza kung magmamakaawa siya? O tama lang na ipamukha sa kanya ang pagkakamali niya? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing babala sa mga mapang-mata! 👇👇👇