Sa isang tahimik na barangay kung saan kilala ang bawat isa, may isang bahay na matagal nang pinagdududahan ng mga kapitbahay. Simple lamang ang itsura ng tahanang iyon—may halong luma at bagong ayos, may bakod na tila sinadyang gawing mataas upang walang masyadong makasilip sa loob. Pero sa likod ng katahimikan at ng pangkaraniwang anyo ng bahay, may isang kasuklam-suklam na lihim na unti-unting lumalantad—isang lihim ng mag-tito na ngayo’y usap-usapan ng buong bayan.

Ang kwento ay nagsimula nang mapansin ng ilang residente ang mga kakaibang kilos ng dalawang nakatira sa bahay—si Tito Boyet, 48 anyos, isang dating kontratista na matagal nang walang trabaho, at si Carlo, ang kanyang 17 anyos na pamangkin na tumira sa kanya matapos maulila. Madalas daw makita si Carlo na umiiyak ng palihim, tila may kinikimkim na hindi maibulalas. Samantalang si Boyet naman, laging naka-lock ang gate tuwing gabi, at bihirang lumabas ng bahay.

Isang gabi, napansin ng isang kapitbahay ang mahihinang iyak na nagmumula sa loob ng bahay. Nang sumilip siya sa maliit na siwang sa bintana, nakita niya si Carlo na nakaupo sa sahig, may piring sa mata, at tila umiiyak habang si Boyet ay tila may binubulong dito. Hindi niya alam kung ano ang eksaktong nangyayari, pero ramdam niyang may “milagrong” ginagawa sa loob na hindi kanais-nais.

Nagdesisyon ang kapitbahay na ipagbigay-alam sa barangay. Kasunod nito, sinamahan siya ng mga tanod at pulis upang mag-imbestiga. Nang sapilitang buksan ang pinto matapos ang ilang minuto ng pagtanggi ni Boyet, tumambad sa kanila ang isang eksena na hindi nila inaasahan—may mga lumang VHS tapes, ilang gamit medikal, at diary na tila isinulat ni Carlo. Dito na naglabasan ang katotohanan.

Ayon sa diary ni Carlo, ilang buwan na siyang ginagawan ng hindi kanais-nais ng sarili niyang tiyuhin. Ginagamit daw ni Boyet ang “milagro” bilang paraan upang takutin siya—pinaniniwala siya na ito ay bahagi ng “ritwal” upang maprotektahan ang kanilang pamilya mula sa isang sumpa. Minsan pa raw, pinapainom siya ng gamot upang maging tulog at walang malay sa mga nangyayari.

Agad inaresto si Boyet at dinala sa presinto. Si Carlo naman ay dinala sa pangangalaga ng DSWD at sumasailalim na sa counseling. Ang mga kapitbahay, bagamat gulat, ay nagsimulang magkaisa upang suportahan si Carlo at siguraduhin na hindi na muling mangyayari ang ganitong krimen sa kanilang komunidad.

Ang kwentong ito ay paalala na hindi lahat ng mukhang tahimik ay ligtas, at hindi lahat ng tinatawag nating pamilya ay tunay na protektor. Minsan, ang panganib ay nasa mismong loob ng ating bahay.

Sa kabila ng lahat, si Carlo ay unti-unting lumalakas. Determinado siyang maging boses ng ibang biktima na patuloy na nananahimik. Isa siyang paalala sa atin: na ang katotohanan, gaano man kahirap, ay kailangang ilantad upang may hustisya.